บทที่ 22 (ต่อ 2)

#####บทที่ 22 (ต่อ 2)

            หลังจากที่ไป๋เหิงซานสั่งให้คนภายในหอนางโลมเเห่งนี้รวมกันที่ส่วนกลางไม่นานก็เริ่มมีการเคลื่อนไหวใหม่ขึ้น ไป๋เหิงซานตกลงกับมามาเรียบร้อยก็ออกมาสั่งการให้เเต่ละฝ่ายเริ่มออกตรวจประวัติเเต่ละคนอย่างละเอียด อันที่จริงครานี้ที่เขาถึงขนาดปิดหอนางโลมไม่ใช่ว่าทำเกินจริงเพราะคนที่เขาตามจับมานั้นเป็นภัยร้ายเเรงต่ออาณาจักรและใช้วิชาเเปลงโฉมหนีรอดมาแล้วหลายครั้ง บ่อยครั้งที่พอทางการได้เบาะเเสตามได้สักพักร่องรอยก็เริ่มเลือนหายไปตามกาลเวลา ดังนั้นครานี้เขาจึงต้องทำเวลา พอสายของเขาพบร่องรอยว่าคนที่เขาตามจับหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่จึงรีบลงมือปิดทางเข้าออก กันทางหนีไว้ทุกทาง และเนื่องจากคนที่เขาตามจับนั้นเก่งเรื่องวิชาเเปลงโฉมเป็นอย่างมากจึงทำให้ไม่มีใครรู้ใบหน้าที่เเท้จริง มีสิ่งเดียวที่บ่งบอกคือรอยสักตรงบริเวณที่ลับบนร่างกาย เหิงซานจึงใช้วิธีไล่ตรวจสอบประวัติและหาคนทีน่าสงสัยออกมาแล้วจึงค่อยนำไปตรวจสอบต่ออีกครา 

            “มือปราบฉิงอี ท่านรับหน้าที่ตรวจสอบประวัติ หากพบใครมีประวัติไม่ชัดเจนคัดแยกออกทันทีไม่ต้องสนอำนาจใคร หากเกิดเรื่องอันใดข้าจะรับผิดชอบเอง” 

            ไป๋เหิงซานพูดจบก็เดินแยกออกไปอีกทางทันที ส่วนฉิงอีก็พยักหน้ารับคำและเดินแยกไปอีกทางเช่นกัน เขาก็หวังว่าจะจับสายลับคนนี้ให้ได้เช่นกัน หากพวกเขาหาสายลับไม่เจอผลลัพธ์ที่ตามมาจากการสั่งปิดหอนางโลมแห่งนี้ที่ลูกค้าส่วนใหญ่ต่างเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงคงไม่น่าดูเลยทีเดียว คิดดังนั้นฉิงอีก็สะบัดหน้าไล่ความคิดไม่เข้าท่าของตนให้ออกไป สองเท้าก้าวเดินไปตามทางที่ไร้ผู้คนมุ่งไปสู่โถงกลางเพื่อทำตามหน้าที่ตน

            หมับ!

            ระหว่างทางอยู่ดีดีก็มีแขนยื่นออกมาจากมุมมืดหลังจากที่มือปราบฉิงอีเดินผ่าน ก่อนที่มือเรียวจะจับเข้ากับท้ายทอยชายหนุ่มและออกเเรงดึงเข้าไปในมุมมืด ฉิงอีที่อยู่ดีดีก็ถูกทำให้เสียการทรงตัวก็ตั้งสติชั่ววาบหนึ่งก่อนหมุนตัวประจันหน้ากับเจ้าของมือนั้นพร้อมชักดาบจ่อที่คอฝ่ายตรงข้ามทันที

            “ช้าก่อน ๆท่านมือปราบ ข้าเองๆ” 

            ฉิงอีชะงักมือที่จับดาบจ่อคอฝ่ายตรงข้าม สองตาจ้องเขม็งมองดวงหน้าเรียวตรงหน้า ใบหน้าเรียวรูปไข่ นัยน์ตาลึกล้ำราวกับมีม่านหมอกบัง ริมฝีปากเล็ก และผิวสีแทน ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไรก้นึกไม่ออกมาคนตรงหน้าคือใคร จนกระทั่งผมยาวดกดำถูกปล่อยออกจากที่รัดผมร่วงลงมา พลันนัยน์ตาของมือปราบหนุ่มก็เบิกกว้าง อุทานเสียงดัง

            “คุณหนูไป๋!”

            ไป๋ซูเมิ่งรีบใช้สองมือตะปบปากปิดเสียงแทบไม่ทัน

            “ชู่ว อย่าเสียงดังไป” 

            ไม่ว่าเปล่า นางก็ออกเเรงดึงร่างสูงเข้าไปยังห้องไม่ไกล เอื้อมปิดประตูเสียงเบา พอหมุนตัวกลับมาก็สบเข้ากับแววตาใคร่สงสัยของอีกคน

            “ท่านมาที่เเห่งนี้ได้อย่างไร แล้วท่านเหิงซานรู้หรือไม่ แต่ดูจากการแต่งตัวของท่านแล้วน่าจะไม่รู้ ใช่หรือไม่?” 

            ฉิงอีก้าวถอยห่างจากซูเมิ่งมากขึ้นเเม้ในห้องจะมีเพียงเขาและไป๋ซูเมิ่งแต่ก็มิอาจละจากธรรมเนียมปฏิบัติที่ชายหญิงมิควรใกล้กันได้

            “ถูกของท่านแหะๆ ข้าอยู่จวนเบื่อๆข้าเลยแอบหนีออกมาเที่ยวเล่นนิดหน่อย พี่ใหญ่ไม่รู้เรื่องนี้แน่นอนเพราะถ้ารู้ข้าหัวขาดแน่” 

            ไม่พูดเปล่าสีหน้าก็พลอยหม่นหมองด้วย

            “เพลานี้ที่นี้อันตรายยิ่งนัก มากับข้าเดี๋ยวข้าพาท่านไปหาท่านเหิงซาน…”

            ฉิงอียังพูดไม่ทันจบไป๋ซูเมิ่งก็รีบส่ายหน้า 

            “ไม่ได้ หากทำเยี่ยงนั้นข้าต้องไม่ได้ออกมาจากจวนอีกเป็นแน่ นอกจากนั้นข้าก็ต้องถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในห้อง ท่านไม่สงสารข้าเลยหรือ” นางส่งสายตาปริบๆมาให้

            …ก็สมควรแล้ว มีอย่างที่ไหนเป็นแม่นางแต่กลับแอบมาเที่ยวเล่นในสถานที่แบบนี้ ฉิงอีทำใจแข็งไม่คล้อยตามคำอ้อนวอนนั้น

ซึ่งฝ่ายซูเมิ่งก็รับรู้เช่นกันว่าลูกไม้นี้นางน่าจะใช้ไม่ได้ผล จึงเปลี่ยนเเผนทันที

            “ข้ารู้มาว่าวันนี้ท่านและท่านพี่ล้อมปิดหอนางโลมเช่นนี้เพราะต้องการจับคนใช่หรือไม่” 

            ซูเมิ่งยืนกอดอกสบสายตามือปราบหนุ่ม

            “ไม่เกี่ยวอะไรกับแม่นาง ไปกับข้าเถิด” 

            ซูเมิ่งเห็นแววตาฉิงอีตระหนกครู่หนึ่งก่อนกลับมาเป็นปรกติ นางไม่ขยับตัวแต่เอ่ยต่อ 

            “และเหมือนว่าคนที่พวกท่านตามจับจะมีวิชาเเปลงโฉมเก่งกาจเสียด้วย คงจับตัวยากน่าดูสิน้า คนในหอนางโลมมีมากโข กว่าจะสอบประวัติหมดข้าว่าสองวันก็ยังไม่ครบ”

            ฉิงอีหยุดฝีเท้าหันกลับมา สองตาจดจ้องใบหน้างามที่ตอนนี้ถูกทาด้วยอะไรบางอย่างจนเปลี่ยนจากผิวขาวราวหิมะเป็นผิวออกเเทนอย่างชายทำงานกลางแจ้ง พอเลื่อนสายตาขึ้นไปก็สบเข้ากับนัยน์ตาสว่างจ้าของซูเมิ่ง

            “ไม่สำคัญว่าข้ารู้ได้อย่างไร” ซูเมิ่งเอ่ยออกมาเพราะอ่านได้จากสายตาของคนตรงหน้า 

            “แต่ว่าข้ามีข้อเสนอให้ท่านสามารถจับคนร้ายได้เร็วกว่าวิธีที่พวกท่านทำอยู่แลกกับการที่ท่านช่วยให้ข้าออกไปจากที่นี่โดยที่พี่ใหญ่ไม่รู้และปิดเรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคน เป็นไงท่านสนใจหรือไม่” ซูเมิ่งหยักยิ้มมุมปาก

            พอนางกลับมาพิจารณาดูในช่วงก่อนหน้าที่ยังอยู่ในห้องเริงรมณ์กับเหล่านางโลมที่มามาพามา ครานั้นนางก็สังเกตว่านางโลมชุดฟ้าดูมีท่าทีแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร แต่พอเกิดเรื่องที่มีสายลับเเฝงตัวเข้ามานางจึงคิดว่าเป็นไปได้ถึงแปดส่วนว่านางโลมชุดฟ้าคนนั้นจะเป็นสายลับที่เเฝงตัวหลบอยู่ในหอนางโลมเเห่งนี้จึงคิดใช้เบาะแสนี้บอกเเก่ฉิงอีเพื่อให้สามารถหาตัวสายลับคนนั้นออกมาได้ก่อนที่ทางการจะตรวจสอบประวัติมาถึงนาง 

            หลังฉิงอีนิ่งไปนานก็พยักหน้ายอมตกลง ถึงแม้เขาจะมีอำนาจแต่ก็ไม่สามารถพาใครออกจากที่นี่ได้ตามใจ หากซูเมิ่งจะออกไปได้โดยที่ให้ไป๋เหิงซานไม่รู้คงต้องรีบจับคนร้ายให้ได้ก่อน แต่ในใจตนก็ยังสงสัยว่าเหตุใดหญิงสาวตรงหน้าถึงเลือกมาบอกตนมิกลัวว่าเขาไปบอกพี่ชายนางหรืออย่างไร

            หลังจากนั้นไป๋ซูเมิ่งก็เล่าเบาะเเสของเรื่องนางโลมชุดฟ้าคนนั้นให้เขาฟัง พอเล่าจบคิ้วดกดำของมือปราบหนุ่มก็ขมวดมุ่นยิ่งกว่าเก่า

            “เบาะเเสที่คุณหนูบอกข้ามาอาจเป็นไปได้ก็จริงแต่อย่าลืมว่าคนที่ข้าตามจับนั้นมีวิชาเเปลงโฉมเป็นเลิศ ยามนี้มิรู้ว่าจะอยู่ในรูปโฉมใดแต่ข้าว่าคงมิใช่นางโลมชุดฟ้าเยี่ยงเดิมแน่นอน”

            ซูเมิ่งยังคงยิ้ม “ข้ามิได้ให้ท่านไปตามจับนางโลมชุดฟ้าเสียหน่อย แค่ท่านทำตามแผนข้าก็พอหากเป็นดังข้าคิดจริงรับรองคนที่ท่านต้องการจับหนีไม่พ้นแน่นอน” 

 

            กว่าซูเมิ่งจะออกมาจากหอนางโลมได้ปาเข้าไปยามโฉ่วแล้วหลังจากที่นางแนะแนวทางให้ฉิงอีไปจับคนที่พวกเขาตามหาซึ่งไม่ผิดดังที่นางคาดไว้ เป็นแม่นางชุดฟ้าคนนั้นจริง ไม่รู้ด้วยนางโชคเข้าข้างหรืออย่างไรทำให้นางโลมที่นางจ้างมาบังเอิญมีคนร้ายแอบแฝง แม้ว่าคนที่ฉิงอีจับได้หลังจากทำตามวิธีที่นางบอกจะเป็นชายหนุ่มหนึ่งในลูกค้าคนหนึ่งไม่ใช้รูปโฉมอย่างสาวนางโลมชุดฟ้า 

            ซูเมิ่งชื่นชมเจ้าคนร้ายที่มีทักษะการเเปลงโฉมเป็นเลิศคนนี้ยิ่ง หากไม่เพราะวันนี้นี้นางพกน้ำหอมกลิ่มชะมดเพื่อไปเป็นของล่อใจเหล่านางโลมให้เผยความลับและนางบังเอิญได้ป้ายน้ำหอมนี้แก่นางโลมทุกคนก็คงตามจับคนร้ายจากกลิ่นน้ำหอมไม่ได้

            ใช่เเล้ว!!! นางให้มือปราบฉิงอีไปสำรวจนางโลมทุกคนโดยตามจากกลิ่นน้ำหอมไขชะมดที่ทั้งติดทนและเป็นเอกลักษณ์ยากที่ใครจะมีได้ทั่วไป ปรากฎว่ามีนางโลมที่มีกลิ่นนี้เป็นเก้าคนซึ่งตามจริงในห้องนางนั้นมามาทิ้งนางโลมไว้ให้นางทั้งหมดสิบคน จากนั้นมือปราบฉิงอีก็ให้ทุกคนมารวมและสืบหาคนที่มีกลิ่นน้ำหอมนี้และหาเจอในที่สุด หลังพิสูจน์ก็พบว่าเป็นคนที่พวกเขาตามจับจริง ซูเมิ่งจึงได้ออกมาจากหอนางโลมอย่างปลอดภัยและพี่ใหญ่ก็ไม่รู้เช่นกัน

            …เอาล่ะ สิ่งที่นางจะทำต่อไปคือล้มตัวลงนอน เรื่องราวสุดระทึกก่อนหน้าไม่มีผลต่อหนังตาที่กำลังจะปิดตอนนี้เลยสักนิด