บทที่ 42 

#####บทที่ 42 

“ข้าขอถามท่านเสียหน่อยเถิด อย่างท่านเป็นถึงเจ้าของหอโอสถอันแสนยิ่งใหญ่ เหตุใดถึงมารักษาผู้ป่วยที่นี่ได้หรือ?”

หยางเหวินหยักยิ้มทันทีที่ได้ยินคำถามนั่น เขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าของบุรุษที่เตี้ยกว่าเขาหนึ่งช่วงหัวอย่างนึกเอ็นดูก่อนเอ่ยตอบ

“ข้ามิอยากแต่งงานน่ะ ข้าเลยมาที่นี่”

คำตอบแฝงความหนักใจทำเอาซูเมิ่งเลิกคิ้วสูง

“อย่าบอกนะว่าท่านเป็นพวกชายตัดแขนเสื้อ ชอบบุรุษเพศอะไรประมาณนี้”

น้ำเสียงหยอกเย้ากับท่าทีไม่เอาจริงของซูเมิ่งแสดงให้เห็นว่าที่นางพูดเพียงล้อเล่นเท่านั้น หยางเหวินจึงส่ายหน้าเบา ๆพลางเผยรอยยิ้มอบอุ่น

“เปล่าหรอก พอดีช่วงนี้ข้าแอบไปได้ยินมาว่าท่านแม่ของข้าจะให้ข้าแต่งงานกับคน ๆนึงที่ข้ามิได้ชอบพอน่ะ ข้าเลยรีบชิ่งหนีมาก่อนเสียก่อน”

ซูเมิ่งนึกย้อนไปช่วงที่นางยังเป็นบ่าวที่ตระกูลของหยางเหวิน พลันคิดถึงหน้าของแม่นางน้อยนามกุ้ยอินขึ้นมาได้

…อย่าบอกนะว่าเขาหนีสตรีงามล้ำน้ำเสียงใสกระจ่างคนนั้นมา เขาช่างใจร้ายนัก เป็นนางมีแม่จับให้แต่งงานกับคนงดงามเช่นนั้นคงไม่เกี่ยงหรอก

“มิคิดว่าคนอย่างท่านก็ชอบหนีปัญหาด้วย หากเป็นข้าก็คงเข้าไปคุยกับมารดาเสียตรง ๆ เพราะถึงอย่างไรสักวันท่านก็ต้องกลับไปอยู่ดีมิใช่หรือ?”

หยางเหวินพยักหน้า “ข้ามิอยากขัดใจท่านเเม่น่ะ แต่หากข้าพร้อมก็คงทำอย่างเจ้าว่า”

ซูเมิ่งกับหยางเหวินคุยกันเพลินจนกระทั่งเบื้องหน้าปรากฎเป็นแหล่งน้ำเป้าหมาย ซูเมิ่งใช้กระอับที่เตรียมมาเก็บน้ำหลายบริเวณขึ้นมา มีบางแห่งที่เริ่มกลายเป็นน้ำแข็งทำให้ต้องใช้แรงกระเทาะส่วนที่แข็งด้านบนก่อนจึงเอาน้ำขึ้นมาได้ พอเสร็จแหล่งนี้พวกเขาทั้งสองก็เดินไปยังแหล่งอี่นอีกจนครบ ด้วยอากาศที่หนาวเย็นและมีหิมะตกโปรยปรายทำให้ทั่วทั้งตัวของทั้งหยางเหวินและซูเมิ่งเปียกปอน บ้างมีเกล็ดหิมะเกาะค้างอยู่บนเสื้อผ้า กว่าจะเดินทางไปแต่ละแหล่งและเก็บน้ำมาหมดก็ปาไปตะวันตกดินเสียแล้ว 

หยางเหวินลุกขึ้นยืนหลังจากตักน้ำจากแหล่งน้ำและบริเวณสุดท้ายเสร็จเขาหันมามองไปยังบุรุษหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลข้างริมลำธาร ใบหน้าขาวซีด ปากไร้สีของช่างหลินทำเอาหมอหนุ่มตระหนก และยิ่งไปกว่านั้นเมื่อร่างเพรียวในชุดขาวหม่นเทาไร้ลวดลายเอนล้มลง อีกไม่กี่ชุ่นหัวของช่างหลินต้องฝาดพื้นเป็นแน่!

“ช่างหลิน!”

หยางเหวินเคลื่อนกายอย่างรวดเร็วไปรับซูเมิ่งได้ทันก่อนหัวกระแทกพื้น นัยน์ตาที่มักจะฉายความอบอุ่นแทบตลอดเวลาพลันฉายแววหวาดหวั่น แขนข้างหนึ่งของเขาอ้อมหลังซูเมิ่งพยุงคนในอ้อมอกนั่งลงกับพื้น หยางเหวินก้มลงมองใบหน้าซีดขาวเสียจนน่าตกใจนั่นก่อนจัดท่าทางของตัวเอง ให้ซูเมิ่งเอนลงนอนพิงกับพื้นก่อนเขาจะเอื้อมมือลงแตะจุดชีพจรที่ข้อมือ ฉับพลับใบหน้าฉายแววแปลกใจก็ปรากฎขึ้น!

ชีพจรของสตรี!!!

หยางเหวินหันกลับมาสนใจตรวจชีพจรของช่างหลินอีกรอบ แต่ผลก็คืออย่างเดิม คนตรงหน้าหาใช่บุรุษไม่ นางคือสตรีอย่างแน่นอน 

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามามัวตกใจ หยางเหวินตั้งสติและตรวจชีพจรของซูเมิ่งต่อ 

…เท่าที่เขาตรวจดูพบว่าชีพจรของนางดูยุ่งเหยิงประหลาด จะว่าตอนนี้นางเหมือนมีไข้ก็ไม่เชิง อาการของซูเมิ่งราวคนถูกพิษและที่มีไข้ร่วมด้วยน่าจะมาจากอากาศหนาวเย็น และเสื้อผ้าเปียกที่นางสวมใส่อยู่ ทำให้เกิดไข้และพิษที่เดิมอยู่ในร่างกายอยู่แล้วกำเริบขึ้นมา

หากเป็นอย่างที่เขาคิดจริงอย่างนั้นต้องรีบพานางกลับไปรักษา

สิ้นความคิด หยางเหวินก็ได้แต่เอ่ยขออนุญาตช่างหลินในใจจากนั้นก็อุ้มนางขึ้นมามุ่งหน้าไปยังรถม้าที่จอดอยู่ด้านหน้าทางเข้าหมู่บ้าน พอถึงก็รีบสั่งให้คนขับรถม้ามุ่งกลับไปยังที่พักของตนทันที ที่ห้องเขาพอมีสมุนไพรช่วยระงับอาการพิษกำเริบของนางได้บ้าง

ระหว่างทางอาการของช่างหลินไม่ดีขึ้น ริมฝีปากยังคงซีดขาวและไม่ได้สติ

“หนาว หนาว…”

เสียงแผ่วเบาดังออกจากร่างเพรียวที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้าม

หยางเหวินหยิบเสื้อคลุมที่เขามักติดไว้ในรถม้าออกมาเอื้อมไปห่มให้นาง พอมือเขาสัมผัสยังเสื้อผ้าของช่างหลินก็นึกกระอักกระอ่วนใจ

…เสื้อผ้านางเปียก ซึ่งไม่ดีต่ออาการป่วยนางแน่ แต่อย่างนั้นเขาก็คือบุรุษไม่ควรล่วงเกินนาง แล้วเขาจะช่วยนางให้หายหนาวอย่างไรดี

หยางเหวินทนเสียงพึมพำว่าหนาวของคนฝั่งตรงข้ามไม่ได้อีกต่อไป พอตัดสินใจได้มือหนาก็ยกขึ้นเอื้อมไปดึงเข็มขัดหยกที่อยู่บนเอวของซูเมิ่งทันที พอเข็มขัดรัดหลุดออกเสื้อตัวนอกก็คลายออกเผยชุดตัวในสีขาวแนบเนื้อเพราะเปียกอยู่

…เอาเพียงเสื้อคลุมตัวนอกออกและคลุมเสื้อที่ไม่เปียกของเขาไว้ก็คงพอหายหนาวได้กระมัง

หยางเหวินเขยิบเข้าไปใกล้ช่างหลินอีกนิดเพื่อให้อยู่ในท่าทีที่ถนัดในการถอดเสื้อตัวนอกออก ด้วยความที่พวกเขาอยู่ในรถม้าและก่อนหน้าเขาก็สั่งให้คนขับรถเร่งฝีเท้าม้าให้ด้วย ฉะนั้นการถอดเสื้อแม้เพียงตัวนอกจึงเป็นไปได้ยากเหลือเกิน

ฮี๊ ๆ ๆ

ทันใดนั้นรถม้าที่เขานั่งอยู่ก็หยุดลงฉับพลันทำให้ร่างหนาที่ถลาทั้งร่างค่อมทับร่างเพรียวด้านหน้าอย่างไม่ตั้งใจ พร้อมผ้าม่านปิดประตูก็เปิดออกอย่างรุนแรง

“ทำอะไรน่ะ!!!”

ไม่พูดเปล่ามือหนาของบุรุษผู้มาใหม่คว้าจับเสื้อด้านหลังของหยางเหวินโดยพลันก่อนออกแรงกระชากทีเดียวกระเด็นออกนอกรถม้า โดยที่คนถูกกระทำยังไม่ทันรู้เรื่องอันใดรู้ตัวอีกทีก็ร่วงกองอยู่บนพื้นข้างรถม้าเสียแล้ว

ช่างอินเข้าไปอุ้มช่างหลินออกมาโดยใช้เสื้อคลุมตัวใหญ่ของตนที่ถอดออกมาคลุมร่างบางในชุดหลุดรุ่ยออกมาจากรถม้า พอมือสัมผัสถูกผิวของคนในอ้อมกอดก็ต้องตระหนกเพราะอุณภูมิผิวร้อนราวต้องเปลวไฟ ไหนจะปากซีดและใบหน้าไร้สีเลือดนั่นอีกเล่า

…หากให้เขาเดา ก่อนหน้านางคงตากหิมะอย่างหนักเป็นแน่ เพราะชุดนางเปียกซึมจนมาถึงเขา

“ข้าจะพาช่างหลินไปรักษายังที่พักของข้า นางไข้ขึ้นหนักและร่างกายนางก็เหมือนมีพิษตกค้างด้วย”

สิ้นคำหยางเหวินก็ได้รับสายตาดุดันจากบุรุษนามช่างอินพร้อมรังสีอันแสนอันตรายแผ่มาข่มเขา

“หาใช่เรื่องของเจ้าไม่ เขาคือคนของข้า ข้าย่อมรู้ดีกว่าเจ้า”

พูดจบช่างอินก็อุ้มนำร่างช่างหลินแนบอกพาไปยังรถม้าของตนและจากไปทันที

…เมื่อครู่หยางเหวินเรียกแทนซูเมิ่งว่านาง มิใช่เขารู้ว่าเป็นสตรีแล้วหรอกหรือ?

เป็นนางที่บอกเอง? หยางเหวินบังเอิญรู้? หรือว่า?!

ซือหมิงนึกถึงภาพแรกที่เขาเห็นหลังม่านประตูรถม้าเมื่อครู่ ตัวของหยางเหวินคร่อมทับร่างนางอยู่แล้วไหนจะความไม่เรียบร้อยของเสื้อผ้านางอีกเล่า! 

“ถงฝู! ให้คนไปสั่งสอนเจ้านั่นทีว่าไม่ควรมายุ่งกับของของข้า”

พอสั่งการเรียบร้อยแล้วจึงกลับมาสนใจร่างเพรียวบางในอ้อมอกของตน ซึ่งความร้อนจากตัวนางแผ่ออกมายังเขาจนรู้สึกได้

“หนาว หนาว…”

ริมฝีปากบางขาวซีดอ้าปากเปล่งเสียงแผ่วเบา

“ข้าควรลงโทษเจ้าอย่างไรดี ข้าอุตส่าห์ริบหน้ากากเจ้าไว้แล้วแต่เจ้าก็ยังฝ่าฝืนหนีออกไปหาไอ้เจ้านั่นอีกจนได้ แล้วเป็นอย่างไรเล่า อาการของพิษกำเริบไม่พอ เจ้ายังเป็นไข้อีกด้วย หึ”

แม้พูดอย่างนั้นแต่แรงที่เพียงพยุงร่างบางไม่ให้ตกนั้นกลับเพิ่มมากขึ้นรั้งร่างของซูเมิ่งในอ้อมกอดเข้ามาใกล้ตนเพื่อให้ความอบอุ่น สายตาที่มองไปยังคนในอ้อมกอดหาได้ดุดันอย่างเคย แต่มันเต็มไปด้วยความห่วงใยรักใคร่

“หนาว หนาว…”