ตอนที่ 5 ร้านเซาปิ่งกับเรือนหลังใหม่

เมื่อหูฮูหยินเดินทางมาถึงโรงเก็บฟืนด้านหลังจวน นางตรงเข้าไปเรียกชายตัดฟืนคนใหม่ที่หน้าประตูห้อง

เด็กหนุ่มวัยสิบแปดที่มีรูปร่างสูงใหญ่ เปิดประตูออกมาท่ามกลางความมืดมิด เขาตกใจเมื่อเห็นฮูหยินของจวนมาเยือนบ่าวต้อยต่ำถึงที่นี่

“ฮูหยินมีอันใดให้ข้ารับใช้หรือขอรับ!”

“อาเฟิงเจ้าไปเลือกฟืนท่อนใหญ่ในโรงเก็บฟืนเป็นเพื่อนข้าหน่อย ข้าจะรีบเอาไปใช้คืนนี้!”

“ได้ขอรับฮูหยิน เชิญตามบ่าวมาทางนี้ขอรับ”

อาเฟิงเดินนำหูฮูหยินเข้าไปในโรงเก็บฟืนข้างเรือนพัก สตรีสูงศักดิ์ปิดล็อคประตูจากด้านในก่อนจะเดินไปประกบที่แผ่นหลังใหญ่ของบ่าวตัดฟืน

“ท่อนนี้ดีไหมครับฮูหยิน ตัดจากไม้เนื้อหอม วงปีของมันนับสิบปี ยิ่งโดนไฟเผาจะยิ่งส่งกลิ่นหอมขอรับ

“แต่ข้าว่าท่อนนี้ดีกว่า ดูหนุ่มแน่นน่าดูดชิมมากกว่าท่อนไหนเสียอีก!”

มือเรียวเอื้อมไปลูบคลำท่อนฟืนใหญ่ที่หลับไหลอยู่ใต้ร่มผ้า ก่อนจะปลดชุดปะชุนของชายหนุ่มตรงหน้าออก เหลือเพียงฟืนท่อนใหญ่ ที่ชูชันท้าทายนายสาวอยู่เบื้องหน้า 

ลิ้นเรียวเล็กไล้เลียจากปลายหัวหยักไปจนถึงโคน จนฟืนทั้งท่อนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของนาง ก่อนจะกลืนกินฟืนท่อนใหญ่เข้าไปจนมิดลำ บ่าวตัดฟืนที่ยังหนุ่มยังแน่นถึงกับครางกระเส่าด้วยความเสียวกระสัน เมื่อแก่นกายใหญ่ของเขาถูกสตรีสูงศักดิ์กำลังอมรูดราวกับกำลังกินถังหูลู่

“อ่าาส์!! ฮูหยิน”

“เจ้าชอบไหม? อยากทำอันใดต่อหรือไม่?”

“ข้าอยากให้มันเข้าไปในกายท่านขอรับ!!”

“ทำไมจะมิได้กันเล่า!”

ฮูหยินสูงศักดิ์วัยสามสิบถูกบ่าวตัดฟืนปลดเปลื้องชุดงดงามลงกองกับพื้น เหลือเพียงร่างอวบขาวที่ยืนยั่วยวนบุรุษหนุ่มเบื้องหน้า เพื่อจุดเพลิงกำหนัดในกายเขา

ปากหยักใหญ่ก้มลงดูดเต้าอวบอิ่มที่มีขนาดพอดีมืออย่างพึงใจ ในขณะที่สองนิ้วสากกำลังสอดใส่ในช่องทางรักของสตรีสูงศักดิ์เพื่อสำรวจความพร้อม

ต้นขาเรียวยกเกาะเกี่ยวเอวสอบขึ้นหนึ่งข้าง ก่อนที่ปลายหัวหยักถูกกดเข้าช่องทางรักของสตรีตรงหน้าจนมิดลำ หูฮูหยินครางกระเส่าด้วยความเสียดเสียว

ท่อนฟืนยักษ์ของบ่าวชั้นต่ำผู้นี้ช่างใหญ่โตมากกว่าชายใดที่นางเคยลิ้มรสมา 

เขาหยุดนิ่งอยู่ครู่ใหญ่แล้วจึงเริ่มโยกสะโพกสอบเข้าออกกลางกายของนายสาว มือไม้ของชายหนุ่มป่ายปะไปตามผิวเนียนนุ่มของสตรีสูงศักดิ์ ในขณะที่ปากหยักใหญ่กำลังลิ้มรสความร้อนเร่าจากปากของนาง

“อร๊างงงค์!! อาเฟิงแรงกว่านี้ได้หรือไม่?”

ฟืนท่อนใหญ่พุ่งเข้าชนช่องแคบเล็กของนายสาวอย่างถี่รัว เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มแผ่นหลังของชายหนุ่ม หลังจากที่เขากับนายสาวควบขี่กันจนถึงฝั่งฝัน น้ำรักข้นเหนียวก็ถูกปล่อยลงในกลางกายของสตรีสูงศักดิ์

เขากอดฟัดเนื้อเนียนนุ่มอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอนแก่นกายออกจากร่างหญิงสาว เสื้อชุดงามถูกสวมทาบทับร่างเดิมก่อนที่หูฮูหยินจะเดินจากไปที่เรือนใหญ่ด้วยร่องรักที่อิ่มเอม

หลิวจิ่นอิงยังคงทำหน้าที่เป็นแม่นมของจวนผู้ตรวจการจนครบหนึ่งเดือน ในตอนรุ่งสางนางต้องคอยให้นมคุณหนูอี้หลงกับจิ้งซูบุตรชายตัวอ้วนตลอดทั้งวัน พอตกกลางดึกแม้นางจะพยายามหลบเลี่ยงขุนนางเฒ่า แต่ต้องโดนเขาฉุดกระชากมาชำเราหาความสำราญจากกายนางทุกค่ำคืน 

ในคืนสุดท้ายก่อนกลับหมู่บ้าน หลังขุนนางเฒ่าได้ปลดปล่อยน้ำข้นเหนียวลงในกลางกายนางจนสมใจ เขาก็เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

ก่อนที่นางจะหลบหลีกออกจากห้องหนังสือ สายตาเรียวเหลือบไปเห็นกล่องกำปั่นขนาดเล็กที่ถูกซ่อนไว้หลังกองตำรา ภายในบรรจุของมีค่าอยู่มากมาย หญิงสาวเก็บกล่องกำปั่นเอาไว้แนบอก ก่อนจะรีบเก็บของกลับหมู่บ้านเมื่อยามฟ้าสาง

เมื่อกลับถึงหมู่บ้าน หลิวจิ่นอิงฝากบุตรชายตัวอ้วนขาวไว้กับลี่จือที่แผงซาลาเปาในตลาด ก่อนที่นางจะออกหาเรือนหลังใหม่เพื่อหลบหลีกการตามตัว จากคนในจวนผู้ตรวจการ 

นางเดินเท้ามาถึงเรือนร้างเชิงเขาที่ติดทางขึ้นบนยอดเขาเฮยจิวจู่ ด้านข้างมีแม่น้ำสายใหญ่ที่เชื่อมต่อกับลำน้ำเข้าสู่ตัวเมือง นางไต่ถามเช่าเรือนร้างจากผู้อาวุโสในหมู่บ้าน จนรู้ว่าเรือนร้างหลังดังกล่าวเป็นของอาจารย์ใหญ่ที่สอนอยู่สำนักศึกษาบนยอดเขา

หลิวจิ่นอิงจึงบากบั่นเข้าพบเขาที่สำนักศึกษาเพื่ออ้อนวอนขอเช่าเรือนร้าง ซุนเหว่ยจ้องมองหญิงสาววัยสิบเก้าที่บากบั่นขึ้นเขามาเพื่อขอเช่าบ้านต่อจากเขาด้วยความชื่นชม

เขาตกปากมอบบ้านหลังดังกล่าวให้นางกับบุตรชายได้อยู่อาศัย โดยมีเงื่อนไขว่านางจะต้องเตรียมอาหารส่งให้เขาวันละหนึ่งครั้งเพื่อจ่ายเป็นค่าเช่าบ้านของนาง

“ข้ากับลูกต้องขอบคุณเหล่าซือที่เมตตาเราสองแม่ลูกนะเจ้าคะ พวกเราจะไม่ลืมบุญคุณของท่านไปจนวันตายเลยเจ้าค่ะ”

“อย่าเกรงใจเลย ข้าเองก็เป็นเพียงบุรุษม่ายตัวคนเดียว จะเก็บงำเงินทองไว้มากมายเพื่อสิ่งใดกัน สู้ช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากเช่นเจ้าจะดีเสียกว่า เอาล่ะ! ข้าขอมอบกุญแจเรือนให้กับเจ้า พรุ่งนี้เจ้าก็ไปเก็บของตระเตรียมเข้าพักที่เรือนได้เลย”

“ขอบคุณในน้ำใจของเหล่าซืออีกครั้งเจ้าค่ะ”

หญิงสาวคารวะอาจารย์เฒ่าก่อนจะเดินทางลงเขาด้วยความลิงโลด ในวันรุ่งขึ้นนางขอฝากบุตรชายไว้กับสหายคนสนิทอีกหนึ่งวัน ก่อนที่หลิวจิ่นอิงจะกลับมาทำความสะอาดเรือนหลังใหม่เพียงลำพัง

เรือนใหม่ของนางเป็นเรือนไม้หลังเล็กขนาดกะทัดรัด ตั้งอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกมาเต็มลานกว้าง

ภายในเรือนชั้นล่างมีห้องครัวขนาดพอเหมาะ กับห้องอาบน้ำที่ถูกแยกออกไปด้านข้าง ในขณะที่ชั้นบนสุดมีห้องนอนเล็กอยู่สามห้องรับกับระเบียงที่ยื่นออกไปรับทิวทัศน์ของลำน้ำสายใหญ่ที่อยู่ใกล้เพียงไม่กี่ชุ่น

นางขายเครื่องประดับที่ขโมยมาจากจวนผู้ตรวจการไปเล็กน้อย เพื่อหาซื้อโต๊ะเก้าอี้มือสองมาวางไว้ใต้ร่มไม้ใหญ่ พร้อมกับซื้อเมล็ดพันธ์ุถั่วเหลืองและหัวมันเทศเพื่อเพาะปลูกในแปลงเล็กหลังบ้าน

หลิวจิ่นอิงตั้งใจอยากเปิดร้านขายเซาปิ่งกับน้ำชาที่เรือนหลังใหม่แห่งนี้ นางรู้มาว่าอีกไม่นานสำนักศึกษาบนยอดเขาก็จะเริ่มเปิดเรียน เมื่อถึงเวลานั้นนางจะตั้งใจฝึกฝนการเคี่ยวโจ๊กออกขายเพิ่มเติม เพื่อเลี้ยงดูตนเองกับบุตรชาย

หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย หลิวจิ่นอิงก็โอบอุ้มเจ้าลิงน้อยจิ้งซู ที่ป่ะป่ายในอ้อมกอดของนางเข้ามาอยู่ในเรือนหลังใหม่ด้วยความอิ่มเอมใจ

ทุกๆ เช้าหลังจากที่นางให้นมทารกน้อยจนหลับปุ๋ย หญิงสาวก็เริ่มเข้าครัวเพื่อทำเซาปิ่งที่นางเชี่ยวชาญ ก่อนจะวางขายที่แผงขายเซาปิ่งที่หน้าเรือน 

ก่อนหน้านี้อาจารย์เฒ่าซุนเหว่ยให้คนงานมาสร้างท่าเรือขนาดใหญ่ริมแม่น้ำใกล้กับเรือนหลังเล็ก  ทำให้มีผู้คนมากหน้าหลายตาสัญจรผ่านร้านเซาปิ่งของนางจนคึกคัก เซาปิ่งของหญิงสาวถูกขายจนหมดเกลี้ยงในตอนบ่ายของทุกวัน

หลิวจิ่นอิงเก็บของเข้าเรือนจนเรียบร้อย ก่อนจะอุ้มบุตรชายไปนอนเล่นรอนางบนแคร่ในสวนหลังบ้าน นางลงมือขุดพรวนดินจนร่วนซุยแล้วจึงหว่านเมล็ดถั่วเหลืองไปทั่วทั้งแปลง

หัวมันเทศถูกฝังกลบในแปลงผืนยาวด้านข้างจนเรียบร้อย จากนั้นนางจึงรดน้ำพวกมันจนเปียกชุ่ม จากนั้นจึงพาเจ้าก้อนแป้งที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่บนแคร่เข้าไปพักผ่อนในเรือน

ฝ่ายเหล่าซือเฒ่าที่รอเวลาเพื่อไปรับอาหารที่เรือนของหญิงสาวด้วยใจจดจ่อ หนึ่งเดือนที่ผ่านมา หลังจากที่เขาได้ลิ้มรสอาหารฝีมือของหญิงสาว ทำให้บุรุษม่ายที่ร้างราเรื่องรักใคร่มานับสิบปี เริ่มมีความรู้สึกเยี่ยงบุรุษหนุ่ม

ทุกครั้งที่เขาได้สัมผัสผิวเนียนนุ่มของนาง เป็นต้องเก็บเอาไปฝัน จนแก่นกลางกายต้องพ่นน้ำรักออกมาจนเปียกฉ่ำ

เมื่อยามอาทิตย์เข้าสู่อัสดง เหล่าซือเฒ่าเปิดประตูเรือนหลังเล็กเพื่อเข้ารับอาหารเย็นดุจเช่นเคย เขากลับพบแต่เสียงร้องไห้จ้าของเจ้าเด็กก้อนแป้ง กับร่างที่เป็นลมไม่ได้สติของหญิงสาว

เขาไม่รอช้า รีบโอบอุ้มเด็กชายใส่ไว้ในย่ามใหญ่ที่สะพายไว้ด้านข้าง ก่อนจะอุ้มหญิงสาวขึ้นรถม้าของสำนักศึกษาไปที่โรงหมอที่ใกล้ที่สุด หลังจากส่งนางเข้ารับการรักษาจากหมอเทวดาได้ไม่นาน เขาก็ออกมาแจ้งอาการเจ็บป่วยของนาง

“ข้าน้อยขอแสดงความยินดีกับเหล่าซือด้วยนะขอรับ ฮูหยินของท่านตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วขอรับ เด็กในครรภ์แข็งแรงดี"

"???"

"นี่ท่าจะเป็นบุตรชายคนโตใช่ไหมขอรับ? ครั้งก่อนฮูหยินของท่านเคยพาเขามารักษาที่นี่ ใบหน้าเขาช่างคล้ายคลึงกับท่านยิ่งนัก!!”

“แล้วข้าต้องทำเช่นใดบ้าง?”

“ข้าเขียนเทียบยาบำรุงให้ท่านแล้ว ขอเพียงนางบำรุงร่างกาย ไม่ใช้ร่างกายหักโหม แล้วต้มยาบำรุงให้นางกินทุกวันก็พอแล้วขอรับ”

“อืมม!!”

“อ้อ!! ส่วนเรื่องในยามค่ำคืน ช่วงนี้ให้งดก่อนนะขอรับ รอให้ครรภ์ฮูหยินโตขึ้นสักสี่ถึงหกเดือน พวกท่านก็ละเล่นท่าง่ายๆ ได้ขอรับ!!”

“ขอบคุณท่านหมอ ข้าเข้าใจแล้ว!!”เหล่าซือเฒ่าตอบกลับหมอเทวดาด้วยใบหน้าขึ้นสีราวกับลูกท้อสุก