บทที่ 22

#####บทที่ 22

 

            จากการที่ก่อนหน้านี้ซูเมิ่งหว่านเมล็ดพันธุ์โดยการซื้อใจเป่าต้งไปแล้วทำให้หลังจากนั้นนางก็มีคนให้ใช้งานเพิ่มขึ้นตามมา ซูเมิ่งสั่งให้เป่าต้งหาโอกาสออกไปซื้อข่าวที่หอสรรพสิ่ง โดยสิ่งที่นางต้องการคือประวัติความเป็นมาของหอฟางซินซึ่งก็คือหอนางโลมที่ตั้งอยู่ที่เมืองตงเปียนหรือหอนางโลมที่นางเกือบได้ไปทำงานที่นั่น จากบันทึกที่นางเเลกมาด้วยเงินส่วนตัวที่ซูเมิ่งหามาได้นั้นทำให้นางรู้ว่าหอนางโลมแห่งนั้นไม่ได้มีชื่อเสียงมากนักเป็นสาขาย่อยของหอนางโลมต้าฟางซินซึ่งตั้งอยู่ในเมืองหลวง สาขาเมืองตงเปียนเพิ่งก่อตั้งไม่นาน ผู้ดูเเลหอก็เป็นตระกูลพ่อค้าในเมืองเเห่งนั้นฐานะปานกลาง ไม่ได้มีอำนาจพิเศษถึงขนาดสามารถแบกรับผลที่ตามมาหากถูกตระกูลไป๋ล่วงรู้เข้าว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวนาง ทำให้ซูเมิ่งคิดว่าต้องมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหลังเป็นเเน่ นางจึงตัดสินใจว่าคืนนี้ซูเมิ่งจะลองเข้าไปดูลาดเลาที่หอต้าฟางซินดู เพราะข้อมูลที่ซื้อได้เป็นข้อมูลทั่วไปหากต้องการเชิงลึกนางคงต้องลองสืบเอง

            ตอนนี้ซูเมิ่งได้เปลี่ยนเป็นชุดบุรุษสีขาวนวล ในมือถือพัดจีบสีเขียวมรกตห้อยหยก รวบผมขึ้นทั้งหมดครอบผ้าสีเขียวอ่อน ใบหน้าและตามลำตัวทาด้วยสมุนไพรทำให้กลบผิวขาวราวหิมะกลายเป็นคล้ำขึ้นเล็กน้อย หากไม่ใช่คนที่สนิทชิดเชื้อกับซูเมิ่งมาก่อนไม่มีทางจำได้แน่นอน

            ซูเมิ่งออกจากจวนโดยให้เป่าต้งจัดการเรื่องคนเฝ้ายามให้ ส่วนขากลับนางก็เเค่ส่งสัญญาณบอกให้เป่าต้งรู้เดี๋ยวเขาจะพานางข้ามกำแพงเข้าจวน เพราะด้วยความที่นางไม่มีวิชาตัวเบาอย่างเป่าต้งการข้ามกำเเพงจวนที่สูงเกือบสามช่วงตัวจึงเป็นเรื่องยากยิ่ง ครานี้ออกมาข้างนอกคนเดียวและให้ไป๋จื่อใส่ชุดนางนอนบนเตียงเผื่อว่าเย่าถิงจะเข้าห้องมา อีกอย่างคือนางออกมาช่วงกลางคืนตัวคนเดียวก็สะดวกกว่าด้วย 

            ซูเมิ่งเดินตามถนนทิศบูรพามาสักพักจากถนนมืดเปลี่ยวก็เริ่มมีเเสงไฟมากขึ้น ตามมาด้วยเสียงดังเจียวจาว ผู้คนเดินขวักไขว่ และสุดท้ายเบื้องหน้าของซูเมิ่งก็คือหอสีไม้เเดงขนาดใหญ่มีป้ายประดับดอกไม้เขียนไว้ว่า ต้าฟางซิน

            เบื้องหน้าเต็มไปด้วยสตรีเเต่งตัวด้วยชุดสีสันฉูดฉาด แต่งหน้าทาปากจัดจ้าน พอเห็นซูเมิ่งเดินเข้ามาก็มีสตรีนางหนึ่งที่ดูมีอายุมากสุดเข้ามาต้อนรับทันที

            “ยินดีต้อนรับค่ะ นายท่าน มีอะไรให้ข้า มามา[16]รับใช้บอกได้เลยเจ้าค่ะ” 

            รอยยิ้มเย้ายวลแย้มขึ้นเบ่งบานเต็มดวงหน้าขาวผ่อง 

            ซูเมิ่งยกมือเกลี่ยขอบหน้ามามารอบหนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น 

            “ห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง ส่วนที่เหลือข้าคงต้องรบกวนมามาจัดมาให้ข้าแล้ว" พูดจบก็วางเงินตำลึงก้อนหนึ่งใส่มือมามา

            …ตั้งเเต่กลับมายังตระกูลไป๋เรื่องเงินกับซูเมิ่งก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกต่อไป เพราะในห้องสมบัติส่วนตัวของซูเมิ่งนั้นเต็มไปด้วยสิ่งของมีค่าและของหายากมากมายที่ทั้งพี่ชายและท่านพ่อมักแบ่งมาให้นางจากของที่ได้รับพระราชทานเป็นรางวัลจากฮ่องเต้ สมบัติที่นางมีนั้นสามารถใช้กินอยู่ได้ทั้งชีวิตเลยเชียวเเหละ ส่วนเงินที่ใช้จ่ายในชีวิตประจำวันก็ใช้เงินที่ท่านเเม่จัดสรรให้มาทุกเดือนก็เพียงพอแล้ว

            พอเห็นเงินในมือมามาก็สั่งให้คนไปจัดห้องให้คุณชายที่ดูท่าจะจ่ายเงินง่ายเสียยิ่งกว่าเทน้ำ จากนั้นก็ให้สตรีอีกนางพาซูเมิ่งไปยังห้องที่เตรียมไว้ ส่วนตนก็ไปยังห้องพักตัวของเหล่านางโลมเลือกสตรีมาสิบคน ซึ่งนางคัดเอาทั้งคนที่เก่งการร่ายรำ เล่นดนตรี คนที่คุยเก่งและไม่เก่งไปรวม ๆกัน เลือกไว้หลาย ๆเเบบให้ลูกค้าได้เลือก จากนั้นก็เดินนำสตรีเหล่านี้ไปยังห้องที่เตรียมไว้ให้ซูเมิ่ง

            ฝ่ายซูเมิ่งพอนางเข้ามาในห้องอย่างเเรกที่ทำก็คือไล่สายตาสำรวจโดยรอบพบว่าหอนางโลมเเห่งนี้หรูหราเสียงยิ่งกว่าหอเลี่ยงหลิงที่เป็นหอขายอาหารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงเสียอีก ภายในห้องนอกจากจะมีโต๊ะนั่งพื้นขนาดใหญ่แล้ว ข้างในสุดยังมีส่วนที่แยกเป็นสระอาบน้ำซึ่งมีที่กั้นบาง ๆกั้นอยู่ บนโต๊ะก็มีชุดน้ำชาชุดหนึ่งวางอยู่ก่อนแล้ว นอกจากนี้ไม่ไกลก็มีเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดวางเรียง

            “เป็นห้องที่งามนัก ถูกใจข้าเสียจริง” 

            สิ้นคำซูเมิ่งก็ควักเงินอีกหนึ่งตำลึงให้เเก่สตรีปากเเดงที่เดินนำนางมา หลังจากนั้นซูเมิ่งก็เดินผ่านไปนั่งยังเบาะนั่งข้างหลังโต๊ะ กางพัดออกพัดเบา ๆ ท่วงท่างามสง่าแต่ดูเข้าถึงง่ายนั้นทำให้คนที่ต้องพบเห็นต่างใจกระตุกวูบ

            ไม่นานมามาก็พาเหล่าสตรีของตนเข้ามา พอเห็นท่าทางนั้นของซูเมิ่งก็เเทบอยากมอบกายถวายตัวเเทนเหล่าลูกสาวของตนเสียแทบทันที

            “ต้องให้คุณชายคอยนานแล้ว มามานำสุดยอดสตรีในหอฟานซิงมาให้คุณชายได้เลือกแล้วเจ้าค่ะ” 

            สิ้นคำก็ให้สัญญาณให้สตรีทั้งสิบนางเดินเข้ามายืนเรียงต่อหน้าซูเมิ่ง บางนางก็ค่อย ๆเยื้องย่างท่าทางบอบบางน่าทะนุถนอม บางนางก็ฉีกยิ้มยั่วยวนมาให้ซูเมิ่งอย่างไม่ปิดบัง

            ซูเมิ่งไล่มองสตรีตรงหน้าอย่างช้า ๆ 

            “นางนี้ก็งดงามอ่อนหวาน นางนี้ก็รูปร่างอรชร ส่วนนั้นก็งดงามไปอีกแบบ ข้าเลือกไม่ถูกจริง ๆ มามา งั้นเอาอย่างนี้เอาพวกนางไว้ทั้งหมดนั่นเเหละ”

            พอได้ยินดังนั้นมามาก็ตกใจแทบสิ้นสติ 

            “ดะ ได้เจ้าค่ะ” จากนั้นก็หมุนตัวไปกล่าวกับสตรีด้านหลัง “พวกเจ้าดูเเลคุณชายให้ดีดีนะ มีอะไรให้คนไปเรียกข้าได้โดยตรง” 

            จากนั้นก็เคลื่อนกายออกไปทันที

            ไม่รอให้ซูเมิ่งเอ่ยปาก สตรีในชุดสีแดงสดนางหนึ่งก็เดินเข้ามานั่งข้างกายซูเมิ่งคนเเรก ส่วนคนอื่นที่เหลือก็ค่อย ๆก้าวมาบริการซูเมิ่งอย่างดี เสียงพูดคุยในห้องจึงเริ่มดังขึ้น

            …เป้าหมายการมาหอนางโลมวันนี้คือนางต้องการล้วงเอาข้อมูลภายในของหอนางโลมนี้จากปากของเหล่านางโลม เพราะฉะนั้นนางจึงรับสตรีเหล่านี้ไว้ทั้งหมด เวลานางถามอะไรจะได้ข้อมูลที่หลากหลายและอีกอย่างคือด้วยรู้ว่านอกจากหน้าที่บริการลูกค้าให้พึงพอใจแล้วอีกหน้าที่นึงที่สำคัญก็คือต้องพยายามปอกลอกเงินจากลูกค้าให้มากที่สุด นี่จึงเป็นเหตุให้นางมือเติบเช่นนี้อย่างไรเล่า 

            “เอาล่ะ ๆ ข้าว่าเรามาเล่นอะไรสนุก ๆกันดีกว่า” 

            ซูเมิ่งเอ่ยขึ้นหลังจากที่ก่อนหน้านี้นางปล่อยให้เหล่านางโลมทั้งรำ ทั้งเล่นพิณให้นางดูจนเบื่อเเล้ว ตั้งแต่เข้ามาแม่สตรีในชุดเเดงและเหลืองที่นั่งขนาบข้างซูเมิ่งจะพยายามให้นางดื่มเหล้าเท่าไหร่นางก็ไม่แม้จะแตะเพราะนางไม่รู้ว่าเหล้าสมัยนี้แรงแค่ไหน แล้วก็ร่างนี้อึดเหมือนซูเมิ่งในสมัยก่อนหรือไม่ เพื่อให้ไม่เสียงานนางจึงเลือกไม่แตะ แต่ให้พวกนางโลมดื่มแทน และตอนนี้ก็ถึงเวลาอันสมควรแล้ว

            “ละเล่นอะไรเจ้าคะ เป็นทายคำเปลื้องผ้าหรือทายคำกินเหล้าหรือเปล่าเจ้าคะ คริคริ" 

            สตรีชุดสีเเดงอีกคนพูดด้วยใบหน้าเเดงก่ำแล้วก็หันไปหัวเราะกับสตรีชุดสีฟ้าอีกคน ซึ่งคนนี้เป็นสตรีนางเดียวที่ตั้งแต่เข้ามาในห้องไม่ค่อยได้พูดคุยหรือหาทางเข้าหาซูเมิ่งเท่าคนอื่น สตรีชุดฟ้าคนนี้จะคอยช่วยคีบอาหารใส่จานนางบ้างนาน ๆที และก็มองดูนางโลมคนอื่นเเสดงความสามารถเท่านั้น พอซูเมิ่งถามออกมาก็ไม่ค่อยตอบอย่างนางโลมคนอื่นที่เเทบจะตะโกนเเข่งกันตอบ ซูเมิ่งสังเกตเห็นท่าทีนี้แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าสตรีนางนี้น่าจะมีนิสัยขี้อายกระมัง

            …แต่เรื่องเหล่านี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ซูเมิ่งสนใจเสียหน่อย ดังนั้นซูเมิ่งจึงเอ่ยต่อ

            “การละเล่นเหล่านั้นข้าเบื่อเเล้ว ข้ามีอะไรที่สนุกกว่านั้นเยอะ” 

            “อยากเล่นจังเลยเจ้าค่ะ”

            “คุณชายเล่นอะไรพวกข้าก็เล่นด้วยเจ้าค่ะ"

            เหล่านางโลมต่างทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มความสามารถ สีหน้าตื่นเต้น และท่าทีทำเป็นสนอกสนใจทำให้รอยยิ้มบนหน้าซูเมิ่งหยักมากขึ้น

            “ข้ามีของตอบแทนสุดล้ำค่าให้เเก่คนที่บอกเรื่องที่ข้าฟังแล้วรู้สึกว่าเรื่องนั้นเป็นความลับที่ข้าไม่เคยรู้จากที่ไหนมาก่อน โดยของสิ่งนี้ข้ามีชิ้นเดียวเท่านั้น”