บทที่ 21 หาคนงานผ่านตัวกลาง

บทที่ 21

หาคนงานผ่านตัวกลาง

            หลายวันต่อมา หานเจียเอ๋อร์มาหาตงตงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม บอกว่าซาลาเปาทั้ง 4 ไส้ขายดีจนหมดเกลี้ยงทุกวัน ทั้งยังชื่นชมลายดอกไม้ที่อยู่บนผิวของซาลาเปา

            พูดเรื่องซาลาเปาอยู่ดีๆ หานเจียเอ๋อร์พลันยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูตงตง

            “…ข้ายังได้ยินข่าวว่า ช่วงนี้โรงเตี๊ยมตระกูลฉินขายซาลาเปาไม่ออก เห็นว่าขาดทุนด้วยละ ฮิๆ”

            พูดจบ หานเจียเอ๋อร์หัวเราะคิกๆ ด้วยสีหน้าสะใจ

            อาจเพราะหานเจียเอ๋อร์เป็นคนสวย แม้ใบหน้าของนางจะแสดงความเย้ยหยันและดูชั่วร้าย แต่ตงตกลับมองว่าน่ารัก

            หานเจียเอ๋อร์ลดมือลง ผละใบหน้าออกมาแล้วถามตงตงว่า “จนป่านนี้แล้ว ยังไม่มีคนมาสมัครงานที่ร้านของเจ้าอีกหรือ”

            ตงตงยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ใช่แล้วพี่สาว คงเพราะโรงเตี๊ยมตระกูลจางเคยปิดกิจการไปครั้งหนึ่ง ก็เลยไม่มีใครกล้ามาทำงานในร้านที่ไม่มั่นคง” 

            หานเจียเอ๋อร์ถอนหายใจเฮือก “เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ละนะ ทุกคนล้วนอยากได้งานที่มั่นคงกันทั้งนั้น”

            ตงตงเห็นด้วย

            เด็กสาวทั้งสองเงียบอยู่พักหนึ่ง

            ต่อมา หานเจียเอ๋อร์พูดขึ้นด้วยสีหน้าราวกับมีความคิดดีๆ “จะว่าไปแล้ว เจ้าลองไปหาคนที่ถนนทางใต้ใกล้กับย่านโคมแดงดูสิ”

            ได้ยินแบบนั้นตงตงจ้องมองหานเจียเอ๋อร์ด้วยสีหน้าสงสัย ทำไมต้องเป็นถนนทางใต้ใกล้ย่านโคมแดง?

            หานเจียเอ๋อร์เห็นสีหน้าของตงตงก็รู้ทันที จึงอธิบายเพิ่มว่า “แถวนั้นมีร้านนายหน้าจัดหาคนงานอยู่เยอะ ถึงคนงานส่วนใหญ่จะเป็นพวกไร้บ้านก็เถอะนะ แต่พวกเขาทำงานได้”

            “พวกไร้บ้านหรือ”

            “ก็ตามที่พูด พวกเขาเป็นคนไร้บ้านหรือพวกขอทานนั่นแหละ” น้ำเสียงของหานเจียเอ๋อร์ค่อนข้างฉุนเฉียว

            พวกขอทานไปรวมตัวกันที่ถนนทางใต้ใกล้กับย่านโคมแดงกันเยอะ เพราะที่นั่นเป็นแหล่งรวมร้านนายหน้าจัดหาคนทำงาน เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้ อะไรจะซื่อบื่อป่านนั้น

            หานเจียเอ๋อร์พูดต่อ “เสี่ยวเอ้อกับคนรับใช้บ้านข้าก็ซื้อมาจากที่นั่น ให้พ่อของเจ้าพาไปล่ะ ถึงจะเป็นร้านนายหน้าถูกกฎหมาย แต่แถวนั้นก็อันตรายสำหรับเด็กสาวซื่อบื่ออย่างเจ้า”  

            “เข้าใจแล้ว ขอบคุณพี่สาว”

            หานเจียเอ๋อร์เชิดหน้าแล้วส่งเสียงตอบ อืม

            …..

            …..

            ในโลกที่ตงตงจากมา มีบริษัทตัวกลางจัดหาคนงานอยู่เต็มไปหมด ตงตงจึงไม่รู้สึกแปลกใจกับระบบนี้สักเท่าไร

            พอตัดสินใจว่าจะหาคนงานจากร้านนายหน้า ช่วงบ่ายของวันนั้นเอง หลังจากปิดร้านเสร็จ ตงตงชวนจางไคเฮ่อไปยังถนนทางใต้ตามที่หานเจียเอ๋อร์แนะนำ

            เนื่องจากถนนทางใต้อยู่ไกล มิหนำซ้ำ ตอนนี้ร้านค้าของตงตงทำกำไรได้มากแล้ว สองพ่อลูกจึงนั่งรถม้ารับจ้างมาที่ถนนทางใต้

            อย่างที่ทราบดี จางไคเฮ่อเป็นอดีตหัวหน้านายกอง ย่อมรู้ว่าร้านไหนทำการซื้อขายถูกกฎหมาย และหักค่านายหน้าอย่างสมเหตุสมผล

            จางไคเฮ่อกับตงตงเข้ามาในร้านแห่งหนึ่ง หลังจากบอกคุณสมบัติและค่าแรงที่จ่ายได้กับนายหน้า ไม่นานนัก นายหน้าก็พาคนที่ตรงคุณสมบัติออกมายืนเรียงให้เลือก ก่อนจะแนะนำเป็นรายบุคคล

            ตงตงเชื่อในสายตาอันเฉียบคมของท่านพ่อ นางจึงให้เขาตัดสินใจ 

            ท้ายที่สุดก็ได้คนงานกลับมา 4 คน อายุมากสุดคือแม่ม่ายที่ขายตัวเองเพื่อฝั่งศพสามี นางอายุ 32 และทำอาหารเป็น ตงตงตั้งใจจะให้นางมาเป็นผู้ช่วยในครัว ส่วนอีก 3 คนที่เหลือ ช่วงอายุอยู่ระหว่าง 16-19 ปี ผู้ชาย 2 คนและผู้หญิง1 คน ตงตงจะให้พวกเขาช่วยงานจิ่งฝาง

            จัดการหาคนงานเรียบร้อยแล้ว ระหว่างทางกลับบ้าน ตงตงถามจางไคเฮ่อเกี่ยวกับร้านทำภาชนะ

            “เจ้าจะทำอะไรหรือ” จางไคเฮ่อถามลูกสาวด้วยความสงสัย

            “ทำหม้อไฟเจ้าค่ะ”

            “หม้อไฟ?” จางไคเฮ่อทวนคำ

            อธิบายปากเปล่าคงไม่เข้าใจ ตงตงจึงหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ ยื่นให้กับท่านพ่อ

            จางไคเฮ่อคลี่กระดาษออก

            บนกระดาษเป็นรูปวาดภาชนะทรงกลม ตรงกลางแบ่งออกคล้ายหยินหยาง ภาชนะนี้มีหูจับทั้งสองข้าง และมีเตาไฟอยู่ข้างใต้

            นอกจากนี้ นางยังเขียนตัวเลขบอกขนาดและวัสดุที่ใช้ทำภาชนะด้วย

            “วาดได้ดี” จางไคเฮ่อชมฝีมือวาดรูปของบุตรสาว

            นอกจากทำอาหารเป็นเลิศ ลูกสาวของเขายังมีความคิดสร้างสรรค์ วาดภาพออกมาได้สวย นางเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร!?

            เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ

            แทนที่จะถามเรื่องหม้อไฟหรือภาชนะ จางไคเฮ่อกลับชมฝีมือวาดภาพ เป็นไปได้ว่าเขาคงรู้จักหม้อไฟอยู่แล้ว

            “ท่านพ่อรู้จักหม้อไฟด้วยหรือ?”

            จางไคเฮ่อแสดงสีหน้าเหมือนระลึกความหลัง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

            “ก่อนที่จะรู้จักกับแม่ของเจ้า พ่อเป็นทหารในกองทัพของแม่ทัพเสวี่ย ครั้งหนึ่งพ่อเคยเดินทางไปกวาดล้างกบฏทางเหนือ ในละแวกที่พวกเราตั้งค่ายนั้น อยู่ใกล้กับหมู่บ้านของชนกลุ่มน้อย ทางเหนืออากาศค่อนข้างหนาวเย็น ชาวบ้านแถบนั้นพอล่าสัตว์มาได้ พวกเขามักล้อมวงทำหม้อไฟกินกัน”

            “อย่างนี้นี่เอง”

            เคยได้ยินว่าวัฒนธรรมกินหม้อไฟเริ่มมาจากชาวมองโกล จางไคเฮ่อพูดถึงกบฏทางเหนือและชนกลุ่มน้อย มิน่าเล่า เขาถึงรู้จักหม้อไฟ

            “น้ำซุปหม้อไฟของพวกเขา ตุ๋นจากเนื้อติดกระดูกของสัตว์ที่ล่ามาได้ รสชาติจึงไม่ซ้ำ พวกเขาจะเติมเกลือกับสมุนไพรดับกลิ่นคาว กินไปกินมาก็รู้สึกว่าไม่เลว แต่หม้อไฟของเจ้า เหตุใดถึงงใช้หม้อรูปร่างแบบหยินหยาง?”

            จางไคเฮ่ออธิบายรสชาติหม้อไฟที่ตนเคยกิน ทั้งยังถามบุตรสาวในท้ายประโยค

            “เพราะข้าตั้งใจจะทำน้ำซุปออกมาสองแบบ แบบแรกเป็นน้ำซุปกระดูกหมู แบบที่สองเป็นน้ำซุปหมาล่ารสเผ็ด”

            จางไคเฮ่อยังคงแสดงสีหน้าสงสัย

            ตงตงกล่าวเพิ่มเติมว่า “ให้อธิบายเปล่าๆ คงไม่เข้าใจ หากได้หม้อมาแล้ว พวกเรามาล้อมวงกินหม้อไฟด้วยกันนะท่านพ่อ!”

            ต้นฤดูใบไม้ร่วงอากาศค่อนข้าง ร้านอาหารส่วนใหญ่ล้วนเพิ่มเมนูตามฤดูกาล ทว่าหม้อไฟนั้นสามารถกินได้เรื่อยๆ ตงตงเชื่อว่าเมนูนี้จะเป็นเมนูยอดฮิตของร้าน

            จางไคเฮ่อเห็นรอยยิ้มอันมั่นใจของบุตรสาว เขาเองก็ชักอยากรู้แล้วว่า ‘หม้อไฟหมาล่า’ จะหน้าตาอย่างไร รสชาติแบบไหน 

            “ได้ ข้าจะรอชิมหม้อไฟของเจ้า!”