ไว้ใจไม่ได้

ต้นตระกูล ไกรวิบูลย์ เจ้าของสถานีโทรทัศน์ยักษ์ใหญ่ ซึ่งเป็นบริษัทผู้ผลิตสื่อโฆษณารายใหญ่ที่สุดในประเทศ บริษัท GVB ก่อตั้งขึ้นในสมัยคุณตาทวดพนม เพื่อนสนิทร่วมรุ่นชั้นเดียวกันของคุณปู่ทวดปัญญา ในสมัยนั้นสองผู้ก่อตั้งจับมือผูกมิตรกันมาตั้งแต่สมัยที่ยังก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาใหม่ๆ เรียกได้ว่าเป็นสองครอบครัวตระกูลดังที่มีแต่คนอยากจะผูกสมัครรักใคร่ด้วยที่สุดในยุคนั้น จนทุกอย่างสืบทอดมาจนถึงรุ่นลูกหลานที่ก็เกือบจะห่างเหินสัมพันธไมตรีกันไปแล้วหลังจากที่รุ่นๆคุณปู่ทวดคุณตาทวดเสีย หากไม่ได้คุณปู่ประวิทย์เป็นคนเอ่ยปากขอผูกสัมพันธไมตรีใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง

เพื่อเป็นการสืบทอดเจตนารมณ์ของสองผู้เฒ่าที่อยากจะให้ลูกหลานทั้งสองจระกูลได้รวมตัวเป็นทองแผ่นเดียวกัน มันคงจะต้องถึงเวลาที่ทั้งสองครอบครัวควรที่จะหันหน้าจับมือกระชับความสัมพันธ์ให้มันกลมเกลียวแน่นแฟ้นอีกครั้งดังเช่นในอดีต คุณปู่ประวิทย์ ซึ่งเป็นคุณปู่ของปฏิธาน จึงได้ยื่นข้อเสนอให้มีการหมั้นหมายกันระหว่างสองตระกูลมาแล้วทางฝ่ายไกรวิบูลย์เองก็ตอบตกลง 

ปิ๊ง! 

เสียงสัญญาณเปิดประตูของลิฟท์ดังขึ้นก่อนที่บานประตูลิฟท์จะถูกเปิดออก เพลินตาเป็นฝ่ายก้าวเดินออกจากประตูลิฟท์นำหน้าไปก่อน โดยมีปฏิธานนั้นเดินตามรั้งท้าย มือเล็กหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กก่อนจะกดแนบลงไป พอบานประตูถูกผลักเข้าไป เพลินตาก็รู้สึกได้ว่าด้านหลังเธอมีคนตัวใหญ่ขยับชิดใกล้เข้ามา

"พี่เต็ม"

"หืม"

จังหวะที่เพลินตาหันกลับไป ใบหน้าของคนตัวใหญ่ก็ก้มต่ำลงมาจนเพลินตาใจเต้น คนบ้านี่ทำกับเธอแบบนี้อีกแล้ว เธอไม่น่าไว้ใจถึงขนาดยอมให้เขาตามขึ้นมาด้วยเลย แต่พอกว่าจะรู้ตัว บานประตูก็ถูกปิดลงและกดล็อก

"จะทำอะไรคะ พี่เต็มกดล็อกประตูทำไม"

"ก็ไม่ได้จะทำไม เพียงแค่เมื่อกี้ตอนที่เราเดินออกจากลิฟท์มา พี่หันไปเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งมองตามเพลินมาทางนี้"

ปฏิธานทำหน้าจริงจัง ส่วนเพลินตาทำหน้าครุ่นคิดว่าสิ่งที่ปฏิธานพูดนั้นมันพอจะมีเค้ามูลความจริงอยู่หรือเปล่า ในเมื่อคอนโดมิเนียมที่เธออยู่นั้นออกจะมีระบบความปลอดภัยที่แน่นหนาจนคนนอกไม่สามารถที่จะเข้ามาได้ง่ายๆ 

"จริงเหรอคะ ปกติที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยค่อนข้างดี บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่พักอยู่คอนโดเดียวกันกับเพลินนี่ก็ได้ พี่เต็มคิดมากเกินไปหรือเปล่า"

"เพลินคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ หรือไม่มันก็อาจจะเป็นคนที่พักอยู่คอนโดเดียวกันกับเพลินนี่แหละ ถึงได้มีสิทธิ์เข้านอกออกในได้ง่ายๆ"

พอถูกปฏิธานถามจี้ เพลินตาก็ชักจะไม่แน่ใจ ยิ่งพอปฏิธานเอ่ยย้ำเรื่องข่าวที่หญิงสาวอยู่ห้องคนเดียวแล้วมักจะถูกปองร้ายออกตามสื่ออินเตอร์เนตให้ได้เห็นบ่อยๆด้วยแล้ว ในที่สุดเพลินตาก็ต้องแอบยอมรับว่าเธอเองก็ชักจะรู้สึกกลัวขึ้นมาเหมือนกัน เพียงแต่แค่ไม่อยากจะบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ เลยต้องได้ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องพูด เปลี่ยนประเด็นเป็นเรื่องอื่นไป

"ไหนเมื่อกี้พี่เต็มบอกว่าอยากเข้าห้องน้ำไงคะ"

หลังจากหายเข้าห้องน้ำไปเพียงไม่กี่นาที พอบานประตูห้องน้ำเปิดออกมา คนที่ยืนรอที่จะส่งให้แขกรีบกลับออกไปไวๆเสียก็ต้องตกใจตื่นตะลึงตาค้าง ปฏิธานในสภาพเปลือยอกถอดเสื้อพาดบ่าเดินกลับออกมาหาเธอด้วยกล้ามแน่นๆ ซิกแพ็ค เซเว่นแพ็ค ล่ำๆของเขานั้นงดงามลายตาจนยากที่จะเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่นได้

"พอดีว่าเสื้อพี่มันเปียกน่ะ พี่เป็นคนไม่ชอบใส่เสื้อผ้าแฉะ เพลินพอจะมีผ้าขนหนูกับเสื้อผู้ชายตัวใหญ่ๆให้พี่ยืมหน่อยไหม"

อีตาบ้านี่ ขนาดผู้ชายที่เธอคบหาเป็นเพื่อนกันมาหลายปีก็ยังไม่เคยได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาในห้องนี้เลยสักหน่อยเพราะคุณนายเพียงรดาสั่งห้ามไว้ แล้วนี่เขาจะให้เธอไปหาเอาเสื้อผ้าผู้ชายตัวใหญ่ๆจากไหนมาให้ใส่ แต่ถ้าจะให้มาพูดบอกไปแบบตรงๆว่าเขาคือผู้ชายคนแรกที่เธออนุญาตให้เข้ามาในห้องนี้แล้วล่ะก็ไม่มีทาง 

"ไม่มีหรอกค่ะ ปกติห้องเพลินไม่ใช่ที่ๆผู้ชายคนไหนจะขึ้นมาเพ่นพ่านได้ง่ายๆ"

"งั้นเพลินก็กำลังจะบอกว่าพี่ว่า พี่เป็นผู้ชายคนแรกที่เพลินอนุญาตให้เข้ามาใช่หรือเปล่า"

ปฏิธานพูดจบก็เดินสาวเท้าก้าวเข้ามาอย่างช้าๆจนเพลินตาต้องรีบถอยหลังไปจนชิดกับผนังห้อง นี่เธอกำลังคิดผิดไปจริงๆที่ยอมปล่อยให้เขาตามเข้ามาจนถึงในนี้ แล้วทีนี้เธอควรจะทำยังไงในเมื่อดูท่าแล้วปฏิธานยังคงทำเป็นยื้อเวลาไม่ยอมกลับ

"พี่เต็ม จะทำอะไรคะ"

"พี่ก็แค่อยากจะเตือนเพลินว่า อย่าคิดว่าตัวเองเก่ง แล้วก็เที่ยวไว้ใจใครต่อใครได้ง่ายๆแบบนี้ เพราะถ้าเกิดว่าผู้ชายคนนั้นเกิดคิดไม่ดีกับเพลินขึ้นมาจริงๆ เพลินจะไม่มีทางสู้เขาได้"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ เเล้วเพลินจะจำเอาไว้ งั้นถ้าเกิดว่าพี่เต็มเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วจะกลับเลยใช่ไหมคะ เชิญค่ะ ว้าย!"

จังหวะที่เพลินตาเดินเบี่ยงจะไปเปิดประตูให้ นาทีนั้นแขนของเธอก็ถูกปฏิธานดึงเอาไว้ จนตัวเธอเซถลากลับเข้ามาในอ้อมแขนของเขา ตาสบตา ใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ในขณะที่ปฏิธานก้มต่ำลงมาแล้วบดริมฝีปากลงไปบนเคล้าคลึงกับริมฝีปากเล็กอีกครั้ง เพลินตาก็ได้แต่หลับตาปี๋แล้วกลั้นหายใจเอาไว้

"อื้อๆ"

เขาทำแบบนี้กับเธออีกแล้ว สองครั้งสองคราที่เพลินตารู้สึกว่าปฏิธานช่างกระทำการหยาบหยามน้ำใจเธอนัก นึกอยากจะจูบก็จูบ ทั้งๆที่เธอก็ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของคนที่จะมาเป็นว่าที่คู่หมั้นของตัวเอง หรือเขาจะเห็นว่าเธอนั้นง่ายที่ยอมปล่อยให้เขาตามขึ้นมาถึงบนห้อง ก็เลยได้ทำอะไรบ้าๆแบบที่ตามใจตัวเองแบบนี้

ปฏิธานจูบเธอเนิ่นนาน เพลินตายอมปล่อยให้คนสารเลวที่คราวนี้เธอกล้าที่จะเรียกเขาได้อย่างเต็มปากจูบเม้นดูดดึงเรียวลิ้นและริมฝีปากตัวเองจนพอใจ จนกระทั่งรู้สึกได้ว่าฝ่ามือใหญ่ไต่ขึ้นมาจากเอวคอดแล้วเลื้อยขึ้นมากอบกุมหน้าอก ดวงตาที่เคยปิดปรือก็รีบลืมขึ้น

"พี่เต็มหยุดนะ"

"ทำไมล่ะ เพลินไม่ชอบเหรอ"

"พี่พูดบ้าอะไร นี่เพลินเป็นน้องของพี่พราวนะ"

"แล้ว?"

ไอ้บ้านี่ ดูสิยังจะมีหน้ามาเลิกคิ้วถามราวกับว่าสิ่งที่ตัวเองพึ่งทำลงไปนั้นมันช่างปกติ เพลินตาอารมณ์เดือดจัด ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงจนแทบอยากฉีกเขาออกให้เป็นชิ้นๆได้

"มาต่อกันเถอะ ปากเพลินหวานมากจนพี่ไม่อยากหยุดจูบเพลินเลย"

เพียะ! 

ขณะที่ปฏิธานเดินเข้ามา ฝ่ามือเล็กของเพลินตาก็สะบัดเข้าใส่จนใบหน้าหล่อหันกลับ ส่วนเพลินตาเองก็น้ำตาปริ่มคลอจนมันไหลลงอาบหน้าเมื่อภายในใจนั้นเกิดทั้งความอดสูและละอาย

"พี่มันเลว ทั้งที่เพลินเป็นน้องของพี่พราว พี่ก็ยังกล้าทำกับเพลินแบบนี้ อย่าคิดนะว่าเพลินจะยอมพี่ง่ายๆเหมือนผู้หญิงคนอื่นของพี่ ต่อไปนี้เพลินจะไม่เข้าไปวุ่นวายกับพี่เต็มอีก เจอกันที่ไหนก็ไม่ต้องทักทายไอ้คนทุเรศ เพลินเกลียดพี่ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากอยู่ใกล้พี่อีกแล้วได้ยินไหม!"

หลังจากที่ถูกเธอตะโกนด่า ประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดออกและปิดลงโดยที่ปฏิธานเดินลูบแก้มกลับออกไปและไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลยสักคำ ไร้ซึ่งแต่แม้การขอโทษ ทั้งๆที่เขานั้นกระทำการดูถูกเหยียบหยามศักดิ์ศรีของเธอไม่น้อย พอกันทีกับผู้ชายชื่อปฏิธาน ต่อไปนี้เธอจะไม่พาตัวเองไปอยู่ในรัศมีของเขา..