เจ็บตัว

MAXWELL : PART

"บ้าไปแล้วพี่ พี่ควรถามก่อนปะวะว่าเพื่อนมิ้นท์อยากกลับกับพี่หรือเปล่า หล่อๆ แบบนี้ใช่ว่าเพื่อนของมิ้นท์จะอยากกลับด้วยนะคะ อย่างเวกัส ผู้ชายได้แค่มองไม่กล้าแตะต้องนะคะ พี่อย่ามั่นหน้าให้มากค่ะ!" ผมตวัดสายตามองหน้าอีกคนทันที ผมน่ะนะมั่นหน้า คงไม่รู้สินะว่าเวกัสน่ะ ผมจัดการมาแล้ว!

"โทษทีๆ เพื่อนพี่มันปากหมาไปหน่อย" ไอ้นิกกี้รีบบอก

"ถ้าอย่างนั้นเจอกันที่บ้านนะกัส" ไอ้นิกกี้เลื่อนมือไปจับแขนเวกัสเบาๆ แต่ทว่า เพื่อนของยัยนั่นปัดมือเพื่อนผมออกห่างทันที

"แตะต้องตัวแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ น่าเกลียด"

"ไปเถอะมิ้นท์" เวกัสเลื่อนมือเข้าไปจับมือเพื่อนตัวเองด้วยสีหน้าซีดๆ แปลกดี เพื่อนออกจะแรงจัด แต่ดูอย่างยัยนี่ดิ บื้อฉิบหาย มันจะไปทันกันได้ไงวะ

"เหมือนเธอจะเข้าใจอะไรง่ายดีนะ บอกเพื่อนเธอเข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้บ้างสิ บางทีอาจจะได้เป็นผู้หญิงของฉันต่อไป!" ผมยกยิ้มมุมปากมองเวกัสนิ่งๆ ยัยนั่นมองสบตากับผมด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เอะอะร้อง เอะอะร้อง ยัยนี่นี่มันขี้แยสุดๆ ไปเลยว่ะ

แล้วสุดท้าย เวกัสก็โดนเพื่อนของเธอลากแขนออกไป!

"ไอ้แม็กซ์ ที่พูดอ่ะ หมายความว่าไงวะ?" ไอ้นิกกี้หรี่ตามองผมอย่างจับผิด แต่ผมไหวไหล่ ไม่แคร์หน้ามันเลยสักนิด

"กูถาม ที่ว่าผู้หญิงของมึงเนี่ย มันคืออะไร!"

"มึงก็รู้ ว่ายัยนั่นอยากได้กูจะตาย!"

"เออ ก็รู้เว้ยมาน้องชอบมึง แต่แบบ คนอย่างมึงใช้ผู้หญิงโคตรเปลืองเลยว่ะ อย่างเวกัส น้องก็สวยน่ะเว้ย หวานๆ ไม่แรงจี๊ดจ๊าด แต่คนอย่างมึงก็เอามาทุกแบบไม่ใช่เหรอวะ แล้วทำไมกับเวกัส มึงถึงจงเกลียดจงชังน้องจัง"

"ก็ยัยนั่นไม่เหมือนผู้หญิงทุกคน เวกัสเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เข้าถึงมิลินได้ ยัยนั่นสามารถเป่าหูมิลินแบบไหนก็ได้ เอาง่ายๆ คือเวกัสสามารถทำทุกอย่างให้ได้ถีบตัวเองขึ้นมาเป็นแม่มิลิน"

"มึงคิดไปเองไหมวะ เท่าที่กูรู้ บ้านอยู่ติดกัน น้องไม่มีใคร เลยสนิทกับแม่มึงและเอ็นดูมิลินเท่านั้นปะวะ"

"เห็นหน้าซื่อๆ มึงคิดว่ายัยนั่นโง่เหรอวะ ร้ายกว่าที่มึงคิดก็แล้วกัน!"

ย้อนกลับไปเมื่อวันเกิด...

'คูมแม่ไม่มาหรอกค่ะ คูมพ่อโกหกมิลิน ฮึก..'

'ทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ แด๊ดดี้จะโกหกมิลินทำไมกัน ไม่ร้องนะครับคนสวยของแด๊ดดี้'

'คูมแม่ ฮึก...คูมแม่มีพ่อใหม่ ฮึก...แล้วคูมแม่จะมีลูกคนใหม่ คูมแม่ไม่มาหามิลินกับคูมพ่อแล้ว'

คำพูดของมิลิน ผมจำได้ขึ้นใจ ผมไม่รู้เลยสักนิดว่าเวกัสเอาอะไรยัดใส่หัวลูกของผมบ้าง แต่คำพูดเหล่านั้นมันทำมิลินเสียใจ

แล้วในเมื่อเวกัสทำให้ลูกสาวของผมมีความรู้สึกแบบนั้น เหตุผลอะไรล่ะ ที่ผมจะต้องดีกับยัยนั่น

"แล้วการที่มึงบอกว่าถ้าน้องเข้าใจอะไรง่ายๆ น้องอาจจะได้เป็นผู้หญิงของมึงต่อไป นี่คืออะไร?"

"อยากรู้ทำไมนักหนา"

"คำนี้มันชวนให้คิดปะวะ มึงจัดการไปแล้วหรือไง" ผมตวัดสายตามองไอ้นิกกี้ทันที

"มึงคิดว่ากูจะเอา?"

"เออ กูกลัวว่ามึงจะเอา แต่น้องคงไม่ยอมให้มึงเอาหรอก ไม่ชอบก็ปล่อยผ่าน ถ้ามึงจะเล่นกับผู้หญิงที่รักมึงและรักลูกของมึงจริงๆ อย่างเวกัส กูไม่สนับสนุนเว้ย!"

"เวรเอ้ย คนดีฉิบหาย!" ผมตวาดใส่หน้ามันทันที ร้อยวันพันปีไม่เคยยุ่ง แต่เสือกมายุ่งในเรื่องที่ไม่อยากให้ยุ่ง

"ไม่อยากได้ก็บอกกู ซื่อๆใสๆ สเปคกู!"

"หึ..." ผมแสยะยิ้มออกมาพลางเมินหน้าออกไปอีกทาง ซื่อๆใสๆ แต่เสร็จกูแล้วไง!

ทางด้านของเวกัส...

"ปากร้าย อยากซัดหน้าหงายชะมัด!" มินตราชักสีหน้าอย่างหงุดหงิด พลางปลดล็อครถแล้วดันตัวฉันเข้าไปในรถทันที จากนั้นเจ้าของรถก็เดินอ้อมไปฝั่งของตัวเอง

มินตราติดเครื่องยนต์ให้ทำงาน แต่ทว่า ไม่ยอมเคลื่อนรถออกจากตรงนั้น

"แกยอมเขาเหรอกัส"

"มิ้นท์..."

"ฉันเป็นเพื่อนเว้ย ฉันเป็นเพื่อนแก เพื่อนที่เห็นเหตุการณ์เมื่อกี้แล้วไม่โอเค แกเล่ามาเลยนะ แกยอมไอ้หน้าเก๊กปากหมาพ่อของสาวน้อยมิลินใช่ไหม?" มินตราหรือมิ้นท์เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน ไม่แปลกหรอกหากมิ้นท์จะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉัน

"มันก็หล่ออ่ะนะ แต่ดูปากดิวะ โอ๊ย เกลียดว่ะ!"

"เขาเข้าใจว่าฉันเป่าหูลูกเขา เรื่องแม่ของมิลิน"

"ยัยนางแบบคริสตินาอ่ะนะ รายนั้นควงไฮโซไปแล้วนี่หว่า"

"เขายังรอให้พี่คริสกลับมา"

"กลับมา กลับมาทั้งที่นางมีผัวใหม่ไปแล้วนี่นะ เหอะ อะไรวะ" มินตราเปล่งเสียงหัวเราะขำ

"โสดๆ ซิงๆ สวยๆแบบแก หมอนั่นไม่สน เราควรถอยนะกัส ถอยออกมาเริ่มต้นใหม่ อย่าปล่อยให้เขาเห็นเราเป็นของตาย!"

"...แต่ฉันรักเขา"

"ว่าละ เพื่อนกู เพื่อนเพียงคนเดียวที่กูรัก โอ๊ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้วะ!" แล้วมินตราก็สอดแขนเข้ามารวบลำคอของฉันไปกอดทันที เช่นเดียวกับน้ำตาของฉันที่ไหลออกมาทันทีเช่นกัน

มันเจ็บมากๆ เลยนะที่ต้องรักผู้ชายไม่มีหัวใจ โปรไฟล์เขาดีทุกอย่าง เป็นแด๊ดดี้ที่รักลูกมากๆ นั่นแหละเหตุผลที่ทำให้ฉันหลงรักเขา เขาดูแลลูก เหมือนที่พ่อของฉันดูแลฉัน แล้วฉันก็เพียงแต่อยากเป็นอีกคนที่มีส่วนทำให้สาวน้อยมิลินมีความสุขมากๆ อยากให้รู้ว่าแม้แม่จะทิ้งไปแต่ก็ยังมีคนรัก อยากเป็นกำลังใจให้แด๊ดดี้ของมิลินว่าอย่าท้อ และขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้เขาโดยที่ฉันไม่รู้ตัวว่านานวันความรู้สึกเหล่านั้นมันจะก่อตัวเป็นความรัก แล้วก็รักมากไปแล้วจริงๆ

"เปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่นะกัส ฉันรู้เว้ยว่าเพื่อนฉันมีดีที่จิตใจ แต่แกสวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เปลือกเว้ย บางครั้งเราควรเปลี่ยนแปลงเปลือกนอกให้น่าทาน ผู้ชายแบบหมอนั่น ชอบผู้หญิงสวยจัด และเด่นมากๆ ฉันรู้ ฉันดูออก"

"ไม่อ่ะ ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้น คนจะรัก อยู่เฉยๆ เขาก็รัก"

"ไม่รักเว้ย อยู่เฉยๆ มันไม่รัก ถ้าแกรักเขาแกต้องเปลี่ยนแปลงลุคใหม่ ถ้าอยากแอบรักแอบร้องไห้แบบนี้ต่อไป แกก็ไม่ต้องมาฟังฉัน!"

"..." ฉันเงียบทันทีที่ได้ฟัง

"แกเป็นเพื่อนฉันนะ เพื่อนเจ็บ ฉันก็เจ็บ ฉันไม่ยอมให้ไอ้หน้าเก๊กมาว่าเพื่อนฉันแบบนี้หรอก ฉันไม่ยอม!"

นานมากที่ฉันนั่งคุยเรื่อยเปื่อยกับมินตรา จนเวลาปาเข้าไปจนมืด มินตราถึงยอมขับรถกลับมาส่งฉันที่บ้าน

"จำคำพูดของฉันน่ะเวกัส อย่าไปร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายคนนั้น อย่าทำให้มันเห็นและคิดว่าเราเป็นเพียงแค่ของตาย!" คำว่าของตาย ทำให้ฉันใจหายวาบ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยอมหันไปพยักหน้ากับเพื่อนแต่โดยดี

"ขับรถดีๆ นะ ถึงบ้านไลน์บอกด้วย"

"อืม..." ฉันยิ้มให้มินตราอีกครั้งจากนั้นก็เปิดประตูรถ หมุนตัวไปยืนที่หน้าบ้าน แล้วมองมินตราขับรถผ่านหน้าฉันไป

"พี่กัส..." เสียงเรียกชื่อฉันส่งผลให้ฉันตวัดสายตาไปยังเสียงนั้นทันที เห็นเป็นมิลินร้องไห้มองฉันอยู่บ้านของเธอ ใจหายวาบ เมื่อเด็กหญิงวัยห้าขวบก้าวขาออกมายังพื้นถนน แม้จะเป็นถนนสองเลนแคบๆ แต่รถที่กำลังวิ่งเข้ามา ทำให้ฉันก้าวขาออกไปที่เบื้องหน้าทันที

"มิลินอย่ามา..."

ปี๊นๆๆๆ เสียงบีบแตรดังสนั่น แต่มิลินไม่ได้ฟังฉัน เด็กหญิงวัยห้าขวบเดินปาดน้ำตาแล้วตรงมายังด้านหน้า ฉันไม่ได้สละเวลาคิดว่าหากฉันวิ่งสวนไปฉันจะเจอกับอะไร ฉันจะเจ็บตัวไหม รถจะชนไหม รู้แค่ว่าต่อให้รถจะชน ฉันโตแล้ว ฉันคงทนได้ ฉันคงไม่เจ็บอะไรมากมาย แต่มิลินยังเด็ก มิลินคงทนไม่ได้ คิดได้แบบนั้น ฉันวิ่งเข้าคว้าตัวมิลินเข้าสู่อ้อมกอดทันที

ปี๊นนนๆๆๆๆ

เอี๊ยดดดดดดดด!

เสียงบีบแตร ประสานกับเสียงเบรคอย่างแรง เป็นจังหวะที่ฉันอุ้มมิลินแนบอก แล้วพลิกตัวหลบรถจนทั้งแขนและขาอีกทั้งยังแผ่นหลังของฉันกระแทกกับพื้นถนนอย่างจัง

"กรี๊ดดดดดด"

"ว๊ายยยยยยย!" ฉันได้ยินเสียงร้องของมิลินและได้ยินเสียงของป้ามารีญา ฉันรู้สึกแสบตรงที่ขากระแทกกับพื้นถนน แต่ฉันโล่ง ที่เราทั้งคู่ไม่ถูกรถชน

"มิลิน เวกัส!"

"เลี้ยงลูกกันยังไง อยากตายนักหรือไง!" เสียงของคนขับตะโกนมาด่าจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงป้ามารีญาขอโทษไวๆ

"มิลิน!" เสียงอีกคนตะโกนตามหลัง ก่อนที่ฉันจะค่อยๆ ปล่อยมิลินออกจากอ้อมกอด เมื่อป้ามารีญาเข้ามาถึงตัว

"ฮึก...ฮื่อ..."

"ไม่เจ็บนะลูก ไม่เป็นอะไรแล้ว เวกัส..." ป้ามารีญาใช้มืออีกข้างมาพยุงตัวฉัน ก่อนที่พี่แม็กซ์จะเข้ามาอุ้มตัวมิลินจากป้ามารีญาปล่อยให้ป้ามารีญากับพี่นิกกี้เข้ามาพยุงฉันแทน

"เลือดออกใหญ่เลย นิกกี้อุ้มน้องเข้าบ้านก่อน!" แล้วร่างของฉันก็ถูกอุ้มในท่าเจ้าสาว แล้วตรงดิ่งเข้าบ้านไป

******

save เวกัส หายเจ็บเร็วๆ นะคะลูกสาว