บทที่ 40 (ต่อ)

บทที่ 40 (ต่อ)

 

“ข้าคิดว่าเจ้าจะไปกับเขาแล้วเสียอีก”

เสียงเรียบนิ่งแฝงความเยือกเย็นดังขึ้นหลังจากที่ประตูห้องหนังสือเปิดออก ซือหมิงยืนนิ่งค้างอยู่กลางประตู สองสายตามองตรงมายังซูเมิ่งในคราบหนุ่มน้อยนามช่างหลิน

“คารวะท่านช่างอิน”

ซูเมิ่งส่งยิ้มจืดเจื่อนไปให้บุรุษตรงหน้า ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นทำเอาเหงื่อเย็นไหลตามง่ามมือ

…บรรยากาศรอบกายเขาตอนนี้ช่างต่างกับเมื่อเช้าลิบลับ เมื่อเช้านางยังคิดว่าตนถูกเกี้ยวพาอยู่เลย ทำไมครานี้สายตาเขาถึงมองนางราวจะฆ่านางเสียให้ตาย

เฮ้อ บุรุษผู้นี้ช่างเอาใจยากเสียกระไร อารมณ์เขาเปลี่ยนเร็วเสียยิ่งกว่าหญิงวัยทองอีก

“ตามข้าเข้ามาก่อน”

พูดจบร่างสูงของซือหมิงก็หมุนตัวหันหลังเดินนำเข้าสู่ห้องหนังสือไป ส่วนซูเมิ่งก็ต้องจำยอมเดินตาม จนกระทั่งคนเดินนำด้านหน้าหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะอ่านหนังสือเขาจึงเริ่มเอ่ยอีกครั้ง

“เจ้าอย่าได้ไว้ใจนายอำเภอถางมากนัก”

พอซูเมิ่งได้ยินดังนั้นก็สลัดความสับสนก่อนหน้าทิ้งไป นางเร่งเดินไปยืนเบื้องหน้าซือหมิงและเอ่ยถาม

“ท่านหมายความอย่างไร? นายอำเภอถางทำไมหรือ?”

ซือหมิงจ้องสตรีตรงหน้านิ่ง ในใจรู้สึกหงุดหงิดคันยุบยิบในใจ เพราะยามเขาเห็นหน้านางแล้วก็นึกไปถึงยามที่นางอยู่กับบุรุษผู้นั้นที่เขาไม่ถูกหน้าทุกที ยิ่งพอเขารู้จากถงฝูเรื่องที่ซูเมิ่งหนีเขาเมื่อเช้าเพื่อไปพบหน้าเจ้าหมอหยางเหวินนั่น เขายิ่งไม่ชอบใจ จึงหมุนตัวไปอีกทาง เลือกที่จะไม่หันไปทางซูเมิ่งเเทน

“เขานัดพบกับคนของข้าราชการคนหนึ่งที่มากับขบวนของพี่ชายเจ้าอย่างลับ ๆ เมื่อช่วงยามอู่วันนี้”

ซูเมิ่งนิ่งไปสักพักเพื่อประมวลผลเรื่องที่ได้รับรู้ …เขาพูดเพียงเท่านี้คงไม่รู้เนื้อหาที่คุยกระมังถึงไม่ได้บอกนาง ซูเมิ่งรอชั่วครู่เผื่อคนตรงหน้ายังมีเรื่องเอ่ยไม่หมดก่อนเอ่ยขึ้น

“ขอบพระคุณท่านมาก แล้วท่านยังมีอะไรจะบอกข้าอีกหรือไม่?”

ซูเมิ่งฉีกยิ้มจริงใจถามกลับไปแม้คนตรงหน้าจะหันหลังใส่นางก็ตาม แต่ฉับพลันที่นางเอ่ยจบแผ่นหลังกว้างเมื่อครู่ก็กลายเป็นแผงอกแทน เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็วจนซูเมิ่งผงะก้าวถอยหลัง

“หากข้าไม่มีอะไรจะบอกเจ้า เจ้าก็จะไปแล้วงั้นหรือ?”

…ไม่ให้นางไปแล้วนางจะอยู่ทำไมเล่า หากเข้าหมดเรื่องที่จะคุยกับนางแล้ว 

ซูเมิ่งทำเพียงค่อนขอดเขาในใจ แต่เบื้องหน้านางก็กระพริบตาปริบ ๆ เพราะไม่รู้จะตอบเขาออกไปอย่างไรดี หากตอบไม่ถูกใจเขาก็อาจอารมณ์เสียขึ้นไปอีกนางจึงเลือกเงียบเสียดีกว่า

พอซือหมิงเห็นอีกฝ่ายเงียบไปพร้อมส่งสายตาราวไม่รู้ความผิดของตัวเองเขาจึงก้าวเข้าหานางอีกก้าวเพื่อให้ระยะใกล้พอที่มือหนาของตนเอื้อมถึงก่อนดึงหน้ากากสีขาวบนหน้าของซูเมิ่งออก และมองไปยังสีหน้าตื่นตกใจของคนตรงหน้านิ่ง

“ท่านทำอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร?!”

ซูเมิ่งพูดขึ้นเสียงแข็ง นางเริ่มหัวเสียกับบุรุษตรงหน้าเสียแล้ว นี่เขาถึงขนาดดึงหน้ากากออกจากใบหน้านางโดยไม่ขออนุญาตนางสักคำ สายตาราวหมอกปกคลุมของซูเมิ่งจ้องมองสบกลับไปยังสายตาดำลึกล้ำตรงหน้าอย่างไม่ยินยอม

“ต่อแต่นี้หากข้าไม่อนุญาตเจ้าห้ามออกไปข้างนอกเด็ดขาด! เจ้าจะไปไหนต้องมาขอข้าก่อนทุกครา”

ซือหมิงพูดจบก็เดินออกห่างซูเมิ่งไปจากนั้นนำหน้ากากในมือใส่ลงในหีบหนึ่งและล็อคกุญแจ เขารู้ว่าหากเขาห้ามนางเพียงปากเปล่านางย่อมไม่ฟังเขาอยู่แล้ว ดังนั้นซือหมิงจึงตัดสินใจริบหน้ากากซึ่งเป็นสิ่งที่ใช้ปกปิดตัวตนของนางแทน หากไม่มีหน้ากากนางย่อมไม่กล้าไปไหนอยู่แล้ว 

พอเก็บหน้ากากพ้นสายตาเรียบร้อยแล้วเขาจึงหมุนตัวกลับมาสบตากับซูเมิ่ง เขาเห็นความไม่ยินยอมในนัยน์ตาของนางแต่เขาเลือกไม่สนใจ ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้และหยิบหนังสือบนนั้นหนึ่งเล่มขึ้นมาอ่าน

“หึ น้อมรับพระบัญชาเพคะ”

ซูเมิ่งอดกลั้นความโกรธไว้ นางเลือกประชดเขาด้วยการคารวะอย่างงามและเดินออกไปทันที

…หึ เขาคิดหรือว่าเพียงริบหน้ากากไปแล้วนางจะไปไหนมิได้ เขาคงลืมไปเสียแล้วบนโลกนี้ไม่ได้มีเพียงหน้ากากนั่นอย่างเดียวสักหน่อยที่สามารถอำพรางใบหน้าได้ แล้วยิ่งพรุ่งนี้นางมีนัดสำคัญหากต้องรอเพียงเขาอนุญาต อย่างนั้นชะตาตระกูลไป๋มิต้องขึ้นตรงต่ออารมณ์ของบุรุษใกล้วัยทองผู้นี้หรือ

…ถึงอย่างไรพรุ่งนี้นางก็ต้องไปตามนัดของหยางเหวินให้ได้ เพราะเรื่องอะไรก็ไม่สำคัญเท่าการล้างมลทินในตระกูลไป๋อยู่แล้ว!

 

วันรุ่งขึ้นซูเมิ่งก็ได้ออกไปข้างนอกโดยไม่ได้ขออนุญาตซือหมิง เนื่องด้วยตอนยามซื่อนางแจ้งแก่ถงฝูว่าต้องการพบซือหมิงแล้ว แต่เขาให้ถงฝูออกมาบอกซูเมิ่งว่าเวลานี้เขายังไม่ว่างให้นางมาใหม่ช่วงบ่าย แต่ด้วยซูเมิ่งนัดกับหยางเหวินยามนี้นางจะรอเขาได้อย่างไรเล่า ซึ่งหากให้นางเดา นางคิดว่าซือหมิงต้องรู้อยู่แล้วว่านางมีนัดกับหยางเหวินจึงตั้งใจบอกปัดนางเยี่ยงนี้ แต่ด้วยความที่ ที่แห่งนี้คือคฤหาสน์ของเขา คนทั้งหมดก็อยู่ในอำนาจเขา ซูเมิ่งจึงไม่สามารถขัดได้ และพอนางจะออกไปคนขับรถม้าก็ไม่ยอมขับพานางไปส่งให้เพราะไม่มีคำสั่งของเจ้านายเขา ซูเมิ่งจึงไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรอ

แต่ดูเหมือนโชคจะเข้าข้าง เพราะประมาณยามอู่หยางเหวินก็เดินทางมาที่นี่ซูเมิ่งจึงรีบให้เขาพานางออกมาทันที ทำให้ตอนนี้นางสามารถออกมาจากคฤหาสน์นั่นโดยไม่ต้องขออนุญาตซือหมิงได้สำเร็จ

ตอนนี้ในใจของนางรู้สึกภูมิใจและสะใจยิ่งนักที่สามารถขัดคำสั่งของเว่ยซือหมิงได้อย่างสมบูรณ์แบบเยี่ยงนี้ ความดีใจของซูเมิ่งเยอะขนาดแสดงออกทางดวงตาจนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมีเพียงตั่งตัวเตี้ยคั่นกลางมองเห็น

“ท่านดีใจเรื่องอะไรหรือบอกข้าได้หรือไม่? ดูท่าเรื่องนั้นคงเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่ง”

หยางเหวินมองไปยังซูเมิ่งด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้ ซึ่งเสียงของเขาก็ทำให้ซูเมิ่งหลุดออกจากความคิด นางหันกลับมาหัวเราะร่วนพลางบอกปัด

“ข้าดีใจที่ท่านมารับข้าน่ะ พอดีที่รถม้าบ้านข้าไม่ว่างพอดี”

คำตอบนั่นยิ่งทำเอาหยางเหวินขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม เพราะก่อนออกมาเขายังเห็นรถม้าตั้งสองคันจอดที่หน้าคฤหาสน์อยู่เลย แต่เขาก็เลือกปล่อยผ่านไป

“เอ้อ ไยท่านเปลี่ยนสีหน้ากากเล่า หน้ากากอันเดิมไปไหนหรือ?”

ได้ยินดังนั้นซูเมิ่งก็ยกมือขึ้นจับหน้ากากสีดำไร้ลวดลายบนหน้าของตัวเองซึ่งนางไปขอมาจากลูกน้องคนหนึ่งของซือหมิง

“อ้อ ไม่มีเหตุผลหรอก ข้าอยากเปลี่ยนข้าก็เปลี่ยน ท่านว่าเป็นอย่างไร ข้าดูดีขึ้นไหม ฮ่า”

พูดพลางลองขยับท่าทางให้หยางเหวินดูชัดเจนขึ้น ตอนนี้นางอารมณ์ดีไม่ว่าจะมองอะไรคุยเรื่องไหนแววตาของซูเมิ่งก็จะมีประกายสดใสเสมอ

“ดียิ่ง แต่หากจะดีกว่านี้หากไม่สวม”

ประโยคหลังหยางเหวินพูดเสียงแผ่วเบาเพราะไม่อยากเสียมารยาท แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าของหน้ากากก็ได้ยินอยู่ดี แต่ซูเมิ่งเลือกทำเป็นไม่ได้ยิน นางเอ่ยขอบคุณก่อนเปลี่ยนเรื่องไป 

ซูเมิ่งจำได้ว่าตอนที่นางยังเป็นบ่าวอยู่ที่จวนของหยางเหวินเขาเคยบอกว่าไม่ชอบคนใส่หน้ากากเพราะมันแสดงถึงความไม่จริงใจ ซึ่งตอนนั้นซูเมิ่งก็รู้สึกเห็นด้วยอย่างมาก แต่พอมาเป็นผู้สวมหน้ากากปกปิดตัวเองเสียเองนางก็พอเข้าใจขึ้นมาแล้วบ้าง ว่าการที่คนคนหนึ่งสวมหน้ากากไว้มิใช่ปิดบังตัวตนเพื่อทำเรื่องเลวร้ายเสมอไป แต่เขาคนนั้นอาจมีบางสิ่งบางอย่างที่จำเป็นต้องปกปิดไว้อาจเพราะไม่ต้องการให้คนที่รักหรือคนรอบตัวเป็นอันตรายเพราะตนก็เป็นได้