บทที่ 22 (ต่อ 1)

#####บทที่ 22 (ต่อ 1)

            พอเหล่านางโลมได้ฟังจบก็พากันเงียบกริบ การละเล่นนี้พวกนางหาได้เคยได้ยินมาก่อนไม่ 

            พอซูเมิ่งเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ก็รีบอธิบายต่อ 

            “ข้าจะให้พวกเจ้าเล่าเรื่องอะไรก็ได้คนละเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องลี้ลับที่ตัวเองเคยเจอมา หรือ ความลับของตนเองหรือคนอื่นที่ตนเองเก็บไว้ หากข้าฟังแล้วชอบใจก็จะมอบของสิ่งนี้ให้เเก่คน ๆนั้น”

            พูดจบซูเมิ่งก็ควักเอาขวดกระเบื้องอันหนึ่งออกมา ลวดลายวาดเป็นดอกไม้งดงาม จากนั้นซูเมิ่งก็เปิดฝาออก ทันใดนั้นกลิ่นหอมรัญจวนก็โชยออกมา

            “นี่เป็นน้ำหอมผสมกลิ่นชะมดเจียง ที่นอกจากจะมีกลิ่นหอมของดอกไม้แล้วยังมีส่วนผสมของไขชะมดที่หากทาลงบนตัวเเล้วจะดึงดูดเพศตรงข้ามได้ดียิ่ง เจ้าลองเข้ามานี่สิ”

            ซูเมิ่งเอ่ยเรียกสตรีชุดเเดงให้เข้ามาใกล้มากขึ้น ซึ่งนางก็ทำตามทันที จากนั้นซูเมิ่งก็เทน้ำหอมลงบนนิ้วและป้ายไปตามจุดชีพจรของสตรีชุดเเดง เช่น ตรงซอกหู ข้อพับแขน การเเตะเนื้อตัวนี้ทำเอาคนถูกเเตะขนลุกซู่หน้าเเดงก่ำ พอนางโลมคนอื่นเห็นดังนั้นก็ดึงสตรีชุดเเดงไปลองดมดูและได้กลิ่นน้ำหอมจริง ซึ่งเป็นกลิ่นที่หอมประหลาด พวกนางนั้นเป็นนางโลมแน่นอนว่าเรื่องน้ำหอมนั้นพวกนางปะพรมทั่วตัวไม่ขาด แต่กลิ่นนี้นั้นเป็นกลิ่นโดดเด่น ทั้งหอมและน่าดึงดูด เเค่อยู่ใกล้ ๆพอได้กลิ่นก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยสดชื่นและร้อนรุ่มในกาย 

ในใจเเต่ละคนอดคิดไม่ได้…หากตนได้ครอบครองตำเเหน่งนางโลมอันดับหนึ่งต้องไม่หนีไปไหนแน่นอน

            ซูเมิ่งมองสีหน้าของเเต่ละคนที่เปลี่ยนไปเป็นมุ่งมั่นมากขึ้นก็ยกยิ้มมุมปาก และเพื่อเป็นการกระตุ้นมากขึ้นซูเมิ่งจึงเดินไปเเตะน้ำหอมให้นางโลมทุกคนอย่างเดียวกับที่ทำกับสตรีชุดแดง จากนั้นนางก็กลับมานั่งที่ของตน รอให้เวลาไหลผ่านไปสักครู่ให้ทุกคนได้ดื่มด่ำกับของขวัญสุดพิเศษที่นางนำมามองให้เสียก่อน

“เอาล่ะ ใครเป็นผู้เริ่มก่อนดี” 

            ขวดกระเบื้องถูกวางลงบนกึ่งกลางโต๊ะตรงหน้าซูเมิ่งและนางโลมทุกคน ทันทีที่เสียงกระเบื้องกระทบไม้ดังขึ้นสายตาทุกคู่ก็จดจ้องมายังต้นเสียงทันทีราวถูกร่ายมนต์สะกด ซูเมิ่งไม่ได้ทำท่าทีสนใจนางโลมคนใด มือเรียวยกถ้วยชาขึ้นจิบด้วยท่าทีผ่อนคลาย

            “ข้าก่อนเจ้าคะ” 

            เป็นเเม่สาวชุดแดงที่นั่งข้างซูเมิ่งที่เสนอตัวขึ้น พอได้รับการพยักหน้ารับจากเจ้าของของขวัญสุดพิเศษก็แย้มริมฝีปากเเดงอวบอิ่มนั่นขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงดังมั่นใจ

            “ข้ามิได้อายุสิบหกอย่างที่บอกใครต่อใคร แต่เป็นยี่สิบปีต่างหาก”

            พอสตรีชุดเเดงสุดเย้ายวนเอ่ยจบห้องทั้งห้องก็เข้าสู่ความเงียบทันที เหล่านางโลมส่วนใหญ่อ้าปากค้างบางคนถึงกลับเอามือทาบอก …พวกนางมิใช่ตกใจกับความลับนั่นแต่เป็นผลลัพธ์ที่ตามมาต่างหาก หากมามารู้นี่ไม่ใช่ทำให้ราคาค่าตัวตกและเสี่ยงถูกลงโทษหรอกหรือ ใจสตรีนางนี้ช่างกล้ายิ่งนัก

            “ยอดเยี่ยมมาก หากเจ้าไม่บอกข้าคงคิดว่าสิบหกจริง ๆ” 

            ซูเมิ่งพยักหน้าหงึก ๆ เอื้อมมือเชยคางสตรีเจ้าของความลับทำเป็นบิดดูใบหน้าซ้ายขวาพอเป็นพิธี จากนั้นก็ล้วงเงินก้อนหนึ่งให้ ถือว่าเป็นรางวัลให้กับความกล้าเปิดประเดิมคนเเรกแม้ว่าความลับที่บอกมานั้นจะไม่ใช่เรื่องที่นางต้องการรู้ก็ตาม

            “ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชาย” 

            พูดจบนางก็ยื่นใบหน้าแนบริมฝีปากจุ๊บแก้มซูเมิ่งอย่างถือวิสาสะ แต่ซูเมิ่งก็ไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจแต่นางขยับตัวออกห่างแทน

            “เอาล่ะมีใครทำให้ข้าตื่นเต้นได้มากกว่านี้ไหม”

            พอหลังจากคนเเรกเปิดคนต่อ ๆมาก็ยกความลับของตนเองขึ้นมาอีกเรื่อย ๆ จนซูเมิ่งต้องรีบเอ่ยแทรก

            “ไม่มีเรื่องอื่นแล้วหรือ ข้าฟังเรื่องพวกเจ้าจนเบื่อเเล้ว” 

            สตรีชุดเหลืองที่กำลังจะเล่าเรื่องตนเองก็รีบกลืนความลับของตนเองลงคอ ชั่วเวาบเดียวความทรงจำอย่างหนึ่งก็วาบขึ้นมา

            “ข้ามีความลับนึงของมามามาบอกเจ้าค่ะ” 

            เจ้าของเสียงพูดเสียงเบาพร้อมขยับเข้าใกล้ซูเมิ่งมากขึ้น “ท่านอย่าไปบอกมามานะเจ้าคะ ข้าเคยได้ยินคนพูดว่าสาเหตุที่มามาไม่เคยรับแขกเป็นเพราะมามาเป็นเมียลับ ๆของใต้เท้าท่านหนึ่งเจ้าค่ะ”

            พอซูเมิ่งได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วเบา ๆฝืนเเกล้งเป็นสุขุมนิ่งแต่ในใจดีใจแทบสิ้น 

            “ใต้เท้าท่านนึงงั้นรึ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคือผู้ใด” 

            พูดพลางหยิบเงินก้อนหนึ่งขึ้นมาให้อย่างที่ทำกับทุกคน

            สตรีชุดเหลืองรีบหยิบเงินเก็บเข้าอก ก่อนส่ายหน้า “ไม่รู้เจ้าค่ะ” 

            จากนั้นซูเมิ่งก็ไม่ได้ซักไซ้มากมายนัก นางก็นั่งฟังเรื่องของคนอื่นซึ่งเนื้อหาก็น่าสนใจ มีบางคนก็เอาเรื่องตลกขบขันหรือเรื่องในครอบครัวของขุนนางที่เคยมาซื้อตัวเองแล้วเล่าให้ฟังยามเมาแต่ก็ไม่มีเรื่องไหนน่าสนใจเท่าเรื่องของมามา จนกระทั่งเหลือเพียงสตรีในชุดฟ้านางเดียวที่นั่งนิ่ง หลายคราที่ซูเมิ่งเหลือบสายตาผ่านก็สังเกตเห็นบางทีมีทีท่ามีมองออกไปทางประตูอยู่บ่อยครั้ง แต่ท่าทางนั้นก็ไม่ได้โจ่งแจ้งจนเกินไป

            “แม่นางคนนี้ไม่อยากได้หรือ มิฉะนั้นข้าจะตัดสินแล้วน้าว่าใครจะได้ไป” 

            พูดพลางเอื้อมหยิบขวดกระเบื้องที่บรรจุน้ำหอมขึ้นมา

            สตรีชุดฟ้าเงยหน้ามองซูเมิ่งอย่างเอียงอายก่อนตอบ “เชิญคุณชายเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่สันทัดเรื่องพวกนี้” 

            นี่เป็นคราเเรกที่ซูเมิ่งได้ยินเสียงสตรีชุดฟ้า ฟังดูเสียงหนากว่าสตรีทั่วไปเล็กน้อย 

            …นี่คงเป็นสาเหตุที่นางเป็นคนไม่ค่อยพูดกระมัง เพราะพอเปล่งเสียงออกมาทำให้ความงามลดลงไปสามส่วน

            “งั้น ข้าเลือกให้เจ้าแล้วกัน” 

            ซูเมิ่งยื่นขวดกระเบื้องให้สตรีเจ้าของความลับของมามา แต่นางโลมคนอื่นไม่รู้ว่าอะไรคือความลับนั้นที่ทำให้ซูเมิ่งพอใจ เพราะสตรีชุดเหลืองกระซิบบอกนางเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ก็ไม่มีใครกล้าขัด มีบ้างที่แกล้งทำเป็นตัดพ้อซูเมิ่งเสียงเบา หลังจากการละเล่นจบลงซูเมิ่งก็นั่งต่ออีกสักพักก่อนขอตัวกลับ

            นางเดินตามบ่าวรับใช้นางหนึ่งออกมาจากห้องเดินไปตามทางเดินชั้นสองเป็นระเบียงที่มองลงไปเห็นซุ้มตรงกลางที่มีการเเสดงของกลุ่มนางรำชุดหลากสีกำลังเเสดงอยู่ รอบซุ้มนี้มีไม้ดอกประดับรอบ ๆงดงามราวนางรำเหล่านั้นกำลังร่ายรำกลางทุ่งดอกไม้ ห่างออกมาจากซุ้มก็มีโต๊ะตั้งอยู่เป็นกลุ่มอยู่รอบ ๆ เวลานี้ยามจื่อแล้วแต่ดูเหมือนที่นี่ยิ่งดึกยิ่งครึกครื้น เพราะโต๊ะที่ยังว่างก่อนหน้าต่างถูกผู้คนจับจองเป็นที่เรียบร้อย

            “ทุกคนหยุดอยู่กับที่เดี๋ยวนี้ ข้าไป๋เหิงซานแห่งกรมกลาโหม หากข้าไม่ได้สั่ง ห้ามใครออกไปเด็ดขาด” 

            เสียงทุ้มดังกังวาลขึ้น ทุกคนในหอฟางซินต่างได้ยินทุกคน ด้วยเพราะผู้พูดใช้กำลังภายในขยายเสียงให้กระจายออกไปไกล ไป๋ซูเมิ่งที่กำลังเดินถึงกลับหยุดชะงักกึกในใจเต้นระรัว

            …มีใครดวงซวยกว่านางไหม!? ไยพี่ใหญ่มาโผล่ที่นี่ได้!!! คงไม่ได้มาตามหานางหรอกกระมัง

            คนในหอทั้งโลมทั้งฝ่ายลูกค้าและฝั่งทางหอต่างไม่มีใครขยับ เพราะนอกจากเสียงเเล้วทหารในชุดเครื่องเเบบในมือถือดาบต่างวิ่งกรูเข้ามา จัดระเบียบคนที่เดินขวักไขว่ก่อนหน้าให้อยู่ในพื้นที่ที่จัดไว้ให้เรียบร้อย ซึ่งซูเมิ่งก็เช่นกันนางถูกทหารนายหนึ่งพาไปรวมกับบุรุษกลุ่มหนึ่ง และทหารคนนั้นก็เดินจากไป ซูเมิ่งรีบมุดตัวเข้าไปอยู่ด้านในสุดอย่างรวดเร็วหาจุดที่คนอื่นมองไม่เห็นแต่ตัวเองสามารถมองสถานการณ์ด้านนอกได้

            ดูจากสถานการณ์ตรงหน้าพี่ใหญ่น่าจะไม่ได้มาตามหานางแน่นอน แต่น่าจะเกิดอะไรผิดปรกติที่นี่มากกว่า เพราะดูจากทหารที่เขานำมา การประกาศตัวอย่างยิ่งใหญ่และการใช้อำนาจของกรมกลาโหมคงเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอาณาจักรไม่มากก็น้อย อาจมีเหตุร้ายเกิดขึ้นที่นี่หรือไม่ก็มาตามหาของหรือคนก็เป็นได้ ซึ่งสิ่งที่ซูเมิ่งทำได้ตอนนี้คือรอดูสถานการณ์ก่อน หากนางคิดไม่ผิดประตูทุกบานทางเข้าออกทุกทางของที่นี่น่าจะถูกปิดเรียบร้อยแล้ว

            ขณะที่ซูเมิ่งก้มหน้าปลีกตัวหลบอยู่ในซอกกำแพง ด้านหน้านางมีบุรุษสองคนยืนบังอยู่ หูของซูเมิ่งก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกลและเหมือนกำลังค่อย ๆเคลื่อนเข้า

            “ผู้ดูแลหอของที่นี่อยู่ไหน พาข้าไปพบเดี๋ยวนี้”

            เป็นไป๋เหิงซานและมีบุรุษอีกคนหนึ่งที่นางจำหน้าได้เป็นอย่างดีเดินตามพี่ใหญ่นางไป นั่นก็คือมือปราบฉิงอี พวกเขาทั้งสองเดินตามเด็กรับใช้คนหนึ่งไป ซึ่งน่าจะไปทางห้องของมามาที่อยู่ลึกสุดชั้นสองของหอฟางซิน เป็นทางที่ซูเมิ่งเคยเดินผ่านมาก่อนหน้า

            เมื่อเห็นดังนั้นซูเมิ่งก็รอให้ทหารยามที่เดินตรวจความเรียบร้อยเดินผ่านไปเสียก่อน จากนั้นก็ย่องเบาก้าวไปทางที่พี่ใหญ่และฉิงอีเดินไปก่อนหน้า เนื่องด้วยที่หอเเห่งนี้มีพื้นที่เยอะทำให้ทหารเฝ้าได้ไม่ทั่วถึงซูเมิ่งจึงพอหลบเลี่ยงจนมาถึงห้องของมามาจนได้ ตรงประตูห้องมีคนเฝ้าอยู่แต่นางขอเเค่พื้นที่ด้านข้างเป็นพอเพราะนางอยากรู้เเค่ว่าจุดประสงค์ที่พี่ใหญ่มาในวันนี้คือะไรก็เท่านั้น

            “คนร้ายที่ทางการกำลังตามจับคาดว่าน่าจะซ่อนตัวอยู่ในหอฟางซินแห่งนี้ ข้าจึงได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้สามารถสั่งปิดที่นี่ชั่วคราวจนกว่าจะหาคนร้ายเจอ คงต้องรบกวนมามาปฏิบัติตามด้วย”

            เสียงของฉิงอีเอ่ยขึ้นไม่ดังมากแต่ตรงตำเเหน่งของซูเมิ่งนั้นได้ยินชัดเจน เพราะนางเจาะกำเเพงกระดาษออกเป็นรูขนาดไม่ใหญ่เพื่อจะได้ฟังเสียงได้

            “ได้เเน่นอนอยู่แล้วเจ้าค่ะ พวกท่านเชิญตามสะดวกได้เลย แต่ข้ารับรองได้เลยว่าเหล่าลูกน้องของข้าทุกคนไม่มีทางเป็นคนร้ายแน่นอนเจ้าค่ะ”

            “ไม่แน่เสมอไปหรอก เพราะคนร้ายมีวิชาปลอมเเปลงโฉมเป็นเลิศ เพราะฉะนั้นอาจจะปลอมเป็นใครก็ได้ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวมามาเอง” 

            เป็นเสียงพี่ใหญ่ของนางที่เอ่ยขึ้น

            “อุ้ยตาย ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ งั้นเชิญใต้เท้าตามสบายเลย”

            “งั้นข้าคงต้องรบกวนขอตรวจค้นทุกส่วนของหอเเห่งนี้รวมถึง ตรวจสอบประวัติของเเขกและลูกจ้างทุกคนด้วย”

            ที่ตกใจเสียยิ่งกว่ามามาก็คือคนที่ฟังอยู่ด้านนอกอย่างซูเมิ่ง เพราะหากนางถูกตรวจสอบประวัติมีหวังพี่ใหญ่รู้เป็นแน่! หรือไม่ซูเมิ่งคงต้องหาทางออกไปที่นี่แต่ทางเลือกนี้ช่างยากเสียยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร คนร้ายอยู่ในนี้ พี่ใหญ่คงวางกำลังเเน่นหนาตามจุดเข้าออกแล้ว การจะเดินจะเหินในหอยังพอทำได้เเต่การจะออกไปจากที่นี่นั้นไม่น่าได้แน่นอน

            …เหลือก็เเต่นางต้องภาวนาให้พวกเขาหาคนร้ายเจอก่อนที่จะตรวจสอบมาถึงนางแล้วล่ะ