บทที่ 41

#####บทที่ 41

 

 

ย้อนกลับมาที่ฝั่งเมืองหลวง บรรยากาศโดยรอบจวนตระกูลไป๋เต็มไปด้วยความเศร้าสลดหดหู่ ไป๋หย่งคังและไป๋ลู่ซานยังไม่หยุดสั่งคนให้ออกตามหาร่างของซูเมิ่งที่บริเวณรอบป่าที่จัดงานล้อมป่าล่าสัตว์ แม้พวกเขาต่างรู้ดีแล้วว่าทั้งคนของฮ่องเต้ที่ให้มาช่วยตามหาซูเมิ่งและคนของพวกเขาเองต่างหาครบทุกซอกทุกมุมของป่าแล้วก็ยังไม่พบแม้ร่างไร้วิญญาณหรือเศษซากเสื้อผ้าไว้ดูต่างหน้า ดังนั้นหย่งคังจึงตัดสินใจยังไม่ทำพิธีเผาศพและยังไม่ประกาศออกไปว่าบุตรีหนึ่งเดียวของเขาเสียชีวิตแล้ว แต่กระนั้นพวกเขาทั้งคนในจวนและคนภายนอกจวนก็ต่างทำเหมือนว่าสตรีนามไป๋ซูเมิ่งได้หายไปจากอาณาจักรแห่งนี้ นามซูเมิ่งและเรือนอิงฮวาที่เคยเป็นห้องพักของนางก็กลับกลายเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับคนในตระกูลไป๋เสียแล้ว 

…ไม่มีคำประกาศอย่างเป็นทางการ ไม่มีพิธีศพ และไม่มีแม้กระทั่งร่างไร้วิญญาณของสตรีนามไป๋ซูเมิ่ง

และหลังจากเหตุการณ์อันเป็นคลื่นลูกใหญ่เปลี่ยนแปลงอำนาจหลายตระกูลมีทั้งเพิ่มขึ้นและบางตระกูลก็ลดลงจนแทบจะหายไปจากรายชื่อติดอันดับตระกูลผู้ทรงอำนาจแห่งเมืองหลวง

ซึ่งหนึ่งในตระกูลที่เกือบหลุดโผก็คือตระกูลไป๋นั่นเอง!

นอกจากการที่สตรีผู้เป็นที่รักยิ่งของครอบครัวไป๋จะหายสาบสูญแล้ว จากบทลงโทษที่ไป๋หย่งคังกระทำผิดเนื่องจากทุจริตยักยอกเงินที่ใช้สำหรับซื้อเสบียงเปลี่ยนเป็นเสบียงอาหารไร้คุณภาพทำให้เกือบเกิดโรคระบาดก็ทำให้อำนาจแม่ทัพใหญ่ของเขาถูกริบไป แต่จนถึงเวลานี้ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ก็ยังไร้ผู้มาแทนที่ มิใช่ไม่มีใครต้องการตำแหน่งนี้แต่เป็นผู้มีอำนาจสูงสุดอย่างโอรสสวรรค์ต่างหากที่ยังคงมั่นคงปล่อยให้ตำแหน่งนี้เว้นว่างไว้ รอจนกว่าบุตรชายคนโตนามไป๋เหิงซานกลับมาพร้อมข้อพิสูจน์ หากไป๋หย่งคังทุจริตจริงคงหนีไม่พ้นโทษประหารทั้งตระกูลอย่างแน่นอน

นอกจากผลกระทบโดยตรงกับตระกูลไป๋แล้ว การที่ซูเมิ่งกลายเป็นบุคคลผู้หายสาบสูญย่อมส่งผลต่อบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นว่าที่สามีอย่างเว่ยเทียนเหิงด้วย ตำแหน่งว่าที่ชายาเอกของเขาย่อมว่างลง ทว่าสิ่งนี้เคยเป็นหนึ่งสิ่งที่เขาปรารถนามาโดยตลอดแต่เหตุใดหลังจากเกิดขึ้นจริงเขากลับมิรู้สึกดีใจเสียสักนิด

ทุกค่ำคืนหลังจากเสร็จกิจจากงานว่าราชการ เทียนเหิงมักจะนั่งดื่มสุราจนเมามายจนเผลอหลับไปเองเสียทุกครา และวันนี้ก็เช่นเดียวกัน เขานั่งดื่มสุราเคล้าแสงจันทร์ นั่งมองหิมะตกลงสู่พื้นดินอย่างมิรู้จักเบื่อ

“ท่านพี่ไยมานั่งตากลมหนาวเช่นนี้ล่ะเพคะ”

หานเผยหนิงเดินเข้ามายังห้องของเทียนเหิงด้วยใบหน้ายิ้มหวาน นางหันไปพยักหน้าให้นางกำนัลที่ตามมาส่งนางให้ออกไปนอกห้องจนกระทั่งภายในห้องส่วนตัวของเขาเหลือเพียงเผยหนิงและบุรุษขี้เมาตรงหน้าเพียงเท่านั้น

“ข้าอยากอยู่คนเดียว ใครอยู่ข้างนอก!…”

ก่อนที่เทียนเหิงเอ่ยจบ เผยหนิงก็รีบเร่งเข้ามาหาชายหนุ่มก่อนยื่นมือกุมมือหนาของเทียนเหิงเสียก่อน 

“ให้เป็นน้องได้ไหมเพคะที่อยู่ในใจของท่านพี่”

พูดจบเรียวปากบางก็สัมผัสที่หลังมือของเทียนเหิงแผ่วเบาก่อนเงยหน้าขึ้นส่งสายตาหวานหยดย้อย สองสายตาสบกันเนิ่นนานก่อนที่ร่างหนาเจ้าของนัยน์ตาแดงก่ำจากฤทธิ์สุราจะเบี่ยงตัวเองขึ้นคร่อมร่างบางอันหอมกรุ่นของเผยหนิงไว้ใต้ร่างตนเอง ใบหน้าหม่นหมองก่อนหน้าเปลี่ยนฉับพลันกลับกลายเป็นฉาบไล้ด้วยไฟเสน่หา ใบหน้าคมก้มลงซุกซอกคอหอมรัญจวนทำเอาสตรีใต้ร่างเผยอปากครางเสียงใส ขณะที่บุรุษในดวงใจของตนกำลังยอกเย้าสนุกสนานกับร่างกายนุ่มเนียนตน ใบหน้าเจ้าของร่างก็หยักยิ้มสมใจ

หยางเหวินพาซูเมิ่งมายังโรงเตี๊ยมที่เขาพักอยู่ โดยพามุ่งไปยังห้องของคนติดตามของหยางเหวินที่มีอาการท้องร่วงดังที่เขาบอก ซูเมิ่งไปถึงนางก็ไล่ถามทั้งสองเลยว่าเมื่อวานนี้ระหว่างที่นางและหยางเหวินอยู่ในโรงรักษาพวกเขาทำอะไรบ้าง ให้บอกอย่างละเอียด

โดยคนติดตามของหยางเหวินทั้งสองคนก็ทำคล้ายกับลูกน้องของซือหมิงที่ได้รับหน้าที่ให้ติดตามซูเมิ่งไปเมื่อวาน คือพวกเขาทั้งสองปักหลักอยู่ที่หน้าโรงรักษาไม่ได้ไปไหน มีเพียงดื่มน้ำที่คนของนายอำเภอถางยกมาให้เท่านั้น นอกจากนั้นก็ไม่ได้คุยกับใครเลยจนกระทั่งหยางเหวินออกมาและพาทั้งสองไปยังโรงเตี๊ยมเพื่อทานอาหารเย็น ซึ่งอาหารเย็นของพวกเขาก็สั่งและกินที่โรงเตี๊ยมแห่งนั้นเช่นกับนางและหยางเหวิน เพราะฉะนั้นเรื่องอาหารไม่น่าใช่สาเหตุของการทำให้ทั้งสองคนมีอาการป่วยอย่างคนในหมู่บ้านเทียนหลิว พอเห็นว่าการสอบถามพวกเขาต่อไปก็คงไม่ได้อะไรเพิ่มซูเมิ่งจึงเดินออกมา 

แผ่นหลังเหยียดตรงและท่าทางการเดินดูไร้น้ำหนักของซูเมิ่งทำให้หยางเหวินอดเอ่ยทักไม่ได้

“ท่านช่างหลินกำลังคิดอะไรอยู่หรือ?”

ซูเมิ่งเงยหน้ามองไปยังบุรุษผู้เดินขึ้นมาข้างเคียง นางหยุดนิ่งสักครู่ก่อนเอ่ยบอก

“ข้ากำลังคิดว่าการที่ทั้งสองคนมีอาการท้องร่วงคล้ายชาวบ้านของหมู่บ้านเทียนหลิวนั้นอาจมีที่มามาจากน้ำที่พวกเขาดื่มน่ะ”

หยางเหวินเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ซึ่งซูเมิ่งก็ไม่ได้ปล่อยให้เขาสงสัยอยู่นานนางเอ่ยไขข้อข้องใจทันที

“สาเหตุที่คนติดตามของท่านมีอาการท้องร่วงทั้งสองคนแต่คนที่ติดตามข้าไม่เป็นอะไรพวกเขามีอย่างนึงที่ทำต่างกันคือ คนของพวกท่านรับน้ำดื่มที่นั่นแต่คนของข้าไม่รับ”

ซูเมิ่งนึกถึงภาพตอนที่คนของซือหมิงทั้งสองที่ติดตามนางเมื่อวานต้องยืนทำหน้านิ่งจนคนทั่วไปไม่กล้าเข้าใกล้ และด้วยความที่เป็นคนของซือหมิงยิ่งเข้มงวดใหญ่ เท่าที่นางสัมผัสมาพวกเขาจะมุ่งมันทำหน้าที่ของตนอย่างเดียวไม่สนใจสิ่งใดเลย แม้กระทั่งน้ำดื่มที่มีคนนำมาให้ก็ตาม และยิ่งซูเมิ่งนึกถึงคำเอ่ยเตือนก่อนที่นางจะทะเลาะกับซือหมิงที่ว่า เขาให้นางอย่าไว้วางใจนายอำเภอถางทำให้ซูเมิ่งค่อนข้างสงสัยในน้ำดื่มที่คนของนายอำเภอถางนำมาให้มากขึ้น 

“น้ำดื่มงั้นหรือ?”

น้ำเสียงไม่เชิงคล้อยตามของหยางเหวินดังแผ่วเบา ซูเมิ่งก็เข้าใจหากเขาไม่คิดอย่างนาง

“ข้าไม่ได้มั่นใจเต็มสิบส่วนเสียทีเดียวหรอก เป็นการดียิ่งหากสามารถเรียกคนที่นำน้ำมาให้คนติดตามท่านทั้งสองดื่มมาให้ข้าสอบถามดูได้”

หยางเหวินพยักหน้าและให้คนของเขาไปติดต่อนายอำเภอเพื่อขอยืมตัวคนที่นำน้ำมาให้มาที่นี่ ส่วนซูเมิ่งนั้นก็นั่งรออยู่ที่โรงเตี๊ยม 

ตามจริงหากเรื่องนี้ซูเมิ่งขอให้บุคคลมากอำนาจอย่างเจ้าของหอสรรพสิ่งอย่างช่างอินติดตามเรื่องให้อาจรวดเร็วกว่านี้ แต่ด้วยเพราะนางมิอยากยุ่งเกี่ยวกับบุรุษผู้มีอารมณ์แปรปวนง่ายเสียยิ่งกว่าสาววัยทองอย่างเขามาช่วยนาง นางจึงเลือกที่จะลงแรงด้วยตัวเองแม้จะต้องใช้เวลานานหน่อยก็ตาม

ใช้เวลาราวหนึ่งชั่วยามกว่าคนของนายอำเภอถางที่นำน้ำดื่มมาให้จะเดินทางมาถึง พอซูเมิ่งสอบถามเสร็จก็ให้เขากลับไปโดยนางใช้เวลาเพียงไม่ถึงเค่อที่คุยกัน เพราะบุรุษผู้นี้นั้นไร้ท่าทีผิดปรกติและสิ่งที่เขาบอกมานั้นก็ดูปรกติทุกอย่าง เขาบอกว่าเป็นนายอำเภอถางที่มาเตือนเขาให้เอาน้ำไปให้พวกท่านดื่มจริง และเขาก็ไปตักน้ำในลำธารสำหรับน้ำดื่มมาให้ ซึ่งลำธารนี้เป็นหนึ่งในแหล่งน้ำไว้ใช้ดื่มกินของหมู่บ้านเทียนหลิว

ซึ่งการที่นายอำเภอถามมาบอกก็หาใช้เรื่องแปลกอะไร อีกทั้งน้ำก็เป็นน้ำดื่มกินที่ชาวบ้านในหมู่บ้านเทียนหลิวใช้กินปรกติทำให้หยางเหวินและหมอคนอื่นที่ฟังด้วยละทิ้งประเด็นน้ำดื่มไป และเป็นหมอวัยกลางคนคนเดิมที่คิดว่าพาหะการกระจายของโรคอาจเป็นอากาศอย่างโรคอื่น ๆที่ถูกจัดเป็นโรคระบาดซึ่งเคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ซูเมิ่งกลับไม่คิดอย่างนั้น

สำหรับนางคิดว่าหากโรคนี้สามารถแพร่กระจายผ่านอากาศได้จริงพวกนางรวมทั้งหยางเหวินที่ปิดผ้าที่จมูกและปากอย่างเดียวผู้ติดตามทั้งสองต้องมีอาการท้องร่วงอย่างเดียวกันสิ อีกทั้งยังมีโอกาสเป็นมากกว่าเสียด้วย เพราะนาง หยางเหวิน และท่านหมอทั้งหลายเข้าไปในโรครักษาและสัมผัสผู้ป่วยอย่างใกล้ชิด แต่ผู้ติดตามเหล่านั้นเพียงยืนอยู่ด้านนอกเท่านั้น ดังนั้นซูเมิ่งจึงคิดว่าประเด็นของน้ำดื่มมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า

เมื่อคิดอย่างนั้นช่วงบ่ายยามเว่ยหลังจากทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้วนางและหยางเหวินที่ขอตามมาด้วยจึงขึ้นรถม้าคันเดิมเพื่อไปยังหมู่บ้านเทียนหลิวทันที ซูเมิ่งสอบถามมาจากคนของอำเภอนี้เรียบร้อยแล้วจึงได้รู้ว่าลำธารที่เป็นแหล่งน้ำกินน้ำใช้ของหมู่บ้านเทียนหลิวมีทั้งหมดสามแห่งด้วยกัน โดยกั้นต้นน้ำไว้เป็นแหล่งน้ำกินและปลายน้ำสามารถใช้ซักผ้าหรือส่งน้ำไปยังสระหรือบ่อที่ขุดไว้เก็บน้ำใช้ส่วนตัวได้ แต่เนื่องจากหนึ่งในนั้นเป็นแหล่งน้ำขนาดเล็กดังนั้นช่วงฤดูหนาวโดยเฉพาะยามที่หิมะตกแล้วเช่นนี้จึงแข็งเป็นน้ำแข็งเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้จึงเหลือเพียงสองแห่งนี้ยังใช้ได้อยู่ ซูเมิ่งจึงคิดจะไปเก็บตัวอย่างน้ำของแต่ละแหล่งมาทำการทดสอบดูว่ามีสารพิษปนเปื้อนหรือไม่

…และซูเมิ่งก็คิดว่าตนต้องไปเองมิกล้าไว้ใจคนที่นี่ให้ไปเก็บตัวอย่างน้ำได้ เพราะนางไม่สามารถไว้ใจใครมั่วซั่วได้ แต่นางก็พอผ่อนปรนให้หยางเหวินมาช่วยเพราะนางไม่คิดว่าเขาจะอยู่ฝ่ายตรงข้าม

“ให้เรื่องการทดสอบพิษเป็นหน้าที่ของข้าเถิด มาที่แห่งนี้ข้าเตรียมเครื่องมือและสมุนไพรตั้งใจมาช่วยเต็มที่อยู่แล้ว”

หยางเหวินเอ่ยอาสาขณะที่เขาและช่างหลินกำลังเดินมุ่งหน้าไปแหล่งน้ำแห่งแรกเพื่อเก็บน้ำไปทำการทดสอบซึ่งซูเมิ่งก็พยักหน้าทันที เพราะตัวซูเมิ่งเองไร้ของที่จะใช้ทำการทดสอบอยู่แล้วพอได้คนอาสาทำที่พอไว้ใจได้นางเลยตอบรับทันทีไม่ต้องคิดนาน