บทที่ 13

พิธีศพของเมฆาเงียบเสียจนเรียกได้ว่าวังเวง เพื่อนฝูงและผู้คนที่เคยรายล้อมพี่ชายเธอต่างหลบเร้นจนไม่เห็นแม้แต่เงา ใครจะอยากมาร่วมงานหรือแสดงความสุงสิงกับเอเจนต์ค้ายาเสพติดรายใหญ่ คนไม่รู้เบื้องหลังก็รังเกียจ ส่วนคนที่รู้ก็ระมัดระวังเกรงจะถูกขยายผลตามไปด้วย แม้กระทั่งวันเผาศพเมลานีก็มีแค่เพื่อนสนิทเพียงณัชชาเท่านั้นที่มาคอยให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ

“ธนนท์ไม่มาเหรอ” เมลานีถามถึงเพื่อนสนิทที่เคยทำท่าคลั่งไคล้หลงใหลเธอเสียเต็มประดา และธนนท์ก็เป็นคนโทรไปรายงานเรื่องที่เธอไปเที่ยวทะเลกับกริชให้เมฆาฟังเสียด้วยซ้ำ พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเพื่อนหนุ่มก็หายไปเลยเหมือนตายจากไปอีกคน

“ธนนท์น่าจะติดธุระน่ะ”

“อืม” เมลานีรับคำแผ่วเบา สายตาของหญิงสาวมองควันสีขาวที่พวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า จากนี้จะเหลือเพียงเธอที่เดินอยู่เพียงลำพัง ไม่มีชายผู้ที่คนทั้งโลกประณามแต่เป็นพี่ชายที่รักเธอยิ่งกว่าชีวิตคอยจับจูงอีกแล้ว

“นนท์มันเคยโทรมาหาเมลอีกบ้างไหม”

เมลานีส่ายหน้า ณัชชาบีบมือเพื่อนสาวถ่ายทอดความอบอุ่นให้กับมือที่เย็นเฉียบ เมลานีร้องไห้จนดวงตาบวมช้ำแถมพิษไข้เล่นงานซ้ำเข้าไปอีก ผู้หญิงบอบบางทั้งกายและใจอย่างเมลานียังยืนอยู่ได้ก็เก่งเกินคาดแล้ว

ณัชชาพยายามชวนธนนท์มาช่วยงานศพของเมฆาด้วยกันเพราะเขาคุ้นเคยกับผู้ตายมากกว่าเธอเสียอีก แถมใครบ้างจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มแอบชอบเมลานีเกินกว่าความเป็นเพื่อน จึงเป็นเรื่องผิดคาดที่ธนนท์ไม่ยอมมางาน แถมยังดูมีท่าทีรังเกียจเมลานีอย่างเห็นได้ชัด

ชวนสองครั้งแรกเพื่อนหนุ่มปฏิเสธว่าไม่ว่าง แต่ล่าสุดธนนท์ถึงกับตวาดว่าเขารังเกียจที่พี่ชายของเมลานีค้ายาเสพติด ณัชชาเองก็เคยสาปแช่งคนพวกนี้ว่าเป็นมารสังคม แต่พอเป็นคนใกล้ตัวความสงสารกลับมีมากกว่า

เมฆาก็ได้รับผลกรรมของตนเองไปแล้ว ความดีที่เมลานีมีให้ ทุกครั้งที่มีปัญหาเรื่องเงินทองค่าเล่าเรียน ณัชชาก็ได้เพื่อนคนนี้นี่แหละคอยหยิบยื่นมาให้ นักศึกษาในคณะส่วนใหญ่มาจากครอบครัวที่มีฐานะแต่เมลานีไม่เคยรังเกียจเด็กทุนยากจนอย่างเธอเลย

“กลับเถอะเมล เราส่งพี่เมฆตรงนี้ พี่เขาก็คงอยากเห็นเมลเข้มแข็งและใช้ชีวิตต่อไปให้ดีที่สุด”

“ขอบใจนะณัช เราขออยู่ตรงนี้อีกซักพัก ณัชกลับไปก่อนเถอะนะ”

“เมลอยู่ได้แน่เหรอ”

“ไม่ต้องห่วง เราจะอยู่ดูโลกนี้ไปอีกนาน ๆ แทนพี่เมฆเอง”

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร เพียงแต่ท้องฟ้าเปลี่ยนจากสีครามเป็นสีส้มแดงและกลายเป็นสีของรัตติกาลในที่สุด เมลานีนึกถึงเรื่องราวในสมัยเด็กที่พี่ชายของเธอจุดเทียนในตอนกลางคืนเมื่อที่บ้านของพวกเขาโดนตัดไฟ พออากาศร้อนหรือมียุงมากัดเมฆาจะหยิบเสื้อของเขามาสะบัดพัดให้ เธอเคยอยากจะเอาสมุดการบ้านมาพัดให้พี่ชายคืนแต่เขากลับไม่ยอมเพียงเพราะกลัวสมุดของเธอยับ

คำว่าริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมมีอยู่จริง ออกจากบ้านเมฆาอาจจะทำร้ายคนทั้งโลกแต่เมื่ออยู่กับเธอเขาคือพี่ชายที่รักน้องสาวสุดหัวใจ เมลานีไม่กล้าขออภัยในสิ่งที่พี่ชายทำแต่นี่คือคนที่ดีกับเธอที่สุดในชีวิต ความรักและอาลัยของเธอย่อมไม่ผิดแม้ทั้งโลกจะประณามว่าเมฆาคือคนบาป

พี่ชายเหน็ดเหนื่อยมามากแล้ว ถึงเวลาพักผ่อนและคืนสู่ความว่างเปล่าเสียที

“นั่งหมดอาลัยตายอยากแบบนี้ คิดจะตายตามพี่ชายเธอไปหรือไง”

ร่างสูงก้าวมายืนค้ำหัว เมลานีแหงนหน้ามองชายหนุ่มในชุดเสื้อโปโลสีแดงสด ฉูดฉาด ในขณะที่เธออยู่ในชุดงานศพสีดำสนิท อมทุกข์ตัดกับความสว่างไสวของเขา

ชายหนุ่มก้มมองสีเสื้อตามสายตาของหญิงสาว กระตุกยิ้มที่มุมปากเหมือนอารมณ์สะเทือนใจของเธอคือรางวัล

“มองเสื้อเหรอ ตั้งแต่มีเรื่องมงคล ก็ใส่สีแดงมาทุกวัน”

เมลานีหยิบกระเป๋าลุกเดินออกมาที่ลานจอดรถของวัด หมดแรงจะโต้เถียงหรือทะเลาะเบาะแว้งกับใครทั้งนั้น ทุกสิ่งที่กริชทำหลังจากเมฆาเสียชีวิต ชัดเจนเสียยิ่งกว่าชัดเขาเข้ามาเพื่อหลอกลวงเธอให้หลงรักแค่นั้น เมื่อได้ตัวเธอสมใจแล้ว ชายหนุ่มที่เคยอ่อนโยนก็กลายร่างเป็นซาตานที่พร้อมจะทำร้ายเธอให้เจ็บปวดแดดิ้น

“หยุดเดี๋ยวนี้เมลานี” กริชฉวยต้นแขนของหญิงสาวไว้ได้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถ

“มีอะไรอีกคะ พี่กริชยังต้องการอะไรจากเมลอีก”

“ก็ไม่มีอะไร แค่จะมาบอกว่าเตรียมหาที่อยู่ใหม่ซะนะ อย่าคิดว่าแค่ตายไปแล้วจะจบ ทรัพย์สินเงินทองที่ไอ้เมฆมันหามาอย่างสกปรก ส่งต่อให้เธอเสวยสุขไม่ได้หรอกนะคนสวย ตำรวจเขาอายัด”

“ขอบคุณที่บอก เมลทราบแล้ว พี่กริชมีเรื่องอะไรอีกไหมคะ” หญิงสาวเบนหน้าไปอีกทาง พยายามกลั้นก้อนสะอื้นที่ตีขึ้นมาในอก ลำคอตีบตันจนแทบจะหายใจไม่ออก

กริชมองหน้าขาวซีดเซียวที่มีกระแสทุกข์ตรมฉายชัด เวลาแค่สามสี่วันแต่เหมือนเมลานีจะซูบลงไปมาก แก้มชมพูระเรื่อด้วยวัยสาวที่เขาเคยสัมผัสคลอเคลียกลายเป็นไร้สีเลือด ดวงตากลมโต ออดอ้อน อ่อนหวานฉ่ำน้ำเหมือนน้ำผึ้งรวง ตอนนี้กลับช้ำไปด้วยธารน้ำตาที่เจ้าตัวก็กลั้นไว้ไม่อยู่

ชายหนุ่มกำมือแน่น ขบกรามกลั้นความอ่อนไหวของตนเอง เขาจะมองหน้าย่าบนสวรรค์ได้อย่างไรหากใจอ่อนกับเด็กสาวที่มีส่วนทำลายชีวิตและความสุขในบั้นปลายของผู้เป็นย่า นับพันวันที่สูญเสียไปกับชีวิตหลังลูกกรง ใครเคยรับผิดชอบ เมลานีเคยมามองมาเห็นใจเขาบ้างไหม

“อย่ามาทำหน้าเหมือนถูกรังแก ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายทำคนอื่นก่อน”

“จะให้เมลทำยังไงคะ พี่กริชถึงจะพอใจแล้วอภัยให้เราสองคนพี่น้อง พี่เมฆก็ตายไปแล้ว เมลขออโหสิกรรมแทนพี่ชายได้ไหม”

“ฉันไม่มีวันอภัยให้พวกเธอ!” กริชตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดเพื่อกลบตะกอนความหวั่นไหวของตนเองให้จมลงไปสู่ก้นบึ้งหัวใจอีกครั้ง

“งั้นฆ่าเมลให้ตายตรงนี้เลยเผื่อจะช่วยระบายแค้นของพี่ได้”

“ความตายมันง่ายเกินไปเมลานี” กริชเอ่ยอย่างเย็นชา

“พี่กริชอยากทำอะไรเมลก็ตามใจเลย จะทรมาน จะฆ่าจะแกงก็แล้วแต่พี่ เราจะได้ไม่ติดค้างกันอีก เมลไม่ไหวแล้ว”

หญิงสาวกระชากประตูรถ สอดตัวเข้าไปนั่งประจำที่คนขับและออกตัวไปทันที เธอไม่สามารถทนอยู่ตรงนี้กับกริชได้อีกต่อไป

ผู้ชายคนที่เธอเผลอรักสุดหัวใจ กลับเป็นผู้ชายที่เธอเคยทำผิดต่อเขาในอดีต เธอกำลังถูกลงโทษให้ทุกข์ทรมาน สูญเสียพี่ชายและไม่อาจครอบครองความรัก

โซ่แค้นของกริชล่ามเธอไว้อย่างไม่มีทางหนี บางทีความตายอาจจะง่ายเกินไปแบบที่กริชว่าไว้ก็เป็นได้ เพราะความทรมานที่เธอกำลังเผชิญอยู่มันหนักหนาเสียจนอยากร่ำร้องหาความตายเสียด้วยซ้ำ