บทที่ 24 (ต่อ)

#####บทที่ 24 (ต่อ)

            ทั้งสามคนในห้องต่างพร้อมใจกันหันไปมองต้นเสียง ผู้มีฐานะสูงสุดในห้องละมือจากถ้วยชาขยับกรามด้วยท่าทีพอใจ ส่วนชายอีกคนมองผู้มาใหม่ด้วยสีหน้าแข็งทื่อด้วยเขาไม่คิดว่าจะได้เจอบุคคลตรงหน้าที่นี่และตอนนี้ และหญิงสาวคนสุดท้ายสายตาแฝงเเววแปลกใจ แต่ก็ลุกขึ้นจากตั่งทำความเคารพอย่างนอบน้อมทันที

            “ลุกขึ้นเถอะ” 

            สิ้นคำชินหวัง ซูเมิ่งก็พยุงตัวขึ้นกลับไปนั่งดังเดิม

            “ลมอะไรหอบเจ้ามาถึงนี่กันล่ะ แต่ก่อนข้าเชิญมามิเคยมา” ซือเหยียนเอ่ยขึ้น 

            นึกถึงครั้งล่าสุดก่อนน้องชายตนที่ยืนตรงหน้าก่อนจะออกเดินทางนอกเมืองหลวงครั้งนี้ ตนสั่งให้คนไปตามเขามาคุยที่ห้องนี้เพื่อคุยเกี่ยวกับเรื่องงานที่มอบหมายให้เขาทำขณะอยู่นอกเมืองหลวง แต่แล้วเขาก็ได้คำตอบในเชิงปฏิเสธจนกระทั่งเขาผู้เป็นฮ่องเต้ต้องเดินไปคุยกับเจ้าตัวถึงตำหนักของชินหวังเอง ทว่าวันนี้เขาไม่ได้ให้คนไปเชิญแต่กลับเห็นเจ้าตัวมาจึงอดแปลกใจมิได้ แต่ก็รู้สึกจรรโลงใจมากกว่าที่ครานี้เจ้าน้องชายแสนเย็นชาเป็นฝ่ายมาหาตนก่อน

            เว่ยซือหมิงปรายตามองคนในห้องชั่ววาบหนึ่งก่อนเดินไปนั่งตรงตั่งที่ว่างอยู่ ไม่มีท่าทีจะตอบคำถามผู้เป็นฮ่องเต้เลยสักนิด ซึ่งเจ้าของคำถามก็คาดไว้อยู่แล้วว่าตนจะต้องไม่ได้คำตอบ

            ตั่งที่เว่ยซือหมิงนั่งคือข้าง ๆไท่จื่อเยื้องซุูเมิ่ง แต่ไม่รู้ทำไมตั้งแต่เขาเข้ามาซูเมิ่งก็รู้สึกเย็บวูบวาบแปลก ๆ จึงทำให้ท่าทางของนางดูเเข็งทื่อผิดปรกติ ภายในห้องเงียบสงัดจนได้ยินเสียงใบไม้เสียดสีกันด้านนอกชัดเจนขึ้น ซึ่งซือเยียนรับรู้ได้เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่เบาไม่ดังมากนัก ถือโอกาสนี้ให้ซูเมิ่งได้คุ้นเคยกับไท่จื่อมากขึ้น

            “เทียนเหิง เจ้าพาคุณหนูซูเมิ่งไปชมสวนข้างนอกก่อน”

            ไท่จื่อเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นบิดา พอเห็นสายตาแฝงความนัยก็พยักหน้ารับคำ หลังจากนั้นหันสบตากับหญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้ามและเดินนำออกไป ซูเมิ่งย่อคารวะทั้งสองอย่างนอบน้อมก่อนเดินตามออกไปแม้นางไม่ได้แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างที่ข้างในคิด แต่ระยะห่างระหว่างนางกับไท่จื่อก็บ่งบอกได้หมด

            “เสด็จพ่อคงมีเรื่องคุยกับท่านอาน่ะ เดี๋ยวข้าพาเจ้าไปชมสวนข้างตำหนักนี้แล้วกัน ช่วงนี้ดอกไม้ในสวนกำลังเบ่งบานเต็มที่ก่อนเข้าวสันต์ฤดู” 

            ไท่จื่อเอ่ยจบก็เดินนำไปยังสวนที่ว่า ในใจตนนั้นรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของหญิงสาวที่ตามหลังมาเป็นอย่างดี นางไม่เต็มใจแต่ก็ฝืนตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้นางเคยขอให้เขาพาชมดอกไม่ในวังหลายแท้ ๆ คิดดังนั้นเขาก็ผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง หันข้างลอบมองใบหน้านางแฝงแววตาสับสน

            “ครั้งก่อนที่เจ้าตามท่านเสนาบดีไป๋มาที่วังเจ้าเคยบอกว่าอยากชมยามดอกไห่ถัง[17]บาน เจ้าจำได้หรือไม่?”

            ซูเมิ่งเลิกคิ้วเล็กน้อย ความทรงจำอันนึงโผล่ขึ้นมาตอนที่ซูเมิ่งคนเก่าเอ่ยกับไท่จื่ออย่างที่เขาว่าแต่คำตอบคือการบอกปัดว่า ไว้คราหลังเพราะช่วงนี้ตนยุ่ง ทั้งที่ช่วงนั้นเป็นช่วงเริ่มฤดูที่ดอกไห่ถังจะบาน ซึ่งไห่ถังที่วังจะบานเป็นเเห่งแรกในเมืองหลวงหาดูที่อื่นไม่ได้ พอมาถึงตอนนี้ไม่ว่าพื้นที่ไหนก็มีดอกไห่ถังบานทั้งนั้นแล้วไยเขาพึ่งมาระลึกได้เอาตอนนี้ ไม่สายไปหน่อยหรือ?

            “จำได้เพคะ แม้ครานั้นจะไม่ได้เชยชมไห่ถังในวัง แต่หลังจากนั้นไม่นานหม่อมฉันก็เห็นดอกไห่ถังบานทั่วเมืองหลวงจนหม่อมฉันรู้สึกว่า ไห่ถังในวังแม้จะบานที่เเรกให้ความงดงามก่อนใครก็จริง แต่ความจริงแล้วไม่ว่าไห่ถังที่ไหนก็มิต่างกัน บางทีไห่ถังที่โตเองตามธรรมชาติกลับสวยงามกว่าด้วยซ้ำ เพราะมันเติบโตได้อย่างอิสระ ไม่มีคนสวนมาคอยเเต่งเติม มองแล้วสบายตาจรรโลงใจ แต่หากเป็นไห่ถังในวังหากมันโตจนเกินไปก็ต้องถูกตัด มีขอบเขตคอยจำกัด ความงามก็เป็นเพียงความงามที่ถูกแต่งเติม ครานั้นหม่อมฉันยังเด็กจึงไม่รู้ประสาหลงเพียงเสียงเล่าลือว่าไห่ถังในวังงามนัก แต่พอโตขึ้นหม่อมฉันจึงเข้าใจเพคะ” 

            พูดจบนางก็เงยหน้าสบสายตากับไท่จื่อตรง ๆ ด้วยหวังว่าชายหนุ่มจะเข้าใจความหมายที่นางพยายามจะสื่อออกมา

            ซึ่งพอเขาได้ยินนางเอ่ยดังนั้น ฝีเท้าทั้งคู่ของตนก็หยุดชะงัก ไยเขาจะไม่เข้าใจความหมายนั้น นางกำลังจะบอกว่า ตอนนี้นางไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว นางไม่ได้ชอบเขาอย่างในอดีต โดยเปรียบเขาคือดอกไห่ถังในวัง และเปรียบความเก่งกาจ ความสง่างามของเขาดังความงดงามหลังดอกไม้บาน

            …ไยแต่ก่อนเขาไม่รู้ว่านางมีความคิดซับซ้อนเช่นนี้มาก่อน หรือนางจะเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ 

            “อืม ความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ข้ากลับคิดว่าหากชอบอะไรแล้วคงไม่ง่ายที่จะเลิกชอบหรอกกระมัง" 

            เขาพูดพลางจ้องเข้าไปที่นัยน์ตาของซูเมิ่งอย่างพยายามสืบค้นสิ่งที่ซ่อนอยู่ นัยน์ตาของนางเหมือนมีม่านหมอกจาง ๆขวางกั้นทำให้เขายากจะเข้าถึง การสบตากันครั้งนี้ต่างไม่มีใครยอมละสายตาออกไปก่อน ทั้งสองหยุดเดินบรรยากาศรอบข้างไม่ได้หวานซึ้งอย่างที่ควรจะเป็นยามชายหญิงสบตา แต่มันกลับดูเยือกเย็นและเต็มไปด้วยรังสีกดดัน

            “ก็ไม่แน่นอนเสมอไปนะเพคะ ตอนเด็ก ๆหม่อมฉันชอบทานโปหลัว(สัปปะรด)พอทานบ่อย ๆตอนนี้กลับเบื่อเสียอย่างนั้น”

            “ที่เบื่ออาจเพราะคุณหนูซูเมิ่งทานเเต่โปหลัวแบบสด แต่หากเปลี่ยนเป็นนำไปทำขนมหรือเชื่อมน้ำตาลอาจกลับมาชอบมันอีกก็เป็นได้นะ”

            “นำไปทำเป็นเมนูอื่นอย่างไรก็คือโปหลัวที่หม่อมฉันเบื่อไปแล้ว คงทานไม่กี่ครั้งก็เบื่ออีก ฉะนั้น ไม่ดีกว่าหรือหากเปลี่ยนไปชอบอย่างอื่นเสีย” 

            ทั้งสองยังคงยืนจ้องหน้ากันโต้ไปกลับอย่างไม่มีใครยอมใคร ฝ่ายไท่จื่อพอเห็นซูเมิ่งกล่าวเช่นนั้นก็หยักยกริมฝีปากยิ้มอย่างพอใจ คราแรกเขาแค่ต้องการทดสอบว่าหญิงสาวตรงหน้ายังใช่ซูเมิ่งคนที่เฝ้าติดตามเข้าทุกคราที่เจอกันไหม ซึ่งสรุปว่าเป็นนางจริงเพียงแต่เป็นนางในอีกแบบที่เขาไม่คาดคิด 

            …และที่สำคัญนางในท่าทีแบบนี้กลับเป็นที่ชื่นชอบของเขากว่าแบบก่อน

            “ไม่ลองก็ไม่รู้ บางที่คุณหนูซูเมิ่งอาจกลับมาชอบทานอีกก็เป็นได้” 

            พูดจบไท่จื่อก็ออกเดินมุ่งไปยังสวนที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกลจากตำเเหน่งปัจจุบัน เดินไปสักพักเขาก็หันกลับมามองหญิงสาวด้านหลังก่อนเอ่ยน้ำเสียงผ่อนคลาย “สวนที่ข้าว่านั้นอยู่ไม่ไกลแล้ว ตามข้ามาสิ”

            ซูเมิ่งเดินตามองค์ไท่จื่อไปดูดอกไม้ในสวนไม่นานนางก็ขอตัวกลับและฝากไท่จื่อไปกล่าวลาฮ่องเต้ให้ ซึ่งเขาก็รับปากอย่างเต็มใจและดูอารมณ์ดีผิดหูผิดตาจนนางรู้สึกหงุดหงิดในใจ นางเดินตามนางกำนัลที่ไท่จื่อสั่งให้พานางไปที่ประตูวัง เดินออกมาจากสวนสักพักตรงหน้าก็เป็นทางเดินที่ไม่คุ้นเคยอย่างตอนขามา พอพ้นจากทางเดินก็ผ่านสวนไม้พุ่มอีกเเห่ง นางรู้สึกถึงอารมณ์ไม่คงที่ของตนจึงคิดมองมองไปรอบ ๆขณะเดินเพื่อให้ผ่อนคลาย พลันสองคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่นเมื่อเห็นว่าเบื้องหน้าฝั่งขวาในศาลากลางสวนมีชายร่างสูงนั่งอยู่แผ่นหลังเหยียดตรงก้มอ่านหนังสือในมือ เขาคือคนที่น่าจะคุยอยู่กับฮ่องเต้ในห้องทรงพระอักษร เห็นดังนั้นซูเมิ่งจึงเปลี่ยนเป็นมองตรงและเร่งฝีเท้ารีบผ่านบริเวณนั้นให้เร็วที่สุด

            “คุณหนูซูเมิ่งคงไม่เห็นข้ากระมัง รีบเดินเชียว” ชินหวังเอ่ยขึ้นเสียงไม่ดังแต่ก็เพียงพอให้ซูเมิ่งต้องหยุดเท้าเดิน

            นางถอนหายใจเบา ๆก่อนหมุนตัวเดินไปยังศาลา “คารวะชินหวังเพคะ”

            เจ้าของตำเเหน่งแสดงความไม่พอใจผ่านรังสีความเยือกเย็นจนนางรู้สึกขนลุก …เอ นางทำอะไรผิดไปหนอ

            “ข้าชอบให้เรียกนามข้ามากกว่า”

            ซูเมิ่งอ้าปากค้าง ครานั้นเขาบอกว่าอยู่ข้างนอกเลยอยากให้เรียกนาม แต่นี่ในวังนึกว่าไม่เกี่ยวเสียอีก อย่าบอกนะว่าที่ทำท่าไม่พอใจแค่เพราะนางเรียกผิด

            …คนอะไรเอาใจอยากเสียจริง

            “คารวะท่านซือหมิงเพคะ” 

            นางย่อลงอีกคราพอเงยหน้าขึ้นรังสีความไม่พอใจก็ยังไม่จางหาย 

            “ข้าอายุมากกว่าเจ้ากระมัง” 

            ประโยคคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบออกจากปากเจ้าของรังสีเย็นชา “เรียกอย่างอื่น”

            …หือ แล้วจะให้เรียกอะไรทำไมไม่บอกมาเสียทีเดียวเล่า ซูเมิ่งทำได้เพียงบ่นในใจ ในหัวก็ใคร่ครวญคำเรียกที่น่าจะเหมาะสม เขาน่าจะอายุราว ๆ ยี่สิบห้ายี่สิบหกกระมังหากจำไม่ผิด นางย่างเข้าสิบหก …งั้นก็

            “หม่อมฉันเรียก ท่านอาซือหมิงดีไหมเพคะ?” 

            พูดพลางมอบรอยยิ้มที่คิดว่าจริงใจที่สุดไปให้

            คนถูกเรียกว่าอาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเป็นครั้งแรก ใบหน้าเขาไร้รอยยิ้มติดออกจะไม่พอใจ จนทำให้รอยยิ้มของนางก่อนหน้าหุบลง

            “ข้าเป็นน้องบิดาเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน ท่านพี่ก็พอ!”

            ซือหมิงกล่าวจบก็ลุกขึ้นจากศาลาเดินออกไปทันที จากที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วนางกับทำให้เข้าอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิม นางคงคิดว่าตนเเต่งงานกลับไท่จื่อแล้วกระมังจึงเรียกเขาว่าอาตาม พอมองหน้านางที่แสดงสีหน้าอย่างคนไม่รู้สึกผิดก็ยิ่งโมโห อยากบีบลำคอเรียวนั่นให้เเหลกคามือเสียจริง ๆ

            ซูเมิ่งมองตามเเผ่นหลังกว้างจนสุดสายตา นางกระพริบตาปริบ ๆ สีหน้างุนงง

            …นางผิดตรงไหนกันก็เขาอายุเยอะกว่านางเป็นสิบปี เรียกอาก็สมควรไม่ใช่หรือ?