บทที่20 .คนในภาพ

 “ลิลิน…”

เสียงเรียกอ่อนโยนดังก้องในห้องว่างเปล่า..ฉันยืนอยู่ลำพัง เลื่อนสายตารอบห้อง ทุกสิ่งดูคุ้นเคยแต่พร่าเลือนราวกับความทรงจำที่ยังโหลดไม่เสร็จ

มุมหนึ่ง แสงส้มจากโคมไฟทาบลงบนใบหน้าอ่อนโยนของหญิงชรา เธอมองฉันด้วยดวงตาเปี่ยมด้วยความรัก อบอุ่นจนหัวใจฉันสั่นไหว

จากนั้น ชายอีกคนก้าวออกมาจากมุมด้านใน มายืนเคียงข้างเธอ รอยยิ้มของทั้งคู่ช่างงดงามราวกับภาพที่ฉันเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง… แต่จำไม่ได้

แต่แล้ว ร่างของทั้งสองค่อย ๆ มลายกลายเป็นหมอกบาง ฉันยื่นมือออกไปพร้อมคำวิงวอนสั่นเครือ

“เดี๋ยว… อย่าเพิ่งไป”

แต่ปลายนิ้วกลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า ทุกอย่างหายไปในพริบตา

ฉันยืนนิ่ง ดวงตาไล่มองหาบางสิ่งด้วยหัวใจที่ถูกดึงรั้ง จนกระทั่งสายตาหยุดลงที่กรอบรูปครอบครัวบนผนัง

พ่อ แม่ ลูก… และเด็กหญิงในภาพ

ใบหน้าของเธอคล้ายฉันอย่างไม่น่าเชื่อ รอยยิ้มของเธอสว่างไสวกว่าที่ฉันจำได้เสียอีก

บางอย่างภายในอกบีบรัดแน่น เหมือนจะบอกฉันว่า

“ภาพนั้น…สำคัญ”

ฉันยกมือขึ้น ตั้งใจจะสัมผัสความจริงบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในกรอบรูปนั้น

ทันใดนั้น แสงสีขาวเจิดจ้าพุ่งวาบขึ้นมา

ฉันหรี่ตาแน่น พลางยกมือขึ้นบังจากความสว่างที่โถมเข้าใส่

เมื่อเปลือกตาค่อย ๆ เปิดออก ร่างกายฉันสะดุ้งตื่นขึ้นทันที

“คุณ…ตื่นแล้วสินะ”

เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นจากข้างเตียง เขามองฉันไม่วางตา มือใหญ่แตะแขนฉันอย่างเบามือ จนฉันรู้สึกได้ว่าโลกยังคงหมุนไหวอยู่รอบตัวเอง

“พรุ่งนี้ คุณหมออนุญาตให้คุณกลับบ้านได้แล้วนะ”

“เราจะได้กลับบ้านกัน”

คำว่า บ้าน หลุดเข้ามาในหู แต่ในอกฉันกลับว่างโหวง

บ้าน…คือที่ไหนกัน?

ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร มาจากที่ไหน ความทรงจำเหมือนถูกปัดตก ทว่า ชายตรงหน้ากลับส่งผ่านความอบอุ่นและแววตามั่นคงให้อย่างที่ไม่มีอะไรอธิบายได้

ในโลกที่สั่นคลอนจนฉันไม่เหลือหลักยึด… เขากลับเหมือนสิ่งเดียวที่พอให้จับไว้ได้จริง ๆ.

“เชิญคุณอารัญที่ห้องแพทย์ค่ะ” พยาบาลเดินเข้ามาเอ่ยอย่างสุภาพ

อารัญสบตาฉันเพียงชั่วครู่ก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้

บีบไหล่ฉันเบา ๆแล้วก้าวออกจากห้องไป

…

ภายในห้องแพทย์

“คุณอารัญครับ”  เสียงแพทย์เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ

“ให้คุณลิลินฟื้นความจำทีละนิด อย่าป้อนข้อมูลหรือบังคับให้เธอจำเรื่องใหญ่ ๆ ทันที อาจเกิดการต่อต้านหรืออาการช็อกได้ ต้องใช้เวลาพักฟื้นและกระตุ้นทีละขั้น เธอจะดีขึ้นตามลำดับครับ”

เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วแพทย์พูดต่อเสียงเบาลง

“สิ่งที่เธอเจอ…มันไม่ใช่เรื่องเล็กนะครับ”

“ ครับ ผมทราบ ”

แพทย์ยกมุมปากเล็กน้อย และย้ำอีกครั้งก่อนจบการสนทนา

“ไม่มีอะไรที่น่ากังวล ทุกอย่างจะดีขึ้นตามลำดับครับ”

…

ที่ห้องพักฟื้น

ประตูเปิดออกพร้อมเสียงคลิกเบา ๆ

ผู้หญิงในชุดเรียบหรูก้าวเข้ามา ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย และบางสิ่งลึกซึ้งยิ่งกว่าที่ฉันจะเข้าใจ

“แกเป็นยังไงบ้าง ลิลิน? ดีขึ้นหรือยัง?”

ฉันยกมือขึ้นกดขมับเบาๆ

“ยังปวดหัวอยู่… มันตุบ ๆ เหมือนสมองยังไม่เข้าที่สักที”

“พอนึกอะไรออกบ้างไหม? จำฉัน แนนซี่ ได้ไหม” เธอถามต่อด้วยท่าทางระมัดระวัง

ฉันส่ายหัวช้า ๆ

แนนซี่มองฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนดึงเก้าอี้เข้ามานั่งข้างเตียง

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น…ขอแค่แกอย่าฝืนตัวเอง”

อารัญเดินกลับเข้ามา แต่ก็หยุดที่หน้าประตู

“เดี๋ยวผมให้พวกคุณคุยกันก่อนนะครับ”

“ฝากดูแลลิลินด้วยนะครับ ผมมีงานด่วน”

แนนซี่พยักหน้ารับ ขณะที่อารัญถอยออกจากห้อง  เสียงฝีเท้าของเขาค่อย ๆ ห่างออกไปในโถงทางเดิน

“ท่านประธานครับ จะไปที่ไหนครับ” วรากรถามขณะก้าวตาม

“บริษัท” อารัญตอบสั้น ๆ แต่แววตากลับบอกเรื่องบางอย่างใหญ่กว่าใครจะคาดคิด

รถหรูแล่นออกจากโรงพยาบาล ทะยานไปบนถนนกลางเมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟยามเย็น แต่สายตาของอารัญยังคงเหม่อมองไกล คล้ายจมอยู่ในความคิดลึกเร้นที่ไม่มีวี่แววจะคลาย

ในดวงตานั้น… มีทั้งความกังวล

เรื่องของเธอ

และเรื่องของคนที่เขากำลังเฝ้าจับตา

ไม่นาน รถจอดนิ่งหน้าอาคารสูงระฟ้า StrideX Group เขาตรงเข้าอาคาร ก้าวเข้าสู่ลิฟต์ส่วนตัวที่พาขึ้นสู่ชั้น 64

สองนักสืบที่ได้รับคำสั่งจากเขาก็มาถึงตรงตามเวลา พวกเขาวางซองสีน้ำตาลหนาลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้า

“ข้อมูลที่ให้พวกเราตามมา…” นักสืบคนแรกเริ่มรายงาน

ในซองมีภาพถ่ายหลายใบ

ใบแรก: คริสฟอร์ดกำลังปาร์ตี้อย่างดุเดือด แสงไฟคลับสาดสีฉายบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความลุ่มหลง

ใบที่สอง: โต๊ะพนันในคาสิโนหรู ชิปกองสูงราวภูเขาเล็ก ๆ วางอยู่ตรงหน้าเขา

“ดูเหมือนเขาติดพนันหนักเลยครับ” นักสืบพูดเสียงเรียบ

จากนั้น เขาหยิบภาพสุดท้ายขึ้นมาวางบนโต๊ะ

เป็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งนั่งแนบชิดอยู่ในรถกับคริส ฟอร์ด ใบหน้าของเธอเอนซบไหล่เขาในท่าทีสนิทสนม… มากกว่าที่คำว่า ปกติ

“อเล็กซี่… นักข่าวชื่อดัง มีสัมพันธ์สวาทกับคริส”

เสียงของนักสืบอีกคนแทรกขึ้น ก่อนที่เพื่อนร่วมทีมจะต่อความเห็น

“ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ คริส ฟอร์ด อาจเป็นแค่เหยื่อรายหนึ่ง แต่ต้องมีข้อตกลงลับบางอย่างอยู่เบื้องหลัง”

แววตาของอารัญพลันเข้มกร้าว เขาเอ่ยเสียงต่ำและช้า

“แล้วแผนต่อไป… พวกคุณจะทำอะไร ”