บทที่ 14 คนที่นึกถึง

“เฮียจะไปไหนคะ” ลิชาได้แต่นั่งมองแผ่นหลังของบุรินทร์ภัทร ขณะที่เขากำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก

ทรงผมถูกจัดทรงรับกับใบหน้าคมคาย สวมเสื้อยืดแบรนด์เนมและกางเกงยีนตัวโปรดที่ชอบใส่อยู่เป็นประจำ

“จะออกไปข้างนอก”

“แล้วชาล่ะคะ”

“รออยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันกลับมา”

“ให้หนูไปด้วยได้ไหม” ลิชาพึมพำเสียงเบา ก่อนจะเดินเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มไว้แน่นอย่างเว้าวอน

“จะไปทำไมให้เกะกะ”

“หนูไม่อยากอยู่คนเดียว” วาดสายตามองไปบริเวณรอบห้องด้วยความไม่คุ้นชิน

“ฉันสั่งให้รอก็ต้องรอ อย่าทำตัวมีปัญหา”

“ได้ค่ะ…” คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไม่ว่าเขาจะพูดหรือบอกอะไรก็เชื่อฟังไปซะทุกอย่าง

“เป็นเด็กดีของฉัน แล้วเธอจะได้ทุกอย่าง”

“ชาจะเป็นเด็กดีของเฮีย”

ใบหน้าน้อยๆ หลับตาพริ้มยามที่ชายหนุ่มโน้มริมฝีปากลงมาประกบจูบเบาๆ อย่างนิ่มนวล

สำหรับคนที่แอบรักมานานแสนนาน ได้แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว…

-ห้างสรรพสินค้า-

“พอยังไอ้หมวย เดินจนขาแทบลากแล้วนะเว้ย”

หมวยเฟย์หันขวับไปมองพี่ชายที่เอาแต่ส่งเสียงบ่นงุบงิบมาตลอดทั้งทาง

หญิงสาวถอดแว่นกันแดดออกจากใบหน้า หรี่สายตามองอย่างนึกรำคาญ ก็แค่เดินช๊อปปิ้งไปสามชั่วโมงกว่าจะบ่นอะไรนักหนา

เฮียแฟรงก์ขี้บ่นเหมือนเจ๊ปาลินไม่มีผิด ส่วนเฮียฟรินพูดน้อยเพราะวันๆ เอาแต่บอกรักเมีย ลูกเต้าไม่ค่อยสนใจ

“ขอเลือกเสื้อผ้าอีกหน่อยแล้วกัน” ดึงแขนพี่ชายให้เดินตามเข้ามาร้าน นานทีปีหนจะได้ออกมาเที่ยวด้วยกัน เลยจัดหนักจัดเต็มข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ

“ให้เวลาอีกครึ่งชั่วโมง เฮียมีธุระต้องไปทำต่อ”

“โอเครับทราบ เอาบัตรเฮียมาด้วย”

“เงินเดือนตัวเองก็มี ยังจะมาขอเงินคนอื่นอยู่ได้”

“คนอื่นที่ไหน เฮียเป็นพี่ชายหมวยนะ ทีกับสาวไม่เห็นจะบ่นสักคำ”

“…..” ถอนหายใจลากยาว ปรายหางตามองหน้าน้องสาวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเดี๋ยวมันโทรไปบอกป๋าจึงรีบยื่นบัตรเครดิตให้แบบจำใจ

รูดสะบัดหมดไปเป็นล้านภายในสิบนาที จะมีใครทำได้นอกจากไอ้หมวยเฟย์คนนี้

ไอ้หมวยมันลูกรักของพ่อ สองพ่อลูกเขาโอ๋กันยิ่งกว่าอะไร ส่วนเขากับไอ้แฝดเหมือนลูกบุญธรรมที่โดนเสี่ยบดินทร์เก็บมาเลี้ยงก็ไม่ต่าง

“เฮียฟรินก็ทิ้งหมวยไปแล้ว เฮียแฟรงก์จะทิ้งหมวยด้วยอีกคนเหรอ”

“ทิ้งบ้าทิ้งบออะไร ไม่ต้องมามองเฮียแบบนั้น”

“ไม่รู้สิทำไมช่วงนี้ชอบหายหน้าหายตาหรือว่าไปติดสาวที่ไหนซะอีก” ตีหน้าเศร้าดึงดราม่า เพราะรู้ว่าเฮียแฟรงก์แพ้น้ำตาผู้หญิง พี่ชายคนโตชอบคนขี้อ้อนทำตัวเชื่องๆ แต่ถ้าเป็นเฮียฟรินบอกเลยว่าไม่ได้ผล เพราะรายนั้นใจอ่อนยอมให้เมียคนเดียว

“เพ้อเจ้อ”

“ชุดนั้นสวยมั้ย เข้ากับหมวยหรือเปล่า”

“ก็น่ารักดี” แฟรงก์ไม่ได้มองชุดที่น้องสาวบอก แต่มองอีกชุดที่อยู่ข้างกัน สีชมพูพาสเทลหวานแหวว เห็นแล้วนึกถึงหน้าใครบางคน “เลือกชุดสวยๆ ให้เฮียหน่อย เอาแบบไม่สั้น ไม่บาง ห้ามโป๊!”

กำชับเสียงหนัก เพราะเฟย์วาชอบแต่งตัวโป๊เปิดตรงนั้นแหวกตรงนี้ แต่งหน้าทำผมอลังการเหมือนจะไปงานประกาศรางวัลอยู่ตลอดเวลา นิสัยแบบนี้ไม่ต้องบอกว่ามาจากใคร ได้มาจากเจ๊ปาลินคนเดียว

หมวยเฟย์หรี่สายตามองหน้าพี่ชายอย่างจับผิด ไม่คิดว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากพ่อหนุ่มเพลย์บอย มันดูไม่ใช่เฮียแฟรงก์ของเธอเลยสักนิด

หน้าฟีดเฟซบุ๊กและในอินสตาแกรมของพี่ชายเห็นมีแต่สาวสวยนมใหญ่นุ่งบิกินี่ แล้วอยู่ดีๆ จะมาทำตัวเป็นเสือจำศีล บอกเลยว่าไม่น่าไว้ใจ

“จะซื้อไปให้ใคร”

“ซื้อมาใส่เองมั้ง”

“เฮียแฟรงก์อย่ากวนตีนนะ”

“จะซื้อให้ใครไม่ต้องอยากรู้หรอก รีบไปเลือกมา เอาสักสี่ห้าชุด”

“ปกติเห็นชอบมองสาวแต่งตัวโป๊ๆ เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมแล้วหรือไง”

“เออน่า!” บอกปัดอย่างนึกรำคาญ ถ้าเลือกเองเป็น คงไม่รบกวนให้ถูกสงสัยอยู่แบบนี้

“เอาไซซ์ไหน?”

“ตัวเล็กกว่าหมวยนิดหน่อย”

“ถ้างั้นต้องไซซ์XS ทำไมแฟนเฮียตัวเล็กจัง”

“อุ้มง่ายดี”

“ฮั่นแน่…ยอมรับแล้วสิ ว่ามีแฟนแล้วอ่ะ” หรี่สายตามอง ยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต รู้สึกชนะที่ทำให้พี่ชายคนนี้เสียอาการ แน่นอนว่าคนที่ถูกจับได้ถึงกลับทำสีหน้าเลิ่กลั่ก

“มาฟง มาแฟนอะไร ไม่ใช่สักหน่อย”

“แล้วทำไมหูแดงอ่ะ ถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าต้องเขินแน่ๆ”

แฟรงก์ถอนหายใจหนัก ยกมือขึ้นลูบหน้าเพื่อตั้งสติ แล้วทำไมจู่ๆ ต้องคิดเห็นภาพเด็กนั่นด้วยวะ!

บัดซบ!

แกร๊ก…บานประตูห้องถูกเปิดออก ลิชารีบดีดตัวลุกขึ้นอย่างเร็วก่อนจะวิ่งไปหาบุรินทร์ภัทรด้วยท่าทางดีใจหลังจากที่ถูกเขาปล่อยให้รออยู่ภายในห้องคนเดียวมาตลอดทั้งวัน

“เฮียแฟรงก์” ประคองชายหนุ่มที่เดินโซซัดโซเซให้กลับมานั่งบนโซฟา กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคละคลุ้งพ่นผ่านทางลมหายใจ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเค้าคงดื่มหนักมาก่อนหน้านั้น

“ดึกมากแล้ว ทำไมถึงยังไม่นอน” ดวงตาคมมองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ลิชาสวมใส่เพียงเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่เขาเตรียมไว้ให้

“ชารอเฮียอยู่ค่ะ”

“ฉันซื้อของมาให้ เอาไปดูสิว่าชอบมั้ย”

“เฮียซื้อให้หนูทั้งหมดเลยหรอ” ลิชาทวนถามด้วยความไม่มั่นใจ หลังจากที่บุรินทร์ภัทรยื่นถุงเสื้อผ้าแบรนด์เนมมากมายให้กับเธอ

“ของเธอทั้งหมด คราวหลังจะได้ไม่ต้องเอาเสื้อผ้าฉันไปใส่ ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”

“…..” รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นใบหน้าจิ้มลิ้ม รีบก้มมองข้าวของที่อยู่ในมือราวกับเด็กน้อยได้ของเล่นใหม่ นานแค่ไหนแล้วที่ลิชาไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าดีๆ แบบนี้

“มัวแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ ทำเหมือนไม่เคยได้”

“ของที่เฮียซื้อให้หนูชอบทั้งหมดเลย ขอบคุณที่ใจดีกับหนูนะ”

“ก็ไม่ทำไม แค่เห็นสภาพเธอแล้วสงสาร”

“…..”