Share
บทที่ 23 เหลิ่งซวงซวง
Related chapters
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 24 ต้องการคำอธิบายจากล่อจี่นซู
แม่กับลูกมีสายสัมพันธ์ระหว่างกัน เมื่อรู้ว่านางเป็นคนโหดร้าย พระชายาหซู่จะปล่อยให้ลูกของนางทนทุกข์ทรมานได้อย่างไร ไม่ว่านางจะได้รับบาดเจ็บอย่างไร ทันใดนั้นนางก็พยายามลุกขึ้นและคว้าตัวเด็กไว้“ท่านพี่ เด็กแค่ร้องไห้เท่านั้น ท่านจะกังวลอะไร ตอนที่ท่านแต่งงานกับองค์ชาย ข้าร้องไห้ไปตั้งสามวัน”พระชายาหซู่พยายามดิ้นรนที่จะลุกจากเตียง ร่างกายของนางสั่นไปหมดจนไม่มีเรี่ยวแรง เมื่อนางกำลังจะร้องเรียกใครสักคน นางก็เห็นรอยเลือดบนใบหน้าของลูกชาย ลจึงรู้ว่านางใช้เล็บข่วนเด็กไม่ต้องรอให้นางโกรธ เหลิ่งซวงซวงตะโกนด้วยความประหลาดใจ "โอ ท่านพี่ ไม่ว่าท่านจะเศร้าและโกรธแค่ไหน ท่านก็ดึงเด็กออกมาไม่ได้ ดูสิ ท่านบีบจนเด็กหน้าบวม และมีเลือดออก"เสียงตะโกนดังมากจนท่านแม่ตู้ที่อยู่ข้างนอกได้ยิน ท่านแม่ตู้จึงเคาะประตูทันที “คุณหนูรอง เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”เหลิ่งซวงซวงวงตอบคนข้างนอก "ท่านแม่ตู้ ท่านพี่องสาวโกรธจรทำร้ายเด็กโดยไม่ตั้งใจ ไม่เป็นไร ข้าจะอุ้มเด็กไว้เอง”พระชายาหซู่ลื่นไถลล้มลงกับพื้น บาดแผลฉีกขาด ความเจ็บปวดมากเสียจนพูดไม่ออก ล้มลงกับพื้นแล้วกางมือออก ดวงตาขอร้องวิงวอน "คืนมา...ให้ข้าเถอะ"เหลิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 25 ล่อจี่นซูช่วยพระชายาอีกครั้ง
ล่อจี่นซูกอดเด็กและนั่งข้างเตียง เด็กประพฤติตัวดีและนิ่งมาก เขาร้องไห้มาได้สักพักแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับแม่ของเขา เขาจึงหยุดร้องไห้พระชายาหซู่ตื่นก่อนเป็นอันดับแรก นางยังรู้สึกมึนงง และนางแทบจะลืมตาไม่ขึ้น แต่นางก็กังวลเกี่ยวกับลูกของนาง ดังนั้นจึงพยายามอย่างหนักเพื่อให้จิตใจของนางสงบขึ้นล่อจี่นซูมองนางแล้วพูดเบาๆ “เมื่อหยุนจินเฟิงกลับมา บอกเขาว่าใครเป็นฆาตกรตัวจริง คราวนี้เขาจะเชื่อเจ้า”พระชายาหซู่พูดอย่างเศร้าๆ “แต่ครอบครัวและท่านพ่อ..."“นั่นไม่ใช่ความรับผิดชอบของเจ้า เด็กคนนี้ต่างหาก” ล่อจี่นซูวางเด็กไว้ข้างกายนางแล้วพูดอย่างจริงจัง “ถ้านางไม่ตาย นางจะยังทำร้ายเจ้าและลูกต่อไป"ทันใดนั้นพระชายาหซู่ก็ตกใจมาก "ข้าบอกแล้ว แต่ฝ่าบาทไม่เชื่อ และเขาไม่ต้องการที่จะเชื่อ เขายังต้องพึ่งพาจวนหลานหนิงโหว""ตอนนี้เขาต้องเชื่อแล้ว" ล่อจี่นซูจะไม่อธิบายอะไรมากกว่านี้ในตอนนี้ สิ่งต่างๆ อาจเปลี่ยนแปลงได้ แต่ต้องดำเนินการทีละขั้นตอน“เจ้า...ทำไมเจ้าถึงรู้ทักษะทางการแพทย์และเก่งขนาดนั้น” พระชายาหซู่มองนางด้วยความประหลาดใจและถามล่อจี่นซูยิ้ม ดวงตาของนางเยือกเย
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 26 เป็นห่วงอาการของเจ้าชายเซียว
เจ้าของเดิมชื่นชมพ่อของนางมาก ในความทรงจำท่านพ่อของนางเป็นนักรบที่กล้าหาญและมีความสามารถที่จะปกป้องครอบครัวและประเทศ ท้ายที่สุดม้าก็ยังถูกฝังไปพร้อมกับศพของเขา แม้แต่แม่ของนางก็ตายไปพร้อมกับเขา นี่คือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในใจนางเมื่อนางปิดตู้เสื้อผ้า ล่อจี่นซูจึงเห็นว่าชุดที่นางรีบยัดไว้ใต้ตู้เสื้อผ้านั้นเป็นชุดที่องครักษ์จากจวนเซียวมอบให้แกนางนางหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาพับเก็บ รู้สึกกังวลเล็กน้อย นางสงสัยว่าองค์ชายเซียวได้รับบาดเจ็บมากแค่ไหนอย่างไรเสียองค์ชายเซียวก็ได้รับบาดเจ็บจากหยุนจินเฟิงเพราะผิดของนาง องค์ชายเซียวสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่ที่เขาได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บในครั้งนี้บางทีนางอาจเคยประสบกับความอยุติธรรมในชีวิต ห้าปีที่ผ่านมาเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในนรก หลังจากการเดินทางข้ามเวลา เจ้าของเดิมก็ต้องประสบพบเจอในสิ่งเดียวกัน ชีวิตของนางได้กลายเป็นความมืดมิดซึ่งทำให้นางทะนุถนอมความเมตตาจากจวนเซียวมากเด็กกำพร้าที่ทำอะไรไม่ถูกอย่างล่อจี่งชู และยังถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร ใครในเมืองหลวงจะกล้ารับนางเข้ามา แต่จวนเซียวไม่ได้ถามอะไร และย
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 27 คนที่ทำร้ายข้าคือเหลิ่งซวงซวง
ดวงตาของล่อจี่นซูฉายแววประชดประชันมากขึ้นเรื่อยๆ หากให้นางฆ่าตัวตายด้วยกลัวความผิด อาจช่วยแก้ปัญหาให้องค์จักรพรรดิได้ จึงส่งขันทีตู้มาพูดเรื่องนี้กับนางขันทีตู้ไม่ได้คาดว่านางจะรับมือได้ยากนัก เขาคิดว่าในสถานการณ์นี้นางจะรีบตกลงตามเงื่อนไขของจักรพรรดิ หรือแม้แต่ร้องขอชีวิต แต่กลับกลายเป็นว่านางไม่แยแสสักนิดนางช่างจองหอง ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำขันทีตู้ไล่ตามนางและะพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการความเมตตาของจักรพรรดิ ข้าจะบอกความจริงบางอย่างกับเจ้า ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังพูดคุยกับพระชายา พระชายามีความกตัญญูมาโดยตลอดและนางจะพูดอะไรก็ตามที่ฝ่ายาทให้นางพูด เมื่อนางชี้ตัวว่าเจ้าเป็นฆาตกรต่อหน้าใต้เท้าเซี่ย เวลานั้นเจ้าจะหนีความตายไม่พ้น”“ขันทีตู้ ใช่หรือไม่” จู่ๆ ล่อจี่นซูก็หยุดแล้วหันกลับมา ดวงตาเย็นชา ในฐานะหัวหน้าผู้อำนวยการสำนักการแพทย์เทียนจ้าน นางก็มีออร่าเป็นของตัวเอง ขันทีตู้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จิตใต้สำนึกสั่งให้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว“อย่ามาขู้ข้าเลย ท่านคิดว่าข้าโง่เหรอ ข้าจะบอกให้ สิ่งที่ข้าต้องการคือความบริสุทธิ์ หากไม่สำเร็จ ข้าจะขอสู้กับหยุนจินเฟิงจนตาย”องค์จักรพรรดิต
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 28 มาสิมาสาปแช่งด้วยกัน
พระชายาหซู่มองดูพ่อที่ดุร้ายของนางทั้งน้ำตา รู้สึกว่าหัวใจของนางค่อยๆ หดตัวลงจนแข็งเป็นหิน ความเจ็บปวดหายไป มีเพียงอาการชาและสิ้นหวัง นางรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นเช่นนี้นางไม่แม้แต่จะดิ้นรน นางอาจจะตายไปแล้วจริงๆหลานหนิงโหวค่อย ๆ คลายมือออก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและความโกรธ จ้องมองไปที่นาง "อย่าได้พูดเรื่องพวกนี้กับใครอีก มิเช่นนั้นข้าจะไม่ละเว้นเจ้า"พระชายาหซู่หันหน้าหนี ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้ ความปวดใจค่อยๆ ไหลเข้ามา ความเจ็บปวดทำให้ร่างกายของนางสั่นสะท้าน “ข้าแค่ขอให้ท่านปล่อยจี่งซูไป ข้าจะไม่บอกว่าฆาตกรเป็นใคร ข้าแค่ขออย่าป้ายสีจี่งซู นายพลเคยช่วยท่านไว้ คราวนี้จี่งซูเป็นคนช่วยข้า ท่านพ่อ ข้าขอร้องท่าน”หลานหนิงโหวล้มลงบนเก้าอี้ ราวกับว่าความแข็งแกร่งทั้งหมดในร่างกายเขาจะหมดลงในทันที ริมฝีปากของเขาขยับ ดวงตาของเขาหมอง เขาพึมพำ "ใส่ร้ายของสาวตัวเอง กรรมจะตามสนองเจ้า““หลังจากที่เจ้าตั้งครรภ์ นางมักจะมาที่พระราชวังเพื่อดูแลเจ้า นางไม่สนใจการแต่งงานของตัวเองและมอบสิ่งดีๆ ทั้งหมดที่นางมีให้กับเจ้า แม้แต่ไข่มุกใต้ที่ญาติมอบให้ นางก็อยากจะเก็บไว้ให้เจ้า เจ้าเองที่หวาดกลั
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 29 จะตีเจ้าทุกครั้งที่เจอ
ในจวนเซียว ผู้พิพากษาจากโรงพยาบาลวังหลวงและแพทย์ของจักรพรรดิสองคนกำลังฝังเข็มให้กับองค์ชายเซียว มีการเตรียมยาต้มหลายชามไว้ แต่ไม่ได้กินเลยแม้แต่อึกเดียว เมื่อพิจารณาจากชีพจร เวลาใกล้จะหมดลงแล้วหลานจีที่อยู่ข้างๆ ถาม “ผู้พิพากษาสวี่ ท่านฝังเข็มมาระยะหนึ่งแล้ว ทำไมองค์ชายยังไม่ฟื้นอีก"สวี่เหยียนจวนถอนหายใจ "องค์ชายได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงไม่สามารถเทขของเหลวลงไปได้ สถานการณ์...ไม่สู้ดี"หลานจีพูดด้วยความโกรธ “หากองค์ชายของข้าไม่หายดี ข้าจะจับองค์ชายซู่แล้วตายไปด้วยกัน เพื่อเป็นการล้างแค้นให้เขา"เขาโกรธมากจนแม้แต่เกาลิน ผู้บัญชาการกองพันลาดตระเวนที่คอยเฝ้าอยู่ข้างๆ ก็ยังรู้สึกเกลียดชังเช่นเดียวกันสวี่เหยียนจวนและแพทย์ของจักรพรรดิไม่กล้าตอบคำถาม การได้ยินสิ่งเหล่านี้อาจนำไปสู่ความตายได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ถามสิ่งใดคนจากค่ายลาดตระเวนยังอยู่ข้างนอก ค่ายลาดตระเวนมีพรรคพวกมากมายในเมืองหลวง แม้ว่าจักรพรรดิจะสั่งจับกุมผู้คนที่มารวมตัวกันหน้าประตูพระราชวังขององค์ชายซู่ก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถซ่อนมันได้สวี่เหยียนจวนยิ่งกังวลและไม่สบายใจมากขึ้น เพราะเมื่อเขาออกจากวัง จักรพรรดิขอให้ขันทีตู้ส่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 30 ท่านฟังแล้วตัดสินใจเองว่าจะฟื้นหรือไม่
เมื่อสวี่เหยียนจวนและแพทย์ของจักรพรรดิทั้งสองได้ยินว่าล่อจี่นซูมาที่นี่เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บขององค์ชาย พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะแอบบ่นว่าเหตุใดจักรพรรดิจึงปล่อยให้เด็กสาวมารักษาอาการบาดเจ็บขององค์ชายรู้ทักษะทางการแพทย์ก็จริง แต่อายุยังน้อย ทักษะทางการแพทย์ของเขาจะดีแค่ไหนกัน หากฝังเข็มให้ยากับองค์ชายโดยไม่ระวังจะยิ่งลำบากหากอาการบาดเจ็บรุนแรงขึ้นสวี่เหยียนจวนติดตามล่อจี่นซูเข้ามาและพูดว่า "แม่นางรู้ทักษะทางการแพทย์ ดังนั้นวินิจฉัยชีพจรดูว่าเหมือนกับการวินิจฉัยของเราหรือไม่ ปรึกษาเราก่อนที่จะใช้ยาและวิธีฝังเข็ม อย่าใช้เข็มหรือยาใดๆโดยพลการ”ล่อจี่นซูกล่าว “ข้ามาที่นี่พร้อมกับคำสั่ง หากรักษาไม่หาย หัวข้าจะหลุดจากบ่า ดังนั้นท่านไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยตอนที่ข้ารักษา วิธีการรักษาแตกต่างกันอาจมีข้อพิพาทที่ทำให้การรักษาล่าช้าได้”สวี่เหยียนจวนรู้สึกกังวลเมื่อได้ยินเช่นนี้ "เจ้าจะรักษาคนเดียว เป็นไปได้อย่างไร รักษาไปเราจะได้รู้ว่าเจ้าใช้ยาอะไร"เมื่อคนหนุ่มสาวเรียนแพทย์พวกเขาคิดว่าตนเองมีทักษะทางการแพทย์ที่ไม่มีใครเทียบได้หลังเรียนรู้เพียงความรู้ผิวเผินและพวกเขาก็หยิ่งผยอง นางก็คงจะเป็นเช่นน
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่31 น่าทึ่งจริง ๆ
ใบหน้าของเจ้าชายเซียวยังคงเหมือนเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเธอล่อจี่งซูรวบเสื้อผ้ารอบหน้าอกให้กับเขา แล้วผิวอันแข็งแกร่งก็ถูกปกปิด เธอยังคงตาแข็งอยู่เล็กน้อย "คุณได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ และมีเลือดคั่งที่กดประสาทตา ซึ่งจะส่งผลให้คุณมีสภาพการมองเห็นที่ย่ำแย่หรือตาบอด จะต้องเปิดกะโหลกศีรษะของคุณ และเอาก้อนเลือดออกเพื่อให้มองเห็นได้อีกครั้ง”“อาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังส่วนเอวไม่ใช่ปัญหาใหญ่ รักษานิดหน่อยก็หายแล้ว แต่ขาของคุณเกิดจากการกดทับตรงไขสันหลัง ดังนั้นคุณต้องใส่ที่ดามขา สำหรับฉัน มันเป็นแค่การผ่าตัดเล็กน้อย ดังนั้นคุณสามารถวางใจได้"เธออธิบายปัญหาหลักของเขาอย่างเป็นระเบียบด้วยถ้อยคำที่ชัดเจนซึ่งเธอคิดว่าไม่น่าจะเข้าใจยาก“ก็คงจะประมาณนั้นแหละ ปัญหาในส่วนอื่น ๆ ไม่ร้ายแรง ไม่ต้องกังวลไป อีกสักพักก็จะดีขึ้นเอง...เอ่อ คุณอยากจะลืมตาตื่นขึ้นดูหน่อยไหม?”อารมณ์ของเจ้าชายเซียวหยุนเส้าหยวนในขณะนี้มีความซับซ้อนมากไม่ว่าเขาจะลืมตาขึ้นมาหรือไม่ก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างให้กับเขามากนัก ยังไงซะ มันก็มืดสนิทอยู่ดีแต่เธอรักษาหน้าไว้หน่อยได้ไหม? เธอสามารถออกไปก่อนได้
Latest chapter
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
- เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
