บทที่ 40

#####บทที่ 40

 

 

ไป๋ซูเมิ่งรีบเร่งฝีเท้าเดินออกห่างจากห้องหนังสือของซือหมิง จวบจนปลายเท้าสัมผัสกับพื้นไม้ของรถม้าถึงได้รู้สึกตัวว่าตนเองเดินออกมาถึงหน้าประตูเรียบร้อยแล้ว ร่างบางในชุดสีขาวอมเทาจึงตัดสินก้าวขึ้นรถม้าไป เวลานี้นางอยากขอเวลาอยู่กับตัวเองสักหน่อยและหากเป็นไปได้ซูเมิ่งก็ยังไม่อยากเจอหน้าบุรุษที่ทำให้นางเสียอาการเลยในช่วงนี้

ยังดีที่ซูเมิ่งหยิบหน้ากากใส่อกเสื้อมาด้วยจึงไม่ต้องเสียเวลากลับเข้าไปเอาของในคฤหาสน์

“ท่านต้องการไปที่ไหนขอรับ?”

คนขับรถม้าตะโกนถามซูเมิ่งที่นั่งอยู่ข้างในด้วยเสียงดังกว่าปรกติ เพราะก่อนหน้าเขาเอ่ยถามหลายครั้งแล้วและไร้ซึ่งเสียงตอบ

“เอ่อ ไปโรงเตี๊ยมในตัวอำเภอแล้วกัน”

สิ้นคำรถม้าคันงามก็เคลื่อนตัวไปตามจุดหมายจนกระทั่งจอดลง เพื่อให้เป็นการไม่เสียเที่ยวนางจึงคิดว่าจะกินอาหารที่นี่เสียเลย ระหว่างเดินตามเสี่ยวเอ้อไปยังโต๊ะว่างนางก็บังเอิญพบหยางเหวินที่เดินเข้ามาพอดี ทั้งสองถึงถือโอกาสนี้ไปนั่งที่โต๊ะเดียวกัน

“มาครานี้ข้าขอเลี้ยงอาหารท่านบ้าง” 

ซูเมิ่งเอ่ยขึ้น น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแสดงถึงการบังคับบุรุษตรงหน้ากลาย ๆว่าห้ามปฏิเสธ

“ได้สิ”

หยางเหวินมองไปยังบุรุษสวมหน้ากากสีขาวตรงหน้าที่กำลังอ้าปากสั่งอาหารอยู่อย่างไม่วางตาจนเจ้าตัวรู้สึกได้ พอสั่งอาหารเสร็จซูเมิ่งก็มองกลับพลางเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

“ท่านมองข้า หน้าข้ามีอะไรติดรึ?”

พอได้ยินดังนั้นทำเอาหยางเหวินถึงกับหลุดขำก่อนกลับมาทำหน้าจริงจัง

“เปล่าหรอก ข้าเพียงรู้สึกคุ้นเคยยามอยู่กับท่านอย่างประหลาดน่ะ”

“แค่ก ๆ”

พอได้ยินประโยคก่อนหน้า ซูเมิ่งที่กำลังยกน้ำชาขึ้นจิบถึงกับสำลักน้ำชา “ท่านรู้สึกไปเองกระมัง ข้าไม่เห็นรู้สึกเยี่ยงนั้นเลย”

พูดพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำที่เลอะปากตัวเอง 

…เขาคงไม่รู้หรอกกระมังว่าพ่อหนุ่มหน้ากากขาวอย่างนางก็คือบ่าวนามเหมยฮวาคนที่เผาห้องครัวตระกูลเขา! ในเมื่อนางทำเป็นว่าเหมยฮวาตายในกองเพลิงแล้วนี่นา เขายังจะมาสงสัยอะไรนางอีกเล่า

“คงเป็นอย่างที่ท่านพูดกระมัง”

หยางเหวินมองคนตรงหน้าด้วยสายตาแฝงความเคลือบแคลงสงสัย ความคุ้นเคยในความรู้สึกเขานั้นตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าคืออะไร

“แล้วนี่ท่านมาทำธุระแถวนี้หรือ?”

ในเมื่อที่พักของหยางเหวินอยู่แถวหมู่บ้านเทียนหลิวส่วนที่โรงเตี๊ยมนี่อยู่ภายในเมือง ระยะห่างไกลพอสมควร เขาคงไม่เพียงมาทานข้าวที่นี่โดยไม่มีธุระหรอกกระมัง

“ใช่แล้ว โชคดีของข้าที่มาเจอท่านพอดี”

“หือ ท่านหมายความว่าธุระของท่านคือต้องการจะมาเจอข้าหรือ?”

หยางเหวินแย้มยิ้มบางเบาก่อนเอ่ย

“ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ข้าเขาอำเภอมาเพื่อไปหาท่านนายอำเภอถางน่ะเพื่อต้องการที่อยู่ของท่าน”

ซูเมิ่งพยักหน้าเข้าใจ นางหัวเราะเสียงเบา

“โชคดีของท่านจริง ๆ เพราะหากท่านไม่เจอข้าก่อนและไปขอที่อยู่ของข้าจากท่านนายอำเภอก็อาจเสียเที่ยวเปล่า”

…แน่นอนว่านายอำเภอถางย่อมไม่รู้ที่อยู่ของคนอย่างชินหวังอย่างแน่นอน! และหากจะไล่ตามหาก็ใช่ว่าจะง่ายเพราะคฤหาสน์หลังนั้นทั้งอยู่ในตรอกลึกและโดดเดี่ยวขนาดนั้น

“ฮา ฮ่า นั่นสิข้าลืมไปว่าคนอย่างคุณชายช่างอินเจ้าของหอสรรพสิ่งอันยิ่งใหญ่คงไม่บอกที่อยู่ใครง่าย ๆเป็นแน่”

ซูเมิ่งนัยน์ตาสว่างวาบ …นางเจอคนที่คิดเหมือนนางเเล้ว หากไม่รวมท่าทีอันผิดปรกติในช่วงนี้ของซือหมิง ซูเมิ่งก็คงคิดว่าเขาอาจจะเป็นเทพเซียนสักคนที่ลงมาเกิดในโลกมนุษย์พร้อมอำนาจมากมายเสียแล้ว

พอนางคิดถึงบุคคลผู้เกือบจะได้จุมพิตแรกของตนเองเมื่อเช้าพลันใบหน้าขึ้นสีระเรื่อจนหยางเหวินที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยทัก

“อ่อ อากาศหนาวข้าก็หน้าเปลี่ยนสีบ้างบางคราแบบนี้เเหละ ท่านอย่าถือสาเลย”

หลังจากนั้นพวกเขาก็ลงมือทานอาหารที่เสี่ยวเอ้อเพิ่งยกเข้ามา กลิ่นหอมฉุยทำเอาซูเมิ่งลืมเรื่องที่คุยก่อนหน้าไปจนสิ้น จนกระทั่งอาหารเกือบเต็มท้องความรู้สึกอิ่มเกิดขึ้น นางถึงนึกขึ้นได้

“ว่าแต่ท่านมาหาข้ามีธุระอะไรหรือ?”

หยางเหวินวางตะเกียบลงเพราะทานเสร็จแล้วเช่นกัน เขายกน้ำชาขึ้นจิบก่อนเอ่ยตอบ

“ข้ามีเรื่องมาถามท่าน เมื่อวานนี้คนของข้าที่ติดตามไปยังหมู่บ้านเทียนหลิวทั้งสามคนมีอาการท้องเสียน่ะ อาการคล้ายกับที่เกิดขึ้นกับคนในหมู่บ้านมิผิด ข้าจึงอยากทราบว่าคนของท่านและท่านมีใครมีอาการหรือไม่?”

พอได้ฟังดังนั้นซุเมิ่งก็วางของทุกอย่างลง นางหันมาตั้งใจจดจ่อกับเรื่องตรงหน้าทันที

…คนติดตามหยางเหวินทั้งสามคนของเขามีอาการท้องเสียงั้นหรือ? แต่ดูเหมือนตัวของหยางเหวินเองและแม้แต่นางก็ไม่มีอาการนะ

“ข้าไม่ทราบเช่นกัน อาจต้องกลับไปถามเขาทั้งสองคนน่ะ ข้าไม่เจอพวกเขาเลยหลังจากเมื่อวาน”

ซูเมิ่งส่งยิ้มแห้งไปให้ ก่อนรีบเอ่ยตอบ

“หลังจากนี้ท่านมีธุระที่ไหนหรือไม่? หากไม่ท่านสนใจไปกับข้าไหม?”

“ได้สิ”

หลังจากตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย ซูเมิ่งก็ขึ้นรถม้าคันที่นั่งมา ส่วนหยางเหวินก็ขึ้นคันของเขาจากนั้นก็ให้คนขับรถม้าของเขาบังคับตามรถม้าคันของซูเมิ่งมา รถม้าสองคันขับตามกันมาเรื่อย ๆจนกระทั่งมาหยุดที่หน้าประตูใหญ่หน้าคฤหาสน์หลังงาม ทั้งซูเมิ่งและหยางเหวินลงจากรถและเดินเข้าข้างในไป

“ท่านรอข้าอยู่ที่นี่ก่อนแล้วกัน ข้าขอตัวไปบอกกล่าวเจ้าของคฤหาสน์เสียหน่อย”

พูดจบซูเมิ่งก็เดินออกมาจากบริเวณห้องกลางซึ่งเป็นที่รับแขก เดินตรงไปยังห้องหนังสือของซือหมิง และเหมือนโชคเข้าข้าง เบื้องหน้าห้องมีบ่าวรับใช้คนเมื่อเช้ายืนเฝ้าอยู่ เพราะตอนนี้นางยังไม่พร้อมสู้หน้าเขา กลัวว่าจะแสดงท่าทีหน้าอายออกไป

“ข้าฝากเจ้าไปบอกเจ้านายของเจ้าทีนะ ว่าข้าพาสหายมาทำธุระที่นี่ เสร็จแล้วจะรีบให้เขาไป”

เพราะซูเมิ่งรู้ว่าบุรุษผู้นี้ค่อนข้างชอบความเป็นส่วนตัว เขาอาจไม่พอใจที่นางพาคนอื่นเข้ามาโดยไม่บอกกล่าว

และก่อนบ่าวผู้นี้ไปนางก็ถามหาถงฝูจากเขา พอรู้ว่ามือขวาของซือหมิงอยู่ไหนซุเมิ่งก็ออกเดินไป จนกระทั่งพบถงฝูระหว่างทางที่นางกำลังไปหาเขาพอดี

“ข้ารบกวนให้ท่านพาคนที่ติดตามข้าไปหมู่บ้านเทียนหลิวเมื่อวานนี้ทั้งสองคนให้มาพบข้าหน่อย ข้ามีธุระกับเขา”

ถงฝูพยักหน้ารับคำจากนั้นก็ไปทำตามที่ซูเมิ่งเอ่ยขอ โดยให้ซูเมิ่งไปรอที่ห้องรับแขกแล้วเขาจะพาทั้งสองคนไปหาเอง

เวลาผ่านไปไม่นานถงฝูก็เดินเข้ามาพร้อมกับบุรุษผู้ติดตามซูเมิ่งไปเมื่อวานทั้งสองคน ปรากฎว่าเขาทั้งสองไม่มีใครมีอาการท้องร่วงแต่อย่างใด หนึ่งในสองคนเล่าว่าในตอนที่รอซูเมิ่งอยู่ที่ข้างนอกโรงรักษานั้นพวกเขายืนนั่งอยู่ตำแหน่งนั้นไม่ไปไหนเลยจนกระทั่งนางเข้ามาทั้งสองคนจึงตามออกมาด้วย

พอเห็นว่าสอบถามไปอย่างไรก็ไม่ได้ข้อมูลมากกว่านี้ซูเมิ่งจึงปล่อยให้พวกเขาออกไปจากนั้นก็ออกไปส่งหยางเหวินกลับที่หน้าประตู พร้อมนัดกันไว้ว่าหยางเหวินจะพาซูเมิ่งไปหาคนติดตามของเขาที่มีอาการป่วยในวันรุ่งขึ้น หลังจากส่งหยางเหวินขึ้นรถม้าจนลับสายตาออกไปแล้วนางจึงเดินกลับเข้ามา

ซูเมิ่งเดินเข้ามาจนถึงทางเลี้ยวหัวมุมซึ่งทางขวามือของนางคือห้องของซือหมิง และด้วยนางยังไม่อยากเจอหน้าเจ้าของห้องนางจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม

แอ๊ด