ตอนที่2

" หว่านอี้ กลับมาแล้วเหรอลูก "

" ขอรับท่านแม่ หลังจากรายงานสถานการณ์กับฟ่าบาทเสร็จ ก็อยู่คุยกับคนอื่นๆต่อเลยมาช้าไปหน่อย "

" อีก3วันจะมีงานเลี้ยงต้อนรับในวังหลวง พี่อยากให้เจ้าไปด้วย "

เสิ่นหว่านอี้พูดแต่กลับมองหน้าอันชิงเหมยสลับกับหยางซือหรู ตกลงเขาพูดกับใคร อยากให้ใครไปงานเลี้ยงด้วยกันแน่

" ท่านพี่ ข้ายังไม่มีชุดสวยๆใส่เลย ท่านพาข้าไปซื้อได้หรือไม่ "

หยางซือหรูลุกขึ้นไปกอดแขนออดอ้อนเสิ่นหว่านอี้ อันชิงเหมยหน้าซีด ใจกระตุกวูบ ท่านพี่อย่างงั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกัน นางจ้องหน้าเขาเขม็งเพื่อรอคำอธิบาย

เสิ่นหว่านอี้แกะแขนของหยางซือหรูออก แล้วเดินไปหาอันชิงเหมย มีสีหน้าลำบากใจ

" เหมยเอ๋อ คือว่า "

" อธิบายมาว่านางเป็นใคร"

" เอ่อ คือ "

เสิ่นหว่านอี้อ้ำอึ้งพูดไม่ออก เขาไม่รู้จะเริ่มอธิบายให้นางฟังอย่างไรดี หยางซือหรูก็พูดขึ้นมา

" ข้า หยางซือหรู เป็นภรรยาของท่านพี่หว่านอี้ "

ภรรยาอย่างงั้นเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกัน นางเป็นคู่หมั้นของเขา รักเขารอเขามาเป็นปี เขาบอกให้นางรอนางก็รอ แล้วทำไมถึงทำกับนางแบบนี้ ก่อนไปเขาบอกกับนางว่าจะรักและซื่อสัตย์กับนางแค่คนเดียว เขาจะมีนางเป็นภรรยาแค่คนเดียว แล้วนี่อะไรกัน

เสิ่นหว่านอี้ เอื้อมไปกุมมือนางมาจับไว้แน่น เห็นน้ำตาที่เอ่อล้นจวนเจียนจะไหลออกมา ใจเขาก็เจ็บปวด 

" เหมยเอ๋อ ซือหรูนางช่วยชีวิตพี่เอาไว้ ตอนนั้นพี่บาดเจ็บหนัก หมดสติไปหลายคืน หากไม่ได้นางพี่ก็คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ "

" แล้วที่นางบอกว่าเป็นภรรยาท่าน "

" นางช่วยชีวิตข้า คอยเฝ้าดูแลรักษาบาดแผลให้ข้าทั้งวันทั้งคืน ต่อมาข้าถูกพิษนางก็ช่วยถอนพิษให้ข้าอีก การถอนพิษต้องใกล้ชิดสัมผัสนาง นางเป็นลูกสาวเจ้าเมือง ที่เชี่ยวชาญวิชาแพทย์ ข้าจำต้องรับนางเป็นภรรยาเพื่อรักษาเกียรตินาง "

ความจริงที่เขายังบอกไม่หมดคือเขากับนางแต่งงานกันแล้วที่เมืองหนานยาง หลังเสร็จศึกเจ้าเมืองหนานหยางพ่อของนาง เป็นคนจัดแจงงานแต่งทุกอย่าง พิษที่เขาได้รับคือพิษ7ราตรี วิธีถอนพิษมีอย่างเดียวคือจะต้องร่วมรักกันจนครบ7ราตรีเพื่อขับพิษออกทางน้ำรัก ทีแรกเขาไม่ยอม แต่หยางซือหรูยืนยันว่านางยอมให้เขาใช้ร่างกายของนางรีดพิษ นางบอกจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ แต่สุดท้ายเจ้าเมืองก็รู้เรื่อง เขาเองก็ไม่รู้ว่าเจ้าเมืองรู้ได้ยังไง เพราะเรื่องที่เขาถูกพิษมีเพียงแค่กู่เยว่คนสนิทของเขา กับชิงเอ๋อสาวใช้ของนางเท่านั้นที่รู้เรื่อง หลังจากนั้นเขาก็ต้องจำใจเข้าพิธีแต่งงานกับนาง 

" เหมยเอ๋อ ข้าจะแต่งนางเป็นฮูหยินรอง ส่วนฮูหยินเอกยังคงเป็นเจ้าผู้เดียว เจ้าเมตตานางหน่อยได้ไหม "

อันชิงเหมยแค่นหัวเราะ ให้นางเป็นฮูหยินเอกเหรอ เขาจำคำพูดของเขาไม่ได้แล้วกระมัง ก่อนไปศึกเขาให้สัญญากับนาง ว่าจะมีนางเป็นภรรยาแค่คนเดียว จะไม่รับอนุหรือมีหญิงอื่นอีก ผ่านไป1ปีเขากลับลืมทุกอย่าง

นางมองเข้าไปในดวงตาของเขา ตอนนี้แววตาของเขาที่เคยมีแต่นาง มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขาเหลือบไปมองหยางซือหรูเป็นระยะ แววตาบ่งบอกถึงความลำบากใจ 

" ไม่ต้องแต่งนางมาเป็นฮูหยินรองหรอก ท่านแต่งนางมาเป็นฮูหยินเอกเถอะ ข้าอันชิงเหมยผู้นี้ ขอตัดขาดวาสนากับท่าน ในเมื่อท่านรักษาคำมั่นสัญญา ที่ให้ไว้กับข้าไม่ได้ ข้าขอถอนหมั้นคืนอิสระให้ ต่อไปเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก "

พูดจบนางก็ก้าวเดินออกไป ไม่สนใจว่าเขาจะมีสีหน้าเป็นอย่างไร 

" ช้าก่อนเหมยเอ๋อ บุรุษมีหลายภรรยา ไม่ใช่เรื่องแปลก จริงอยู่ที่หว่านอี้เคยให้สัญญากับเจ้าเอาไว้ ว่าจะมีเจ้าแค่คนเดียว แต่เจ้าก็รู้ว่าเขามีความจำเป็น ต้องรับซือหรูมาเป็นภรรยาอีกคน "

เสิ่นเย่วชิงเดินเข้าไปจับมืออันชิงเหมย

" ตำแหน่งฮูหยินเอกยังเป็นของเจ้า ส่วนซือหรูยังไงนางก็เป็นเพียงฮูหยินรอง เป็นรองเจ้าอยู่ดี ตอนนี้เจ้ากำลังโกรธ เอาไว้ใจเย็นลงแล้วค่อยคุยกันเถอะนะ "

" ไม่จำเป็นต้องคุยวันหลัง ข้าว่าข้าพูดไปหมดแล้วว่าข้าจะถอนหมั้น ข้ายอมรับว่าข้าเป็นคนใจแคบ ไม่อาจใช้สามีร่วมกับผู้ใดได้ "

อันชิงเหมยมองหน้าของหยางซือหรู สายตาของนางแวววาวมีความเย้ยหยันอยู่ในนั้น 

ฮึ อันชิงเหมยยิ้มเย็น ส่งสายตาแข็งกร้าวกลับไปให้นาง นางคงคิดว่าแย่งคนรักของคนอื่นไปได้แล้วคงจะภูมิใจมากสินะ เอาไปเลย ผู้ชายใจโลเลแบบนี้ แค่สัญญายังรักษาไม่ได้ไม่นับเป็นลูกผู้ชาย เสียแรงเป็นถึงรองแม่ทัพ อันชิงเหมยเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับหยางซือหรู

" ดีใจด้วย กับตำแหน่งฮูหยินรองแม่ทัพ รักษาเอาไว้ดีๆเล่า วันหน้าเขาไปรบกลับมา เขาก็จะพาสตรีคนใหม่มาอีก แล้วบอกว่านางช่วยชีวิตเขาเอาไว้เลยต้องตอบแทนด้วยการรับนางเป็นภรรยาอีกคน ขอให้เจ้าเมตตานางด้วย "

แล้วอันชิงเหมยก็กระซิบให้ได้ยินกันแค่2คน

" บุรุษขาเป๋หน้าบากผู้นี้ ข้ายินดียกให้ "