บทที่ 51 สวัสดี เหล่าผู้เป็นมิจ…มิจฉาชีพ

บทที่ 51

สวัสดี เหล่าผู้เป็นมิจ…มิจฉาชีพ

            ย้อนกลับมาที่ฉินเฟยอวี่

            ทันทีที่ตงตงวิ่งหนีไปอย่างไม่เห็นฝุ่น บ่าวของเขาเร่งหาน้ำสะอาดมาล้างหน้าล้างตาให้เจ้านาย

            ผ่านไปนานโข อาการปวดแสบปวดร้อนที่กระบอกตาถึงค่อยบรรเทาลง

            แต่ถึงอย่างนั้น เบ้าตาของฉินเฟยอวี่ยังบวมเป่งเท่ากำปั้น และแดงก่ำอย่างกับลูกตำลึงสุก

            พออาการดีขึ้น ฉินเฟยอวี่ลูบหน้าลูบตาก่อนจะเดินกลับขึ้นรถม้า ตะโกนออกคำสั่งด้วยความฉุนเฉียว

            “กลับโรงเตี๊ยม!”

            “ขะ ขอรับ”

            ระหว่างนั่งรถม้ากลับโรงเตี๊ยม บ่าวผู้ติดตามทำสายตาล่อกแล่ก เหมือนไม่รู้จะมองทางไหนดี

            ตาที่บวมเป่งของคุณชายรองฉินดึงดูดสายตาของเขาอย่างมาก แต่ถ้าเผลอมองไปละก็ เขาต้องอดใจไม่อยู่ แล้วหัวเราะออกมาแน่ๆ

            อุบ…!

            เอาดีๆ ตอนนี้เขาแทบกลั้นขำไม่ไหวอยู่แล้ว

            แต่ว่า…

            ห้ามขำ

            ห้ามขำเด็ดขาดเชียว

            เหตุนี้เอง สายตาของเขาจึงส่ายไปมาทั่วรถม้า

            สักพักใหญ่ รถม้าของฉินเฟยอวี่ก็จอดหน้าโรงเตี๊ยม

            หลงจู๊เหอที่ล่วงหน้ามาจองห้องพักก่อน พอเห็นรถม้าของคุณชายรองมาจอดเทียบหน้าโรงเตี๊ยม หลงจู๊เหอพลันปรี่มารับฉินเฟยอวี่ทันที

            “คุณชายรอ…อ…เอ่อ”

            ครั้นเห็นใบหน้าของคุณชายรองแทบไม่มีเค้าเดิม หลงจู๊เหอพลันนิ่งอึ้ง ใจหนึ่งก็อยากขำ แต่อีกใจรู้ว่าทำเช่นนั้นไม่ได้

            “เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ” หลงจู๊เหอถามด้วยสีหน้าอดกลั้นสุดๆ

            “กลับห้อง” ฉินเฟยอวี่ว่า

            “อะ ทางนี้ขอรับ”

            หลงจู๊เหอผายมือไปข้างหน้า ก่อนจะเดินนำฉินเฟยอวี่มายังห้องพักที่จองเอาไว้

            ระหว่างทางฉินเฟยอวี่บ่นพึมพำอย่างเคียดแค้น “ข้าเจอนางเด็กตัวแสบแล้ว กะว่าจะทักทายเล่นๆ เสียหน่อย ไม่คิดว่านางเด็กนั่นจะใช้พริกสาดใส่หน้าข้า”

            “พริกหรือขอรับ?” หลงจู๊เหอถาม เพราะไม่เห็นเศษพริกติดตามเสื้อผ้าของคุณชายรองสักนิด

            บ่าวที่ติดตามอธิบาย “น่าจะเป็นพริกป่นผสมน้ำขอรับ”

            “อ้อ”

            “แสบจริงๆ” ฉินเฟยอวี่กำหมัดพูดอย่างสุดจะทน

            “หมายถึงหน้าหรือว่าจางตงตงขอรับ” บ่าวผู้ติดตามเอ่ยถามหน้าตาซื่อๆ

            ถ้าหมายถึงหน้า เขาจะได้รีบไปยกน้ำสะอาดมาให้ล้างทันที

            ฉินเฟยอวี่เหล่มองบ่าวของตนด้วยสายตาขุ่นเคือง แล้วตะคอกเสียงดังลั่น

            “ทั้งสองอย่าง!”

            …..

            …..

            วันถัดมา โรงเตี๊ยมตระกูลจางยังคงเปิดตั้งแต่เช้าเหมือนเดิม

            ลูกค้าทยอยเข้าร้านทีละคนสองคน เหล่าลูกค้าขาประจำสั่งเมนูเดิมๆ อย่างที่ตนชื่นชอบ ดูแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ

            แต่ว่า…

            “วันนี้ลูกค้าขาจรเยอะมาก มาจากไหนกันนะ” เสี่ยวซินเอ่ยขึ้น หลังจากเดินเข้ามาในครัว รอเสิร์ฟอาหารชุดต่อไป

            “ข้าก็คิดเหมือนเจ้า เสี่ยวซิน ลูกค้าที่เข้าร้านมีแต่คนแปลกหน้าทั้งนั้นเลย” เสี่ยวกวางเอ่อออตาม

            “พวกเจ้าคิดมากไปหรือเปล่า ตงตงทำอาหารอร่อยมาก คนเหล่านั้นคงได้ยินชื่อเสียงฝีมือแม่ครัวน้อยของเรา พวกเขาถึงตามมากินของอร่อยๆ ถึงที่นี่” จิ่งฝางพูดด้วยท่าทีปลื้มอกปลื้มใจ

            “จะใช่แน่หรือ”

            จางไคเฮ่อที่มาจากทางไหนไม่รู้ แย้งคำพูดของจิ่งฝาง

            ทั้งสามคนได้ยินเช่นนั้น ต่างหันมองจางไคเฮ่อเป็นตาเดียว

            “เถ้าแก่ใหญ่หมายถึงอะไรหรือ?” เสี่ยวซินถาม

            “เมื่อวานนี้พวกเจ้าได้ยินจากหยูฮูหยินแล้วนี่ คุณชายรองฉินตอนนี้อยู่ท่ีเมืองหลวง ไม่รู้หรอกว่ามาทำอะไร แต่ระวังตัวไว้หน่อยก็ดี”

            “ขอรับ/เจ้าค่ะ”

            ทั้งสามคนตอบพร้อมกัน

            ทั้งที่เมื่อวานตงตงกับหยูฮูหยินวิ่งกระหืดกระหอบกลับมา ทั้งยังบอกว่าเจอฉินเฟยอวี่ระหว่างทาง ฝ่ายนั้นมีท่าทางคุกคาม ตงตงจึงใช้สเปร์ยพริกไทยพ่นใส่หน้า

            อย่างไรก็ตาม

            ถึงทั้งสองจะเล่าด้วยสีหน้าตื่นเต้น แต่ก็ยังมีเวลาเลือกซื้อของเต็มสองมือกลับมา

            สรุปแล้ว ใครเป็นฝ่ายคุกคามใครกันแน่

            จางไคเฮ่อคิดพลางส่ายหัว ก่อนจะบอกให้เสี่ยวซิน เสี่ยวกวางและจิ่งฝางแยกย้ายไปทำงาน

            “เกี๊ยวแห้งพริกเสฉวนได้แล้ว”

            เสียงตะโกนของตงตงดังออกมาจากในครัว

            เสี่ยวซินรับคำว่า เจ้าค่ะ แล้ววิ่งปรู๊ดไปยกอาหารออกมาเสิร์ฟ

            “ปลานึ่งราดซอสก็ได้แล้ว”

            เมื่อเสียงของหยูฮูหยินดังขึ้น เสี่ยวกวางก็เข้ามายกอาหารออกไปเสิร์ฟเหมือนกับเสี่ยวซิน

            ทั้งในครัวทั้งหน้าร้านต่างทำงานกันอย่างขันแข็ง

            เมื่องานในครัวไม่ได้ยุ่งมาก ตงตงจึงปล่อยให้หยูฮูหยินอยู่หน้าเตา ก่อนที่นางจะออกมาหน้าร้าน เผื่อโต๊ะไหนต้องการคิดเงิน

            ตอนนั้นเอง ลูกค้าโต๊ะหนึ่งยืนขึ้นแล้วตะโกนว่า “ใครคือแม่ครัวร้านนี้!”

            ตงตงเดินเข้าไปหาลูกค้าท่านนั้นด้วยรอยยิ้ม

            “ข้าเอง ลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มหรือเจ้าคะ”

            “น้ำมันพริกเสฉวนนี้เจ้าเป็นคนปรุงเองหรือ”

            “ใช่เจ้าค่ะ”

            “ถ้าอย่างนั้นขอถามหน่อย เจ้าใช้พริกกี่ชนิด แล้วกลิ่นหอมของพริกไหม้ เจ้าตั้งใจทำหรือไม่”

            “ข้าใช้พริกสามชนิด ขอไม่บอกส่วนประกอบเนื่องจากเป็นความลับทางการค้า ส่วนกลิ่นไหม้ของพริกข้าตั้งใจทำ เพราะจะทำให้น้ำมันพริกหอมน่ากินมากขึ้น”

            “เช่นนั้นก็บังเอิญ”

            “บังเอิญ?”

            “สูตรน้ำมันพริกของทางร้านข้าก็ใช้พริกสามชนิด และเน้นกลิ่นหอมด้วยการคั่วพริกให้ไหม้”

            “แล้วอย่างไรหรือเจ้าคะ” ตงตงถามกลับด้วยการตีหน้าซื่อ

            “หมายความว่าเจ้าขโมยสูตรอาหารจากร้านของข้ายังไงเล่า!!”

            ชายคนนั้นจงใจพูดเสียงดัง

            เหล่าลูกค้าในร้านทั้งขาประจำและขาจรได้ยินแบบนั้น ต่างมองมายังตำแหน่งที่ตงตงยืนอยู่

            เมื่อลูกค้าโต๊ะแรกเปิดประเด็นขึ้นมา ลูกค้าแปลกหน้าโต๊ะถัดไปก็โพล่งขึ้นตามๆ กัน

            “ซี่โครงหมูย่างหอมพะโล้จานนี้ เหมือนกับร้านข้าเช่นกัน นางกล้าดียังไงขโมยสูตรอาหารจากร้านข้า”

            “แย่มาก แย่จริงๆ ปลานึ่งราดซอสจานนี้ด้วย วิธีใช้มีดแล่บนเนื้อปลาอย่างพิถีพิถันแบบนี้ มีเพียงร้านข้าเท่านนั้นที่ทำ ช่างเหมือนกับร้านข้ายิ่งนัก”

            ตงตงเลิกคิ้ว ฟังโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ส่งเสียงตะโกน

            เต้าหู้น้ำแดงเอย หมูกรอบน้ำผึ้งเอย ทุกคนล้วนบอกว่าตงตงขโมยสูตรมาจากร้านพวกเขา

            “ไข่เยี่ยวม้านี้ด้วย นางทำเหมือนร้านข้าเปะๆ”

            เอ๋?

            แม้แต่ไข่เยี่ยวม้า คนพวกนี้ก็กล้าแอบอ้างด้วยหรือ

            ตงตงฟังอย่างสนอกสนใจ

            เหล่าพวกเป็นมิจ(มิจฉาชีพ)ช่างมโนเก่งเหลือเกิน

            ไม่นานนัก ภายในร้านก็เต็มไปด้วยเสียงเอะอะโวยวายของเหล่าเจ้าทุกข์จอมปลอม

            หยางอี้กับหลงเจียฮุ่ยที่กำลังโซ้ยบะหมี่อย่างเอร็ดอร่อย หมดความอดทนแล้ว พวกเขาลุกขึ้นปกป้องแม่ครัวน้อย

            “พวกท่านเอาแต่กล่าวหาปากเปล่า ไหนล่ะหลักฐาน” หยางอี้บอก

            “หลักฐานก็คืออาหารพวกนี้” ชายคนหนึ่งว่า พร้อมยกจานอาหารขึ้นมาโชว์

            “หา!?”

            สองหนุ่มแห่งราชองครักษ์หลวงร้องออกมาพร้อมกัน

            “ไร้เหตุผลสิ้นดี”

            “พวกเจ้าจะรู้อะไร นางกับพ่อของนางย้ายมาจากเมืองอู่เฉิง หลังจากสูตรอาหารของร้านข้าไปขายต่อ เรื่องนี้แพร่สะพัดทั่วเมือง ไม่เชื่อก็ไปสืบเอาเอง ลองคิดดูสิ ถ้านางบริสุทธิ์ใจจริงๆ จะหนีมาที่เมืองหลวงทำไม”

            “เป็นแค่เด็กสาว จะเอาความรู้และฝีมือทำอาหารมาจากไหน เรื่องแค่นี้ก็สังเกตกันไม่ได้เชียวหรือ”

            “เหตุผลอะไรกันเนี่ย” หยางอี้พึมพำ

            “เป็นเด็กแล้วอย่างไร เป็นเด็กแล้วไม่ควรเก่งกาจเกินหน้าเกินตาพวกผู้ใหญ่หรือ” หลงเจียฮุ่ยพูดด้วยความโกรธ

            “แม่ครัวน้อยของเราอายุน้อยก็จริง นี่ก็เอามาเป็นข้อกล่าวหาว่านางขโมยสูตรได้ด้วยหรือ”

            “ก่อนกล่าวหาควรแสดงหลักฐานเป็นรูปธรรม เอาหลักฐานออกมา”

            “เอาหลักฐานออกมา!”

            “เอาหลักฐานออกมา!”

            เหล่าทหารราชองครักษ์คนอื่นๆ ทนฟังคำกล่าวหาของพวกเจ้าทุกข์จอมปลอมไม่ได้ พวกเขาลุกขึ้น ช่วยกันปกป้องตงตงอีกเสียง

            ตงตงรู้สึกซึ้งใจอย่างยิ่ง

            แต่อย่างไรก็ตาม เถียงกันไปมาเช่นนี้อย่างไรเรื่องก็ไม่จบ

            เด็กสาวตะโกนห้ามทั้งสองฝ่าย “ทุกท่านเจ้าคะ ขอบคุณพี่ชายทุกท่านที่ช่วยปกป้อง เอาเป็นว่าข้าจะรอหลักฐาน หากข้าผิดจริง ก็พาไปไต่สวนได้เจ้าค่ะ ว่าแต่ว่า พวกท่านที่มาโวยวายทั้งหลาย ร้านค้าของพวกท่านอยู่ที่ไหน ตอนลงแจ้งความก็เขียนเอาไว้ชัดๆ ด้วย เผื่อข้าว่างจะได้ลองไปชิมอาหาร ดูว่าเหมือนของร้านข้าจริงหรือไม่”

            เหล่าเจ้าทุกข์จอมปลอมได้ยินแบบนั้นต่างก็เดือดดาล ชี้หน้าโวยวายใส่ตงตงยกใหญ่

            “หนอย...เจ้าเด็กนี่!”

            “ถ้าต้องการหลักฐานนัก เดี๋ยวพวกเราจัดให้”

            “หึ จัดให้ตามคำขอ”

            โวยวายเสร็จพวกเขาก็สะบัดหน้าเดินเชิดออกร้าน

            ตงตงไหนเลยจะสนใจ

            หากทว่า...

            เจ้าทุกข์จอมปลอมทั้งหลายยังไม่ทันเดินพ้นประตูร้าน เสียงเย็นชาของจางไคเฮ่อดังขึ้น

            “ช้าก่อน”

            พวกเจ้าทุกข์จอมปลอมหันมามองชายร่างใหญ่ที่ยืนแผ่รังสีอำมหิต

            เมื่อเห็นแบบนั้น พวกเขาต่างตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัว

            “ทะ ทำไม คิดจะฆ่าคนปิดปากหรือ”

            จางไคเฮ่อส่ายหน้าแล้วว่า “พวกเจ้ายังไม่ได้จ่ายเงิน”

            อึก!