ตอนที่ 13 ลัทธิเพลิงกามารมณ์ nc

หลังจากที่แม่ทัพฉินเย่เหวินกลับมาถึงจวนของตน เขาก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างกายของเขาหนักอึ้ง ราวกับถูกสูบพลังชีวิตไปจนหมดสิ้น สาเหตุของความอ่อนล้านั้นเกิดจากการถูกเหล่าบรรดานางสนมนับร้อยที่อาศัยอยู่ในตำหนักผีเสื้อ พวกนางเป็นปีศาจสาวที่ร่านราคะอย่างแท้จริง ในช่วงสามวันที่ผ่านมา พวกนางได้กักตัวแม่ทัพหนุ่มไว้ และทำราวกับว่าร่างกายของเขานั้นเป็นเพียงของเล่นที่พวกนางสามารถปลุกและใช้งานได้ตามใจชอบ

ทุกครั้งที่ร่างกายของเขาอ่อนแรงลง พวกนางก็จะปลุกมันให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยแรงราคะที่ไม่รู้จักพอ ไม่มีสิ่งใดที่พวกนางไม่กล้าทำเพื่อให้ได้ครอบครองพลังของแม่ทัพหนุ่ม ในทุกสัมผัสและการกระทำ พวกนางเพียงต้องการสูบกลืนพลังชีวิตของเขาให้หมดสิ้น ด้วยความร่านราคะที่ไม่เคยได้รับการตอบสนองอย่างเพียงพอ พวกนางจึงสลับกันเข้าหาเขาอย่างไม่ลดละ

เมื่อแม่ทัพฉินเย่เหวินกลับมาถึงจวน ร่างกายของเขาแทบจะทรุดลงทันที ความเหนื่อยล้าจากการถูกกักขังและถูกทำร้ายทางกายใจทำให้เขาไม่สามารถทนทานต่อไปได้อีก เขานอนหลับไปข้ามวันข้ามคืน ราวกับว่าร่างกายของเขาต้องการเวลานานนับวันเพื่อฟื้นฟูจากความทรมานที่ได้รับจากเหล่านางสนมปีศาจเหล่านั้น แม้แต่ความทรหดที่เคยมีในสนามรบก็ไม่สามารถช่วยให้เขารอดพ้นจากความเหนื่อยล้าครั้งนี้ได้

"อะไรกัน! ท่อนเนื้อของข้ามันยังแข็งตัวไม่ยอมลงอีกหรือ?" แม่ทัพฉินเย่เหวินพึมพำกับตัวเองด้วยความประหลาดใจ ขนาดที่ว่าเขาถูกพวกนางสนมนับร้อยเล่นงานไปมากถึงขนาดนั้น แต่ท่อนเนื้อของเขากลับยังแข็งโด่ตั้งชูชันอยู่ตรงกลางระหว่างขาของเขา เขามองมันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมด้วยความเป็นชายที่สามารถต่อกรกับนางสนมนับร้อยเพียงลำพัง

แม่ทัพหนุ่มยิ้มอย่างพึงพอใจ ความแข็งแกร่งและอึดทนของร่างกายเขาทำให้เขารู้สึกถึงพลังที่ไม่เคยลดน้อยลง แม้ว่าเขาจะผ่านการสู้รบกับเหล่านางสนมปีศาจที่ร่านราคะอย่างไม่ปรานี แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดและไม่ยอมพ่ายแพ้ ท่อนเนื้อของเขาเป็นเหมือนสัญลักษณ์ของชัยชนะในศึกนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นยอดนักรบที่สามารถต่อกรกับศัตรูที่น่ากลัวที่สุดได้ แม้จะต้องเผชิญหน้ากับนางสนมปีศาจร้อยคนก็ตาม

"พวกนางช่างเป็นสตรีที่น่าสงสารยิ่งนัก" แม่ทัพฉินเย่เหวินคิดในใจ พลางนึกถึงชะตากรรมของเหล่านางสนมที่ต้องเผชิญกับความเก็บกดและหื่นกระหายอย่างไร้ทางปลดปล่อย พวกนางถูกปลุกอารมณ์ราคะด้วยกลิ่นหอมของกำยานที่ลอยอบอวลไปทั่วตำหนัก ทว่าพวกนางกลับไม่ได้รับการปลดปล่อยอย่างที่ควรจะเป็น ฮ่องเต้ที่ไร้น้ำยาของพวกนาง ไม่สามารถทำให้สตรีแม้แต่นางเดียวขึ้นสวรรค์ได้ เรื่องนี้ทำให้เหล่านางสนมถูกทิ้งไว้ในสภาพที่เต็มไปด้วยความกระสันอันไม่รู้จบ

แม้ความร่านราคะของพวกนางจะน่าหวั่นเกรง แต่จิตใจของแม่ทัพฉินเย่เหวินกลับเต็มไปด้วยความเอื้อเฟื้อและความเสียสละ เขารู้สึกเห็นใจพวกนางอย่างยิ่ง และตัดสินใจที่จะช่วยปลดปล่อยความทุกข์ทรมานนั้นด้วยเรือนร่างของเขาเอง ไม่ว่าเหล่านางสนมจะมีจำนวนมากเพียงใด เขายินดีที่จะดับไฟราคะของพวกนางให้หมดสิ้น ด้วยหัวใจที่แน่วแน่ เขาให้คำมั่นสัญญาว่าจะทำให้พวกนางได้พบกับความสุขสมที่พวกนางโหยหามาอย่างยาวนาน

ด้วยความตั้งใจเช่นนี้ ร่างกายของแม่ทัพฉินเย่เหวินจึงต้องแข็งแกร่งและอดทนยิ่งกว่าชายชาตรีทั่วไป เขาจะต้องสามารถทนทานและยืนหยัดอยู่ได้แม้จะต้องเผชิญหน้ากับนางสนมนับร้อย ในสนามรบแห่งความราคะนี้ เขาต้องเป็นดั่งเสาหลักที่ไม่อาจล้มลงได้ ไม่ว่าจะต้องพบเจอกับความเร่าร้อนและการท้าทายเพียงใดก็ตาม แม่ทัพหนุ่มรู้ดีว่านี่คือหน้าที่ที่เขาต้องทำให้สำเร็จ เพื่อความสุขและความสงบของเหล่านางสนมที่น่าสงสารเหล่านั้น

แม่ทัพฉินเย่เหวินเคยได้ยินข่าวเกี่ยวกับลัทธิหนึ่งที่มีชื่อเสียงแปลกประหลาดนามว่า ลัทธิเพลิงกามารมณ์ ลัทธินี้ก่อตั้งขึ้นโดยนักบวชนอกรีดที่ถูกขับไล่ออกจากสำนักเดิมของตนเพราะแนวคิดอันผิดแผกจากศีลธรรมทั่วไป ลัทธิเพลิงกามารมณ์เป็นที่รู้จักกันในหมู่ผู้คนว่าเป็นสถานที่ซึ่งผู้มีบุตรยากหรือคู่รักที่ต้องการเสริมสร้างความสัมพันธ์มักจะเดินทางมาเยือน

ลัทธินี้ยังมีชื่อเสียงในเรื่องของการสอนศาสตร์แห่งการร่วมรัก ซึ่งมีชื่อเสียงในการทำให้ผู้ฝึกมีความอึดและทนทานยิ่งกว่าที่เคย การฝึกฝนภายใต้ลัทธิเพลิงกามารมณ์ไม่ได้เป็นเพียงแค่การเรียนรู้ทางร่างกาย แต่ยังเป็นการฝึกจิตใจและควบคุมพลังชีวิต การฝึกฝนในลัทธินี้ว่ากันว่าเต็มไปด้วยความโหดหิน ทั้งการควบคุมตนเองภายใต้ความเจ็บปวดและการทนทานต่อแรงกดดันอย่างสูงสุด

ผู้ที่ผ่านการฝึกจากลัทธินี้จะได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ที่มีความสามารถเหนือธรรมดาในด้านความแข็งแกร่งทางกายและจิตใจ แต่ก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถผ่านบททดสอบอันทรหดเหล่านี้ได้ แม่ทัพฉินเย่เหวินเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นจะทัดเทียมกับผู้ที่ผ่านการฝึกฝนจากลัทธิเพลิงกามารมณ์ได้หรือไม่

ในสายของวันนั้น แม่ทัพฉินเย่เหวินได้ตัดสินใจที่จะไปเยือน ลัทธิเพลิงกามารมณ์ สักครั้ง ด้วยความมุ่งมั่นที่จะไม่ทำให้นางสนมนับร้อยคนต้องผิดหวัง เขาตั้งใจว่าจะใช้ความสามารถของตนเองในการดับไฟราคะของพวกนาง และสอนให้พวกนางได้รู้ว่าสวรรค์ที่แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร

สถานที่ตั้งของลัทธินี้อยู่ในหุบเขาลึกติดกับริมแม่น้ำที่ไหลเอื่อย แม่ทัพหนุ่มเดินทางเข้ามายังพื้นที่อันเงียบสงบ แต่ยิ่งเข้าใกล้ลัทธิมากเท่าไหร่ เขาก็เริ่มได้ยินเสียงร้องครวญครางของคู่รักหนุ่มสาวที่กำลังบรรเลงเพลงรักกันอยู่ในป่าอย่างเร่าร้อนและไร้การยับยั้ง เขาเดินไปตามเสียงนั้นด้วยความสงสัย จนกระทั่งได้พบกับชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังสอดประสานร่างกายกันอย่างรุนแรงและดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงสิ่งรอบข้างเลย

“นี่พวกท่านทำอะไรกัน?” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัย ทั้งๆ ที่รู้สึกถึงความประหลาดใจในสิ่งที่เห็น

ชายหนุ่มที่กำลังกระแทกเรือนร่างของหญิงสาวตอบกลับมาโดยไม่หยุดการเคลื่อนไหว ร่างกายของเขาทำงานไปพร้อมกับคำพูดที่พรั่งพรูออกมาจากปาก “ข้ากำลังฝึกฝนวิชา ข้ากำลังทำให้ตัวเองแกร่งขึ้น! วิชานี้หากสำเร็จ ข้าจะกลายเป็นยอดมนุษย์ และจะสามารถร่วมรักกับสาวงามได้นานกว่าเดิม”

แม่ทัพฉินเย่เหวินรู้สึกซึ้งใจที่ชายผู้นี้ยังมีน้ำใจตอบคำถามของเขาทั้งๆ ที่ตนเองกำลังยุ่งอยู่กับการฝึกฝน เขาอดประทับใจในความตั้งใจและความมุ่งมั่นของคนผู้นี้ไม่ได้ จิตวิญญาณของนักรบที่ไม่ยอมแพ้แม้แต่ในยามที่ถูกความเสียวซ่านเข้าครอบงำ ทำให้แม่ทัพหนุ่มรู้สึกว่าเขากำลังมาถูกทางแล้วในการแสวงหาวิชาที่จะช่วยเหลือนางสนมของเขาให้ได้ประสบความสุขสมอย่างแท้จริง

ลัทธิเพลิงกามารมณ์เป็นสถานที่ที่แฝงไปด้วยบรรยากาศอันเงียบสงบและลึกลับ ทันทีที่แม่ทัพฉินเย่เหวินก้าวเข้าสู่พื้นที่ภายในลัทธิ สายตาของเขาก็พบกับภาพของคู่รักหนุ่มสาวนับสิบชีวิตที่อยู่ภายในบริเวณนี้ พวกเขาล้วนแล้วแต่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ท่ามกลางแสงแดดที่ส่องลงมาบางเบา คู่รักเหล่านั้นกำลังฝึกฝนวิชาศาสตร์แห่งการร่วมรักด้วยความมุ่งมั่น เสียงร้องครวญครางดังสลับกับเสียงลมหายใจที่หนักหน่วง แสดงให้เห็นถึงความเข้มข้นในการฝึกฝนอย่างไม่ลดละ

ตลอดสองข้างทางเดินที่นำไปสู่จุดศูนย์กลางของลัทธิ มีรูปปั้นเปลือยเปล่าของชายหนุ่มหญิงสาว ตั้งเรียงรายอยู่ รูปปั้นเหล่านี้ถูกแกะสลักด้วยฝีมือช่างชั้นสูง แต่ละตัวแสดงถึงท่วงท่าของการร่วมรักในรูปแบบต่างๆ สะท้อนถึงความงดงามและความดื่มด่ำในรสแห่งกามารมณ์

เบื้องหน้าของเขาคือวิหารสีดำขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอย่างน่าเกรงขาม วิหารนี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของลัทธิ เป็นที่รู้กันว่าภายในวิหารนั้นเป็นที่พักของท่านจ้าวลัทธิ ผู้เป็นเจ้าสำนักและผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์แห่งการร่วมรัก แม่ทัพฉินเย่เหวินค่อยๆ ก้าวเดินไปอย่างเชื่องช้า เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมความงดงามและความลึกลับของสถานที่แห่งนี้ ทุกก้าวที่เขาเดินไป เสียงของการฝึกฝน ความตั้งใจ และบรรยากาศที่แฝงไปด้วยเสน่ห์และความเร่าร้อนทำให้เขารู้สึกได้ถึงความท้าทายที่จะมาถึง