13.ไม่ชอบใจ

นิ้วที่สามซึ่งมันไม่น่าเข้ามาได้ตั้งแต่แรกกำลังขยับเข้าออกในร่างกายของเธอ เอโลอีสส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แพรขนตางอนงามเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา เธอพยายามร้องขอเพื่อให้เขาหยุด อย่างน้อยก็ช่วยหยุดพักให้เธอหายใจสักหน่อยก็ยังดี แต่ทว่าท่านลูเซียนนอกจากไม่หยุดพัก เขายังทำมันรุนแรงขึ้นอีกต่างหาก

“อะ..อ๊า! ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ ท่านลูเซียนได้โปรด..ยะ..หยุดก่อน!”

สะโพกบางบิดเกร็งทุกครั้งที่มือของเขาเคลื่อนไหว นิ้วเปียกลื่นค่อยๆ ดันเข้ามาทีละน้อย เธอขบเม้มริมฝีปากพร้อมกับพยายามดันสะโพกหนี แต่การประท้วงเล็กๆ น้อยๆ ของเอโลอีสมันไม่เป็นผลเลย เมื่อลูตินใช้มืออีกข้างของเขากอดสะโพกของเธอเอาไว้

“อยากให้หยุดอย่างนั้นหรือเอโลอีส”

เธอพยักหน้าทั้งน้ำตา พร้อมกับช้อนสายตามองหน้าเขาอย่างน่าสงสาร ลูตินแสยะยิ้มที่มุมปากก่อนที่เขาจะขยับใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา

“โกหก..เจ้าจะอยากหยุดได้อย่างไรกันในเมื่อด้านในมันบีบรัดนิ้วข้าแน่นขนาดนั้น..เอโลอีสไม่ต้องเป็นห่วงเพราะเดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกดีมากกว่าการใช้นิ้วเอง”

สิ้นเสียงนั้นเขาก็ยกเรียวขาทั้งสองข้างของเธอพาดเอาไว้บนบ่า รอยยิ้มของท่านลูเซียนมันแตกต่างจากที่เธอเคยเห็นอย่างสิ้นเชิงเพราะมันไม่ได้มีความอ่อนโยนเหมือนกับทุกครั้งที่เขายิ้มให้เธอ

นิ้วที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำหวานของเขาค่อยๆ ลูบไล้ที่กลีบดอกไม้ชุ่มน้ำ เขาใช้นิ้วแหวกเปิดมันออกก่อนจะใช้มืออีกข้างจับเข้าที่กลางลำแกร่งแล้ววางทาบมันลงไป

เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจพร้อมกับพยายามถดตัวถอยหนี เมื่อมองเห็นขนาดของเขาที่มัน..มันไม่มีทางเข้ามาได้แน่ๆ

ใบหน้างามส่ายไปมาราวกับจะบอกเขาเป็นนัยๆ ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้

“เอโลอีสไม่ต้องกลัว ข้าเตรียมความพร้อมให้เจ้า นานขนาดนั้นมันจะเข้าไปได้แน่ๆ ..ถึงจะเจ็บนิดหน่อยแต่เจ้าจะผ่านมันไปกับข้านะ”

เรือนผมสีทองสว่างสยายลงไปบนหมอนใบใหญ่ ดวงตากลมโตคู่นั้นถึงจะแดงช้ำมาแค่ไหนแต่ทว่าโดยรวมแล้วใบหน้านั้นของเธอก็ยังคงงดงามราวกับเทพีบนสรวงสวรรค์ ขนาดเธออยู่ในสภาพที่ยุ่งเหยิงเช่นนั้นก็ยังสามารถเป็นทิวทัศน์ที่งามล้ำให้แก่เขา

หากไม่เรียกว่านี่คือความคุ้มค่า เช่นนั้นลูตินก็ไม่รู้จะเรียกรางวัลความพยายามของเขาว่าอย่างไรดี

เธอผุดผ่องและไม่เคยต้องมือชายใด นี่คุ้มค่าแล้วที่เขาลงทุนปลอมตัวเป็นชายหนุ่มจนๆ เพื่อเรียกคะแนนสงสารน่ะ

และด้วยใบหน้าเช่นนั้นไม่น่าแปลกใจหรอกที่เอโลอีสทำให้บุรุษภายในงานตบเท้าเข้าหานางมากมายขนาดนั้น..

“อา..”

เธอรู้สึกถึงแรงกดเบาๆ จากส่วนนั้นที่เขาไถผ่าน ความร้อนและแข็งขึงทำให้เธอแทบสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ไหวด้วยซ้ำ เขาไม่ได้กดแทรกมันเข้ามาในทันที แต่ท่านลูเซียนกำลังจับแท่งร้อนนั้นถูไถอย่างช้าๆ ที่ส่วนนั้นของเธอ ราวกับว่าเขากำลังพยายามปลุกเร้าให้ทุกอารมณ์ของเธอมันพลุ่งพล่านขึ้นมา

“แบบนี้ก็ดีใช่ไหมล่ะ เห็นไหมว่าขนาดมันยังไม่ได้เข้าไปในร่างกายของเจ้า มันยังสร้างความสุขสมให้เจ้าได้ถึงเพียงนี้..”

ให้ตายสิ เขากล่าวถ้อยคำหยาบโลนเหล่านั้นออกมาได้อย่างไรกัน เธอไม่อยากเชื่อหูเลยจริงๆ ว่าจะได้ยินถ้อยคำเช่นนั้นออกมาจากปากของท่านลูเซียน..

เขาถูไถเบาๆ ที่เนินเนื้อนุ่มนั้น ก่อนจะกดส่วนหัวบวมแดงนั่นเข้าไปในร่องรักสีหวาน

“อื้อ!”

เธอสะดุ้งเฮือกในทันทีที่เขาล่วงผ่านเข้ามา ความเจ็บปวดฉายชัดอยู่ที่ส่วนล่าง เอโลอีสยกมือขึ้นมาเพื่อผลักเขาออก แต่ทว่ามือเล็กๆ ของเธอไม่มีผลต่อร่างกายอันแข็งแกร่งของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

“อื้อ!..จะ..เจ็บค่ะ อ๊า!!”

หยาดน้ำตารินไหลออกมามากกว่าเก่า เธอรู้สึกได้ถึงร่างกายที่ฉีกขาดเพื่อรับเขาเข้ามาได้อย่างชัดเจน มันเจ็บในแบบที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน..

“อา..ขนาดเตรียมความพร้อมให้นานขนาดนั้นเจ้าก็ยังคับแคบไปอยู่ดี..”

เขาหยุดนิ่งแล้วแช่ค้างเอาไว้เพื่อให้เธอปรับตัว เลือดสีแดงสดไหลรินออกมาจากจุดเชื่อมต่อ มันผสมปนเปกับน้ำรักสีใสจนกลายเป็นสีชมพูอ่อนๆ การหยุดเพื่อไม่ให้เธอเจ็บปวดแต่มันกลับกลายเป็นทำให้เขาทรมานแทน

“เอโลอีสเด็กดี บอกข้าทีว่าเจ้าหายเจ็บแล้ว..”

เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับถามคำถามนั้นด้วยใบหน้าที่กำลังอดกลั้นเอาไว้

จะหายเจ็บได้อย่างไรไวเช่นนั้น..หากจะทำให้เธอหายเจ็บก็มีแต่เขาต้องเอาส่วนนั้นออกไปก่อนต่างหาก

“ไม่ค่ะ..ไม่ดีขึ้นเลย..ท่านลูเซียนช่วยเอามันออกไปก่อน..”

เอาออกไปก่อน? ฝันไปเถอะ!

เขากระทำจนมันเกินครึ่งทางไปแล้วเธอกลับบอกกล่าวให้เขาเอามันออก..

“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกันเอโลอีส ข้าไม่คิดถอยหลังหรอกนะ มีแต่จะเดินหน้าเท่านั้น”

แท่งร้อนของเขากดแทรกเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ ความโอฬารนั้นดำดิ่งเข้าไปอย่างไม่ลดละฝ่าความคับแน่นเข้าไปจนถึงจุดที่ลึกที่สุด

ร่างกายของเธอสั่นไหว และเอโลอีสทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ออกมา..ปลายเล็บของเธอกำลังจิกทึ้งลงไปที่แผ่นหลังของเขา และในยามนี้อย่างไม่ต้องเดาเลย ลูตินคิดว่าแผ่นหลังของเขาคงเป็นรอยแดงเพราะถูกเล็บของเธอข่วนอย่างแน่นอน

“อื้อ!”

เธอมองเขาด้วยแววตาโกรธเคืองเล็กน้อย และเอโลอีสยิ่งไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่เมื่อเธอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้น..

เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจและสุขสม ช่วงเวลาที่เขายิ้มมันทำให้เธอไม่ชอบใจเอาซะเลย..เพราะมันเหมือนกับว่าเขากำลังมีความสุข ขณะที่เธอกำลังเจ็บปวด

“เอโลอีส..”

เขาเรียกชื่อเธอด้วยอารมณ์มากมายที่กำลังถาโถมเข้ามา ด้านในของเธอบีบรัดแนบแน่นเสียจนเขาขยับสะโพกไม่ได้ด้วยซ้ำ เลือดในกายฉีดซ่านไปหมด ส่งผลให้ลมหายใจของเขามันรุนแรงมากขึ้น

“ข้าชอบนะช่วงเวลาที่เจ้ากำลังร้องไห้น่ะ..”

น้ำตาของเธอมันกำลังบอกกล่าวกับเขาว่า..สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดได้มาอยู่ในกำมือของเขาแล้ว ยิ่งเธอร้องไห้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองมันเต้นแรงมากเท่านั้น ยิ่งเธอแสดงท่าทีเจ็บปวดกับสัมผัสของเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสุขสมมากขึ้นไปอีก เพราะมันหมายความว่าเขาคือบุรุษคนแรกที่ได้เชยชมร่างกายนี้..เป็นคนแรกที่สร้างความเจ็บปวดฝากเอาไว้ในร่างกายของเธอ..นี่มันช่างรู้สึกดีมากกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก

และทุกครั้งที่เคลื่อนไหวร่างกายของเขาก็สะท้านไม่หยุดเลย     เอโลอีสนั้นทำให้เขาได้พบเจอรสชาติของการร่วมรักที่แปลกใหม่ดีทีเดียว