บทที่ 32 ตัวเหม็น [3]

หนิงเซียนจัดการตัดเห็ดหลินจือออกมาทีละดอก ด้วยนางมาพบเร็วเกินไปทำให้เวลานี้เห็ดยังโตไม่เต็มที่ทั้งหมด นางจึงเก็บมาได้เพียงสามดอกเท่านั้น อีกห้าดอกคงต้องปล่อยไว้เมื่อถึงเวลาเยว่สือก็จะค้นพบเอง

หลังจากเก็บทุกอย่างได้ตามต้องการ หญิงสาวได้นำใบไม้มาวางทับของที่เก็บได้อีกชั้น ก่อนจะเด็ดเอาดอกไม้ที่ขึ้นตามซอกหินวางไว้ด้านบน เพื่อบดบังสายตาของคนภายนอก เมื่อได้ของครบแล้วนางจึงได้เดินย้อนกลับทางเดิม เพื่อจะได้มาแช่น้ำอุ่นดั่งที่ตั้งใจไว้แต่แรก

“อ่า... นี่แหละคือสวรรค์โดยแท้” นึกถึงเมื่อก่อนที่นางใฝ่ฝันอยากไปแช่ออนเซ็นที่ญี่ปุ่นสักครั้ง ไม่คิดเลยว่าจะได้มาแช่น้ำจริง ๆ ต่างแค่สถานที่เท่านั้น

กายงามแช่น้ำอย่างสบายอารมณ์ นอนหลับตาพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย ทั้งสถานที่มิดชิด ควันสีขาวพวยพุ่งขึ้นจากน้ำ จึงทำให้มิต้องหวาดระแวงว่าผู้ใดจะเข้ามาเห็นร่างอันเปล่าเปลือยของตน อีกทั้งเสียงของน้ำตกที่ตกลงสู่พื้นดิน ราวกับเสียงสายฝนที่ซัดสาด ทำให้หนิงเซียนปล่อยอารมณ์ไปตามบรรยากาศอย่างไร้ความกังวล

ในขณะที่หญิงสาวปล่อยใจไปกับเสียงน้ำและความอุ่นของน้ำพุร้อน กลับต้องสะดุ้งตกใจสัมผัสที่ถูกโอบกอดจากใครบางคนอย่างกะทันหัน ร่างบางพยายามดิ้นสุดกำลัง ทว่าก็ไม่สามารถสู้แรงกอดรัดนั้นได้

“ว้ายยยย ปล่อยข้านะไอ้โจรห้าร้อย ไอ้คนเลว ข้าตายจะเป็นผีไปหลอกแก” เพราะความตื่นกลัวทำให้ร่างบางพ่นคำด่าออกไปไม่หยุด ทั้งดีดดิ้นและทุบตีใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง ไม่ว่าทุบเท่าไรก็เหมือนกับว่าจะเป็นนางที่เจ็บอยู่ฝ่ายเดียว

“ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าตาย” เขาที่เพิ่งมาถึงได้รับข่าวที่ไม่คาดคิด จึงได้เร่งมาหานางที่นี่เพื่อพิสูจน์ความจริง มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กทันทีพร้อมกับตรวจชีพจร ใจเขาตอนนี้มันเต้นโครมคราม อธิบายความรู้สึกได้ยากยิ่งนัก ถึงจะมาในเวลาที่ยังไม่พร้อม กระนั้นก็ไม่ได้นึกเสียใจเลยสักนิด

“ทะ ท่านอ๋อง” หนิงเซียนตกใจไม่น้อย ที่ต้องมาพบเขาในสภาพเช่นนี้ ใบหน้างามแดงก่ำอายที่ต้องเปลือยกายล่อนจ้อน ไร้ซึ่งอาภรณ์ใด ๆ ปกปิด

เหลียงเฟิงอุ้มภรรยาขึ้นจากบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว พร้อมกับคว้าเอาชุดที่กองอยู่บนพื้นมาสวมให้อย่างชำนาญ ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแนบอกอีกครั้ง ใบหน้าคมบึ้งตึงทำเอาหนิงเซียนมิกล้าต่อปากต่อคำ ใครจะไปคิดว่าเขาจะกลับมา และที่สำคัญเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจ ในเมื่อนางเองก็มั่นใจว่าตนไม่ได้ทำอะไรผิด

“เดี๋ยวก่อนเพคะ กระบุงข้า เอากระบุงข้ากลับไปด้วย” หญิงสาวรีบชี้บอกอีกฝ่ายที่กำลังพานางเหาะขึ้นฟ้าด้วยวิชาตัวเบา ถึงจะกลัวตกมากเพียงใดแต่ของที่อยู่ในกระบุงก็สำคัญ จะทิ้งไว้ตรงนี้มิได้เด็ดขาด นางอุตส่าห์หามาด้วยความเหนื่อยยาก

“สำคัญนักหรือ ไม่ต้องห่วงหรอกประเดี๋ยวมู่หลางเอากลับไปให้” ชายหนุ่มหน้าบึ้งตึงมากกว่าเดิม ไม่พอใจที่หนิงเซียนให้ความสำคัญกับของป่าที่หามาได้ มากกว่าสุขภาพ ความปลอดภัยของนางและบุตรในครรภ์

“ท่านอ๋อง” ตอนนี้ในหัวนางลืมความไม่พอใจไปชั่วขณะ เพราะกลิ่นเหม็นแปลก ๆ ที่กำลังตีรวนขึ้นจมูก ทำให้นางเริ่มรู้สึกมวนท้องอย่างบอกไม่ถูก ตาก็มิกล้าลืมขึ้นเพราะกลัวความสูง แต่ภายในหัวก็อยากจะรู้ว่ากลิ่นเหม็นนี้มาจากที่ใด หนิงเซียนทำจมูกฟุดฟิดดมตามหากลิ่นนั้นไปเรื่อย ๆ ทำเอาคนตัวโตหายใจติดขัดขึ้นมาทันที

“เรียกแล้วเหตุใดมิพูดต่อ” ลมหายใจที่กำลังเป่ารดปลายคาง ทำเอาเขาแทบไม่มีสมาธิ อยากจะดุด่าแต่ก็ทำไม่ลง

“ท่านอ๋องอาบน้ำล่าสุดเมื่อใดเพคะ กลิ่นตัวท่านเหม็นเปรี้ยวมาก”

 “ถ้าไม่อยากตกลงไปด้านล่าง ก็หยุดคำพูดของเจ้าซะ” หากนางลืมตาขึ้นมาคงได้เห็นใบหูที่แดงซับสีด้วยความอับอาย บังอาจมาว่าเขาตัวเหม็นทั้งที่ก็อาบน้ำทุกวัน มันน่าจับบีบคอให้ตายตรงนี้ดีหรือไม่