บทที่ 30 หาเงิน!

บทที่ 30

หาเงิน!

            จากกรณีของเหยียนหลิ่ว ทำให้ตงตงรู้ตัวว่าโรงเตี๊ยมตระกูลจางเสียเปรียบร้านค้าใหญ่ๆ อยู่มากโข โดยเฉพาะโรงเตี๊ยมตระกูลฉิน

            เพื่อเป้าหมายของตัวเอง ฉินเฟยอวี่ทำได้ทุกอย่าง แม้แต่ทำร้ายคนใกล้ตัวของตงตง

            ฉินเฟยอวี่มีกู้อวี้ชุนคอยช่วยเหลือ

            ส่วนกู้อวี้ชุนกำเริบเสิบสานขนาดได้เพราะมารดาของเขามีฐานะเป็นท่านหญิง

            ตงตงนั้นก็แค่แม่ค้าธรรมดา

            แม้ฝีมือทำอาหารของตงตงเยี่ยมยอดกว่าพ่อครัวร้านอื่น แถมรสชาติอาหารของนางกุมหัวใจของลูกค้ามากมาย แต่…แค่นี้ยังไม่พอ

            ตงตงเป็นเพียงปลาเล็กที่ว่ายในบ่อใหญ่

            บ่อใหญ่แห่งนี้มีชื่อ ‘เมืองอู่เฉิง’ และตระกูลกู้เป็นปลาใหญ่ที่ครองบ่อนี้ 

            ตงตงทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากก้มหัวยอมรับความจริง

            แต่ว่า…

            หากอยากเปลี่ยนแปลง ตงตงต้องเปลี่ยนบ่อน้ำแห่งใหม่ เมืองหลวงจึงเป็นทางเลือกที่ดี บ่อใหญ่แห่งนั้นมีปลาตัวใหญ่มากมาย หากตงตงตกได้ปลาใหญ่สักตัวสองตัว นางก็จะกลายเป็นปลาเล็กที่มีปลาใหญ่เป็นพรรคพวก

            ถึงจะไม่ง่าย แต่ต้องลองดูสักตั้ง!

            เด็กสาวคิดพร้อมกับผุดรอยยิ้มชั่วร้าย

            ทุกคนเห็นรอยยิ้มของตงตงต่างก็ลูบแขนตัวเองแล้วทำท่าขนลุก

            “เจ้ากำลังคิดแผนชั่วร้ายอะไรอยู่หรือ” จางไคเฮ่อถามบุตรสาวด้วยสีหน้าระแวง  

            ตงตงดึงสติกลับมาแล้วพูดว่า “ก่อนอื่นก็หาเงินเป็นค่าเดินทางเจ้าค่ะ!”

            “เอ๊ะ!?”

            คำพูดนั้นยิ่งเพิ่มความสับสนให้กับทุกคน

            “เดี๋ยวสิ เจ้ายังไม่บอกเหตุผลเลยว่าทำไม” จิ่งฝางร้องถาม

            ตงตงมองหน้าจิ่งฝาง เพิ่งรู้ตัวว่าลืมเล่าประเด็นหลักให้พวกเขาฟัง 

            เด็กสาวเกาหัวพร้อมกับยิ้มแห้งๆ

            ผ่านไปสักครู่ นางเปิดประเด็นว่า “หลายวันก่อน หลงจู๊เหอมาขอซื้อสูตรหม้อไฟหมาล่า แต่ข้าปฏิเสธไป วันนี้ฉินเฟยอวี่ ลูกชายคนรองโรงเตี๊ยมฉินกับกู้อวี้ชุนมาหาข้าอีกครั้งเรื่องสูตรหม้อไฟหมาล่า…”

            ทุกคนที่ได้ยินแบบนั้นต่างย่นคิ้วไม่พอใจ  

            “ถ้าขายสูตรให้ไป ร้านของเราคงทำยอดขายได้น้อยลง โรงเตี๊ยมตระกูลจางจะขาดทุนเข้าสักวัน พวกเขาต้องวางแผนทำให้ลูกค้าหลั่งไหลไปทางนั้นกันหมด” หยูฮูหยินกล่าวอย่างกังวล

            “หยูฮูหยินพูดถูก เพราะอย่างนั้นข้าถึงปฏิเสธไป”

            “แล้วยังไงต่อ” จิ่งฝางถามอีก

            ตงตงเริ่มเล่าต่อ โดยเล่าเรื่องที่เหยียนหลิ่วถูกจัดฉากและถูกทารุณ

            จากนั้นฉินเฟยอวี่กับกู้อวี้ชุนก็มาหา ใช้เรื่องของเหยียนหลิ่วมาต่อรอง

            พวกเขารู้ดีว่าแค่เจรจาอย่างเดียวไม่พอ ตงตงต้องปฏิเสธอีกแน่นอน เลยอ้างว่าจะปล่อยเหยียนหลิ่วและรักษาแผลให้ด้วย  

            “เล่นสกปรกนี่น่า!” เสี่ยวซินกำหมัด โกรธจนเลือดขึ้นหน้า

            “ถ้าคิดจะช่วยคน มีแต่ต้องขายสูตรเท่านั้นใช่หรือไม่ขอรับ” เสี่ยวกวางถามตงตงด้วยตาปริบๆ

            “ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว อีกอย่าง พี่หลิ่วช่วยข้าทำงานหนักๆ ตั้งเยอะ ฝ่าฟืนเอย แบกกระสอบแป้งเอย หากข้าไม่ช่วยเขา ข้าเองก็รู้สึกระอายใจ” อาฉีกล่าวด้วยสีหน้าหงอยๆ  

            ทั้งสามคนพูดไม่ผิด 

            เพราะอย่างนั้น ตงตงถึงอยากช่วยเหยียนหลิ่ว แต่การช่วยเหลือของนาง ใช่ว่าจะหลับหูหลับตาช่วย

            ตงตงคิดว่าจะขายสูตรให้โรงเตี๊ยมตระกูลฉิน แต่จะย้ายร้านไปที่เมืองหลวง

            เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ ทุกคนต่างเข้าใจดี โรงเตี๊ยมตระกูลจางเสียเปรียบโรงเตี๊ยมฉินอยู่มาก

            แม้ร้านของตงตงจะมีลูกค้าคนใหญ่คนโตมาอุดหนุน แต่ว่ากันตามจริง หากทางนั้นทำเรื่องสกปรก โดยไร้หลักฐานเอาผิด พวกนั้นก็ลอยนวลอย่างใสๆ

            “พี่จิ่งฝาง เรื่องของท่านลุง ข้าคิดว่าควรพาท่านลุงไปกับเราด้วย” แล้วตงตงก็หันไปพูดกับหยูฮูหยินต่อ “ลูกๆ ของหยูฮูหยินก็ด้วยนะ พาทุกคนไปด้วยกันให้หมด”

            “นั่นใช้เงินไม่น้อยเลย” หยูฮูหยินพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ

            จิ่งฝางพยักหน้ารัวๆ เห็นด้วยกับหยูฮูหยิน 

            ถึงอย่างนั้น...

            เด็กสาวกลับยิ้มอย่างไม่แยแส

            “ข้าถึงบอกยังไงเล่า พวกเราต้องหาเงินเป็นค่าเดินทางกันก่อน”

            “แต่แบบนั้นเจ้าต้องใช้เวลาเป็นเดือนๆ เชียว” จิ่งฝางว่า

            ตงตงส่ายหน้า ยิ้มอย่างสบายใจ

            “แค่ 2 วันเท่านั้น”

            “หา!!??”

            ทุกคนประสานเสียงร้องด้วยความแปลกใจอีกครั้ง    

            …..

            …..

            วันต่อมาตงตงปิดร้าน ใช้เวลาครึ่งวันเดินสำรวจตลาดกับหยูฮูหยิน

            เมื่อเห็นสินค้าในเมืองอู่เฉิง และราคาสินค้าแล้ว นางพลันตัดสินใจได้ว่าจะหาเงินก้อนแรกอย่างไร

            สินค้าในระบบร้านค้าราคาถูกกว่าตั้งเยอะ

            หากตงตงใช้ประโยชน์จากระบบร้านค้า นำของในนั้นออกขายตามตลาดในท้องถิ่น ตงตงย่อมหาเงินได้เป็นกอบเป็นกำ

            แต่วิธีนี้จะทำได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น ถ้าถูกทางการสืบแหล่งที่มาของสินค้า ตงตงจะหาคำอธิบายไม่ได้ แล้วก็อาจถูกจับ

            อย่างไรก็ตาม เพื่อเงินค่าเดินทางระยะยาว ยามบ่ายวันเดียวกันนั้นเอง นางสั่งให้หยูฮูหยินไปบอกทุกคนว่า มารวมกันที่โรงเตี๊ยมในตอนเย็นเพราะมีงานให้ทำ

            หลังจากหยูฮูหยินไปแล้ว ตงตงปิดประตูโรงเตี๊ยม จากนั้นเปิดระบบร้านค้า

            ซื้อเครื่องเทศทำหมาล่า 100 จิน ราคา 3,000 อีแปะ

            ซุปก้อนหมาล่าสำเร็จ 100 ก้อน ราคา 1,300 อีแปะ

            น้ำจิ้มหมาล่า 10 จิน ราคา 400 อีแปะ

            น้ำจิ้มงาคั่ว 5 จิน ราคา 200 อีแปะ

            พริกป่นหมาล่า 10 จิน 500 อีแปะ

            ยอดเงินทั้งหมด 5,400 อีแปะ ( 5 ตำลึงเงิน 400 อีแปะ)

            ถือว่าถูกมาก!

            ไม่เพียงแค่นั้น ตงตงยังมีคูปองส่วนลด 1,800 อีแปะ

            นางซื้อสินค้าทั้งหมดนี้ในราคา 3,600 อีแปะเท่านั้น!!

            ได้ยินว่าคุณชายต้วนเซียว บุตรชายของเจ้าเมืองชอบกินของอร่อย ตอนนี้กำลังติดใจหม้อไฟหมาล่า

            ด้วยเหตุนี้ รุ่งเช้าวันพรุ่งตงตงจะเอาของพวกนี้ไปขายให้เขาที่จวน

            กระนั้น เป้าหมายของตงตงไม่ใช่แค่คุณชายต้วนเซียว

            นางยังมุ่งเป้าไปที่ถังเหวิน ซานหลัวเฉินและหายเจียเอ๋อร์ด้วย

            เด็กสาวกวาดสายตามองสินค้าในระบบร้านค้าต่อ

            ตงตงซื้อลูกกวาดรสผลไม้รวม ผลไม้อบแห้ง คุกกี้รวมรส

            นอกจากนี้ นางยังซื้อเครื่องประดับหลายชิ้น เสื้อผ้าสวยๆ พัดและร่มอีกมากมาย 

            ก่อนจะไปจากเมืองอู่เฉิง ขอตักตวงเงินสักหน่อยเถอะ!