ตอนที่ 5 ร่วมหอ (ในฝัน) 1.3

“ใครโทรเข้ามาในห้อง! คนกำลังจะนอนขัดอยู่ได้”มี่อิงบ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์

จ้าวมี่อิงค่อยๆ หมุนตัวจากปลายเตียงคืบคลานไปทางหัวเตียงอย่างช้าๆ ด้วยเพราะเธอขึ้นชื่อในการนอนดิ้นชนิดที่ว่าตอนเข้านอนกับตอนตื่นนอนคนละเรื่องเลยทีเดียว มือเรียวสวยไขว้คว้าหาเครื่องรับโทรศัพท์ก่อนจะยกขึ้นจ่อเข้าที่ใบหู

“ฮานโหลลลล”เสียงยานคางตอบปลายสายกลับไปพร้อมส่งเสียงหาวนอนตามติดมา

“เสี่ยวอิงยังนอนอยู่อีกเหรอ ฉันโทรเข้ามือถือแต่เธอดันปิดเครื่องก็เลยกดโทรเข้าห้อง”เสียงปลายสายถามกลับมา

“อือ...ยางนอนอยู่...มีอาราย”เธอยังตอบเสียงยานคางกลับไปด้วยยังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ในขณะนั้น

“อ่อ...ไม่มีอะไรหรอก วันนี้เป็นเทศกาลชีซีพี่ตงชวนฉันไปทานข้าวและบอกให้ชวนเธอไปด้วยกันนะจะได้มีเพื่อน ฉันก็ว่าดีนะได้มีเธอไปเป็นเพื่อนด้วยกัน ไปตามลำพังจะได้ไม่น่าเกลียด อีกอย่างพวกเราได้พักผ่อนตั้งสองวันมีเวลาว่างถือโอกาสไปเที่ยวซีอานด้วย”เสียงของเพื่อนร่วมงานอีกฝ่ายส่งเสียงปลายสายกลับมา

และนั่นทำให้มี่อิงยกมือเกาศีรษะของเธอที่ยุ่งเหยิงอยู่แล้วยิ่งยุ่งเข้าไปอีก

“เธอจะเอาฉันไปเป็นไม้กันหมาทำไม ไม่ดีเหรอที่พี่ตงรูปหล่อขวัญใจของเธอชวนไปกินข้าว แอบชอบพี่เขาอยู่แล้วจะเอาเพื่อนอย่างฉันไปขัดความสุขทำไม บอกพี่เขาไปว่าฉันขอตัวอยากนอนพักผ่อน รู้สึกไม่ค่อยสบายคล้ายว่ากำลังจะมีไข้ด้วย”มี่อิงตัดบทสนทนาเสียงห้วนอย่างไร้น้ำใจ พร้อมวางหูโทรศัพท์ไว้บนพื้นโต๊ะเพื่อไม่ต้องการรับสายจากใครอีก

“เรื่องอะไรจะไป หวังจะให้ร่วมแชร์ค่าอาหารด้วยนะสิ ตัวเองเป็นฝ่ายชวนอยากเลี้ยงข้าวผู้ชายที่ชอบ คิดหรือว่าจะรู้ไม่เท่าทันเธอแต่มาอ้างว่าพี่ตงเอ่ยปากชวน คนอย่างอิงอิงไม่โง่หรอก แค่ฝึกสามเดือนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันฉันก็รู้นิสัยหล่อนจนหมดแล้ว...ชิ!”มี่อิงคนงามบ่นพึมพำอย่างหัวเสียก่อนจะสะบัดผ้าห่มที่คลุมกายเธออยู่ในขณะนั้นออกเพื่อลุกขึ้นจากเตียงนอน

“หิวข้าวแฮะ! แต่จะให้ไปกินข้าวกับคนเห็นแก่ตัวพรรคนั้นไม่เอาด้วยหรอก สู้ไปเองคนเดียวไม่ได้ วันนี้เป็นเทศกาลชีซีเสียด้วย เมืองซีอานเขาจัดงานนี้แบบไหนนะไปเดินเที่ยวชมงานดีกว่า คนไม่มีแฟนอย่างเราใช่ว่าจะไปเดินงานเทศกาลแห่งความรักแบบนี้ไม่ได้เสียที่ไหนกันเชียว”พูดพลางกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอน กระโดดเป็นลิงพรวดเดียวเข้าไปภายในห้องน้ำทันที

เพียงไม่นานจ้าวมี่อิงปรากฏกายอยู่ในชุดลำลองสบายๆ กางกางยีนสีกรมท่ารับกับช่วงขาเรียวยาวเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนพับสำเร็จยาวถึงข้อศอก ชายเสื้อสอดเข้าไปในใต้ขอบกางเกงสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวแบรนด์ดัง ปล่อยผมสีดำยาวสยายระดับความยาวถึงกลางหลังทำทรงผมแสกกลางรับกรอบหน้ารูปไข่ของเธอ 

“ชุดนี้แหละเดินเที่ยวงานได้สบายๆ เลย แต่ว่าจะไปแบบหน้าซีดๆ จืดอย่างนี้นะเหรอ เอาสักหน่อยเถอะนะเดี๋ยวถ่ายรูปตอนเดินเที่ยวงานจะได้สวยดูดีทุกภาพ”หญิงสาวพูดพลางหัวเราะคิกคักเป็นการใหญ่

มือเรียวงามกรีดกรายพลางกางนิ้วยาวประดุจลำเทียนตั้งตรง เล็บมือถูกตัดแต่งอย่างสวยงามพร้อมเคลือบเล็บสีนู้ด อมชมพูเงาเฉิดฉาย หยิบเครื่องสำอางคส่วนตัวของเธอเริ่มแต่งหน้าให้กับตัวเองเพียงบางเบาๆ รองพื้นสีเนื้อฉาบลงบนใบหน้าเข้ากับผิวขาวอมชมพูดั่งหิมะ คิ้วไม่ต้องเขียนเพราะคมเข้มเรียงตัวสวยตามสายเลือดตรุกีของเธอ 

ดวงตาสีชากลมโตกรีดอายไลเนอร์สีดำสนิท เปลือกตาไล้กริตเตอร์สีนู้ดอมทองรวมไปถึงพวงแก้มนวลเนียนไล้บลัชออน ไฮไลท์เนื้อชิมเมอร์ มีกลิตเตอร์วิ๊งๆ เนื้อแน่น ปัดแล้วเป็นสีระเรื่อ แลดูฉ่ำสุขภาพดีทำให้ใบหน้าดูมีมิติตบท้ายด้วยลิปสติกสีกลีบบัวเนื้อแมทฉาบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอได้อย่างเหมาะเจาะและลงตัวที่สุด 

“เสร็จแล้ว”กล่าวพร้อมเม้มปากเข้าหากันเพื่อเกลี่ยสีลิปสติกให้เนียนเสมอกัน

“คนสวยยิ่งแต่งก็ยิ่งสวย สวยงามเบอร์นี้มันต้องมีสักวันที่ที่คนอย่างจ้าวมี่อิงจะต้องได้สอยผู้ชายมาเป็นแฟนในอุดมคติที่วาดฝันไว้อย่างแน่นอน ไม่นานหรอก”คนงามนอกจากชอบพูดอวยตัวเองแล้วยังเข้าข้างตัวเองเป็นที่หนึ่ง 

 ปากก็บอกว่าอยากมีแฟนแต่เจ้าหล่อนกลับไม่เปิดโอกาสให้ผู้ชายเข้าใกล้แม้แต่คนเดียว ทั้งๆ ที่มีผู้หล่อๆและร่ำรวยมากมายตกหลุมเสน่ห์คุณเธอจนโงหัวไม่ขึ้นมาตั้งแต่เข้าสู่วัยสาว ทว่าจ้าวมี่อิงกลับบอกว่าผู้ชายที่แจกขนมจีบให้เธอนั้นมิใช่ชายในอุดมคติแต่อย่างใด แล้วประเภทไหนเล่าถึงจะโดนใจเจ้าหล่อนก็มิอาจรู้ได้

คนสวยยืนส่องตัวเองอยู่หน้ากระจกอย่างพึงพอใจ พลางหันร่างหมุนวนไปมาโดยรอบ เมื่อชุดที่เลือกสวมใส่ในวันนี้แม้จะแลดูธรรมดาแต่ก็ทำให้เธอทั้งเท่และทะมัดทะแมงเสียนี่กระไร

“นี่แหละคือตัวฉันแต่งตัวเป็นเสียอย่าง เสื้อผ้าราคาเบาๆ ไม่ต้องแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้าฉันก็ดูดีได้เหมือนพวกบ้าแบรนด์เหมือนกัน”กล่าวพร้อมวางที่ปัดแก้มลงกับโต๊ะเครื่องแป้ง พร้อมหันกายหยิบกระเป๋าสะพายไหล่หมุนตัวเดินออกจากห้องพักไปอย่างรวดเร็ว