บทที่ 25 เป้าหมายของฉินเจี้ยนถิง

บทที่ 25

เป้าหมายของฉินเจี้ยนถิง

            สถานที่ใหญ่โตนี้คือโรงเตี๊ยมตระกูลฉิน

            ยามบ่ายเป็นเวลาดื่มชากินของว่าง

            ‘ฉินเจี้ยนถิง’ เถ้าแก่ใหญ่ของโรงเตี๊ยมตระกูลฉินกำลังนั่งดื่มชาในห้องรับรองกับลูกชายคนรอง

            ทันทีที่เหอจ้าวเข้ามาในห้อง ฉินเจี้ยนถิงพลันถามว่า “รสชาติหม้อไฟหมาล่าเป็นยังไงบ้างล่ะ”

            เหอจ้าวเหลือบมองสองพ่อลูก ก่อนจะตอบอย่างระมัดระวัง

            “หม้อไฟของโรงเตี๊ยมตระกูลจางทำออกมาได้อร่อยขอรับน้ำซุปออกมา 2 รสชาติ หนึ่งเผ็ด หนึ่งกลมกล่อม แต่เข้ากันเป็นอย่างดี กินเท่าไรก็ไม่น่าเบื่อขอรับ”

            ในฐานะหลงจู๊ (ผู้จัดการ) เหอจ้าวตอบตามความจริง

            ทั้งนี้ เพื่อเปรียบเทียบข้อดีข้อเสียระหว่างโรงเตี๊ยมตระกูลฉินกับโรงเตี๊ยมคู่แข่ง การลำเอียงจะทำให้ร้านไม่พัฒนา

            เถ้าแก่ใหญ่ฉินได้ยินแบบนั้นยังคงรักษาสีหน้าสุขุม

            ขณะที่ลูกชายคนรอง ‘ฉินเฟยอวี่’ ขมวดคิ้วไม่พอใจ

            “เท่าที่ฟังมามีแต่คำชม แล้ว…ไม่มีอะไรที่ผิดพลาดบ้างเลยหรือ” ฉินเฟยอวี่ถามด้วยบรรยากาศกดดัน 

            “ไม่มีขอรับ ทั้งการบริการและขั้นตอนเก็บเงิน จางตงตงทำได้อย่างรอบคอบ รวดเร็วและรัดกุมขอรับ”

            “แปลกแหะ” ฉินเฟยอวี่พึมพำ

            ได้ยินว่าจางตงตงเป็นเพียงเด็กสาวอายุ 15 ยังอ่อนประสบการณ์ แถมนิสัยขี้ขลาด

            ก่อนหน้านั้นถูกหลงจู๊ของตัวเองโกงเงินไปทั้งหมด ทำให้โรงเตี๊ยมตระกูลจางต้องปิดกิจการ

            ถึงอย่างนั้น…

            2 เดือนให้หลัง จางตงตงกลับมาเปิดร้านขายซาลาเปา

            ซาลาเปาของนางอร่อยมาก ขายหมดทุกวัน

            ต่อมา นางทำโจ๊กและปาท่องโก๋ขาย ทั้งที่เป็นเมนูอาหารเช้าแสนธรรมดา แต่ลูกค้าที่อุดหนุนล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘อร่อย’

            สำคัญกว่านั้น เมนูอาหารเช้ายังขายหมดเกลี้ยงทุกวันเหมือนกับซาลาเปา และตอนนี้ นางหันมาขายหม้อไฟหมาล่า

            เพียงไม่กี่วัน ลูกค้ามากมายต่างต่อแถวเพื่อกินหม้อไฟหมาล่าโรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            อยากรู้เสียจริง หม้อไฟหมาล่าอร่อยขนาดนั้นเชียวหรือ

            “จุดผิดพลาดเล็กๆ ก็ไม่มีหรือ” เถ้าแก่ใหญ่ฉินเจี้ยนถิงถามเหอจ้าว

            เหอจ้าวตอบตามความจริงเช่นเดิม

            “ไม่มีขอรับ”

            ฉินเจี้ยนถิงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น “ด้วยวัยเท่านาง ไหนจะทำอาหาร ไหนจะบริหารร้าน หากแม้แต่เจ้ายังชมว่านางเก่ง เช่นนั้นนางคงมีความสามารถจริงๆ”

            “หามิได้ขอรับ” เหอจ้าวตอบกลับอย่างนอบน้อม ทั้งยังพูดถึงเรื่องที่คุณชายต้วนเซียวออกหน้าปกป้องจางตงตง

            ฉินเจี้ยนถิงหยุดคิดไปพักหนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มแล้วกล่าว “เห็นทีว่าโรงเตี๊ยมตระกูลฉินเราต้องรีบซื้อสูตรจากนาง ก่อนที่โรงเตี๊ยมตระกูลหานจะชิงตัดหน้า”  

            “เรื่องนี้ข้าน้อยเห็นด้วยขอรับ”

            เมื่อปรึกษากันจบ เถ้าแก่ใหญ่ฉินมอบหมายให้หลงจู๊เหอไปเจรจากับจางตงตง

            ฉินเจี้ยนถิงต้องการขายหม้อไฟหมาล่า ก่อนที่หานป๋อเหล่ยจะซื้อสูตรของนางไป

            เหมือนกับซาลาเปาของจางตงตงที่หานป๋อเหล่ยได้สูตรของนางไปทำขายก่อนเขา

            …..

            …..

            ย้อนกลับมา

            ณ โรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            ระหว่างกำลังเก็บร้านในตอนเย็น จิ่งฝางมองตงตงด้วยท่าทีลังเล

            ผ่านไปพักใหญ่ หลังจากที่ตัดสินใจแล้ว จิ่งฝางก็เดินเข้ามาถามเด็กสาวด้วยความกังวลใจ

            “ตงตง เมื่อตอนบ่ายหลงจู๊จากโรงเตี๊ยมตระกูลฉิมาที่นี่ใช่หรือไม่ และยังทดสอบเจ้าอีก แบบนี้จะไม่มีปัญหาแน่หรือ”

            คราวก่อนที่เหอจ้าวมากินซาลาเปาร้านตงตง วันต่อมา โรงเตี๊ยมตระกูลฉินก็ลอกเลียนแบบซาลาเปาไส้ฟักทองหวาน

            คราวนี้เหอจ้าวมากินหม้อไฟหมาล่า อีกประเดี๋ยว คงมีข่าวว่าโรงเตี๊ยมตระกูลฉินเปิดขายหม้อไฟด้วยกระมัง

            ตงตงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจแล้วตอบ

            “เขาทดสอบว่าข้าคิดเงินผิดหรือไม่”

            “ตงตงเก่งขนาดนั้นจะคิดเงินผิดได้ยังไง!” จิ่งฝางโต้กลับจนคอขึ้นเอ็น

            “ข้าไม่มีทางคิดผิดอยู่แล้ว”

            “ใช่ไหมล่ะ”

            “อีกอย่าง พวกเขาไม่มีทางเลียนแบบรสชาติหม้อไฟเหมือนของข้าหรอก พี่จิ่งฝางไม่ต้องเป็นห่วง” ตงตงพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ

            ความอร่อยของหมาล่าอยู่ที่น้ำซุปและซอสจิ้ม นอกจากต้องตวงเครื่องปรุงใส่อย่างเหมาะสม ควบคุมอุณหภูมิไฟ ความลับอีกอย่างก็คือเครื่องปรุงที่ใช้ ตงตงซื้อจากร้านค้าในระบบ อย่างพวกยี่หร่า พริกหอมและซอสสำเร็จ

            จิ่งฝางเห็นสีหน้ามั่นใจของตงตง ความกังวลพลันผ่อนคลายลง

            นั่นสินะ ขนาดซาลาเปาว่าทำง่าย มิหนำซ้ำโรงเตี๊ยมตระกูลฉินยังมีพ่อครัวฝีมือดี พวกเขายังทำออกมารสชาติไม่ได้ใกล้เคียงตงตงเลยสักนิด

            สรุปคือไม่มีใครเลียนแบบรสชาติอาหารของตงตงได้นั่นเอง

            ความกังวลของเขานับว่าสูญเปล่าแล้ว

            …..

            …..

            2-3 วันต่อมา

            โรงเตี๊ยมตระกูลจางเปิดกิจการอย่างปกติ

            มิหนำซ้ำ ช่วงนี้คนในเมืองอู่เฉิงให้ความสนใจโรงเตี๊ยมตระกูลจางเป็นอย่างมาก แค่ยามเซิน (15.00-16.59 น.) หม้อไฟหมาล่าก็ขายหมดแล้ว  

            เมื่อของขายหมดเร็ว ทุกคนก็ช่วยกันเก็บร้านและทำความสะอาด

            ในขณะที่ทุกคนกำลังแยกย้ายกลับบ้าน หลงจู๊เหอก็มาขอพบตงตงพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง

            พอมองดูดีๆ ชายหนุ่มที่มากับเหอจ้าวคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับที่มากินหม้อไฟหมาล่าเมื่อหลายวันก่อน แถมเหอจ้าวยังเรียกฝ่ายนั้นว่า ‘คุณชายรอง’

            “หลงจู๊เหอ วันนี้หม้อไฟหมาล่าร้านเราหมดแล้ว ท่านกับคุณชายท่านนี้มาเสียเที่ยวแล้วเจ้าค่ะ” ตงตงบอกด้วยท่าทางนอบน้อม จะมากจะน้อยอีกฝ่ายก็เป็นลูกค้า

            หลงจู๊เหอรีบบอก “ไม่ใช่ๆ ข้ากับคุณชายรองมาที่นี่เพราะมีเรื่องอยากคุยกับเจ้า”

            ตงตงเหลือบตามองคุณชายรอง จากนั้นผงกศีรษะให้ทีหนึ่ง

            “สวัสดีเจ้าค่ะ”

            “สวัสดี”

            คุณชายรองฉินยิ้มกรุ่มกริ่มบนมุมปาก ขณะเดียวกันสายตาของเขากวาดมองมองหัวจรดเท้าเหมือนกำลังประเมิน

            จังหวะที่คุณชายรองขยับปากเหมือนจะพูดบางอย่าง เสียงของจางไคเฮ่อดังขึ้น

            “ตงตง!”

            ทุกคนเบนความสนใจไปที่จางไคเฮ่อ

            ไม่นาน จางไคเฮ่อก็เดินเข้ามายืนข้างลูกสาว “หลงจู๊เหอ คุณชายรองฉิน วันนี้ร้านเราขายของหมดเกลี้ยง พวกท่านคงต้องมาใหม่พรุ่งนี้แล้ว”

            “เถ้าแก่ใหญ่มาพอดี พวกเรามีธุระสำคัญอยากคุยกับเถ้าแก่เนี้ยน้อย แต่ถ้าไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย ก็เหมือนเป็นการเอาเปรียบนาง”

            “ธุระสำคัญหรือ?” จางไคเฮ่อถามซ้ำ

            ตงตงเองก็กะพริบตาอย่างสงสัย

            จังหวะที่เหอจ้าวกำลังอธิบายจุดประสงค์ที่มา  

            สายตาของของฉินอวี่เฟยเหลือบเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังแบกกระสอบแป้งเดินผ่านประตูหลังร้านไปพอดี

            หือ?

            ทันใดนั้นเองสายตาของฉินเฟยอวี่ฉายแววเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากฉีกยิ้มชั่วร้าย

            ช่างบังเอิญเสียจริง ‘น้องชาย’ ต่างมารดาของกู้อวี้ชุนก็อยู่ที่นี่ด้วย!