บทที่ 15 (ต่อ)

#####บทที่ 15 (ต่อ)

            มือปราบเซียวจ้องตาซูเมิ่งกลับเขม็ง สองมือกำเเน่น กัดฟันเสียงดังกรอด พอหันมองไปรอบข้างและเจอป้ายผ้าที่เลี่ยงหวงทำให้ซูเมิ่งนั้นก็ยิ่งโกรธแค้น เเต่เขาก็ทำได้เพียงเก็บไว้ในใจ ก่อนเอ่ยออกมาเสียงเเข็ง

            “ข้าพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว!” 

            พอมือปราบเซียวพูดจบเขาก็หมุนตัวหันหน้าไปทางผู้คน ปากอ้าหุบอ้าหุบอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงรอดออกมา ใบหน้าหยิ่งยโสนั่นเปลี่ยนเป็นเเดงสลับเขียวจนสุดท้ายก็มีเสียงเล็ดรอดออกมา

            “ช่างหลินเลิศล้ำไม่มีใครเกิน …”

            “หือ ท่านพูดว่าอะไร ข้าฟังไม่รู้เรื่องเลย” 

            ซูเมิ่งแสร้งเอามือปล้องหู หันไปถามชาวเมืองคนหนึ่งข้าง ๆตนประมาณว่าได้ยินไหม ซึ่งสตรีนางนั้นก็ให้ความร่วมมืออย่างดี นางจ้องใบหน้าหน้าภายใต้หน้ากากด้วยแววตาเพ้อฝันพร้อมส่ายหน้า

            มือปราบเซียวสูดหายใจเข้าปอดอึกใหญ่ ครานี้เขาตะโกนดังลั่นพูดทีเดียวจนครบรอบเสียงแหบแห้ง พอพูดจบก็เตรียมหมุนตัวเดินออกไปแต่ก็ไม่วายหันมาสบตากับซูเมิ่ง 

            …แววตาอันดุดันนั่นสบตากับแววตามีเลสนัยด้วยใบหน้ายิ้มร้าย จ้องกันสักพักมือปราบเซียวก็เป็นฝ่ายสะบัดหน้าจากไป ส่วนซูเมิ่งนั้นยักไหล่อย่างไม่แยเเส นางเก็บป้ายผ้าลงมาแล้วก็เดินจากไปเช่นกัน

            “นี่ ๆ เจ้าได้ยินข่าวใหม่หรือยัง เพิ่งเกิดเรื่องเมื่อเช้าเองนะ" 

            เสียงสาวน้อยนางหนึ่งดังขึ้น นางวิ่งเข้ามาไม่คำนึงถึงมารยาทที่สตรีพึงจะมี เขาซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะที่แม่นางคนนั้นวิ่งเข้ามาจึงเงี่ยหูฟังด้วย

            “ชิ ใคร ๆก็รู้กันทั้งนั้นเเหละ เจ้าหมายถึงเรื่องที่ท่านมือปราบเมืองตงเปียนแพ้พนันท่านช่างหลินของข้าใช่หรือไม่?” 

            พูดไปพลางสายตาล่องลอย นึกภาพชายตาหวานดั่งน้ำผึ้งใบหน้าซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากที่นางเห็นเมื่อเช้า แต่ก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เพราะสหายที่นั่งข้าง ๆฟาดที่เเขนดังเพียะ

            “เพ้ย ท่านช่างหลินของเจ้าที่ไหนกัน ของข้าต่างหาก”

            “ของข้าด้วย บุรุษอะไรผิวขาวใสเสียยิ่งกว่าข้า แล้วยังใบหน้าอันหล่อเหลาดูขี้เล่นนั่นอีกเล่า ข้าล่ะอยากกระชากมากอดแนบกายข้าทุกคืน” 

            ไม่พูดเปล่ามืออวบอ้วนยื่นไปดึงเพื่อนของตนมาจำลองเป็นชายที่เพิ่งพูดถึง ทำปากจู๋โน้มลงจะจูบเพื่อนในอ้อมกอด

            “ว้าย เจ้าอ้วนอย่ามาพูดจาน่าไม่อายนะ เขาไม่เหมาะกับเจ้าหรอกเขาต้องเหมาะกับคนฉลาดอย่างข้าต่างหากเล่า ฉลาดเจอฉลาดรับรองบุตรออกมาต้องดีมิมีใครเกินเป็นแน่”

            มือของเจ้าคำพูดผลักอกสตรีรูปร่างอวบอ้วนออก 

            คำพูดของสตรีกลุ่มนี้เข้าหูเขาเต็ม ๆ ใบหน้าคมส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนสอดส่ายสายตาหาเสี่ยวเอ้อสักคนเพื่อจะสั่งอาหารเพราะเขาเพิ่งมาถึงพอนั่งลงก็เผลอฟังสตรีกลุ่มนั้นพูดจนเพลิน ทว่าสายตาเขาก็ไปหยุดที่ร่างในชุดดำสนิทที่กำลังสวาปามอาหารตรงหน้าลงท้องอย่างไม่สนใจคนรอบข้าง ปากบางนั่นอ้ารับอาหารคำใหญ่เข้าปากครั้งแล้วครั้งเล่าจนคนมองเริ่มรู้สึกหิว เขาลุกขึ้นยืนสองเท้าก้าวเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะขนาดสี่คนนั่งแต่กลับถูกครอบครองด้วยคน ๆเดียว 

            “จะรบกวนหรือไม่ หากข้าขอนั่งกินด้วยคน”

            ไป๋ซูเมิ่งงับน่องไก่ในมือคำโตก่อนเงยหน้าสบตาผู้มาใหม่ สองคิ้วขมวดหมุ่น นางกลอกตาทีนึง ก่อนพยายามเคี้ยวเนื้อไก่ในปากให้หมด

            “มิกล้า ๆเชิญท่านฉิงอีเลยขอรับ”

            ซูเมิ่งแม้เอ่ยปากเชิญแต่ใจนางเเทบอยากลุกขึ้นไปบีบคอของชายเจ้าของใบหน้าคมเข้มตรงหน้าให้ตายคามือ นางอยู่คนเดียวสงบสุขแล้วแท้ ๆไยมีคานเข้ามาสอดได้

            ฉงอีอมยิ้มน้อย ๆ เขายกมือเรียกเสี่ยวเอ้อให้เข้ามารับรายการอาหารที่เขาจะสั่งเพิ่ม ชายหนุ่มสั่งอาหารเพิ่มอีกห้าหกอย่าง ก่อนหันหลับมาเผชิญหน้ากับซูเมิ่ง

            “เจ้าอยากได้อะไรเพิ่มอีกหรือไม่ เดี๋ยวมื้อนี้ข้าจ่ายทั้งหมดเอง”

            พอได้ยินดังนั้นสองตาของนางก็เบิกโพลง ริมฝีปากมันเยิ้มหยักยิ้มเจ้าเลห์ หรี่ตามองฉิงอีก่อนเอ่ย

            “ท่านเเน่ใจนะ…"

            ฉิงอีพยักหน้ายืนยัน มุมปากกระตุก …ไยเขารู้สึกเหมือนว่าตนเองจะตัดสินใจอะไรไปผิดไปนะ

            หลังจากที่ได้รับคำยืนยันจากคนที่เอ่ยปากว่าจะเลี้ยง ซูเมิ่งก็เริ่มสั่งอาหารอีกหลายอย่าง เน้นโดยเฉพาะจานที่นางกินเมื่อครู่แล้วชอบให้จัดใส่ห่อกลับด้วย พอสั่งจนพอใจก็โบกมือไล่ให้เสี่ยวเอ้อออกไปจัดการ และนางก็ลอบมองคนตรงหน้าเพื่อดูสีหน้าของเขา

            …หึ นางถือว่าครานี้เป็นการเเก้แค้นตอนที่เขาลวงนางเรื่องเงินรางวัล

            ถึงแม้ว่าซูเมิ่งจะไม่รู้ว่าเขาลวงนางหรือว่าแค่ตอบรับเร็วตามธรรมดา แต่ในเมื่อเขาทำให้นางรู้สึกเสียหน้าย่อมต้องได้รับผลกรรมนั้นคืน …นี่นางแค่แกล้งเบา ๆเท่านั้นนะ ค่าอาหารแค่นี้คงไม่ทำให้ขนหน้าเเข็งเขาร่วงหรอกกระมัง

            “เอ่อ เจ้ากินจุดีนะ เหตุใดไยไม่โตเสียที”

            ฉิงอีมองไปที่ซูเมิ่งที่ร่างกายบอบบางราวสตรี ตัวก็ไม่สูงมากหากยืนขึ้นคงถึงแค่อกเขาเท่านั้น หากไม่ติดว่าที่คอมีลูกกระเดือกปูดนูนออกมาและก็น้ำเสียงทุ้มนั่น เขาคงคิดว่าเป็นสตรีแต่งเป็นบุรุษแล้ว

            “ฮ่า ฮ่า ปกติค่าไม่ค่อยมีเงินซื้อข้าวกินน่ะ อด ๆอยาก ๆ พอได้เงินมาข้าก็เลยถือโอกาสฉลองมื้อใหญ่ให้ตัวเองเสียเลย” 

            ก่อนตอบนางชะงักมือที่กำลังจะเอื้อมไปคีบเนื้อผัดพริกวาบหนึ่ง ซึ่งฉิงอีก็ไม่ได้ถามเรื่องนี้ต่อเเต่อย่างใด เขาหยิบตะเกียบของตนขึ้นมาบ้างก่อนคีบบวบเข้าปาก พอเคี้ยวเสร็จก็ชวนคุยต่อ

            “แล้วก่อนหน้านี้เจ้าพักอยู่ที่ไหนหรือ?”

            ซูเมิ่งเงยหน้าขึ้นมองฉิงอีพลางเลิกคิ้วขึ้น เคี้ยวข้าวในปากให้หมดก่อนตอบ

            “ข้าเพิ่งมาที่เมืองนี้เมื่อไม่นานมานี้เอง ก่อนหน้านี้ข้าท่องยุทธภพไปเรื่อยน่ะ มิอยู่เป็นหลักเเหล่ง”

            “พ่อแม่เจ้าไม่เป็นห่วงรึ? เดินทางคนเดียวข้าว่าอันตรายออกนะ”

            “อ้อ พ่อเเม่ข้าตายตั้งแต่ข้ายังเล็กน่ะ ข้าอยู่กับตา”

            ในหัวของนางประมวลผลคิดคำปดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้นางอยากรีบกิน ๆให้หมดและรีบไปจากตรงนี้ ทว่าไม่นานขณะที่กับข้าวบนโต๊ะเริ่มลดลงเสี่ยวเอ้อก็เดินนำคนหลายคนเดินยกกับข้าวชุดใหม่เข้ามา โอกาสที่นางจะสลัดฉิงอีทิ้งหายวับไปกลับตา

            …กรรมตามสนองแท้ ๆ ไม่น่าสั่งมาเสียเยอะเลย

            ซูเมิ่งเอื้อมมือหยิบหมั่นโถลูกกลมขึ้นมากัด นัยน์ตาฉายแววท้อเเท้ อารมณ์อยากอาหารของนางหดไปหมดแล้ว

            “งั้นแล้วตาของเจ้าเล่าอยู่แห่งใด?”

            “ตาข้าก็ตายแล้วเมื่อไม่กี่ปีมานี่เอง” 

            นางแสร้งทำน้ำเสียงเศร้าสร้อย พอฉิงอีเห็นดังนั้นก็รีบเปลี่ยนเรื่อง

            “แล้วเจ้าเดินทางไปที่ไหนมาบ้างแล้วหรือ?”

            ซูเมิ่งได้เเต่ถอนหายใจเบา ๆ “พอตาข้าตายข้าก็ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาโดยตลอด ท่านรู้ไหมบางวันข้าแทบไม่ได้กินอะไรเลยนะตอนช่วงแรก ๆ ข้านึกแล้วอยากจะร้องไห้เสียจริง ๆ” 

            ซูเมิ่งใส่อารมณ์เข้าไป พร้อมทำน้ำตาคลอเบ้าและก็แสร้งหันหน้าหนีไม่อยากให้ฉิงอีเห็นน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง

            “เเต่ข้าน่ะเป็นบุรุษชาตินี้ข้าต้องไม่ตายเพราะเเค่ไม่มีข้าวกิน ท่านคิดดูข้าจะมีเงินเดินทางไปไหนได้มากกัน”

            ฉิงอีที่เห็นว่าตนพูดเรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายเศร้าก็รู้สึกกระอักกระอ่วน ทั้งรู้สึกผิด แต่ใจก็อยากสอบถามต่ออย่างที่ตนตั้งใจมาเเต่ต้น

            “เอ่อ เจ้านี่มันยอดคนเสียจริง ๆนี่เจ้ารู้ไหมว่าสตรีเมืองนี้เขาชอบพอเจ้ากันทั้งเมืองแล้วกระมัง ฮ่า ๆ”

            พูดอย่างเดียวไม่พอยังพยักหน้าให้ซูเมิ่งมองไปทางด้านหลังเขา พอซูเมิ่งมองตามก็สบเข้ากับสายตาหวานหยาดเยิ้มที่ส่งมาให้ตน ทำเอาขนลุกขนพอง

            “โอย ไม่เอาหรอก ข้ายังอยากอยู่ตัวคนเดียว”

            “ชาวเมืองต่างเล่าลือกันว่าเจ้าคือวีรบุรุษเเห่งซีเปียน เพราะเจ้าช่วยทางการจับคนร้ายได้ ข้าเองก็รู้สึกยกย่องเจ้าเช่นกัน ขอคารวะเจ้าหนึ่งถ้วยน้ำชาแล้วกัน”

            สิ้นคำฉิงอีก็ยกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่ม ซึ่งซูเมิ่งก็ยกดื่มรับคำเช่นกัน

            “ว่าแต่เจ้าไปเรียนวิชาสืบคดีมาจากที่ใดกันหรือ? ข้ามิเคยเห็นวิธีการสืบคดีแบบเจ้ามาก่อน”

            ซูเมิ่งเกือบสำลักชาที่กำลังดื่ม นางตบอกตัวเองเบา ๆจนหายใจคล่องขึ้น

            “ข้าเคยทำงานให้มือปราบท่านหนึ่งน่ะ ก็แอบจำ ๆมา แหะ ๆ”

            …นางคงอยู่ตรงนี้นานไม่ได้แล้ว ต้องรีบหาทางออกไปจากตรงนี้

            “เอ้อ ท่านฉิงอีข้าเพิ่งนึกขึ้นไป ข้านัดกับพี่เลี่ยงหวงไว้น่ะ นี่ก็ล่วงเลยเวลามานานแล้วข้าคงต้องไปก่อน ข้าขอคารวะท่านที่จ่ายค่าอาหารให้ข้าในมื้อนี้ ไว้คราหน้ามีโอกาสข้าคงได้ตอบแทนท่านกลับ ข้าลาล่ะ” 

            ซูเมิ่งพูดรวดเดียวจบ นางลุกขึ้นคว้าห่ออาหารและรีบพุ่งตัวออกไปทันที ทิ้งให้ฉิงอีมองตามจ้องเเผ่นหลัง แววตาเขาลึกขึ้นวาบหนึ่งพอซูเมิ่งเดินพ้นบานประตูหอกุ้ยหรงเขาก็เรียกเสี่ยวเอ้อเข้ามารับเงิน จากนั้นก็ลุกขึ้นจากไป