บทที่ 12

เมลานีลืมตาขึ้นในคอนโดของตนเอง แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านเข้ามาตามรอยขยับพลิ้วของผ้าม่าน แต่หญิงสาวกลับไม่ถูกรบกวนเพราะเงาแผ่นหลังกว้างของกริชทอดมาบังในองศาที่พอดิบพอดี

ร่างบางขยับตัวขึ้นนั่ง ลำคอแห้งผากเหมือนมีกรวดทรายอยู่ภายใน พอฝืนกลืนน้ำลายก็รู้สึกเจ็บ เป็นสัญญาณบ่งชี้ก่อนเจ็บป่วยหรือมีไข้ของเมลานี

ชายหนุ่มที่นั่งหันหลังประสานมือทั้งสองข้างไว้ใต้คางหันกลับมาตามเสียงยวบยาบของเตียงนอน เห็นมือบางของหญิงสาวเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำที่หัวเตียงขึ้นดื่ม สีหน้าของเธอยังคงซีดเซียว เปลือกตาบวมปูดกว่าปกติ แถมผิวที่ขาวจัดย่อมทิ้งรอยแดงจากการร้องไห้อย่างหนักเอาไว้ใต้ดวงตา ปลายจมูกและโหนกแก้ม น่าแปลกที่สภาพแบบนี้กริชก็ยังไม่อยากละสายตาไปจากเมลานี

“พี่กริชคะ หนูเมลขึ้นมาที่ห้องได้ยังไง” ปากจิ้มลิ้มที่ตอนนี้แห้งแตกเหมือนคนป่วยร้อนในขยับถาม เธอฝันร้ายเหลือเกิน ในฝันนั้นช่างน่ากลัวและทรมาน มีแต่ความสูญเสียและคราบน้ำตา

“เธอเป็นลม ฉันอุ้มขึ้นมาเอง”

ไม่ใช่แค่การพูดจาหรือสรรพนามระหว่างกันที่แปลกเปลี่ยนไป สายตาที่เย็นชา ห่างเหินจนเกือบจะเรียกได้ว่าชิงชังของชายคนรักทำเมลานีหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ

“พี่กริช เกิดอะไรขึ้นคะ” หญิงสาวผวาเข้าหาแผงอกกว้างที่เคยห่มกอดในค่ำคืนหวามไหว หวังจะซุกตัวลงไปหาไออุ่นในยามที่เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาเสียเลยเช่นนี้ ทว่าชายหนุ่มกลับลุกขึ้นยืนและกดรีโมตทีวีในช่องข่าวยามเช้า

คำถามของเมลานีได้คำตอบในทันทีเมื่อนักข่าวชื่อดังกำลังเล่าข่าวการจับกุมพ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่ในช่วงเช้ามืดที่ผ่านมา ตำรวจหลายนายยืนถ่ายรูปหลังโต๊ะของกลางเป็นยาบ้าจำนวนมาก ก่อนจะตัดภาพมาที่ผ้าสีขาวที่ห่อหุ้มร่างของพี่ชายเธออยู่

นี่ไม่ใช่ฝันร้าย ทว่ามันเกิดขึ้นจริง และเป็นความจริงที่พุ่งเข้ามาเหมือนหลาวปักกลางอกของเมลานีจนกรีดร้องแทบไม่เป็นภาษา น้ำตาที่เหือดแห้งทะลักออกมาอีกครั้ง พร้อมกับที่หญิงสาวผุดลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งเตลิดราวกับคนเสียสติ

“พี่เมฆของเมล เมลจะไปหาพี่เมฆ ปล่อย” หญิงสาวตะคอกออกมาเมื่อถูกชายหนุ่มขวางหน้าไว้และรั้งเอวบางเหมือนหิ้วโยนลงไปบนเตียงตามเดิม

“ตั้งสติหน่อยเมลานี รอตำรวจจัดการเก็บหลักฐานเสร็จ บ่าย ๆ ค่อยไปรับศพพี่ชายเธอมาทำพิธีทางศาสนา”

คนชั่วอย่างไอ้เมฆาจะเผาควันก็ลอยไม่ถึงสวรรค์ ฝังก็เปลืองพื้นที่ฮวงซุ้ย เอาไปลอยอังคารก็เป็นมลพิษกับผืนน้ำเปล่า ๆ นรกขุมสุดท้ายน่าจะเหมาะกับคนแบบมันที่สุด

“พวกนั้นฆ่าพี่เมฆทำไม ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย” หญิงสาวร่ำร้องจนไหล่สะท้าน ชายคนรักที่เคยใส่ใจกลับบอกเสียงเรียบอย่างไม่ไยดี

“พี่ชายเธอขัดขืนการจับกุม ทำร้ายเจ้าพนักงาน ตำรวจบาดเจ็บไปสองคน ถ้าไม่ยิงพี่เธอ คนอื่นก็ต้องตายแทน เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้”

เมลานีเงยหน้าที่ชโลมไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมองกริช เหมือนว่าน้ำตาจะช่วยล้างความหม่นมัวให้ชัดแจ้งขึ้น หลายอย่างที่เธอไม่เคยสังเกตหรือพยายามมองข้ามมาตลอด ตอนนี้มันแจ่มชัดเสียจนไม่อาจแกล้งโง่หรือปฏิเสธได้อีกต่อไป

“พี่กริชจำเมลได้ใช่ไหมคะ”

“ใครจะไปลืมคนที่ถีบเราเข้าตะรางได้ลงคอเล่าคะคนสวย”

ฝ่ามือสากระคายยื่นมาปาดน้ำตาจากแก้มนุ่ม แต่เย็นเฉียบของหญิงสาว รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาสีสนิมยิ่งทำให้เมลานีตัวสั่น สะอึกสะอื้น กริชมองเด็กสาวที่ร้องไห้และมองมาที่เขาด้วยสายตาเจ็บปวดรวดร้าว

“ร้องไห้ทำไม ร้องให้คนสารเลวแบบไอ้เมฆน่ะเหรอ”

“ไอ้สารเลวที่พี่พูดถึงคือพี่ชายคนเดียวของเมล”

“ไม่ใช่เธอคนเดียวที่ร้องไห้ คนอีกตั้งเท่าไรที่ต้องเสียน้ำตา อีกตั้งกี่ครอบครัวที่ต้องพังทลายเพราะคนชั่วช้าแบบพี่ชายเธอ รู้บ้างไหมเมลานี”

“ออกไปจากห้องเมล” หญิงสาวเค้นเสียงกรีดร้อง ปัดมือของเขาออกอย่างทันควัน “ออกไปเดี๋ยวนี้”

ของที่อยู่ใกล้มือถูกคว้าขึ้นมาเป็นอาวุธและเครื่องมือระบายอารมณ์เพื่อขว้างปาไปที่ชายหนุ่ม กริชปัดออกได้ทั้งหมด เพียงแต่เขาเกลียดการทำลายข้าวของและอาละวาดแบบนี้ที่สุดจึงเกิดโทสะขึ้นมาบ้าง

“ก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก แค่จะบอกให้เตรียมตัวเอาไว้นะ ไอ้ทรัพย์สินพวกนี้ตำรวจเขาอายัดทั้งหมดนั่นแหละ จะขว้าง จะปา ก็ทำซะให้พอนะคุณหนู ต่อไปคงได้กลายเป็นคุณหนูตกยาก ที่แม้แต่บ้านจะซุกหัวนอนก็คงไม่มี”

“ไป” หญิงสาวร้องไห้จนตัวงอ คำไล่ส่งของเธอจึงฟังดูไร้พลังสิ้นดี กริชขบกรามแน่น อัดอั้นและสับสนกับความขัดแย้งภายในใจของตนเอง ขาข้างหนึ่งขยับหวังจะเข้ามาหาสาวน้อยที่เหมือนจะแตกสลายตรงหน้า

“ออกไป ได้โปรด”

ชายหนุ่มหลับตาลงเหมือนไม่อยากเห็นเมลานีร่ำร้องราวกับจะขาดใจ เขาหันหลังเดินไปยังประตู ระหว่างเขากับหญิงสาวคงจบสิ้นเหลือเพียงการเป็นศัตรูคู่แค้นที่จ้องจะล้างผลาญอีกฝ่ายให้ทรมาน

ใครบ้างไม่เคยร้องไห้ ใครบ้างไม่เคยสูญเสีย เขาสูญเสียอนาคตและเวลาที่ควรจะได้อยู่กับย่าไปตลอดกาลแบบไม่อาจทวงคืนจากใคร อีกหลายชีวิต หลายครอบครัวที่ต้องล่มจมเพราะยานรกของพี่ชายเธอ แค่เท่านี้จะนับประสาอะไร

น้ำตาของเมลานีไม่ได้สูงส่งไปกว่าน้ำตาลูกเมียของคนที่ถูกเมฆาทำลายชีวิต กี่คืนกี่วันที่เขานอนน้ำตาไหลเงียบ ๆ อยู่ในคุกทั้งที่ไร้ความผิด

กริชจับลูกบิดประตูแล้วดึงมันเปิดออก...

แค่น้ำตาจะมีความหมายอะไร เพียงแต่น้ำตาของเมลานีช่างมีอานุภาพแสบร้อน ลวกอกเขาจนทรมานเหลือเกิน….