ตอนที่ 1 แต่งงาน

“ผมไม่แต่ง!!”

“แกต้องแต่ง!!”

“ผมไม่แต่ง พ่อก็รู้ว่าผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว” แทนไทเอ่ยขึ้นเสียงดังเมื่อถูกผู้เป็นพ่อบังคับให้แต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็นเลขาของผู้เป็นพ่ออีกด้วย

“ก็เลิกซะสิ ผู้หญิงคนนั้นมันไม่ได้รักแกจริงหรอก”

“พ่อไม่มีสิทธิ์มาว่าผู้หญิงของผมนะ แล้วถ้าพ่ออยากให้แต่ง พ่อก็แต่งเองสิ หึ เข้ามาทำงานได้ยังไม่ทันใด ก็กล่อมให้พ่อฉันบังคับฉันให้แต่งงานกับเธอได้ เก่งเหมือนกันนี้” ชายหนุ่มปรายตามองไปยังหญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่ให้ห้อง ผู้ที่เป็นสาเหตุให้เขากับพ่อกำลังทะเลาะกันอยู่ตอนนี้ ด้วยสายตาเหยียดหยามและดูถูก

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหนูดา”

“ทำไมจะไม่เกี่ยวละครับ ก็ในเมื่อผมต้องแต่งงานกับเธอ” ชายหนุ่มชี้นิ้วไปที่หญิงสาวอย่างไม่พอใจ

“คุณท่านค่ะ ขอดาคุยกับคุณแทนไทสักครู่ได้ไหมคะ” หญิงสาวที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้น แดนไตรหันไปมองหญิงสาวก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต

“คุณแทนไทค่ะ ดิฉันขอคุยด้วยสักครู่นะคะ เชิญค่ะ” หญิงสาวเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินนำชายหนุ่มออกจากห้องไป

“เธอคิดจะทำอะไร” หลังออกจากห้อง หญิงสาวก็เดินนำชายหนุ่มไปที่หลังบ้านที่มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อยู่

“คุณใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ เรื่องแต่งงานฉันไม่รู้เรื่องด้วย อยู่ ๆ ท่านก็ให้ดิฉันมาที่นี่แล้วก็คุยเรื่องนี้ ฉันก็พึ่งรู้พร้อมคุณ แต่ฉันว่าท่านน่าจะมีเหตุผลของท่าน” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างใจเย็น ไม่สนใจสายตาชายหนุ่มที่มองมา

“เธอคิดจะพูดอะไร” แทนไทจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา จะมาไม้ไหนอีกละ ชายหนุ่มคิดในใจ

“ก็ถ้าเราอยากรู้ว่าท่านทำแบบนี้ทำไม ฉันคิดว่าเราควรทำตามที่ท่านต้องการ…”

“หึ สุดท้ายก็พูดเข้าทางตัวเอง เธอมันก็แค่ผู้หญิงที่คิดอยากจะจับผู้ชายรวย ๆ เท่านั้น” คำพูดดูถูกกับสายตาเชือดเฉือนไม่ได้ทำให้กานดารู้สึกหวั่นเกรงหรือกลัวแต่อย่างไร

“คุณฟังฉันให้จบก่อนสิคะ ที่ฉันบอกให้เราทำตามที่ท่านต้องการ เพราะท่านจะได้เลิกบังคับคุณให้แต่งงานกับฉัน”

“ไม่มีทาง ถึงจะบอกว่าจะทำตามที่พ่อฉันต้องการ แต่ถ้าไม่มีงานแต่งเกิดขึ้น พ่อฉันก็ไม่มีทางเลิกบังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ” แทนไทรู้ดีว่าพ่อตนเองเป็นคนเช่นใด

“งั้นเอาอย่างนี้ไหมคะ เราจดทะเบียนสมรสต่อหน้าท่าน แต่จะไม่มีงานแต่งงานใด ๆ เกิดขึ้น แล้วหลังจากนั้นฉันจะจดทะเบียนหย่าให้คุณทันที” แทนไทมองหญิงสาวไม่วางตา เขาจะเชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนี้ได้อย่างนั้นหรือถ้าเกิดเธอไม่ยอมหย่าให้หลังจากจดทะเบียนสมรสกันแล้วละ เขาจะทำยังไง “ไม่ต้องมองฉันอย่างนั้นหรอกค่ะ ฉันพูดจริง ฉันไม่ได้ต้องการเงินทองอะไรของคุณเลย”

“ได้ ฉันจะเชื่อเธอดูสักครั้ง” แทนไทยอมตกลง เพราะตลอดเวลาที่คุยกัน เธอไม่ได้หลบสายตาของเขาที่จับผิดเลยสักครั้ง แทนไทเลยคิดว่าเธอน่าจะเชื่อถือได้ในระดับหนึ่ง “แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอผิดคำพูด เราได้เห็นดีกันแน่” แต่ก็ยังไม่วายขู่เธออยู่ดี

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันรักษาคำพูดแน่” กานดายืนยันอย่างหนักแน่นให้ชายหนุ่มสบายใจ

หลังจากวันนั้น นี้ก็ผ่านมา 2 ปีแล้วที่ทั้งแทนไทและกานดาอยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยาตามที่คนในบ้านเข้าใจ แต่ในสายตาคนข้างนอกแล้ว ทั้งสองคนอยู่ในบทบาทเจ้านายกับลูกน้องกันเท่านั้น

“คุณแทนไทค่ะ นี่เป็นตารางงานของวันนี้ค่ะ” กานดายื่นแท็บเล็ตเครื่องหรูยี่ห้อดังไปให้ผู้เป็นเจ้านายดู แทนไทที่อ่านเอกสารอยู่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง แต่เอื้อมมือไปจับแท็บเล็ตที่เลขาสาวส่งมาให้ ด้วยความที่ไม่ได้มองจึงทำให้มือหนาจับโดนมือของอีกคนแทน จนกานดารีบชักมือกลับ ทำให้แทนไทเงยหน้าขึ้นมามอง

“โทษที” แทนไทบอกเสียงเรียบ

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“มีงานด่วนอะไรไหม” หลังจากดูตารางงานแล้วแทนไทจึงเอ่ยถามขึ้น

“ไม่มีค่ะ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวเราออกไปโรงงานกัน” แทนไทบอกก่อนจะส่งแท็บเล็ตคืนให้

“ได้ค่ะ” เมื่อรับคำสั่งแล้วกานดาก็หมุนตัวกลับแล้วพาตัวเองออกมาจากห้องแต่ก่อนที่ประตูจะปิดลงเสียงเจ้าของห้องก็ดังขึ้นมาก่อน

“เดี๋ยวก่อน ตามภพมาหาผมหน่อย”

“ค่ะ”

นั่งรอไม่ถึง 5 นาทีคนที่แทนไทต้องการพบตัวก็เข้ามา

“นายให้หาผมเหรอครับ” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาหาผู้เป็นนายทันที

“อืม วันนี้ปากลับจากอังกฤษ นายช่วยไปรับเธอแทนฉันหน่อย แล้วบอกเธอว่าตอนเย็นฉันจะไปรับไปทานข้าว”

“ได้ครับ” ภพรับคำสั่งก่อนจะออกจากห้องไป

หลังจากนั้นไม่นานแทนไทกับกานดาก็เข้ามาถึงโรงงานผลิตและเจียระไนเพชรของบริษัท D&T Diamond ผู้จัดการโรงงานรีบออกมารับทันทีที่เห็นทั้งสองคน

“เป็นไงบ้าง”

“ทุกอย่างปกติดีครับ ส่วนนี้เป็นรายงานการผลิตครับ” ผู้จัดการยื่นแฟ้มเอกสารซึ่งเป็นรายงานการผลิตเครื่องเพชรให้กับแทนไทดู

“คิดว่าจะเสร็จทันตามกำหนดที่เราจะต้องส่งลูกค้าไหม”

“ทันแน่นอนครับ”

“ดี อย่าให้มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น ไม่งั้นคงรู้นะว่าผลมันจะเป็นยังไง” แทนไทสั่งเสียงเรียบนัยน์ตาคมมองไปยังผู้จัดการโรงงานอย่างกดดัน ทำเอาชายวัยกลางคนถึงกับเสียวสันหลังวาบเมื่อเจอกับสายตาคมราวกับใบมีดนั้นจ้องมองมา

“ครับ” ผู้จัดการตอบรับคำสั่ง ก่อนจะยื่นมือที่สั่นเล็กน้อยมารับแฟ้มเอกสารที่แทนไทส่งกลับคืนไปให้

“คุณแทนไทจะเข้าไปตรวจดูสินค้าไหมคะ” กานดาที่ยื่นเงียบอยู่เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าตรงนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว

“ไหน ๆ ก็มาแล้ว เข้าไปดูหน่อยแล้วกัน” จากนั้นทั้งคู่จึงเดินเข้าดูที่ห้องเก็บสินค้าที่ทำเสร็จแล้ว ห้องนี้เป็นห้องเก็บสินค้าที่รอตรวจสอบว่าเพชรทั้งหมดไม่มีของปลอมปะปนมา ก่อนจะส่งไปเก็บที่ตู้นิรภัยที่บริษัทใหญ่ จึงมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่หลายคน และกว่าจะเข้าไปในห้องนั้นได้ก็ต้องผ่านการตรวจหลายขั้นตอนเพื่อเป็นการป้องกันการขโมยหรือสับเปลี่ยนเครื่องเพชร ในการตรวจนั้นแม้เป็นผู้บริหารก็ไม่เว้น

หลังจากใช้เวลาในการตรวจโรงงานไปเกือบค่อนวัน ทั้งคู่ก็กลับเข้ามาที่บริษัทอีกครั้งเพื่อเคลียร์งานเอกสารที่เหลืออยู่

เมื่อมองดูนาฬิกาอีกครั้งก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว แทนไทจึงปิดแฟ้มเอกสารในมือลง เอนกายพิงพนักเก้าอี้แล้วปิดเปลือกตาลงช้า ๆ เพื่อพักสายตาที่ล้าจากการอ่านเอกสารติดต่อกันมาเป็นเวลานานหลายชั่วโมง ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูพร้อมกับร่างโปร่งบางของเลขาที่เดินเข้ามา

กานดาเดินอ้อมไปด้านหลังเก้าอี้ก่อนจะวางมือลงที่ไหล่แกร่งทั้งสองข้างแล้วเริ่มออกแรงบีบนวดให้เพื่อคล้ายความเมื่อยล้า แทนไทปิดเปลือกตาลงอย่างผ่อนคล้าย

หญิงสาวจะทำแบบนี้เสมอเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเหนื่อยและเครียดกับงานจนเกินไป และแทนไทก็ชอบให้เธอทำให้เวลาเหนื่อย ๆ เพราะมันช่วยทำให้รู้สึกดีขึ้นมากทีเดียว มือเรียวนวดไปเรื่อย ๆ ตามไหล่แกร่งก่อนจะเลื่อนขึ้นไปตรงขมับแล้วนวดวนเบา ๆ อยู่อย่างนั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ได้เวลาเลิกงานแล้วนะคะ คุณจะกลับเลยไหม”

“อืม”

ทั้งคู่เดินออกมาหน้าบริษัทเพื่อที่จะขึ้นรถกลับบ้าน แทนไทก้าวขึ้นไปนั่งในรถที่ภพขับมาจอดรออยู่แล้ว ส่วนกานดาก็เดินไปเรียกแท็กซี่ ซึ่งก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ที่กานดาย้ายมาเป็นเลขาให้แทนไทเมื่อ 1 ปีก่อนเพื่อไม่ให้คนที่บริษัทรู้ และเพื่อไม่ให้คนที่บ้านรู้เรื่องนี้กานดาและแทนไทจะเจอกันที่สวนสาธารณะก่อนที่จะถึงบ้านเพื่อขึ้นรถเข้าไปที่บ้านด้วยกันและวันนี้ก็เช่นกัน

ภพจอดรถที่สวนสาธารณะที่เคยจอดเป็นประจำเพื่อรอกานดาที่กำลังนั่งแท็กซี่ตามมา