บทที่6.แลกเปลี่ยน 3

หญิงสาวฝืนยิ้มรับ แม้น้ำตาจะท่วมหัวใจ นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำให้คุณหญิงผู้เฒ่ามีแรงใจในการต่อสู้กับโรคร้ายต่อไป และเป็นความหวังเดียวของท่านในการดำรงชีวิตอยู่ เพื่อรอรับการอภัยจากหลานชายเพียงคนเดียว

กาสะลองเดินหาชายหนุ่มไปทั่ว จนกระทั่งพบเจอร่างสูงใหญ่ของเปรมในสวนกว้างท้ายตึก แผ่นหลังตึงแน่นใต้เสื้อตัวเล็ก และเมื่อค่ำคืนนี้ทาบทับอยู่บนร่างกายของเธอ ผิวแก้มร้อนฉ่ายามนึกถึงภาพความสัมพันธ์ลึกซึ้ง กาสะลองรีบปรับสีหน้า ก่อนจะเรียกชายหนุ่ม

“คุณเปรมคะ คุณท่านรออยู่ที่ห้องรับรองแขกค่ะ” เสียงหวานคุ้นชินหูเพราะฟังเสียงใสๆ แบบนี้มาเกือบค่อนคืน ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมา เขามองสบตากับกาสะลอง แววตาอ่อนเชื่อมฉ่ำเยิ้ม เป็นประกายแรงโลดจนหญิงสาวสะท้านไหว เธอเสก้มใบหน้าหลบเป็นพัลวัน

          “คุณหญิงตื่นแล้วหรือ?”

“ค่ะ เชิญค่ะ ท่านกำลังรอคุณอยู่” กาสะลองหมุนตัวเตรียมจะเดินนำเมื่อสถานการณ์ตรงหน้ากระอักกระอ่วน มือร้อนผ่าวเอื้อมคว้าเรียวแขนของเธอเอาไว้ รั้งเข้าหาพร้อมทั้งกระซิบถามเสียงแผ่วๆ

&ld