บทที่ 23

#####บทที่ 23

            “คุณหนูเจ้าคะ มือปราบฉิงอีมาขอพบเจ้าค่ะ”

            เย่าถิงเดินเข้ามาแจ้งซูเมิ่งที่ตอนนี้กำลังมุ่นกับกองหนังสือตรงหน้า ส่วนใหญ่เป็นหนังสือจำพวกสมุนไพรแล้วก็วิชาแพทย์ ซึ่งนางก็แอบเเปลกใจที่คุณหนูหันมาสนใจเรื่องนี้ต่างจากเเต่ก่อนที่จะปักผ้าเป็นกิจวัตรเสียมากกว่า

            “อ่อ มือปราบฉิงอีรึ?” 

            “เจ้าค่ะ" 

            ไม่เพียงซูเมิ่งที่เเปลกใจเพราะคราที่เย่าถิงได้รับเรื่องจากบ่าวมาแจ้งก็สงสัยเช่นกัน …คุณหนูนางไปสนิทกับมือปราบฉิงอีเมื่อใดไยนางมิคุ้น

            ซูเมิ่งพยักหน้าตอบรับจากนั้นนางก็เปลี่ยนเป็นชุดสุภาพขึ้นก่อนเดินตามเย่าถิงไปยังเก๋งกลางน้ำซึ่งมีฉิงอีรออยู่ก่อนแล้ว พอมือปราบหนุ่มเห็นซูเมิ่งมาถึงก็ลุกขึ้นผายมือเชิญนั่งอย่างสุภาพ หันซ้ายหันขวามองรอบข้างก่อนโบกมือไล่ลูกน้องของตนออกไปจากบริเวณนี้ ซึ่งพอซูเมิ่งเห็นดังนั้นนางก็พยักหน้าให้เย่าถิงและบ่าวคนอื่นออกไปบ้างอย่างรู้ทัน 

            …มาครานี้มือปราบฉิงอีคงมาพูดเกี่ยวกับเรื่องที่หอนางโลมเป็นแน่

            “มีธุระอันใดหรือ มาหาค่าแต่เช้าเชียว” ซูเมิ่งพูดพร้อมอมยิ้ม

            “รบกวนคุณหนูไป๋แล้ว” 

            มือปราบฉิงอีนั่งหลังตรงแววตาแน่วแน่

            “เรียกข้าซูเมิ่งก็ได้ ท่านอายุมากกว่าเรียกแบบนี้ข้าไม่คุ้นหูเท่าไหร่ อีกอย่างท่านก็สหายพี่รองถือว่าข้าเป็นน้องอีกคนก็แล้วกัน” 

            นางเอ่ยเสียงเรียบมุมปากหยักยก ถึงอย่างไรฉิงอีก็กุมความลับนางหนึ่งอย่าง จะเป็นการดีต่อตนเองหากตีสนิทชายตรงหน้าไว้ ภายภาคหน้าเผื่อใช้ประโยชน์ได้

            “ได้เลยน้องซูเมิ่ง ที่ข้ามาครานี้เจ้าคงรู้ว่าเรื่องอันใดใช่หรือไม่?” 

            พอซูเมิ่งพยักหน้าเขาก็รีบเอ่ยต่อทันที “หากไม่ได้เบาะเเสของเจ้าข้าคงไม่สามารถจับคนร้ายได้เร็วเพียงนั้น นี่คือของตอบเเทน”

            ด้วยความที่ฉิงอีไม่ชอบติดค้างน้ำใจใคร อีกอย่างเขาก็รู้สึกผิดกลายๆเนื่องจากหลังจากจับสายลับได้ความดีความชอบก็ตกเป็นของเขาทุกอย่าง หากเขาไม่มอบบางอย่างตอบแทนคงรู้สึกไม่เป็นสุข

            ถุงผ้าสีน้ำเงินเข้มถูกวางบนโต้ะตรงหน้าทั้งสอง ฟังจากเสียงที่กระทบโต๊ะไม้คาดว่าในถุงน่าจะเป็นเงินหลายก้อน ซูเมิ่งมองจากนั้นมือเรียวก็ผลักของกลับไป

            “ข้าสิต้องเป็นฝ่ายขอบคุณท่านที่ทำตามสัญญาไม่บอกคนอื่นเรื่องวันนั้น ส่วนเงินนี่ท่านนำกลับไปเถอะข้าหาได้คาดแคลนเงินทองไม่”

            “เรื่องนั้นเทียบกันมิได้ งั้นเจ้าอยากได้สิ่งใดรึ? หากไม่ใช่เงินทอง”

            …นั่นล่ะ คำที่รอคอย ซูเมิ่งยิ้มเบา ๆแม้ในใจแสนปริ่มเปรม

            “ข้ายังมิมีอะไรอยากได้ ไว้มีแล้วข้าจะบอกท่านแล้วกันเจ้าค่ะ”

            ฉิงอีพยักหน้ารับคำ ความรู้สึกผิดก่อนหน้าจางหายไป รู้สึกราวปลดของหนักลงจากบ่าได้ พอเขาทำสิ่งที่ตนตั้งใจมาในวันนี้เสร็จก็ลุกขึ้นขอตัวลาทันที ส่วนซูเมิ่งก็ยกชาดื่มหมดถ้วยจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกจากเก๋ง ตั้งใจเลี้ยวกลับไปที่เรือนตนเพราะก่อนหน้าตนอ่านหนังสือค้างไว้

            “พอหายจากป่วยได้หน้าประตูไม่ว่างเว้นจริงเทียว” 

            หยางเจียงเหมยหลานหยางเฟยเจินผู้เป็นมารดาของซูเมิ่งเอ่ยน้ำเสียงถากถาง พอมือปราบฉิงอีไปนางก็เดินมารอตรงนี้ทันที

            ซูเมิ่งชะงักฝีเท้าหันมองตามต้นเสียงนิ่ง …นางว่านางก็ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับหลานสุดรักของหยางเฟยเจินนะ ไยมาหาเรื่องกันได้ ซึ่งในความทรงจำของร่างนี้ก็ไม่เช่นกัน ออกจะยอมด้วยซ้ำ

            “แม่หญิงมีคู่หมายแต่กลับนั่งคุยกับชายอื่น หากใครรู้เข้าตระกูลไป๋คงมิเหลือชื่อเป็นแน่” 

            เจียงเหมยยังคงจีบปากจีบคอเอ่ยต่อ “อ้อ ข้าลืมไปก็เเค่ว่าที่คู่หมาย สัญญาปากเปล่านี่นา” 

            พูดจบก็หันไปหัวเราะกับบ่าวข้างกาย พอนางจะหันไปคิดว่าจะมองสีหน้าอับอายของซูเมิ่งก็ต้องผิดหวัง ซูเมิ่งยืนนิ่งมองมาที่นางด้วยสายตาว่างเปล่าราวกับเรื่องที่เอ่ยไปก่อนหน้าไม่ใช่คำพูดเกี่ยวกับตน 

            พอเห็นเจียงเหมยพูดจบรอสักพักไม่พูดอะไรต่อซูเมิ่งก็ทำท่าจะเดินจากไป ทำเอาเจียงเหมยต้องรีบเร่งเดินมาขวางหน้าไว้ 

            “เดี๋ยวสิ เจ้าจะไปไหน!”

            ซูเมิ่งไล่มองหญิงตรงหน้าจากบนลงล่างก่อนเปิดปากพูด

            “เเต่งตัวเสียดูดีแต่ไร้ซึ่งมารยาท” 

            ซูเมิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “หนึ่งข้าเกิดก่อนเจ้า เจอหน้าข้าแล้วไม่เคารพไม่ว่าแต่สรรพนามที่ใช้ควรแล้วรึ สองข้าเป็นคูณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ส่วนเจ้าเป็นเพียงผู้อาศัยหาได้ควรทำกริยาเช่นนี้ต่อข้าไม่”

            ซูเมิ่งพูดจบก็มองหน้าเหวอของเจียงเหมยนิ่ง จากนั้นก็ออกเดินอีกคราแต่ก็ต้องหยุดเท้าลงอีกครั้งเพราะเสียงเดิม

            “เจ้า เจ้า…” บ่าวรับใช้ที่ยืนข้างๆกระตุกเเขนเสื้อเจ้านายถี่จนเจ้าของเสื้อหุบปากลง เป็นบ่าวข้างกายที่พูดเเทน

            “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ คะ คือฮูหยินใหญ่ให้บ่าวมาเรียกไปพบที่เรือนเจ้าค่ะ” 

            พอพูดจบก็รีบเดินพยุงเจ้านายตนที่ยืนกำมือเเน่นตัวสั่นให้รีบเดินออกมาก่อนที่จะเกิดเรื่องไปมากกว่านี้ เพราะเท่าที่ดูคุณหนูของตนเเพ้ราบคาบเพียงฝ่ายตรงข้างเอ่ยออกมาคราเดียว ขืนอยู่ต่อพวกนางอาจไม่ได้อยู่ที่จวนก็เป็นได้ ดังนั้นการหนีกลับไปตั้งหลักจึงเป็นหนทางที่ดีที่สุด

 

            เรือนที่ฮูหยินใหญ่ผู้เป็นแม่นางพักอยู่ถือว่าสวยสดงดงามสมฐานะ รอบข้างมีดอกไม้ประดับกลากหลายพันธุ์ มีทั้งที่กำลังเบ่งบานและมองเห็นแต่สีเขียว อาจเป็นเพราะท่านแม่ของซูเมิ่งคนเก่าปลูกดอกไม้แบบหลายฤดูกาลจึงมีบางชนิดผลิบานบางชนิดไร้ดอก ไม่เหมือนอย่างเรือนนางที่มีดอกไม้ชนิดเดียวหากเป็นฤดูมันก็ผลิดอกสวย หากไม่ใช่ก็ไร้ซึ่งความงดงามไปเลย

            “คารวะท่านแม่เจ้าค่ะ มิทราบท่านแม่มีเรื่อนอันใดให้ลูกรับใช้เจ้าคะ”

            ซูเมิ่งแย้มยิ้มอ่อนหวานให้หญิงวัยประมาณเกือบสี่สิบเบื้องหน้า นางเเต่งตัวด้วยชุดเนื้อผ้าบางเหมาะเเก่ฤดูหนาว ข้างกายมีบ่าวพัดให้หนึ่งคนและอีกหนึ่งคอยถือชามบรรจุเม็ดบ๊วย

            “นั่งก่อนสิ” 

            เฟยเจินยังคงหลับตาพริ้มทั้งที่พูดอ้าปากให้บ่าวผู้รู้งานป้อนบ๊วยให้

            ซูเมิ่งยังนั่งไม่ทันก้นติดตั่งเสียงออดอ้อนอ่อนหวานต่างจากน้ำเสียงถากถางนางเมื่อครู่ก็ดังขึ้น

            “ท่านป้าเจ้าคะ ร้อนหรือไม่เจ้าคะ ข้ากลัวท่านป้านอนกลางวันไม่ลงให้บ่าวไปจับจิ้งหรีดแล้วเจ้าค่ะ เป็นอย่างไรบ้างเสียงเงียบไปเยอะไหมเจ้าคะ” 

            เจียงเหมยตั้งใจเดินเข้ามาทั้งที่รู้ว่าใครอยู่ในห้อง นางพูดจบก็เข้าไปเกาะขา ฝ่ายเฟยเจินเมื่อได้ยินเสียงหลานรักก็หยักยิ้มก่อนลืมตาขึ้น

            “ดีมาก ๆข้ากำลังจะให้คนไปกำจัดเสียงจิ้งหรีดพอดี เจ้านี่ชั่งรู้ใจข้าเสียจริง”

            พอเฟยเจินพูดดังขึ้น คนที่เกาะขานั่งอยู่บนพื้นก็หันหน้ามาทางซูเมิ่งพลางหยักยิ้มมุมปากส่งไปให้ แต่ซูเมิ่งหาได้สนใจไม่ นางสนแค่ว่าเมื่อไรคนที่เรียกนางมาจะบอกธุระมาเสียที เสียเวลาอ่านหนังสือหมด

            “ท่านแม่เรียกลูกมามีอะไรหรือเจ้าคะ?” 

            เฟยเจินหุบยิ้มก่อนมองมาที่ซูเมิ่งอย่างไม่เต็มใจ “เมื่อครู่ท่านพ่อเจ้าให้คนมาบอกว่าให้เจ้าเตรียมตัวเข้าวัง ตอนนี้มีคนมารอรับแล้ว เตรียมตัวเสร็จเจ้าก็ไปได้เลย”

            สิ้นคำ เรียวคิ้วเรียวสวยของซูเมิ่งก็ขมวดมุ่น …เข้าวังรึ?

            “อ่อ เจ้าค่ะ ท่านแม่มีอะไรอีกไหมเจ้าคะ มิเช่นนั้นลูกจะรีบไปเตรียมตัว”

            เฟยเจินส่ายหน้า พอซูเมิ่งลูกขึ้นนางก็เปิดปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจ 

            “อย่าทำเรื่องขายหน้าล่ะ” 

            พูดจบก็กลับไปนอนท่าเดิมก่อนหลับตาลงอีกคราปล่อยให้บ่าวรับใช้ดังเดิม