อย่าได้พบเจอ

สรุปว่าหลังจากที่เกิดเหตุการณ์บ้าๆ ระหว่างเธอและปฏิธานไป อีกฝ่ายก็เงียบหายไปเลยเช่นกัน แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปถึงสองอาทิตย์แล้วก็ตาม แต่ในวันนี้ที่ยังคงต้องกลับมาทำงานที่นี่ เพลินตาก็ยังคงรู้สึกว่าต้องกล้ำกลืนฝืนทนมาฝึกงานที่บริษัทเขาต่อ ทั้งที่ใจจริงไม่ได้อยากจะกลับมา อยากบอกบิดามารดาให้ได้รับรู้ไปเลยว่า ผู้ชายที่มารดาออกอาการทั้งปลาบปลื้มและหมายมาดอยากจะได้มาเป็นว่าที่ลูกเขยนักหนานั้น ความจริงแล้วไม่ได้มีคุณสมบัติคู่ควรที่จะมาเป็นว่าที่สามีของผู้หญิงแสนเพรียบพร้อมอย่างพี่สาวของเธอเลยและหากเป็นไปได้เธอเองก็อยากจะแฉผู้ชายอย่างปฏิธานให้มันรู้แล้วรู้รอดถึงสิ่งที่เขาได้ทำกับเธอ แต่ในที่สุดก็จำเป็นต้องปิดปากเงียบไว้เพราะไม่อยากให้บิดามารดาต้องไม่สบายใจ ดีหน่อยก็ตรงที่ว่าระหว่างนี้เธอเองก็ยังไม่ต้องได้เจอกับเขา เพราะเธอทำงานในส่วนของเธออยู่ฝ่ายการตลาดข้างล่าง ส่วนท่านประธานใหญ่จะอยู่ส่วนไหนของบริษัทนั้นเธอไม่ได้สนใจ ขอแค่อย่าได้โผล่มาให้เจอกันก็พอแล้ว

อีกเพียงแค่ไม่ถึงสองเดือนเท่านั้น ทุกอย่างก็จะจบลง หวังว่าตราบใดที่เขายังไม่ได้แต่งงานกับพราวมุก ตราบนั้นเพลินตาก็คงไม่มีความจำเป็นว่าจะต้องได้เจอเขาอีก ในขณะที่ผู้ป็นมารดายังคงเอาแต่สั่งว่าให้เธอคอยเฝ้าจับตามองว่าระหว่างนี้ว่าที่ลูกเขยตัวดีนั้นได้ไปแอบคั่วมั่วอยู่กับใครบ้าง ก็เพราะว่าไอ้คำสั่งพวกนี้ของมารดานี่แหละที่ทำให้เธอต้องคอยวิ่งตามจับผิดตามขวางคนอย่างปฏิธาน

"ตกลงว่าช่วงนี้เพลินไม่เห็นคุณเต็มเขาควงอยู่กับใครบ้างเลยเหรอลูก แน่ใจหรือเปล่า ดูดีแน่นะ ไม่ใช่กว่าพี่พราวจะกลับมาว่าที่ลูกเขยของแม่ถูกใครขโมยไป"

"โธ่แม่คะ ถ้าเกิดว่าจะมีใครมาขโมยเขาไปจริงๆ ก็ปล่อยให้เขาถูกขโมยไปเถอะค่ะ เพลินว่าผู้ชายคนอื่นที่ดีๆ คู่ควรกับพี่พราวยังมีอีกเยอะ ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นแค่เขาคนนี้"

"ไม่ได้ๆ พี่พราวของลูกจะต้องได้แต่งกับคุณเต็มเท่านั้น แม่ยังไม่เห็นเลยว่าเหล่าบรรดาไฮโซทั่วฟ้าเมืองไทยคนไหนจะเพรียบพร้อมอย่างคุณเต็ม"

"แต่ว่าเขาเจ้าชู้มากเลยนะคะแม่ ขืนปล่อยให้แต่งงานกันไป แม่ไม่กลัวเหรอคะว่าเขาจะทำให้ลูกสาวสุดที่รักของแม่เสียใจ"

"นี่เพลินลูก แม่จะบอกอะไรเอาไว้ให้นะ ผู้ชายอย่างคุณเต็มมีแต่ผู้หญิงอยากที่จะเข้าหา บางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่ว่าถูกผู้หญิงเสนอตัวเข้ามาเองก็ได้ ลองให้เขาได้หมั้นหมายกับพี่สาวของลูกดูเสียก่อน แม่เชื่อว่าพี่สาวของลูกจะต้องเป็นผู้หญิงที่สามารถกำราบผู้ชายอย่างคุณเต็มได้อย่างอยู่หมัดแน่นอน"

เฮ้อ..เบื่อ

หลังจากที่พยายามโต้แย้งถึงคุณสมบัติของผู้ที่จะมาเป็นว่าที่ลูกเขยของมารดาไม่สำเร็จ เพลินตาก็ขับรถพาตัวเองออกจากบ้านมาอย่างเซ็งๆ โทรศัพท์มือถือถูกต่อสายหามินตราเพื่อนสาวคนสนิท จัดการนัดแนะกันถึงสถานที่ๆ ต้องการไปแล้วก็ขับบึ่งไปยังสถานที่นั้น

"ไงยายเพลิน วันนี้เป็นอะไรถึงได้ทำหน้าบูดมาขนาดนั้น"

"เรื่องเดิมๆ ไม่รู้ว่าแม่ฉันไปถูกอกถูกใจอะไรผู้ชายคนนั้นนักหนา หรือว่าแม่ฉันจะเห็นว่าเขารวย ถึงได้อยากจับพี่พราวใส่พานประเคนถวายให้เขานัก"

"แกพูดแบบนี้มันก็เป็นการดูถูกแม่ตัวเองเกินไปแล้วยายเพลิน ทรัพย์สินคุณนายเพียงรดา ลูกสาวเจ้าของสถานีโทรทัศน์ยักษ์ใหญ่แบบนั้นต่อใช้แกนั่งผลาญสมบัติแม่ตัวเองเล่นไปวันๆ อีกสิบยี่สิบชาติก็ไม่มีทางใช้หมด"

"ก็นั่นน่ะสิยายมิ้น ไม่รู้ว่าแม่ฉันเนี่ยจะไปหลงใหลได้ปลื้มอะไรนักหนากับผู้ชายจอมปลอมนั่น พูดแล้วก็เบื่อสุดๆ แถมยังคอยเอาแต่สั่งให้ฉันเฝ้าจับตานายนั่นเอาไว้ให้ดีอีก น่าเบื่อชะมัด งั้นเอาเป็นว่าวันนี้ฉันจะขอจัดหนักๆ หน่อย แกอยู่เป็นเพื่อนหน่อยก็แล้วกัน"

ขณะที่เพลินตาและมินตรากำลังพูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสา สายตาของมินตราก็เหลือบไปเห็นว่าผู้ชายที่กำลังเดินควงนางแบบสาวสวยเข้ามานั่งใหม่ที่โต๊ะนั้นเป็นใคร ทีแรกก็ว่าจะรีบบอก เพราะว่าคุ้นชินกับการที่เพลินตาจะต้องตรงเข้าไปจัดการคู่ควงที่ปฏิธานควงมาให้ต้องหนีหาย แต่คราวนี้กลับเลือกที่จะอยู่นิ่งเฉยเอาไว้เสียไม่ยอมบอก เพราะเห็นว่าเพื่อนสนิทเองกำลังเครียดอยู่กับเขาคนนี้

"ฉันว่าแกดื่มเยอะมากไปแล้วนะเพลิน กลับเถอะเดี๋ยวฉันขับรถไปส่งแกที่คอนโดเอง"

เพลินตาหันกลับมามองหน้าเพื่อนหลังจากที่สายตานั้นปักหมุดอยู่ที่ใครบางคนเสียนาน แล้วจึงพยักหน้าตกลง กลับก็กลับ ดูเหมือนว่าสถานที่นี้มันจะไม่น่าอยู่ต่อเสียแล้วเมื่อได้หันไปเห็นว่าตรงนั้นมีปฏิธานนั่งดื่มเบียดชิดกับนางแบบอยู่ ถ้าจำไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นก็คือนางแบบชื่อดังที่เวลานี้กำลังถ่ายงานโฆษณาชุดชั้นในคอลเลคชั่นใหม่ให้กับ Angel secret หากว่าเป็นเมื่อก่อน เธอก็คงจะรีบพุ่งตัวเข้าไปหา แล้วจัดการแยกสองคนนั้นให้ออกห่างจากกันเสีย แต่ตอนนี้หลังจากที่บอกกับเขาไปว่าเธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวข้องแวะกับเขาอีก สิ่งที่เพลินตาทำได้ก็คือการเบือนหน้าหนีเสียแล้วหันกลับมา

"อื้ม กลับก็ได้ งั้นเดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำก่อน แกรอฉันอยู่ตรงนี้แปบนะ"

"เดินไหวหรือเปล่าเพลิน ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่ๆ แกรออยู่ที่นี่แหละฉันไปได้"

ผู้ชายเจ้าชู้ยังไงก็คือผู้ชายเจ้าชู้อยู่วันยังค่ำ ต่อให้ที่ผ่านมาเธอจะคอยตามขวางตามขัดเขากับคู่ขาไปมากแค่ไหน แต่ในวันนี้รอบกายของปฏิธานก็ยังคงมีผู้หญิงล้อมรอบอยู่ดี เธอไม่มีทางเชื่อว่าพราวมุกจะสามารถเปลี่ยนนิสัยของผู้ชายคนนี้ได้

เพลินตาเดินเข้าไปล้างมือซับหน้าในห้องน้ำนิดหน่อย อารมณ์ขุ่นมัวที่เห็นว่าปฏิธานนั่งหัวเราะหน้าตาชื่นมื่นอยู่กับผู้หญิงคนนั้นทำเอาเธอรู้สึกหงุดหงิดไม่ชอบใจเลย ภาพในหัวฉายกลับไปนึกถึงตอนที่ถูกเขาจูบก็ยิ่งเจ็บใจ จนต้องดึงกระดาษทิชชู่ข้างมือขึ้นมาถูเช็ดปากจนลิปสติกสีสวยนั้นหลุดออกไปจนหมดถึงได้หยุด

"คนเลว ผู้ชายแบบพี่เคยรักใครจริงบ้างไหม พี่มันไม่มีหัวใจบ้างเลยหรือไง ถึงได้ควงคนนั้นเปลี่ยนคนนี้ไปเรื่อย คอยดูเถอะสักวันหนึ่งเวรกรรมมันจะตามสนองพี่"

กระดาษทิชชู่ในมือถูกบี้ขยี้จนแน่นแล้วโยนทิ้งเสียจนแรงลงไปในถังขยะ คิ้วสวยของเพลินตาผูกเข้าหากันจนหมวดขยุ้ม ก่อนจะเดินกลับออกไปในที่สุด

"อุ๊ย!"

ทันทีที่เปิดประตูออกไปแล้วเลี้ยวไปตรงหัวมุม เพลินตาก็ชนเข้ากับใครบางคนที่ยืนพิงตัวอยู่ที่ข้างผนังห้องน้ำเข้าเสียจนเต็มแรง ดีที่ว่าคนๆ นั้นไม่ได้ปล่อยให้เธอล้มลงไป หากแต่กลับดึงตัวเธอเอาไปกอดไว้ในอ้อมแขน

"พี่เต็ม"

เสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายแผ่วเบาถูกพูดออกไปจากริมฝีปากอมชมพูที่ยังคงหลงเหลือร่องรอยลิปสติกที่ถูกเช็ดออก เป็นปฏิธานที่ยืนอยู่ตรงนี้จนเธอเดินออกมาชนเข้าและเขาก็รับตัวเธอเอาไว้ หลังจากเหตุการณ์วันนั้นมาเพลินตาก็พยายามเลี่ยงที่จะไม่ให้เจอเขาเด็ดขาดไม่ว่าจะเป็นที่ใดในบริษัท จนกระทั่งวันนี้

"ไม่เป็นไรนะ"

เขาถามเสียงเรียบ ใบหน้าก็ออกไปในทางเรียบเฉย ทั้งๆ ที่ตอนที่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นเธอยังเห็นเขานั่งยิ้มหน้าบานอยู่เลย แต่พอเห็นว่าเป็นเธอก็เปลี่ยนเป็นทำหน้าตายแบบนี้จนเธอเองนั้นแอบหมั่นไส้อยู่ในใน

"ค่ะ ขอโทษนะคะเพลินไม่ทันเห็นว่ามีคนยืนอยู่ตรงนี้"

เพลินตาขยับตัวออกจากอ้อมแขนนั่น แล้วปฏิธานก็ยินยอมที่จะปล่อยเธอออกอย่างง่ายดายแต่โดยดี คนตัวสูงพยักหน้ารับกับคำพูดเธอ ก่อนละเดินจากไปเฉยๆ แบบนั้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ปล่อยให้เธอยืนอยู่กับตัวเองต่ออีกเป็นนาทีแบบนั้นด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก