บทที่ 28 ตัวตนของเหยียนหลิ่ว

บทที่ 28

ตัวตนของเหยียนหลิ่ว

            แม้ว่าสองพ่อลูกจะเห็นใจเหยียนหลิ่วมากแค่ไหน แต่ต้องอดกลั้น ทำได้เพียงมองเด็กหนุ่มถูกลากตัวไปอย่างเงียบๆ  

            เมื่อเสียงเอะอะสงบลง ตงตงแหงนหน้าถามจางไคเฮ่อ

            “ท่านพ่อ ท่านรู้อยู่แล้วใช่หรือไม่ว่าพี่ชายหลิ่วไม่ใช่แค่บ่าว เขาเป็นใครหรือ”

            แค่บ่าวธรรมดาคนหนึ่ง คงไม่ได้รับความใส่ใจจากคุณชายใหญ่ขนาดนี้ 

            ใส่ใจถึงขั้นทารุณบ่าวอย่างรุนแรง 

            และที่สำคัญ!

            การแสดงออกของกู้อวี้ชุนเหมือนชิงชังเหยียนหลิ่วเข้ากระดูกดำ แบบนี้ไม่ปกติแล้ว

            จางไคเฮ่อจะไม่ตอบตงตงก็ได้

            แต่พอคิดว่า ตงตงยื่นมือช่วยเหลือเหยียนหลิ่วคนแรก นางควรร้ความจริงและมีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องจากนี้เอง

            หลังจากลังเลอยู่สักครู่ จางไคเฮ่อก็บอกตงตงให้เข้าบ้านก่อน แล้วจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง

            เมื่อสองพ่อลูกเดินเข้ามาในบ้าน จางไคเฮ่อก็เปิดปากพูดทันที 

            “เหยียนหลิ่วเป็นลูกนอกสมรสของแม่ทัพกู้”

            ดวงตาของตงตงเบิกกว้างเหมือนได้ยินเรื่องเหลือเชื่อ

            ต่อมา นางก็ย่นหัวคิ้ว เอียงหัวทำหน้าสงสัย 

            “ได้ยินว่าพวกขุนนางชอบเลี้ยงอนุไว้เต็มบ้าน ถ้าพี่ชายหลิ่วเป็นลูกนอกสมรส ทำไมเขาถึงถูกทารุณ และยังถูกทำเหมือนว่าเป็นแค่บ่าวรับใช้?”

            ตอนตงตงเห็นเหยียนหลิ่วครั้งแรก ทั้งเสื้อผ้าทั้งร่างกายที่ผอมแห้ง ดูอย่างไรเหยียนหลิ่วก็ไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีนัก

            อีกอย่างที่น่าสงสัยมากๆ

            ยุคศักดินาแบบนี้ ผู้ชายที่แต่งงานมีภรรยาแล้ว สามารถรับอนุเข้าบ้านได้อีกเป็นโขยง

            ถึงเป็นลูกนอกสมรส ก็เป็นลูกเหมือนกันไม่ใช่หรือยังไง

            ทำไมคนเป็นพ่อถึงเพิกเฉย มองดูลูกคนโตทำร้ายลูกอีกคนได้ลงคอ

            จางไคเฮ่อเข้าใจสิ่งที่ตงตงกำลังสงสัย จึงอธิบายแบบรวบรัด

            “แม่ทัพกู้เหว่ยแต่งงานกับท่านหญิงหมิงซูเหยา…ท่านหญิงเป็นธิดาของอ๋องสิบ เชื้อพระวงศ์ย่อมเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง เดิมที ท่านหญิงมีจิตใจริษยา แม่ทัพกู้เหว่ยเองก็มีนิสัยเจ้าชู้ ถึงมีอนุเป็นสิบ แต่อนุพวกนั้นไม่มีใครตั้งครรภ์สักคนเดียว ยกเว้นก็แต่แม่ของเหยียนหลิ่วที่เป็นบ่าวในจวน”

            “เพราะนางเป็นบ่าวเลยไม่ถูกท่านหญิงจับตามองใช่หรือไม่” ตงตงคาดเดา

“ถูกต้อง”

            แม่ของเหยียนหลิ่วเป็นบ่าวตัวเล็กๆ ไม่ได้แต่งเข้ามาเป็นอนุ เลยไม่ถูกท่านหญิงจับตามอง หนำซ้ำ ไม่มีใครรู้ว่าในท้องของนางจะอุ้มลูกของแม่ทัพกู้

            ทั้งหมดก็เป็นแบบนี้เอง! 

            ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมกู้อวี้ชุนถึงเกลียดเหยียนหลิ่วเข้ากระดูกดำ 

            จางไคเฮ่อเล่าต่อว่า “แต่โชคชะตามักเล่นตลกกับชีวิตคนเสมอ ยิ่งเหยียนหลิ่วเติบโต ใบหน้าของเขายิ่งคล้ายแม่ทัพกู้ เพราะอย่างนั้น วามลับที่เขาเป็นลูกชายลับๆ ถึงได้แดงขึ้นมา”

            “แล้วไม่มีใครสนใจเลยหรือ”

            จางไคเฮ่อส่ายหัวไปมา “ไม่มีใครกล้าพูดเรื่องที่เหยียนหลิ่วเป็นลูกนอกสมรสของแม่ทัพกู้ คนที่วิจารณ์เรื่องนี้ หากไม่ถูกไล่ออกก็หายตัวอย่างไร้ร่องรอย แม่ของเหยียนหลิ่ว จู่ๆ ก็หายตัวไปเหมือนกัน ที่เจ้าเด็กคนนั้นยังรอดมาได้เพราะแม่ทัพกู้ขอท่านหญิงเอาไว้”

            “แต่เขาก็ถูกทำเหมือนว่าเป็นสวะอยู่ดี” ตงตงพูดเสริมพร้อมกับกำหมัด

            จางไคเฮ่อส่งเสียง อืม เห็นด้วย

            คนที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยคงถูกขายหรือไม่ก็ถูกฆ่า

            ท่านหญิงอะไรนั่นจิตใจอำมหิตนัก

            แม่ทัพกู้อะไรนั่นก็ด้วย ยังจะเรียกตัวเองว่า ‘พ่อ’ ได้อีกหรือ

            เพิกเฉยแม้จะเห็นว่าลูกคนโตทารุณน้องชาย 

            ช่างน่ารังเกียจทั้งบ้านจริงๆ

            ขณะที่ตงตงคิดด้วยความโกรธ มือใหญ่ของจางไคเฮ่อวางบนศีรษะเล็กของบุตรสาว

            “ตอนนี้พวกเราทำอะไรไม่ได้ นอกจากใช้ชีวิตเหมือนเดิม เตรียมของไปโรงเตี๊ยมกันเถอะ เรื่องที่ว่าจะช่วยเหยียนหลิ่วยังไงค่อยๆ คิดกันดีกว่า”

            ตงตงถอนหายใจเฮือกอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะตอบเสียงอ่อยๆ 

            “เจ้าค่ะ”

            …..

            …..

            อย่างที่บอก สิ่งที่จางไคเฮ่อกับตงตงทำได้ตอนนี้คือการวางเฉยแล้วรอโอกาส  

            เมื่อมาถึงโรงเตี๊ยม ตงตงดำเนินชีวิตอย่างปกติ

            ขายอาหารเช้าหมด ก็เตรียมของทำหม้อไฟหมาล่าขายต่อทันที

            ถึงใจจะกังวลเรื่องของเหยียนหลิ่ว หากก็ต้องมีสมาธิกับงานตรงหน้า 

            ในตอนบ่าย ลูกค้ายังคงเข้าเต็มร้าน

            แต่มีลูกค้าโต๊ะมากันสองคน ค่อนข้างเรื่องมาก อยากให้ตงตงไปรับรอง

            หลังจากจิ่งฝางเดินมาบอก และทันทีที่ตงตงเดินมาโต๊ะของลูกค้า ‘เรื่องมาก’ นางพลันตกตะลึง

            ลูกค้าเรื่องมากสองคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น ฉินเฟยอวี่กับกู้อวี้ชุนนั่นเอง!

            ชาติก่อน ตงตงไม่เพียงทำงานอยู่ก้นครัว ฝึกฝนการเป็นแม่ครัว นางยังมีประสบการณ์รับรองลูกค้า เจอคนมาหลายประเภท

            ดังนั้นตงตงรีบเก็บอาการตะลึง แล้วยิ้มให้ลูกค้าด้วยความเป็นมืออาชีพ

            “คุณชายกู้ คุณชายฉิน ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ เมนูเขียนบนกระดานอยู่ทางนั้น พวกท่านจะรับอะไรดีเจ้าคะ”

            ชายหนุ่มทั้งสองคนเหลือบมองป้ายกระดานเพียงแวบเดียว ก่อนหันมาสั่งว่าจะรับทั้งหมดนั้นอย่างละ 10 จาน

            ตงตงยกของทั้งหมดมาเสิร์ฟด้วยความคล่องแคล่ว

            เมื่อเสิร์ฟของครบแล้ว ตงตงขอตัวไปทำงานต่อ แต่ฉินเฟยอวี่กลับเรียกให้เด็กสาวนั่งลง

            “นั่งลงคุยกันก่อนสิ เถ้าแก่เนี้ยน้อย”

            ตงตงแอบสูดหายใจลึกๆ ด้วยความรำคาญ ก่อนจะตอบกลับอย่างอ่อนหวาน

            “คุณชายฉิน ข้ายังไม่สะดวกคุยเจ้าค่ะ เชิญพวกท่านทานให้อร่อย”

            ฉินเฟยอวี่คลี่ยิ้มบนมุมปากอย่างชั่วร้ายแล้วว่า “ไม่อยากช่วยเจ้านั่นหรือ”

            ตงตงกะพริบตา ทำหน้าไร้เดียงสา

            “เจ้านั่น? คุณชายฉินหมายถึงใครหรือ”

            คำพูดของตงตงทำเอาคุณชายทั้งสองพ่นเสียงหัวเราะออกมา 

            “ฮะฮะ…ฮะๆๆ”

            “หากวันนั้นข้าไม่ได้เห็นว่าเหยียนหลิ่วช่วยพ่อเจ้าขนของ ท่าทางของเจ้า คงทำให้ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่รู้จักไอ้ตัวน่าสมเพชนั่นจริงๆ”

            คนรู้จักถูกพูดจาดูถูก ตงตงย่อมโกรธ

            หากกระนั้น นางยังคงแกล้งตีหน้าซื่อต่อไป

            “คุณชายฉินหมายความว่ายังไงหรือ”

            ฉินเฟยอวี่กุมท้องหัวร่อ

            “โอ้ย…ท่าทางของเจ้าทำข้าขำไม่ไหวแล้ว”

            “…”

            “เห็นคนถูกทำร้ายปางตายต่อหน้า แต่กลับมีใจมาขายของต่อ เจ้าเองก็เป็นคนเลือดเย็นสินะเนี่ย” กู้อวี้ชุนบอก 

            ถึงแม้ตงตงจะเป็นคนเก็บอารมณ์เก่ง แต่พอถูกชายทั้งสองทำเหมือนนางเป็นตัวตลก ก็ใช่ว่าจะอดทนไหว  

            เด็กสาวเปลี่ยนจากตีหน้าไขสือเป็นปั้นหน้านิ่ง ถามฉินเฟยอวี่ด้วยโทนเสียงไร้อารมณ์  

            “เข้าเรื่องเถอะ คุณชายฉิน ท่านต้องการอะไรจากข้า”

            ฉินเฟยอวี่คลี่ยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย ก่อนจะถามเด็กสาว

            “เจ้าคนน่าสมเพชเหยียนหลิ่ว เจ้าสนิทกับเขามากไม่ใช่หรือ อยากช่วยเขาหรือไม่”

            “....”