บทที่ 20

#####บทที่ 20

            ตลอดเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ซูเมิ่งอยู่ในจวนช่างน่าเบื่อยิ่งนัก ไม่มีอะไรทำนอกจากนอน กิน ฝึกเย็บปักถักร้อย บางวันได้เรียนพิณบ้าง อักษรบ้างอย่างเช่นคุณหนูในห้องหอ ปีนี้อายุของนางก็ปาเข้าไปสิบห้าอ่อนๆแล้ว เลยวันปักปิ่นไปเเล้วเช่นกัน แต่เผอิญว่าช่วงนั้นซูเมิ่งป่วยหนักจึงไม่ได้จัดงานแต่อย่างใด ในเมืองหลวงจึงไม่มีคนรู้ว่าลูกสาวตระกูลไปถึงวัยออกเรือนแล้วซึ่งนั่นถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับนางเป็นอย่างมาก

            วันแรก ๆอาจารย์ที่มาสอนศิลปะทั้งสี่ให้ซูเมิ่งต่างก็พากันแปลกใจในทักษะที่เหมือนคนไม่เคยเรียนมาก่อนของนางเป็นอย่างมาก เพราะก่อนหน้านี้คุณหนูไป๋คนก่อนต่างทำได้ดีในทุกด้าน แต่นางกลับทำอะไรไม่เป็นเลยแม้กระทั่งการจับพู่กันเขียนอักษร จนเรื่องไปถึงท่านแม่ของนาง เฟยจินเคยมาดูการเรียนของซูเมิ่งครั้งหนึ่งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก ไม่ถามไถ่ ไม่ต่อว่า พูดเพียงว่าให้นางตั้งใจเรียนต่อไป ไม่ต้องกดดันตนเอง แล้วก็จากไป 

            แตกต่างจากท่านพี่ทั้งสองของนางที่พอรู้เรื่องต่างเผยสีหน้าเเปลกใจ ซูเมิ่งจึงโกหกไปว่าตนไม่ได้ฝึกฝนมานานและตอนลำบากอยู่ข้างนอกมีได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยทำให้ทักษะหลายอย่างนางลืมไปบ้าง เวลามีพี่ชายนางสงสัยอะไรนางมักเอาท่านจอมยุทธ์ผู้เฒ่ามาอ้างเสมอ ไม่ก็เอาความลำบากของเดือนที่ผ่านมามาอ้างทำให้พี่ชายทั้งสองรู้สึกสะเทือนใจ หลังจากนั้นพี่ชายนางก็จะหยุดถามไปเอง

            เช้าวันนี้เป็นวันหยุดของนางทั้งวันไม่มีเรียน ดังนั้นซูเมิ่งจึงคิดไว้ว่านางจะหาทางออกไปเที่ยวเมืองหลวงสักหน่อย ดังนั้นหลังกินข้าวเช้าเรียบร้อยแล้วซูเมิ่งจึงเดินมุ่งหน้าไปยังห้องหนังสือของท่านพ่อเพื่อขออนุญาติออกไปนอกจวน

            ซูเมิ่งเดินเข้าไปคารวะไป๋หย่งคังและเอ่ยขอออกไปซื้อของนอกจวนซึ่งไป๋หย่งคังก็อนุญาติแต่มีเงื่อนไขว่านางต้องมีพี่ชายคนใดคนหนึ่งไปด้วย ทำให้หลังจากที่ซูเมิ่งออกมาจากห้องหนังสือของไป๋หย่งคังแล้วนางก็เดินไปยังเรือนของเหิงซานผู้เป็นพี่ชายคนโต

            เรือนของเหิงซานนั้นไม่ได้มีกลิ่นหอมของดอกไม้อย่างกลิ่นของเรือนซูเมิ่ง เเต่เต็มไปด้วยความเขียวขจีของต้นไม้และมีบ่อขนาดไม่ใหญ่มากขวางอยู่ต้องเดินข้ามสะพานไป อย่างฤดูร้อนนี้นางคิดว่าเรือนของเหิงซานร่มเย็นที่สุด เพราะมีทั้งร่มเงาของต้นไม้ใหญ่และมีวิวงดงามของบ่อบงกช ไหนจะเก๋งกลางน้ำนั่นอีกเล่า แม้เก๋งนี้จะไม่ใช่ของเรือนนี้โดยตรงเเต่ก็อยู่ใกล้ที่สุด หากนางอยู่เรือนนี้คงมานั่งพักผ่อนที่เก๋งนี้บ่อยครั้ง

            ไป๋ซูเมิ่งเหลือบมองไปยังเก๋งที่ว่าก็เห็นมีพี่ชายใหญ่และชายอีกคนนั่งคุยกันอยู่ เเต่เป็นผู้ใดนั้นนางไม่สามารถระบุได้เพราะเขาหันหลังให้ นางรู้เพียงว่าเขาสวมชุดดำดูหรูหราเท่านั้น

            “จือฉี พี่ใหญ่ติดธุระอยู่รึ?” 

            ซูเมิ่งเดินเข้าไปถามบ่าวรับใช้คนสนิทของเหิงซานซึ่งทำหน้าที่ทั้งเป็นบ่าวและทหารคู่กาย

            “ใช่ขอรับ คุณหนูซูเมิ่ง ท่านมีธุระเร่งด่วนหรือไม่ขอรับ จะให้ข้าน้อยไปกล่าวแก่ท่านรองเเม่ทัพหรือไม่?”

            “ไม่ต้อง ข้าไม่รบกวนพี่ใหญ่แล้ว” 

            …ดูท่าแล้ววันนี้พี่ใหญ่ของนางจะไม่ว่าง นางคงต้องไปหาพี่รองเเทนเสียแล้ว

            คิดได้ดังนั้นซูเมิ่งก็หมุนตัวจากไป แล้วตามด้วยเย่าถิงแล้วไป๋จื่อที่เดินตามมา

            “คุณหนูจะไม่ไปข้างนอกแล้วหรือเจ้าคะ” 

            ไป๋จื่ออดสอดปากถามไม่ได้ ในใจของตนก็นึกดีใจว่าวันนี้จะได้ออกไปเที่ยวนอกจวนแล้วเชียว

            “ใครว่าเล่า ข้าจะไปหาท่านพี่รองต่างหาก ข้าไม่ได้มีพี่ชายคนเดียวเสียหน่อย”

            “เย่ คุณหนูฉลาดจริง ๆเจ้าค่ะ” 

            ไป๋จื่อกระโดดดีใจอย่างลืมตัว ทำให้เย่าถิงอดที่จะฟาดฝ่ามือไปที่สะโพกของบ่าวรุ่นน้องตนไม่ได้ ตั้งแต่เกิดมาที่นางเป็นบ่าวจนถึงตอนนี้ก็อายุเลยยี่สิบแล้วยังไม่เคยสอนใครได้ยากเท่าไป๋จื่อนางนี้เลย มารยาทที่นางอบรมไปดูเหมือนว่าจะไม่เข้าหัวเลยด้วยซ้ำ

            “โอ้ย พี่ไป๋จื่อตีข้าทำไม”

            “ถามมาได้นี่เจ้ายังไม่สำนึกอีกรึ” 

            เย่าถิงทำท่าจะยกมือขึ้นตีอีกทำให้ไป๋จื่อกระโดดไปเกาะเเขนซูเมิ่ง 

            “คุณหนูช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ อยู่ดีดีพี่ไป๋จื่อก็มาตีบ่าวทั้งที่บ่าวยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแท้ ๆ” 

            พูดไปก็เอามือลูบก้นไปพลาง

            ซูเมิ่งยิ้มให้กับบ่าวรับใช้ต่างขั้วทั้งสอง เย่าถิงนั้นด้วยความเป็นบ่าวรับใช้ขั้นหนึ่งเกิดมาก็รับใช้ตระกูลสูงศักดิ์จึงเคร่งในกฎระเบียบมาก แต่ไป๋จื่อที่เพิ่งเคยเป็นบ่าวในตระกูลใหญ่ นิสัยร่าเริงและซนเหมือนเด็กทั้งที่อายุก็ปาเข้าไปสิบเเปดแล้ว แต่นางก็มักเอาทั้งคู่มาติดตามยามเดินไปไหนมาไหน เพราะหากตอนไหนนางไม่รู้อะไรก็จะถามเย่าถิงได้ ส่วนที่เอาไป๋จื่อมาเพราะนางรู้สึกว่ายามอยู่กับบ่าวคนนี้แล้วสบายใจเปิดใจคุยกันได้เหมือนเพื่อน

            “เย่าถิงอย่าเอ็ดนางเลย ไป๋จื่อนางยังเด็กกฎข้อไหนผ่อนปรนบ้างก็ผ่อนเถอะ” ซูเมิ่งเอ่ยยิ้ม ๆ

            “โถ่ คุณหนูให้ท้ายนางอย่างนี้ หากเอานางไปไหนมาไหนมิขายหน้าแย่หรือเจ้าคะ” 

            ไป๋จื่อที่พอได้ยินคำพูดของซูเมิ่งก็ยิ้มหน้าบานท้าทายเย่าถิงทันที แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของเจ้านายตน

            “ไม่ต้องกลัวหรอก เพราะไปข้างนอกข้าก็ไม่พานางไปก็สิ้นเรื่อง เช่นนั้นข้าก็ไม่ขายหน้าแล้ว จริงไหมไป๋จื่อ” 

            ซูเมิ่งพูดไปอมยิ้มไป ต่างจากไป๋จื่อที่รีบเข้ามาออดอ้อนนางทันควัน

            “คุณหนูทำอย่างนี้ไม่ได้นะเจ้า คุณหนูอยู่ไหนบ่าวจะอยู่นั่น บ่าวรับรองเลยว่าจากนี้ไปจะทำตัวดีดีเจ้าค่ะ”

            “ฮึ่ม ๆ” 

            ทั้งเย่าถิงและซูเมิ่งมองไปที่แขนของไป๋จื่อที่ดึงชายชุดซูเมิ่งอยู่ซึ่งขัดกับคำพูดที่เจ้าตัวเอ่ย พอไป๋จื่อรู้ตัวก็รีบปล่อยมือและเดินมายืนสำรวมข้าง ๆเย่าถิงทันที

            “ไว้ข้าจะคอยดูแล้วกัน”

            ซูเมิ่งและสองบ่าวเดินไปหยุดที่หน้าเรือนของลู่ซาน เย่าถิงเข้าไปบอกบ่าวรับใช้ที่ยืนหน้าห้องหนังสือว่าซูเมิ่งต้องการพบ เวลาผ่านไปไม่ถึงเค่อบ่าวรับใช้คนนั้นก็กลับมา

            “คุณหนูรองตามบ่าวมาเจ้าค่ะ คุณชายรองกำลังแต่งตัว ท่านให้บ่าวพาคุณหนูไปรอที่เรือนรับรองก่อนเจ้าค่ะ” 

            ไป๋ซูเมิ่งพยักหน้าแล้วก็เดินตามบ่าวคนนั้นไป นางนั่งจิบชารอไม่นานลู่ซานก็เดินเข้ามา

            “มีอะไรรึ มาหาข้าแต่เช้าเชียว”

            “ข้าไปขอท่านพ่อออกไปนอกจวนได้เเล้วเจ้าค่ะ แต่ท่านพ่อบอกว่าต้องมีพวกท่านสักคนไปด้วย ข้าก็เลยนึกถึงพี่รองสุดที่รักของข้าก่อนเลย” 

            พูดไปพลางทำตาออดอ้อน เป็นการงัดมารยาหญิงมาใช้ครั้งแรกตอนที่นางอยู่ในร่างนี้ พอไป๋ลู่ซานได้ยินดังนั้นก็ยิ้มแก้มแทบปริ ลำพองใจที่ตนเป็นคนที่น้องคิดถึงคนแรกซึ่งนั่นก็เเปลว่าเขาเป็นพี่ชายที่นางรักมากที่สุด แต่หารู้ไม่เลยว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงคำปดที่ซูเมิ่งยกขึ้นมาเท่านั้น

            “ได้สิ” 

            ลู่ซานพูดออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ไตร่ตรองให้ดีก่อน พอเขาตั้งสติได้ก็รีบหุบยิ้มพร้อมมองไปที่น้องสาวอย่างรู้สึกผิด 

            “ไม่สิ เมิ่งเอ๋อ ไว้คราหลังได้หรือไม่ วันนี้ข้ามีนัดกับสหายแล้ว”

            ซูเมิ่งหุบยิ้มฉับพลัน “ไว้หลังพี่รองไปหาสหายแล้วกลับมารับข้าก็ได้เจ้าค่ะ”

            ลู่ซานมองไปยังน้องสาวของตนที่ตอนนี้ตาเป็นประกาย

            “ข้าเกรงว่าอาจกลับมามืดค่ำ ไม่ทันพาเจ้าออกไปข้างนอกล่ะสิ”

            “งั้นข้าออกไปพร้อมกับพี่รองในช่วงที่พี่รองคุยกับสหายข้าก็เเยกไปซื้อของได้ไหมเจ้าคะ วันนี้ข้ามีของที่ข้าต้องซื้อจริง ๆ” 

            …เมื่ออ้อนไม่พอก็ต้องใช้เหตุผลเข้าช่วย

            “ไม่ได้ อย่างนั้นหากเกิดเรื่องกับเจ้าจะทำอย่างไร ไว้คราหลังเถิด”

            “หากเป็นเรื่องนั้นพี่รองก็ให้คนติดตามข้าไปเยอะ ๆก็ได้นี่เจ้าคะ ให้ข้าไปเถอะนะนะ” 

            ซูเมิ่งเดินไปเกาะเเขนพี่ชายพร้อมส่งสายตาออดอ้อนกว่าเดิม พอเห็นว่าลู่ซานเริ่มออกอาการลังเลก็ปล่อยมือตนออก ก่อนเอ่ยเสียงเเข็ง

            “พี่รองไม่พาข้าไปด้วยงั้นข้าไปขอร้องพี่ใหญ่ก็ได้ พี่ใหญ่ต้องทำตามที่ข้าขอเป็นแน่” 

            พูดจบซูเมิ่งก็หมุนตัวเตรียมจากไป แต่นางก้าวย่างอย่างช้า ๆ นับ หนึ่ง สอง และ ….

            “ก็ได้ ยามซื่อเจ้าไปรอที่หน้าจวน”

            รอยยิ้มเล็ก ๆผุดขึ้นมุมปากของสาวเจ้าของใบหน้าหวานทันที …ดูเหมือนนางจะรู้จุดอ่อนของพี่รองเสียแล้ว

 

            กุบกับ ๆ

            ตอนนี้ซูเมิ่งนั่งอยู่ในรถม้ากับลู่ซานนี่เป็นคราแรกที่นางได้ออกนอกจวนหลังจากหมกตัวในจวนมานาน ลู่ซานบอกว่าเขามีนัดกับสหายที่หอเลี่ยงหลิงซึ่งถือเป็นหอขายอาหารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง ซูเมิ่งเลยคิดไว้ว่าระหว่างนั้นนางจะออกไปเดินเที่ยวเมืองหลวงเสียหน่อย ให้วันนี้ถือเป็นวันสำรวจเส้นทางเพราะฉะนั้นซูเมิ่งจึงพาเย่าถิงมาด้วยเพื่อให้คอยแนะนำเรื่องต่าง ๆ และแน่นอนนางต้องพาไป๋จื่อมาเช่นเดียวกัน

            เนื่องจากลู่ซานกะเวลาไว้ว่าให้มาถึงก่อนเวลาครึ่งชั่วยาม ลู่ซานจึงพาซูเมิ่งขึ้นมานั่งพักที่ห้องบนชั้นสองที่จองไว้นัดเจอสหาย ลู่ซานสั่งน้ำชาและขนมอีกสองสามอย่างที่เป็นที่เลื่องชื่อของหอเเห่งนี้

            “เมิ่งเอ๋อคิดไว้หรือยังว่าจะไปร้านไหน”

            ลู่ซานยกชาขึ้นจิบ สายตามองไปยังน้องสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม วันนี้ซูเมิ่งเกล้าผมครึ่งหัวและปักปิ่นหยก ส่วนชุดก็เป็นสีเขียวอ่อนดูแล้วสบายสายตา มองภาพรวมแล้วน้องสาวของเขาสดใสสมวัยต่างกันสิ้นเชิงกับวันที่เปิดเผยตัวในงานวันพระราชสมภพของฮองเฮา

            “ข้าคิดว่าจะไปดูผ้าและสั่งตัดชุดเจ้าค่ะ” 

            …เพราะจากที่นางดูในคลังเสื้อผ้าของคุณหนูไป๋พบว่ามีเเต่สีขาวไม่ก็สีอ่อน ๆทั้งสิ้น ด้วยนางนั้นถือว่ามีผิวที่ขาวจัดยิ่งใส่เสื้อผ้าที่ไร้สีสันยิ่งดูจืดชืดไปกันใหญ่ นี่ชุดที่นางเลือกใส่วันนี้ถือว่าเป็นชุดที่มีสีสันมากที่สุดแล้ว

            “เจ้าไม่บอกท่านแม่เล่า เรื่องนี้สั่งให้ร้านมาที่จวนก็สิ้นเรื่อง”

            ซูเมิ่งยิ้มแหย ๆ …ไม่ใช่เรื่องนี้นางไม่รู้ แต่นางอยากหาเรื่องออกมานอกจวนต่างหาก 

            “ข้าไม่อยากรบกวนท่านแม่น่ะ อีกอย่างข้าก็มีอย่างอื่นที่ต้องซื้อด้วย”

            “อืม แล้ว…” 

            ทันใดนั้นประตูห้องก็เลื่อนเปิดออก

            “อ้าว นี่ข้านึกว่าข้ามาก่อนเวลาคนเดียวเสียอีก ไม่คิดว่าเจ้าจะมาเร็วเสียยิ่งกว่า”