บทที่ 29 หนอนแมลง

บทที่ 29

หนอนแมลง

            พอเห็นเด็กสาวเงียบ ฉินเฟยอวี่พลันกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ

            “ได้ยินว่าเจ้าคนน่าสมเพชถูกลงโทษให้อดข้าวอดน้ำ บนตัวยังเต็มไปด้วยบาดแผล บอบช้ำภายนอกภายใน ขืนปล่อยเอาไว้ เขาอาจตายได้เลยไม่ใช่หรือ ถ้าอยากให้ข้าพูดกับกู้อวี้ชุนให้ปล่อยตัวเขาละก็ ข้าช่วยเจ้าได้...เถ้าแก่เนี้ยน้อย”

            ถูกอย่างที่ฉินเฟยอวี่พูดมา

            สิ่งที่น่าเป็นห่วง ไม่ใช่เรื่องที่เหยียนหลิ่วถูกขัง แต่เป็นอาการบอบช้ำที่สาหัสหลังจากถูกซ้อม หากปล่อยทิ้งไว้อาจทำให้เขาตายได้

            ตงตงคิดพร้อมกับมองชายหนุ่มทั้งสองคนสลับกันไปมา

            ดูอย่างไรก็เป็นการจัดฉาก

            เป้าหมายคือสูตรหม้อไฟหมาล่า 

            เริ่มแรก ฉินเฟยอวี่กับหลงจู๊เหอมาขอซื้อสูตรหม้อไฟหมาล่า

            ตงตงปฏิเสธ

            ต่อมา เหยียนหลิ่วถูกซ้อมด้วยข้อกล่าวหาว่าปีนกำแพงจะบุกบ้านตระกูลจาง

            แล้วบ่ายวันนี้ ฉินเฟยอวี่กับกู้อวี้ชุนก็มาหา เสนอเงื่อนไขว่าจะปล่อยตัวเหยียนหลิ่ว แลกกับซื้อสูตรหม้อไฟหมาล่าของตงตง

            “ข้อต่อรองล่ะ”

            ตงตงถามด้วยสีหน้าเยือกเย็น แม้จะเดาออกว่าฉินเฟยอวี้ต้องการอะไร

            “ขายสูตรหม้อไฟหมาล่าให้โรงเตี๊ยมตระกูลฉินซะ แล้วสหายของข้าจะปล่อยเขา…ไม่สิ จะช่วยรักษาเขาให้ด้วย”

            ว่าแล้วเชียวต้องเป็นแบบนี้

            สวะ!

            เดรัจฉาน!!

            ตงตงเงียบคิดอีกครู่หนึ่ง ก่อนตอบฉินเฟยอวี่ด้วยสีหน้าสงบ

            “ขอเวลา 2 วัน ข้าอยากปรึกษากับท่านพ่อก่อน”

            “ได้ 2 วันก็ 2 วัน”

            ฉินเฟยอวี่ยอมรับข้อเสนอ

            ทางด้านกู้อวี้ชุน ตั้งแต่ต้นจนจบเอาแต่มองตงตงด้วยสายตาเหมือนส่อแววคุกคาม

            ตงตงจ้องมองกลับอย่างไม่กลัวเกรง

            ฉินเฟยอวี่เห็นแบบนั้น พลันรู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้ไม่เหมือนอย่างที่คนเขาพูดกัน

            เท่าที่รู้มา จางตงตงเป็นเด็กขี้ขลาด ไม่ค่อยฉลาด ถึงได้ถูกหลงจู๊คนเก่าหลอกเอาเงินไป

            แต่ว่า ตั้งแต่เริ่มเจรจา แววตาของนางแสดงถึงความต่อต้าน ทั้งท่าทางที่สงบเยือกเย็น ต่างจากอายุของนาง

            พูดตามตรง สตรีแบบนางเป็นประเภทที่เขาเกลียดที่สุด

            ส่วนกู้อวี้ชุนไม่สนใจตงตงอยู่แล้วเพราะในสายตาของเขา ผู้หญิงชาวบ้านก็แค่หนอนแมลง

            หนอนแมลงก็ควรคู่กับหนอนแมลง

            ตงตงกับเหยียนหลิ่ว เป็นหนอนแมลงที่เหมาะสมกันดี! 

            …..

            …..

            เดิมที ทั้งสองคนไม่ได้มาที่โรงเตี๊ยมตระกูลจางเพื่อกินหม้อไฟหมาล่า แต่มาคุยข้อต่อรอง

            หลังจากตงตงบอกว่าขอเวลาคิด 2 วัน กู้อวี้ชุนกับฉินเฟยอวี่จึงสั่งให้นางคิดเงินทันที

            ตงตงคิดเงินอย่างไม่มีตกหล่น

            เมื่อทั้งสองจ่ายเงินแล้วก็ลุกไปทันที

            “เสียของจัง ถ้าไม่กินก็อย่าสั่งสิ หัดนึกถึงคนไม่มีกินบ้างเถอะ” จิ่งฝางบ่นด้วยสีหน้าเสียดายในขณะที่เดินมาเก็บโต๊ะ

            “ช่างเถอะ พวกเขาก็แค่เด็กนิสัยไม่เสีย ชอบกินทิ้งกินขว้าง” ตงตงพูดพร้อมกับกัดฟันกรอดๆ  

            จิ่งฝางผงกศีรษะอย่างเห็นด้วย

            ต่อมา ชายหนุ่มพลันมองตงตงด้วยความสับสนพลางกล่าวว่า “ตงตงก็ยังเด็กอยู่เลยไม่ใช่หรือ พูดจาเหมือนผู้ใหญ่จังเลยนะ”  

            เอ่อ...

            ถูกจิ่งฝางทัก เด็กสาวนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ ออกมา

            “แหะๆ”

            “ข้าเองก็เสียดายของเหมือนกันเถอะ”

            “นั่นสินะ”

            ในเย็นวันนั้น

            หลังจากเก็บกวาดทำความสะอาดเสร็จ และปิดประตูหน้าโรงเตี๊ยมเรียบร้อย ตงตงเรียกทุกคนมารวมตัวกันที่โถงด้านล่าง

            ทุกคนมองหน้ากันไปมาด้วยความสงสัยและสับสน แต่ไม่มีใครกล้าถาม มีก็แต่หยูฮูหยินก็เอ่ยออกมา 

            “เถ้าแก่เนี้ยน้อย กำลังเจอเรื่องหนักใจใช่หรือไม่ หากข้าช่วยอะไรได้ จะช่วยเต็มที่”

            หยูฮูหยินอายุเยอะสุดในบรรดาลูกจ้างในร้าน แค่เห็นสีหน้าหนักอึ้งของตงตงก็เดาความคิดออก

            ตงตงผงกหัวขึ้นลง ยอมรับตามจริงว่าโรงเตี๊ยมกำลังเจอปัญหาหนัก

            ทุกคนได้ยินแบบนั้นต่างก้มหน้าซึมๆ

            เพิ่งได้ทำงาน ทั้งยังได้เจอเจ้านายดีๆ พวกเขาจะถูกไล่ออกอีกแล้วหรือ

            “เถ้าแก่เนี้ยน้อยจะไล่พวกเราออกหรือไม่เจ้าคะ” เสี่ยวซินเอ่ยถาม น้ำตาคลอเบ้า 

            “เรื่องไล่คนออกไม่ได้อยู่ในความคิดข้าสักนิด ที่เรียกทุกคนมารวมกันเพราะมีเรื่องอยากถาม” ตงตงบอก

            ทุกคนขมวดคิ้วอย่างสับสน

            “ถาม?” 

            ตงตงกวาดตามองทีละคน จากนั้นก็เอ่ยว่า “หากว่าโรงเตี๊ยมตระกูลจางที่เมืองอู่เฉิงปิดกิจการ พวกเจ้ายังอยากติดตามข้าไปอยู่ที่อื่นหรือไม่”

            “ปิดกิจการหรือ นั่นหมายความว่ายังไง!” จิ่งฝางโพล่งถาม สีหน้าสะเทือนใจอย่างรุนแรง

            “ขะ ขะ ข้าเองก็ไม่เข้าใจ ในเมื่ออาหารของเถ้าแก่เนี้ยน้อยขายดี ทำไมต้องปิดการด้วยหรือ” เสี่ยวกวางถามเสียงสั่นเครือจวนเจียนจะร้องไห้

            ถ้าปิดกิจการ พวกเขาก็ต้องตกงานน่ะสิ ไม่เอาหรอก!

            “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าปิดกิจการที่เมืองอู่เฉิง คิดจะย้ายโรงเตี๊ยมไปที่ไหน” จางไคเฮ่อถามด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็น มีเขาคนเดียวที่จับสังเกตในคำพูดของตงตงได้

            ตงตงยิ้มมองท่านพ่อแล้วตอบอย่างจริงจัง “เมืองหลวงเจ้าค่ะ!”

            ทุกคนประสานเสียงร้อง “หา...เมืองหลวง!?”