6.เย็นไว้

ตอนเช้า~

บรรยากาศยามเช้าภายในป่านั้นเป็นอะไรทีดีมาก ไม่ว่าจะเป็นอากาสที่สดชื่นเย็นสบาย ไม่มีกลิ่นควันรถหรือกลิ่นควันจากโรงงานอุตสาหกรรม ไม่มีเสียงรถวิ่งหรือเสียงเครื่องจักรดังมีเพียงเสียงนกเสียงสัตว์เล็กต่างที่ตื่นมาส่งเสียงร้อง เพื่อพากันออกหาอาหารแต่เช้าตรู่

เช่นเดียวกับพลอยใสที่ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเนื่องจากเมื่อคืนทั้งร้อนทั้งเหนียวตัวนอนไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไหร่ แถมยังรู้สึกว่าร่างกายตัวเองแปลกๆ ไปยังไงไม่รู้จึงต้องรีบตื่นมาสูดอากาศยามเช้า

“อ๊า! น้ำเย็นจัง” พลอยใสสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเธอเดินมาที่ลำธารและเอาเท้าข้างขวาแตะลงไปในน้ำที่ใสแจ๋วแต่มันกับเย็นเหมือนน้ำที่ถูกแช่ในตู้เย็นซะงั้น ในมือเธอตอนนี้กำลังถือถุงสบู่ของตัวเองที่ค้นออกมาจากกระเป๋าไว้

เธอวางมันลงบนโขดหินขนาดใหญ่แล้วหยิบแปรงสีฟันกับยาสีฟันขึ้นมาเพื่อเตรียมล้างหน้าแปรงฟัน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเจ็ดโมงแล้ว แต่ภายในป่านั้นไม่ได้สว่างมากเหมือนนอกป่า แต่ก็ไม่ได้มืดมากเพราะดวงอาทิตย์ก็เริ่มส่องลงมาให้ความสว่างแล้ว

“ตื่นเช้าจัง” ร่างสูงในร้อยแปดสิบหกเดินมายืนด้านหลังของพลอยใสที่นั่งยองอยู่ข้างลำธาร เธอจึงหันไปมองก็เห็นว่าเป็นตะโขงที่เดินถือตะกร้าสบู่และหยิบยาสีฟันแปรงสีฟันออกมา

“ปกติพวกพี่เข้าห้องน้ำกันที่ไหนเหรอคะ?” เธอหยิบแปรงสีฟันที่อยู่ในปากออกมาแล้วเอ่ยถามเมื่อรู้สึกปวดท้องขึ้นมาแล้ว เนื่องจากเธอติดการเข้าห้องน้ำตอนเช้าเพื่อปล่อยถ่ายของเสียที่กินไปเมื่อวานทิ้งเป็นประจำ

“เห็นทางเดินเล็กๆ นั่นมั้ย เดินไปนิดเดียวจะมีห้องน้ำอยู่”

“ห้องน้ำคือห้องน้ำจริงๆ ใช่มั้ยคะ?” ที่ถามแบบนี้เพราะคิดว่าห้องน้ำที่เขาบอกนั้นไม่น่าจะเป็นห้องน้ำที่มีส้วมจริงๆ เพราะเธอคิดว่าในป่าแบบนี้คงไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกถึงขนาดนั้นหรอก

“ห้องน้ำจริงๆ สิ”

“จริงเหรอคะ?”

“ฉันจะโกหกเธอทำไมล่ะ”

“อ่อ หนูล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ เข้าห้องน้ำเสร็จหนูอาบน้ำนะคะ”

“ตามสบาย เดี๋ยวฉันล้างหน้าแปรงฟันเสร็จจะไปทำอาหารให้” พูดแล้วตะโขงก็บีบยาสีฟันลงบนแปรงสีฟันจากนั้นก็แปรงฟันล้างหน้าจนเสร็จจึงเดินกลับไปที่กระท่อมโดยไม่ได้ถือตะกร้าสบู่กลับเนื่องจากห็นว่าตะเข้กำลังเดินมา

“จะไปไหนเหรอ?” ตะเข้ถามเมื่อพอเขาเดินมาถึง พลอยใสก็รีบบ้วนปากตัวเองแล้วล้างปากทำท่าจะลุกออกไปทั้งที่เธอยังไม่ทันได้ล้างหน้าล้างตาเลยสักนิด หญิงสาวไม่ตอบคำถามของชายหนุ่มเพียงแต่รีบวิ่งไปยังทางที่ตะโขงบอก

เมื่อมาถึงก็เห็นว่ามีห้องน้ำขนาดเล็กตั้งเด่นอยู่ เธอจึงเปิดประตูออกเผยให้เห็นว่ามันเป็นโถส้วมแบบนั่งยอง ด้านข้างมีกระป๋องที่บรรจุน้ำอยู่ด้านในด้วย สำรวจเพียงแค่นั้นเมื่อเห็นว่ามันพอที่จะปลดทุกข์ได้เธอก็รีบเข้าไปนั่งปลดทุกข์ทันที

ภายในห้องน้ำนี้ถูกสร้างมาจากไม้ไผ่ทั้งหลัง ไม่ว่าจะเป็นเสา ผนัง หรือแม้แต่หลังคาถึงจะไม่ได้ดูหรูหราแต่สำหรับในป่าแบบนี้มีมันก็ถือว่าดีแล้ว มองสำรวจห้องน้ำไม้ไผ่หลังนี้และใช้เวลาปลดทุกข์ไปเกือบสิบกว่านาทีพลอยใสก็ออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินไปที่กระท่อมเพื่อหยิบเสื้อผ้าจะไปอาบน้ำต่อ

“ทำอะไรกินเหรอคะ?” เสียงหวานเอ่ยถามชายหนุ่มทั้งสองเมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังสาละวนอยู่ในครัวเล็กๆ

“หุงข้าวแล้วก็จะทอดไข่ กินได้มั้ยกับข้าวแค่นี้?” ตะโขงที่กำลังตอกไข่ใส่ถ้วยเอ่ยถามหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนมองพวกเขาทั้งสองคนอยู่

“กินได้ค่ะ แค่ไม่เผ็ดกินได้ค่ะ”

“อืม รีบไปอาบน้ำเดี๋ยวพวกพี่จะไปทำงานแล้ว” ตะเข้เอ่ยบอกหลังจากข้าวที่นึ่งไว้นั้นสุกแล้ว เขาจึงไปหยิบกระทะมาตั้งบนเตาเพื่อทำการทอดไข่ต่อ ส่วนพลอยใสก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่ลำธารแล้วถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างไม่ได้สนใจว่ามีสายตาของคนที่กำลังอยู่ในครัวนั้นจ้องมองอยู่

“หันหลังให้ครั้งเดียวน้องมันคิดว่าเราจะหันหลังให้ตลอดไปเลยหรือไง” น้ำเสียงสั่นเครือของตะเข้บอกเมื่อได้เห็นเรือนร่างที่ขาวสวยสมบูรณ์ของพลอยใสอีกครั้งและมันชัดกว่าเมื่อคืนนี้อีก แถมดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจพวกเขาเลยด้วยซ้ำ

ร่างเล็กนั่งลงบนโขดหินกลางน้ำแล้วยกขาตั้งขึ้นเพื่อจะถูขากับเท้า แต่หารู้ไม่ว่าท่านี้ของเธอทำให้สองหนุ่มเห็นกลีบดอกไม้งามๆ ได้ชัดขึ้นเพราะพลอยใสหันหน้ามาทางพวกเขาแต่เธอไม่ได้มองเพราะกำลังงมหาอะไรบางอย่างจากใต้น้ำอยู่

“อ่า เจอสักที..หินแบบนี้ขัดผิวจะแสบมั้ยนะ?” หญิงสาวตัวเล็กรำพึงกับตัวเองเมื่อเธอเห็นก้อนหินเล็กๆ จึงอยากนำมันมาลองขัดผิวดูบ้าง “ซี้ดด เจ็บ..” แต่เมื่อถูมันไปที่เท้าก็รับรู้ถึงความแสบขึ้นมาทันที พลอยใสจึงโยนหินก้อนนั้นทิ้งลงไปในน้ำแล้วจัดการล้างหน้าอาบน้ำแทน

“เย็นไว้ เย็นไว้…”

“บอกตัวเองเหรอ?” ตะเข้หันไปถามตะโขงที่ยืนขบกรามตัวเองท่องอะไรงึมงำอยู่ ขณะที่สายตานั้นก็จ้องไปยังร่างเล็กอย่างไม่วางตา เขาจึงพยักหน้าให้แฝดน้องแล้วยื่นถ้วยไข่ที่ตีเข้ากันแล้วนั้นให้ตะเข้ทอดมันพร้อมกับสะบัดหน้าหนีจากเรือนร่างบางนั่น

“เดี๋ยวมึงอยู่กับพลอยนะ กูไปที่โรงงานคนเดียวพรุ่งนี้มึงค่อยไปแล้วกูอยู่กับพลอย”

“แล้วเอาไปที่โรงงานด้วยไม่ได้เหรอ?”

“ที่โรงงานมีแต่ผู้ชายหื่น ขืนเอาน้องไปแล้วเดี๋ยวจะไม่ปลอดภัยเอา”

“อืม โอเค”

“อย่าเพิ่งทำอะไรน้องนะ รอทำพร้อมกู”

“เออ กูรู้หรอกน่า” ตอบรับแฝดพี่แล้วก็จัดการถอดไข่รอสาวน้อยที่ตอนนี้ยังคงนั่งเล่นน้ำอยู่ ส่วนตะโขงเขาเดินไปหยิบเนื้อสัตว์จากถังแล้วเดินตรงไปที่พลอยใสด้วยสีหน้าที่แดงก่ำเหมือนกำลังกลั้นอารมณ์ความต้องการของตัวเองไว้อยู่ และเมื่อเขาเดินมาหยุดข้างลำธารพลอยใสก็ต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกกับของสงวนของตัวเองซึ่งมันไม่ได้ปิดมิดอะไรเลย

“พี่โขง หนูอาบน้ำอยู่…”

“ฉันเห็น แค่จะเอาอาหารมาให้ควอน” ตะโขงบอกด้วยน้ำเสียบเรียบๆ เขาพยายามจะไม่สนใจกับเรือนร่างของพลอยใสที่มันช่างขาวยั่วยวนสะดุดตานั่น ทว่าเจ้าตัวเล็กเมื่อได้ยินชื่อของสัตว์เลี้ยงก็รีบลุกขึ้นจากโขดหินแล้วเดินมายืนด้านหลังของตะโขงแทน

“ขึ้นมาทำไมล่ะ ยังอาบน้ำไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ?” แค่เธอนั่งมันก็ทำให้ใจเขาสั่นแล้ว แต่พอเธอลุกออกมายืนแบบนี้มันยิ่งทำให้เขาอยากจะจับเธอให้นอนบนพื้นดินแล้วกระแทกเธอให้ความต้องการของตัวเองหายไปซะ

“อาบเสร็จแล้ว” พลอยใสตอบด้วยน้ำเสียงอ่อน แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันตัวก่อนจะมายืนด้านหลังของตะโขงเหมือนเดิมเมื่อเห็นว่าสัตว์เลี้ยงของเขากำลังคลานย้อนสายน้ำขึ้นมาหาเขา

“ยังไม่ได้ออกไปล่าสัตว์ เอาเนื้อเก่าไปก่อนนะ” ตะโขงพูดแล้วก็วางเนื้อสัตว์ที่โชกไปด้วยเลือดนั้นลงบนพื้น ควอนจึงขยับเข้ามากินมันอย่างเอร็ดอร่อยและหมดไปในเพียงเวลาไม่ถึงห้านาที

“นี่พลอยใส นายต้องจำเธอไว้ให้ได้นะ”

“พะ พี่โขงจะทำอะไร?” น้ำเสียงที่ตะกุกตะกักของพลอยใสเอ่ยบอกเมื่อเขาดึงแขนของเธอที่ยืนอยู่ด้านหลังนั้นให้มายืนด้านหน้าควอน ตะโขงไม่ตอบเพียงแต่พยามดันแผ่นหลังของพลอยใสให้ขยับเข้าไปทำความคุ้นเคยกับสัตว์เลี้ยงของเขา

“อื้อ ยะ อย่าเข้ามานะ” ดวงตากลมปิดสนิททันทีเมื่อเจ้าควอนกำลังคลานเข้ามาหาเธอ และมันก็หยุดอยู่ที่เท้าเล็กๆ ของพลอยใสก่อนจะส่งเสียงออกมาเล็กน้อยแล้วหันหลังกลับลงไปในน้ำว่ายจากไปอย่างง่ายดาย

“มันไปแล้ว รีบใส่เสื้อผ้าซะ”

“เอ่อ ค่ะ” จากนั้นพลอยใสก็ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินกลับไปที่กระท่อมก่อนจะนำเสื้อผ้าไปใส่ตะกร้าแล้วก็ปะแป้งเล็กน้อยก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ในครัว ซึ่งบนโต๊ะนั้นมีจานข้าวเปล่าวางอยู่สามจาน จานไข่เจียวหนึ่งจานและแก้วน้ำเปล่าอีกคนละใบ

“เดี๋ยวฉันจะไปทำงาน เธออยู่กับไอ้เข้นะ”

“ไปทำงานที่ไหนคะ ทำงานอะไรในป่าแบบนี้มีงานทำด้วยเหรอคะ?”

“ไม่ต้องรู้หรอก! รีบกินไปซะ!”

“ทำไมพี่โขงดุจัง” ร่างบางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ถึงเขาจะไม่ได้แสดงท่าทีที่ดุออกมาแต่คำพูดที่น้อยๆ นิ่งๆ ของเขามันเลยทำให้เขาดูเป็นคนที่ดุสำหรับเธอยังไงไม่รู้

“ฉันไม่ได้ดุ!”

“แต่การที่พี่ทำสีหน้านิ่งๆ พูดจาเย็นชาแบบนั้นทำให้พี่เป็นคนดุนะ”

“ฉันพูดจาเย็นชา เหรอเข้?” เหมือนตะโขงจะไม่รู้ตัวว่าแสดงความเย็นชาใส่พลอยใสทางคำพูดและสีหน้าเขาจึงหันไปถามตะเข้ ซึ่งก็พยักหน้าให้ คือสำหรับผู้ชายด้วยกันมันอาจจะดูปกติแต่สำหรับผู้หญิง และโดยเฉพาะผู้หญิงแบบพลอยใสมันอาจจะดูเย็นชา ดูเป็นผู้ชายที่ดุแบบไม่ได้ตั้งใจทำ

“ที่จริงมันเป็นแบบนี้อยู่แล้วอย่าไปถือสามันเลย”

“อ่อ หนูอาจจะคิดมากไป แล้วหนูต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตเลยเหรอคะ?”

“คนในเมืองในกรุงแบบเธอนี่ชอบคุยเวลากินข้าวเหรอ!?” เพราะนั่งกินข้าวทีไรแม่สาวน้อยนี่ก็ขุดคุ้ยสรรหาเรื่องมาถามทุกครั้ง หากไม่มีเธอนั่งอยู่ด้วยพวกเขาสองพี่น้องก็แค่ทอดไข่ราดข้าวนั่งกินไม่ถึงสามนาทีก็อิ่มกันแล้ว แต่นี่จะสิบนาทีอยู่แล้วข้าวในจานพวกเขายังไม่ลดลงเลย

“ใช่ค่ะ หนูกับพ่อแม่ชอบคุยไปกินไปกับข้าวจะได้อร่อยด้วย”

“เหรอ”

“ค่ะ ว่าแต่ที่หนูถามไปตอบได้มั้ยคะ?”

“ถ้าพลอยไม่อยู่ที่นี่กับพวกพี่แล้วจะไปอยู่ไหนล่ะ?” เป็นตะเข้ที่ถามกลับเพราะดูเหมือนว่าตะโขงจะเริ่มรำคาญกับความพูดมากของแม่สาวน้อยนี่แล้ว ถึงแฝดพี่ของเขาจะเป็นคนชอบเรื่องเซ็กส์ชอบกินผู้หญิงไม่ต่างจากเขา แต่ก็มักจะไม่ชอบคนที่พูดมากดังนั้นตะโขงจึงไม่ค่อยพูดมากกับใครนอกจากพ่อแม่และเขา

“ก็ไปอยู่ที่หมู่บ้านกับคุณป้าคุณลุงไงคะ”

“ในป่าแบบนี้ไม่มีคุณลุงคุณป้าหรอก”

“หมายความว่าไงคะ?”

“ก็ในป่านี่มีแต่พวกพี่สองคนนี่ไง”

“อ๊า แล้วแบบนี้หนูจะได้กลับบ้านจะได้ออกจากป่ามั้ยคะ?”

“ก็ต้องดูว่าพลอยเชื่อฟังพวกพี่มากน้อยแค่ไหน?”

“แล้ว…”

“กินข้าวเถอะ เดี๋ยวพาไปเดินเล่น” ตะเข้จึงต้องรีบตัดบทเมื่อพลอยใสกำลังจะถามต่อ ถึงแม้รูปร่างหน้าตาเธอดูจะเป็นผู้หญิงเรียบร้อย ดูใสๆ แต่กลับมีความพูดมากอยู่พอตัว หากปล่อยให้พูดเขาเชื่อว่าเธอน่าจะพูดมันได้ทั้งวัน