บทที่ 15

#####บทที่ 15

            “ฮูหยินใหญ่ตระกูลเสิ่นกลับหนานเปียนเเล้วขอรับ เพิ่งออกจากเมืองนี้เมื่อหนึ่งเค่อที่แล้วขอรับ” 

            ช่างอินเงยหน้าจากหนังสือในมือ ก่อนส่งเสียงตอบรับ

            “อืม”

            “เอ่อ ส่วนงานที่จ้างไว้ก็ให้คนมาบอกยกเลิกขอรับ” 

            เสียงของลูกน้องคนเดิมเอ่ยขึ้น แต่คำนี้ทำให้คิ้วยาวดกดำภายใต้หน้าสีดำขอบทองอันหรูหรากระตุกขึ้น วางหนังสือในมือลงแล้วหันไปถามชายเจ้าของประโยคก่อนหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นแฝงความคุกคามไว้หลายส่วน

            “แล้วสัญญาว่าจ้าง?”

            “ยกเลิกแล้วขอรับ และขอเอาเงินมัดจำคืนด้วยเพราะถือว่าทำงานไม่สำเร็จ อีกอย่างตอนนี้นางก็เหมือนไม่ต้องการเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากากชายที่มีนามว่าช่างหลินแล้ว” 

            พอกล่าวจบก็แอบชำเลืองตามองเจ้านายของตน พอเห็นใบหน้าที่มักเรียบนิ่งกลับมีร่องรอยความไม่พอใจก็เผลอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว

            ช่างอินคิดถึงวันที่เขาเข้าไปยังห้องของชายที่สวมหน้ากากปกปิดคล้ายกันกับเขาแต่รสนิยมต่างกันสิ้นเชิง วันนั้นเขานึกเบื่อจึงแย่งงานลูกน้องมาทำเพื่อคลายเบื่อ แต่กลับทำภารกิจล้มเหลวสร้างความอับอายต่อหน้าลูกน้องตนมากมาย นี่ยังไม่ได้โอกาสแก้มือเจ้าของงานก็ดันมายกเลิกเสียแล้ว นี่เป็นเหตุให้เขาไม่พอใจ

            “เหตุใดถึงยกเลิก?”

            “ทางการจะจับคนร้ายได้แล้วขอรับ ฮูหยินตระกูลเสิ่นก็เลยไม่มีเหตุที่ต้องสนใจเรื่องนี้เเล้ว และจากคนของเราในกองปราบบอกว่าเป็นฝีมือการสืบคดีของช่างหลินขอรับ” 

            คิ้วหนาขมวดมุ่น ทำเอาลูกน้องที่ยืนรอฟังคำสั่งเห็นเข้า ดวงตาเบิกโตอ้าปากอ้าง

            …นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่มีเรื่องทำให้เจ้านายของเขาคิดหนักได้ เพราะตั้งแต่ที่หอสรรพสิ่งเติบโตจนมั่นคงได้อย่างตอนนี้ น้อยสิ่งที่ทางหอจะทำไม่ได้ เจ้านายเขาจึงไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก

            “สืบที่มาของเจ้าคนนี้มาให้ข้า ส่วนสัญญาว่าจ้างที่ยกเลิกก็ตามนั้นแล้วก็ส่งของเพิ่มชดเชยไปด้วย”

            “ขอรับ ข้าน้อยจะให้คนไปจัดการเดี๋ยวนี้” 

            พูดจบก็หมุนตัวจะเดินออกมา แต่พลันนึกได้ว่ามีบางเรื่องที่ตนลืมรายงานจึงหมุนกลับมาอีกครั้ง

            “คนของเรารายงานว่าบ่าวของคุณชายหยางเหวินที่นายท่านให้ไปสืบก่อนหน้าตายแล้ว ยังให้สืบต่อไหมขอรับ?”

            …ช่างอินนึกไปยังเเผนที่ตนวางไว้แล้วถูกบ่าวคนหนึ่งขัดเข้าโดยบังเอิญ อ้อ ครั้งนั้นเหมือนเขาให้คนไปสืบที่มากระมัง

            “ตายอย่างไร?”

            “ถูกไฟครอกตายขอรับ”

            …หืม ถูกไฟครอกตายงั้นรึ?

            “ไม่ต้องแล้ว” 

            “ขอรับ” 

            พอกล่าวรับคำเสร็จก็เตรียมจะหมุนตัวออกไปอีกครั้ง แต่พอก้าวไปเพียงก้าวเดียวเขาก็หมุนตัวกลับมาอีกรอบ สบเข้ากับดวงตาที่จ้องเขม็งมา แม้ในใจจะอยากวิ่งหนีออกไปให้สุดหล้าแต่ก็ต้องฝืนเอ่ยขึ้น

            “ข้าน้อยได้รับรายงานจากสาขาที่เมืองหลวงว่ามีภารกิจลับขั้นสามมาขอรับ”

            การค้าขายของหอสรรพสิ่งที่ไม่รวมสิ่งของที่วางขายแต่ละสาขาเมื่อรับเข้ามาจะถูกแบ่งเป็นขั้นตามลำดับความยากและความต้องการให้เป็นความลับของผู้ว่าจ้าง โดยขั้นสูงสุดคือขั้นสี่ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นงานที่เกี่ยวข้องกับแคว้น ส่วนขั้นสามนี้ถือว่าทั้งยากและต้องรักษาเป็นความลับไม่แพ้กันโดยนานครั้งถึงมีภารกิจขั้นสามมา เขาจึงคิดว่าควรต้องรายงานเจ้านายของตน

            “ว่ามา” ช่างอินเอนกายพิงพนักเก้าอี้ มือขวายกชาขึ้นจิบ

            “ผู้ว่าจ้างคือหัวหน้าตระกูลไป๋ขอรับ”

            “แม่ทัพไป๋หย่งคัง?” 

            ช่างอินนึกหน้าคนที่กำลังพูดถึง แต่ก็นึกไม่ออกเพราะเขาไม่ได้เข้าไปเกี่ยวข้องกับราชสำนักนานแล้ว

            “ขอรับ ภารกิจคือตามหาบุตรีนามไป๋ซูเมิ่งที่หายไปขอรับ จากข้อมูลที่แจ้งมามีภาพวาดแล้วก็รายละเอียดปลีกย่อยอีกเล็กน้อยขอรับ ดูเหมือนว่าจะหายตัวไปสักพักแล้ว แต่เพิ่งมาใช้บริการหอสรรพสิ่ง คุณชายจะเอารายละเอียดมาดูเลยหรือไม่ขอรับ” 

            …คงหมดทางตามหาถึงค่อยคิดถึงหอสรรพสิ่งกระมัง ช่างอินนิ่งคิดสักครู่ก่อนเอ่ยตอบ

            “ไม่ล่ะ ให้หลิ่งเอ้อรับงานนี้ไป ข้าจะพักผ่อนแล้วออกไปได้” 

            หลิ่งเอ้อคือยอดฝีมือที่เจ้านายเขามักมอบหมายให้ทำหน้าที่สำคัญ หากเจ้านายจัดการให้อยู่ในมือหลิ่งเอ้อนั้นเเสดงว่าเขาให้ความสำคัญกับงานนี้มาก คิดได้ดังนั้นเขาก็โค้งคำนับก่อนหมุนตัวออกมา ส่วนช่างอินพอเห็นลูกน้องตนออกไปได้เสียทีก็หยิบหนังสือที่เปิดค้างไว้ก่อนหน้าขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ภายในห้องจึงกลับมาเงียบสงบอีกครา

            เช้าวันนี้ซูเมิ่งลุกขึ้นจากที่นอนด้วยจิตใจแจ่มใส นางลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นชุดของตนเองที่ใส่ติดตัวมาก่อนถูกกักตัวให้อยู่แต่ในที่ว่าการจนถึงวันนี้ ตอนนี้ในอกเสื้อของนางมีตั๋วเงินสองพันตำลึงที่เพิ่งไปรับจากท่านหัวหน้ามือปราบกู่เมื่อวานนี้ วันนี้นางต้องย้ายออกไปพักข้างนอกตามเดิมแล้ว พอเรื่องคดีจบลงก็ไม่มีเลี่ยงหวงคอยตามติดดั่งเงา ไม่มีคนมาเฝ้ารอบห้องทำให้คืนนี้นางนอนหลับสบายเป็นพิเศษ

            …แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่นางต้องจัดการก่อนจากไป นั่นก็คือ ทวงค่าตอบแทนที่นางชนะพนันอย่างไรเล่า!

            ตอนนี้ซูเมิ่งยืนอยู่ข้างหน้าที่ว่าการเป็นที่เรียบร้อย นางยืนรอให้ถึงเวลาที่นัดมือปราบเซียวไว้ให้เขาทำตามที่พนันกัน รอบกายนางนั้นเต็มไปด้วยชาวเมืองที่มุงเข้ามาเนื่องจากเห็นเเผ่นป้ายที่นางขอให้เลี่ยงหวงทำให้ บนป้ายผ้าเขียนไว้ว่า บริเวณนี้มีละครให้ชมไม่คิดเงิน เชิญล้อมเข้ามา ซึ่งพอชาวเมืองเห็นว่ามีเรื่องสนุกแถมยังไม่เสียเงินจึงล้อมเข้ามาหลายต่อหลายชั้น โดยมีชายวัยละอ่อนสวมหน้ากากขาวยืนอยู่กลางวง ท่ายืนพักขาสองมือกอดอกสองตาก็มองไกลออกไปดูราวคุณชายเจ้าเสน่ห์คนหนึ่ง

            “มาเสียทีนะขอรับท่านมือปราบเซียว”

            พอชาวเมืองมองตามสายตาของคนที่ยืนโดดเด่นอยู่กลางวงไปก็เห็นชายอีกคน เขาสวมเสื้อผ้าเนื้อดีสีสันสดใสช่างขัดกับอารมณ์บนหน้า มองไปแล้วไม่เจริญตาเท่าชายอีกคน

            “นั่นเป็นบุตรชายบ้านไหนกันนั่น ไยข้ามิเคยเห็นเลย” 

            สตรีวัยกลางคนที่ยืนวงในสุดเอ่ยถามชายที่อยู่ข้างเคียงเสียงเบา

            “โธ่ เจ้าไปหลบอยู่ไหนมารึ นี่ก็คือคนที่ก่อนหน้ามีเรื่องกับท่านเจ้าเมืองแล้วถูกพาตัวเข้าไปในที่ว่าการไงเล่า เพื่อนข้าที่ทำงานในกองปราบบอกว่าคนนี้เเหละที่ช่วยจับคนร้าย”

            สองเเขนกอดอกเชิดหน้าภูมิใจกับข้อมูลที่ตนเอ่ยออกไป

            “จริงรึ แล้วนี่จะมีเรื่องอันใดกัน เจ้ารู้หรือไม่?”

            หญิงคนเดิมมองผ่านท่าทางโอ้อวดนั้นก่อนเอ่ยถาม

            “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรเล่า ข้าก็มาพร้อมเจ้า เจ้าไม่รู้แล้วข้าจะรู้หรือ” 

            ไป๋ซูเมิ่งที่พอได้ยินบทสนทนานั้นก็หลุดขำออกมา …พวกชาวเมืองที่นี่ก็สายข่าวเร็วเหมือนกันนะ เรื่องผ่านมาไม่ถึงวันเท่านั้นเอง

            แต่ต่อมานางก็รีบหุบยิ้มหันมาสนใจคู่กรณีอีกครั้งเพราะน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียดของผู้มาใหม่

            “เจ้าจะให้ข้าทำอะไรก็รีบบอกมา! ข้าต้องรีบกลับไปทำงานแล้ว”

            ซูเมิ่งยกยิ้มมุมปากก่อนจะก้าวเท้าเข้าหามือปราบเซียวจนตอนนี้นางยืนอยู่ห่างชายหนุ่มไม่ไกล นางยื่นคอเข้าหาก่อนกระซิบเสียงเบา

            “ท่านต้องตะโกนว่า ช่างหลินเลิศล้ำไม่มีใครเกิน ทั้งหมดร้อยครั้ง ข้าน้อยขอเพียงเท่านี้ท่านทำได้หรือไม่”