สมรสพระราชทาน

ข่าวลือเรื่องราวอื้อฉาวของโจวฟางเซียนแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงราวกับไฟลามทุ่ง คำพูดดูถูกเหยียดหยามจากปากของเหล่าคุณหนูผู้สูงศักดิ์ถูกส่งต่อกันไปปากต่อปาก จนกระทั่งเรื่องราวบิดเบือนกลายเป็นว่าองค์หญิงสามเป็นหญิงสาวแพศยา ชอบแย่งชิงคนรักของผู้อื่น

เสียงก่นด่าสาปแช่งดังระงมไปทั่วตลาด ชาวบ้านต่างพากันประณามโจวฟางเซียนอย่างรุนแรงราวกับนางเป็นปีศาจ ทว่าความจริงกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง นางไม่เคยคิดร้ายหรือทำร้ายใครมาก่อนเลย

วันที่นางไปหาเรื่องไป๋หลี่เมิ่งนั้น ก็เพราะความหึงหวงและความกลัวเข้าครอบงำ นางกลัวว่าเย่ซีเฉิน ชายหนุ่มที่นางเฝ้ารักและเทิดทูนจะไม่เลือกนางเป็นภรรยา

โจวฟางเซียนรักเย่ซีเฉินด้วยใจจริง นางวาดฝันถึงอนาคตร่วมกันกับเขา แต่ความฝันนั้นกลับพังทลายลง เมื่อเย่ซีเฉินตกหลุมรักไป๋หลี่เมิ่ง

นางรู้ดีว่าเย่ซีเฉินเข้าหานางในตอนแรกก็เพราะฐานะองค์หญิงสามของนาง ที่ฮ่องเต้และฮองเฮาโปรดปราน แต่เมื่อเขาได้พบกับไป๋หลี่เมิ่ง หญิงสาวที่เพียบพร้อมทั้งรูปโฉมและสติปัญญา เขาก็เปลี่ยนใจไปอย่างง่ายดาย

โจวฟางเซียนได้แต่เก็บความเจ็บปวดไว้ในใจ นางต้องทนอยู่กับความอับอายและถูกสังคมตราหน้าว่าเป็นหญิงแพศยา ทั้งที่ความจริงแล้วนางเป็นเพียงเหยื่อของความรักที่ไม่สมหวัง

ภายในห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้ทรงกริ้วอย่างหนักเมื่อได้ยินข่าวลือเรื่ององค์หญิงสามผลักไป๋หลี่เมิ่งตกน้ำ พระพักตร์แดงก่ำด้วยโทสะ เสียงคำรามกึกก้องไปทั่วห้อง "โจวฟางเซียน! เจ้ามันเป็นตัวอัปยศของราชวงศ์!"

ฮ่องเต้ทรงรู้สึกอับอายขายหน้าอย่างที่สุดที่องค์หญิงผู้สูงศักดิ์กลับก่อเรื่องเสื่อมเสียเช่นนี้ พระองค์ทรงตำหนิโจวฟางเซียนอย่างรุนแรง "เจ้ามันช่างโง่เขลา! ทำตัวไร้ค่าเช่นนี้ ใครเขาจะอยากได้เจ้าไปเป็นภรรยา!"

ในความคิดของฮ่องเต้ องค์หญิงสามเป็นเพียงสตรีเอาแต่ใจ ไร้ความสามารถ ไร้ค่าคู่ควรกับราชวงศ์ยิ่งนัก พระองค์ทรงตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะมอบสมรสพระราชทานให้องค์หญิงสามกับขุนนางบ้านนอกที่อยู่ห่างไกล เพื่อไม่ให้นางสร้างความเสื่อมเสียให้กับราชวงศ์อีก

แต่ฮองเฮาเสิ่นอวี้กลับไม่เห็นด้วยกับการกระทำของฮ่องเต้ แม้จะไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่ภายในใจของฮองเฮากลับร้อนรุ่มเป็นไฟ นางไม่อาจทนเห็นลูกสาวที่รักต้องถูกเนรเทศไปอยู่แดนไกลได้

"ฝ่าบาท" ฮองเฮาทูลเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่น "หม่อมฉันคิดว่าเรื่องนี้ควรจะสอบสวนให้แน่ชัดก่อน องค์หญิงสามอาจจะไม่ได้เป็นคนทำก็ได้"

ฮ่องเต้ทรงชะงักไปครู่หนึ่ง พระองค์ทรงรู้ดีว่าฮองเฮารักและเอ็นดูโจวฟางเซียนมากเพียงใด แต่พระองค์ก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อข่าวลือที่สร้างความเสื่อมเสียให้กับราชวงศ์ได้

"ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้เป็นคนทำ แต่นางก็ทำให้ราชวงศ์เสื่อมเสียชื่อเสียง" ฮ่องเต้ตรัสเสียงเข้ม "การมอบสมรสพระราชทานและส่งนางไปอยู่ที่อื่นเป็นทางออกที่ดีที่สุด"

ฮองเฮาทรงถอนหายใจเฮือกใหญ่ นางรู้ว่าไม่อาจเปลี่ยนใจฮ่องเต้ได้ แต่ก็ไม่อาจยอมให้ลูกสาวต้องถูกเนรเทศไปอย่างไร้เยื่อใยเช่นนี้

"ฝ่าบาท หม่อมฉันขอร้อง" ฮองเฮาทูลวิงวอน "โปรดให้โอกาสองค์หญิงสามได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองด้วยเถิด"

ฮ่องเต้ทรงมองฮองเฮาด้วยสายตาอ่อนโยน พระองค์ทรงรู้ดีว่าฮองเฮาเป็นสตรีผู้มีเหตุผลและไม่เคยขออะไรที่เกินเลย

"ก็ได้" ฮ่องเต้ตรัสในที่สุด "เราจะให้โอกาสนาง แต่ถ้านางไม่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองได้ นางก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา"

ฮองเฮาทรงถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยลูกสาวของนางก็ยังมีโอกาสได้แก้ไขความผิดพลาด

แต่ในขณะเดียวกัน ซูกุ้ยเฟยและองค์หญิงเจ็ดโจวฟางหรูกลับรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งที่ฮ่องเต้เปลี่ยนใจ พวกนางต่างคิดว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะกำจัดโจวฟางเซียนให้พ้นทาง แต่กลับต้องมาผิดแผนเพราะฮองเฮา

ความเกลียดชังที่มีต่อโจวฟางเซียนยิ่งเพิ่มพูนขึ้นในใจของซูกุ้ยเฟยและโจวฟางหรู พวกนางสาบานว่าจะต้องทำให้องค์หญิงสามตกต่ำยิ่งกว่านี้อีกให้ได้

เสียงโห่ร้องยินดีดังกึกก้องทั่วเมืองชายแดนเมื่อกองทัพของแม่ทัพเกาเฟยฉีเดินทางกลับมา หลังจากการต่อสู้ที่ยาวนานและยากลำบาก ในที่สุดพวกเขาก็สามารถปราบปรามชนเผ่านอกด่านและตัดหัวของหัวหน้าเผ่าได้สำเร็จ สงครามที่ยืดเยื้อมานานสิ้นสุดลง เหล่าทหารต่างรู้สึกโล่งใจและภาคภูมิใจในชัยชนะครั้งนี้

เกาเฟยฉี แม่ทัพผู้เกรียงไกรควบม้าคู่ใจเข้าสู่เมืองด้วยท่าทางองอาจ ใบหน้าคมสันของเขาเปื้อนไปด้วยฝุ่นควันจากสนามรบ แต่แววตาของเขากลับเปล่งประกายด้วยความยินดีและความหวังที่จะได้กลับบ้าน