บทที่ 177

เพียงสะบัดชายแขนเสื้อ กลีบเหมยฮวารอบกายพลันหยุดหมุน พากันพวยพุ่งเข้าใส่ขาทั้งสองข้างขององค์หญิงต้าเหลียวราวกับห่าฝน

เดิมทีกลีบดอกไม้โปรยปรายในอากาศเป็นภาพทิวทัศน์อันงดงาม ทว่าผู้เฒ่าฟ่งกลับใช้มันต่างอาวุธ กลีบเล็กสีขาวทะลุผ่านเนื้อไปมา โลหิตสีแดงพวยพุ่งออกมาตามบาดแผลเล็กๆ นั้นราวกับสายน้ำพุ

“อ๊า!”