8.เจ้านายไม่ว่าเอาเหรอคะ

ตอนที่ 3

2/3

"กลับดึกแบบนี้เจ้านายไม่ว่าเอาเหรอคะ"

หญิงสาวถามอย่างใสซื่อ  กษิดิศงุนงงกับคำพูดของเธอแต่ก็ตอบไปตามความจริง

"คงไม่มีใครว่าอะไรครับ ปกติผมก็กลับดึกอยู่แล้ว"

"แล้วที่บ้านไม่มีคนรอเหรอคะ"

"ไม่ครับ  ผมพักคนเดียวนี่ก็ว่าจะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนเอาไว้คอยดูแลห้องให้"

คนที่อยากหามาเป็นเพื่อนในความหมายของกษิดิศคือแม่บ้าน  เขาอยากจ้างมาไว้ทำความสะอาดคอนโดและดูแลเรื่องอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นอาหารหารกินหรือเตรียมชุดไว้ใส่ไปทำงาน  แต่ขวัญข้าวคิดไปไกลกว่านั้นมาก  เธอนั่งเขินตัวบิดเพราะคิดว่าคนที่เขาอยากให้ไปอยู่ด้วยคือตัวเอง  มือของเธอก็อยู่ไม่สุขลูบปอยผมไปมาแก้เขิน  กัดริมฝีปากตนเองอย่างอายๆ แล้วล้วงกระเป๋าเอาสิ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นลิปมันออกมาทาปาก  เขาหันกลับมามองเธอแวปเดียวก็ต้องหันขวับกลับมาอีกครั้งด้วยแววตาตกละตึง  เพราะสิ่งที่เธอกำลังใช้ทาปากอยู่มันคือปลัดขิก!  

"คุณข้าวครับ  เอ่อ..."

"ที่จริงข้าวก็คิดว่ามันน่าจะเร็วไป  แต่ข้าวก็จะเก็บไปคิดดูนะคะ"

"พกของแบบนั้นด้วยเหรอครับ"

"แบบไหนคะ  อุ้ย! เกือบเลยแล้วค่ะ  เลี้ยวขวาเข้าซอยข้างหน้าเลยค่ะคุณต่อ"

เธอตีต้นแขนเขาเบาๆ เพื่อให้ลดความเร็วลง  จากนั้นเอาปลัดขิกยัดใส่กระเป๋าโดยที่ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหยิบผิด  มันไม่ใช่ลิปติกแต่เป็นของขลังที่บูชามา!  หลังจากหักพวงมาลัยเลี้ยวขวาตามที่เธอบอกก็เจอกับหอพักตึกสี่ชั้น เป็นตึกขนาดไม่ใหญ่มาก มีห้องพักทั้งหมดน่าจะไม่ถึงห้าสิบห้อง กษิดิศชะเง้อมองเข้าไปที่ป้อมยาม เห็น รปภ.กำลังนั่งคอพับอยู่จึงถามด้วยความเป็นห่วง

"จากตรงนี้เดินไปคนเดียวได้ใช่มั้ยครับ"

"ได้ค่ะ"

"ให้ผมเดินไปส่งถึงหน้าประตูหอพักมั้ยครับ"

ขวัญข้าวมโนไปอีกว่าเขาอยากให้ชวนขึ้นห้อง หญิงสาวกลอกตาไปมาครุ่นคิด  หลังจากไตร่ตรองดูแล้วก็ได้ข้อสรุปว่าคงไม่น่าจะดี  ถ้าทำตัวเหมือนอยากมีซัมติงกับเขามากเกินไปเดี๋ยวจะถูกมองว่าใจง่าย  ดังนั้นจึงรีบปฏิเสธไปทันที

"ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวข้าวเดินไปเอง วันนี้ขอบคุณมากนะคะ คุณต่อกลับเถอะค่ะ ข้าวไม่อยากทำให้คุณต่อเดือดร้อน"

หากเขากลับช้าเพราะเธอเป็นต้นเหตุแล้วถูกเจ้านายดุขวัญข้าวคงรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย  มิหนำซ้ำดีไม่ดีเขาอาจถูกหักเงินเดือนก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นกษิดิศจะลำบากเอา  ชายหนุ่มได้ฟังแล้วก็ยิ้มบาง ๆ พอเธอลงจากรถไปแล้วเขาก็เปิดกระจกนั่งคอย  แค่อยากเห็นกับตาว่าขวัญข้าวเข้าไปในหอพักอย่างปลอดภัยดี  แต่ทว่าเธอเดินไปได้ไม่ถึงห้าก้าวก็หันกลับมาสบตาเขา  ร้อยยิ้มค่อยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้างามช้าๆ

"ข้าวก็ยังไม่มีแฟนนะคะ  บอกเฉยๆ ค่ะ ข้าวแค่กลัวว่ามันจะไม่ยุติธรรม วันนี้ข้าวรู้เรื่องคุณต่อมากขึ้นแต่คุณต่อกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับข้าวเลย ถ้าอยากรู้อะไรเพิ่มเติม...เอ่อ...มีไลน์มั้ยคะข้าวจะพิมพ์ไปบอก"

คนที่นั่งในรถทำหน้างงเพราะยังไม่ได้ถามอะไรเลยสักอย่างแต่เธอก็เล่าเป็นฉาก ๆ เหมือนเขาอยากรู้  ที่นั่งรอเพราะเขากลัวว่าเธอจะมีอันตรายไม่ได้คิดเป็นอื่น แต่ดูเหมือนว่าขวัญข้าวจะคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน กษิดิศกะพริบตาติดกันหลายครั้ง กำลังครุ่นคิดอยู่ว่าควรให้หรือไม่ให้ดี รู้ตัวอีกทีเธอก็เดินกลับมาพร้อมกับยื่นมือถือที่หน้าจอกำลังแสดงคิวอาร์โค๊ดให้เขา

"อ๋อ ครับ ๆ"

ชายหนุ่มรับมาแล้วแอดเพื่อนไปอย่างงง ๆ พอขวัญข้าวได้ช่องทางติดต่อสมปรารถนาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ข้าวไปก่อนนะคะ ฝันดีค่ะ"

"ครับ"

พอขึ้นมาถึงห้องแล้วก็กระโดดโลดเต้นเหมือนคนบ้า รีบคว้ามือถือมาเปิดช่องทางแชทที่เพิ่งเพิ่มเพื่อนไปไม่นาน อยากจะพิมพ์ไปถามเหลือเกินว่าเขาถึงบ้านแล้วหรือยัง แต่มันก็เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ จึงต้องลบข้อความที่พิมพ์แล้วทิ้งไป นั่งเฝ้ารอเวลาอย่างใจจดใจจ่อ กระทั่งผ่านไปราวสี่สิบนาที ขวัญข้าวรีบกดส่งข้อความไปถามเขาทันที

ขวัญข้าว : ถึงบ้านรึยังคะคุณต่อ

เมื่อพิมพ์ข้อความส่งไปแล้วก็จ้องมองหน้าจอรอคอยการตอบกลับ  แต่ผ่านไปนานก็ยังไม่มีข้อความติดต่อกลับมา  เขาไม่แม้แต่จะเปิดอ่านเสียด้วยซ้ำ  เธอจึงลุกขึ้นมานั่งงอนแก้มป่อง  ขวัญข้าวตัดสินใจรออยู่อย่างนั้นอีกยี่สิบนาที  ใจหนึ่งยังคาดหวังว่าที่เขาไม่ตอบกลับมาเพราะยังกลับไม่ถึงบ้าน  แต่อีกใจก็คิดเองว่าที่เขาไม่ได้เปิดอ่านเพราะไม่ได้เป็นคนชอบเล่นมือถือ  ไม่อย่างนั้นมือถือก็อาจจะวางเอาไว้ไกลตัวเลยไม่ทันได้เห็นข้อความของเธอ

หญิงสาวพยายามฝืนตาเต็มที่เพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองเผลอหลับ  จนแล้วจนรอดก็ผล็อยหลับไปจนได้  รู้สึกตัวอีกที่ก็เมื่อเสียงนาฬิกาหัวเตียงร้องปลุก  ขวัญข้าวดีดตัวเด้งขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจราวกับว่ามีใครมากระชากตัว  มือเรียวควานหามือถือไปทั่วจนพบว่ามันซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม  รีบเปิดขึ้นมาดูด้วยคาดหวัง  คิดว่าจะได้เจอสิ่งที่ดีต่อใจในเช้าวันนี้  แต่หน้าจอมือถือกลับว่างเปล่าไม่มีข้อความที่กษิดิศตอบกลับสักข้อความเดียว