บทที่ 21

#####บทที่ 21

 

            “เป็นอย่างไรบ้าง?”

            ซูเมิ่งพยักหน้าให้ไป๋จื่อที่วิ่งเข้ามาหันกลับไปปิดประตูด้วย จากนั้นไป๋จื่อก็รีบเข้ามานั่งต่อหน้าซูเมิ่ง เจ้าตัวหายใจหอบชั่วครู่จึงเริ่มพูดได้

            “ได้เรื่องมาแล้วเจ้าค่ะ จากที่คุณหนูให้บ่าวไปเฝ้าตามสังเกตการณ์บ่าวที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูคนนั้นบ่าวเจอเรื่องประหลาดเรื่องนึงเจ้าค่ะ”

            “เรื่องอันใด?”

            ไป๋จื่อหันมองรอบข้างอีกรอบราวกลัวใครมาได้ยินทั้ง ๆที่ตอนนี้มีเเค่ซูเมิ่งและไป๋จื่อนั่งกันอยู่ในห้องนอนของซูเมิ่งเท่านั้น พอตนเองมั่นใจก็รีบเอ่ยขึ้น

            “คืออย่างนี้เจ้าค่ะ บ่าวคนนั้นนามว่า เป่าต้งเจ้าค่ะ เป็นบ่าวเฝ้าหน้าประตูมานานหลายปีแล้วเจ้าค่ะ แต่ที่วันนั้นไม่อยู่ยาม เป็นเพราะแม่ป่วยหนักไม่ทันได้บอกใครก็รีบไปเลยเจ้าค่ะ เห็นคนเฝ้ายามคนอื่นบอกว่าเป่าต้งไม่เคยทำผิดวินัยมาก่อนเจ้าค่ะ นี่เป็นครั้งแรก”

            ซูเมิ่งพยักหน้าในหัวกำลังประมวลผลเรื่องที่รับมา ในคืนวันหนึ่งที่ซูเมิ่งเดินเล่นอยู่ในจวนเพราะนางนอนไม่หลับ บังเอิญพบว่าประตูหลังของจวนขาดคนเฝ้ายามไปคนหนึ่งนางจึงเอะใจและให้ไป๋จื่อไปสืบว่าเวรนั้นเป็นของใครโดยยังไม่ได้บอกใครทั้งสิ้น จากนั้นก็ให้ไป๋จื่อไปเฝ้าและตามเป่าต้งโดยไม่ต้องมารับใช้นางนานราวเกือบสองวัน

            “อืม งั้นแม่เป่าต้งป่วยจริงหรือไม่?” 

            “คาดว่าจริงเจ้าค่ะ เมื่อครู่บ่าวเพิ่งกลับมาจากนอกจวน บ่าวตามเป่าต้งไปและก็พบว่าเขาไปทางถนนทิศประจิมเข้าไปที่บ้านหลังโทรมหลังหนึ่งแต่บ่าวเข้าไปไม่ได้เลยรออยู่ข้างนอก จากนั้นไม่นานเป่าต้งก็ออกมาและก็ไปที่ร้านยาเเห่งหนึ่งเจ้าค่ะ แต่เขาออกมามือเปล่า จากนั้นบ่าวก็เลยเข้าไปถามเถ้าแก่ร้านยาเขาก็บอกว่าเป่าต้งมาหาซื้อยาเพื่อรักษาอาการป่วยเจ้าค่ะ แต่เงินไม่พอ พอได้เรื่องดังนี้บ่าวก็รีบกลับมารายงานคุณหนูเลยเจ้าค่ะ” 

            …นางคิดไม่ผิดจริง ๆที่ช่วยไป๋จื่อในวันนั้น เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาขอเเค่ซูเมิ่งเอ่ยไป๋ซื่อก็จะทำตามโดยไม่แม้เอ่ยถาม และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะชอบงานทำนองนี้มากกว่าการทำงานเยี่ยงบ่าวรับใช้เสียด้วย

            “ดีมาก งั้นเจ้าไปตามเป่าต้งให้ไปพบข้าที่ห้องหนังสือ” 

            ไป๋ซูเมิ่งไม่ลืมยื่นถ้วยน้ำชาที่ด้านในมีน้ำชาอยู่เต็มให้ไป๋จื่อ 

            “ดื่มซะก่อน พูดตั้งมากมาย”

            ตอนเเรกไป๋จื่อก็ไม่กล้ารับน้ำชามาดื่มแม่จะรู้สึกกระหายมากก็ตาม แต่พอเห็นว่าเจ้านายตนไม่มีทีท่าจะเอาชากลับไปจึงยื่นมือรับและกระดกอย่างรวดเร็ว

            “ขอบคุณคุณหนูมากเจ้าค่ะ”

            ซูเมิ่งพยักหน้ารับจากนั้นนางก็เดินไปยังห้องหนังสือที่แยกอยู่ไม่ไกล ส่วนไป๋จื่อก็รีบไปทำตามที่ซูเมิ่งบอก เวลาผ่านไปราวหนึ่งเค่อไป๋จื่อก็เดินเข้าแล้วตามด้วยบ่าวรับใช้ชายอีกคนที่น่าจะคือเป่าต้ง

            “คุณหนูมีอะไรให้บ่าวรับใช้หรือขอรับ”

            เป่าต้งนั่งก้มหน้ามองพื้นอยู่ห่างจากเก้าอี้ที่ซูเมิ่งนั่งประมาณนึง ตั้งเเต่ที่เขาเข้ามาซูเมิ่งก็สำรวจทั้งบุคลิกและท่าทางการเดินของเขาทั้งหมด จากรูปร่างที่ค่อนข้างมีกล้ามเนื้อคิดว่าน่าจะเป็นคนขยัน เพราะทั้งรูปร่าง ท่าทางการเดินดูทะมัดเเทมงเหมือนคนผ่านการทำงานมาหนัก และก็เป็นคนที่น่าใช้งาน เพราะจากเสื้อผ้าที่สวมใส่ถูกตามข้อกำหนดของจวนและดูสะอาดสะอ้าน เป็นคนจริงใจคนหนึ่ง

            “เมื่อสองวันก่อนช่วงกลางคืนเป็นเวรเฝ้ายามของเจ้าใช่หรือไม่?”

            สิ้นคำเป่าต้งก็เงยหน้าขึ้นสบตาซูเมิ่งโดยฉับพลัน ในใจของเขานั้นร้อนรนยิ่ง และคิดไม่ถึงว่าความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวของตนจะถึงหูเจ้านายรวมถึงอดเเปลกใจที่คุณหนูซูเมิ่งเรียกเขามาด้วยเรื่องนี้

            “อะ เอ่อ บ่าวมีเหตุจำเป็นมากขอรับ บ่าวจะรีบไปรับโทษกับพ่อบ้านเดี๋ยวนี้!”

            “เดี๋ยว เจ้ารู้หรือไม่โทษของเจ้าคืออะไร” 

            ซูเมิ่งยังคงเอ่ยเสียงนิ่ง เป่าต่งนิ่งคิดสักครู่แต่ซูเมิ่งนั้นไม่รอให้เสียเวลา           “โทษคือไล่ออกจากจวน และหากเจ้าถูกไล่ออกแล้วแม่ที่ป่วยหนักที่รอยาจากเจ้าจะทำอย่างไรล่ะ”

            “คะ คุณหนูระรู้เรื่อง…” 

            เเววตาที่มองมาที่ซูเมิ่งเปลี่ยนไป เขานึกภาพตามก็รู้สึกร้อนรนยิ่งกว่าเดิม

            “เจ้าคิดว่าหากข้าอยากเจ้าถูกลงโทษตามกฎจวนแล้วข้าจะเรียกเจ้ามาหาเพื่อข้าอันใด” 

            ซูเมิ่งพยักหน้าให้ไป๋จื่อทีหนึ่ง ถุงเงินถูกโยนลงไปตรงหน้าเป่าต้ง “เอาไปซื้อยารักษาแม่ซะ ข้ารู้ถึงเหตุจำเป็นของเจ้าขอเพียงครั้งหน้าไม่ทำอีกก็เป็นพอ”

            พูดจบนางก็สะบัดมือไล่ให้ทุกคนออกจากห้องทันที เป่าต้งนิ่งครู่หนึ่งก่อนคารวะให้ซูเมิ่งหลายครั้งและหยิบถุงเงินจากไป

            …ริมฝีปากบางหยักยิ้มอย่างพอใจมองตามคนที่ออกไปจนลับสายตา

            ซูเมิ่งรอพักหนึ่งก็นึกอยากออกไปสูดอากาศยามเย็นด้านนอก เวลานี้คือยามเซินแดดเริ่มอ่อนลง อากาศไม่ร้อนมาก อยู่ ๆซูเมิ่งก็คิดถึงเก๋งกลางน้ำใกล้เรือนพี่ใหญ่ขึ้นมาจึงคิดจะเดินไปที่นั่นเสียหน่อย เนื่องจากไป๋จื่อยังไม่กลับมา ส่วนเย่าถิงนางก็ไล่ให้ไปทำงานเพราะไม่อยากให้รับรู้เรื่องของนางมากนัก ซูเมิ่งจึงเดินไปที่เเห่งนั้นคนเดียว

            ปรายสายตาของซูเมิ่งเห็นแผ่นหลังชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในเก๋งคนเดียวก็หยักยิ้ม รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปหาทันที หลายคราที่นางมักเจอพี่ใหญ่มานั่งจิบชาพักผ่อนที่เก๋งแห่งนี้เพราะมันทั้งร่มรื่น อากาศถ่ายเท และที่สำคัญมันช่างใกล้เรือนพี่ใหญ่จนซูเมิ่งยังอิจฉา

            “เเหมพี่ใหญ่มานั่งคนเดียวไม่เหงาเเย่หรือเจ้า….”

            ยังไม่ทันพูดจบคนที่ซูเมิ่งคิดว่าคือพี่ใหญ่ก็หันมาทำให้นางเห็นใบหน้าชัดเจน

            …ชินหวัง!!!

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้านึกว่าเป็นพี่ใหญ่ ขายหน้าท่านแล้ว งั้นข้าไม่รบกวนท่านแล้วกัน” 

            พูดจบก็หมุนตัวกลับทางเดิมทันที

            …เป็นชินหวังอีกแล้ว หลายวันก่อนก็ถูกชินหวังทำเเผนล่ม วันนี้ยังมาขายหน้าอีก! 

            “ช้าก่อน” 

            ซูเมิ่งชะงักเท้าหยุดฉับพลันก่อนหันมายิ้มหวาน สองมือกุมไว้ด้านหน้า          “มีอะไรหรือเจ้าคะท่านชินหวัง”

            “ข้ารู้สึกกระหายน้ำ” 

            ซือหมิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งดุจสายน้ำเเต่กลับแฝงด้วยอำนาจ

            คิ้วเรียวของซูเมิ่งขมวดเป็นปมมองไปที่ชุดน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าชินหวัง 

            …เเค่เขาเทชาลงถ้วยก็ดื่มได้แล้วจำเป็นต้องให้คนเทให้ด้วยหรือกระไร นางหาใช่บ่าวรับใช่ไม่

            “รบกวนท่านรอสักครู่ข้าจะไปตามบ่าวมารับใช้ท่านให้เจ้าค่ะ”

            เเต่ก่อนไป ซือหมิงหันมาสบตากับซูเมิ่งเเกมบังคับ ในใจนางก็เริ่มคิดว่าตนควรยอมหรือต่อต้านต่อไปดี เพราะคนตรงหน้าเป็นผู้มีอำนาจรองเพียงฮ่องเต้เท่านั้น แต่ชินหวังก็ไม่ได้ปล่อยให้ซูเมิ่งเป็นคนตัดสินใจ

            “พี่ชายเจ้าคงยังไม่รู้สินะว่าวันนั้นเจ้าหนีองครักษ์เพื่อไปที่ไหนสักเเห่ง”

            พอได้ยินดังนั้นซูเมิ่งก็รีบฉีกยิ้มหวานยิ่งกว่าเดิม นางเดินมานั่งรินชาและยกให้ชายตรงหน้าทันที เวลานี้นางอยากทำเสียยิ่งกว่าบ่าวรับใช้คนอื่นเป็นไหน ๆ

            “ข้าเปล่าหนีเลยเจ้าค่ะ แค่พัดหลงกับองครักษ์เท่านั้น ต้องลำบากท่านชิงหวังพาข้าไปส่งคืน” 

            รอยยิ้มยังไม่จางหายไป ซูเมิ่งพอชงชาเสร็จก็ขยับมานั่งฝั่งตรงข้าม 

            “ท่านมารอพี่ใหญ่หรือเจ้าคะ หรือท่านพ่อ ให้ข้าไปตามให้ไหม”

            ซือหมิงหยักยิ้มมุมปากชั่ววาบหนึ่งเมื่อเห็นถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของซูเมิ่ง เขายกชาขึ้นดื่มก่อนตอบ

            “ไม่ต้อง ข้าให้คนไปตามแล้ว” 

            พูดยังไม่ทันสิ้นคำไป๋เหิงซานก็เดินเข้ามาภายในเก๋ง ตามด้วยคนติดตามของชินหวังและจือฉีที่ยกน้ำชากาใหม่ที่ดูในชุดกระเบื้องหรูหรากว่าที่วางบนโต๊ะ

            “อ้าวเมิ่งเอ๋อมาได้อย่างไร เจ้าได้ทำให้ท่านชินหวังลำบากใจอะไรหรือเปล่า”

            ซูเมิ่งแอบมองบนวาบหนึ่ง …นางถูกรังแกแท้ ๆแต่กลายเป็นนางทำให้ชินอ๋องลำบากซะงั้น

            “ไม่หรอก” 

            สือหมิงส่ายหน้าเบาเบาเชิงปฏิเสธ

            …สองคนนี้ไปรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหนไยเขาไม่รู้ ปกติชินหวังหาได้ชอบให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้ไม่

            เหิงซานได้เเต่สงสัยในใจพลางมองซูเมิ่งและซือหมิงสลับกัน จนซูเมิ่งเริ่มทำตัวไม่ถูก นางจึงยืนขึ้นก่อนกล่าวขอตัวออกมา นางไม่ชอบอยู่ในบรรยากาศที่ตนเองอยู่ภายใต้อำนาจคนอื่นเช่นนี้เลย ไว้คราหลังหากเจอชินหวังอีกนางคงต้องหาทางเลี่ยงเสียเเล้ว