บทที่ 14

กว่าเมลานีจะหอบเอาร่างที่สะโหลสะเหลของตนเองมาถึงคอนโดก็แทบหมดแรงใจ หญิงสาวมองร่องรอยของความทรงจำที่พี่ชายเคยฝากไว้ผ่านรูปภาพที่ตั้งอยู่ข้างทีวี ต้นไม้กรองฝุ่นที่เมฆาเคยหิ้วมาจนป่านนี้เธอก็ยังจำชื่อมันไม่ได้ เทียนหอมกลิ่นดอกโมกก็เป็นเมฆาอีกนั่นแหละที่สรรหามาไว้ยามเธอบอกว่าคิดถึงกลิ่นโมกริมรั้วของบ้านเดิม

จะมีใครดีกับเธอได้เท่าพี่ชาย ความผิดบาปที่เมฆาทำไว้เธอก็มีส่วนที่ต้องรับผล ไม่ใช่ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งทุกอย่างจะจบลงแบบนี้ ยิ่งวันที่เธอเปิดหัวใจให้กริชเข้ามาในชีวิต หญิงสาวก็รู้แล้วว่าเธอกำลังหยิบของหวานสอดไส้ยาพิษเข้าปาก

เมลานีเดินไปหยุดลงที่เตียงนอน ร่างกายของเธออ่อนล้าทั้งจากการสูญเสียและพิษไข้ที่เริ่มรุมเร้าหนักหน่วงขึ้นจนยาแก้ไข้เริ่มกดไม่อยู่ แต่กระนั้นเธอก็ยังต้องกัดฟันเก็บข้าวของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเตรียมเอาไว้ เงินในบัญชีธนาคารของเธอถูกอายัดเรียบร้อยแล้ว เชื่อว่าพรุ่งนี้เธออาจจะต้องย้ายไปหาห้องเช่าใหม่อยู่ หนทางข้างหน้าสำหรับตัวคนเดียวช่างดูอ้างว้างและมืดมน แต่เมลานีจะไม่ยอมแพ้ ความฝันของเมฆาคืออยากเห็นเธอมีอนาคตที่ดีแทนเขา เธอก็จะทำให้ได้เพื่อเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายให้พี่ชายสุดที่รัก

หญิงสาวหยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นมา เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวบางอย่างยังบรรจุอย่างเรียบร้อยตั้งแต่เธอไปทะเลกับกริช

ชายหนุ่มเป็นคนเก็บของให้เธอด้วยตัวเอง ผู้ชายคนนั้นเป็นระเบียบยิ่งกว่าเธอเสียอีก คิด ๆ ดูแล้วกริชเป็นผู้ชายที่ประณีตทุกอย่างตั้งแต่หัวจรดเท้า เนี้ยบและแทบจะไม่มีข้อผิดพลาด คนละเอียดรอบคอบแบบนี้มีหรือจะลืมหน้าของเด็กผู้หญิงที่เคยทำลายอนาคตเขา เป็นเธอเองต่างหากที่คิดแบบตื้นเขินและโง่เขลา หรือไม่ความคาดหวังลม ๆ แล้ง ๆ ก็ทำให้เธอไม่ยอมรับหรือมองกริชให้รอบด้าน

ชายหนุ่มคนนั้นเข้ามาเพื่อหลอกให้รักและพรากความสาวไปจากเธอ เมลานีไม่รู้ว่าปลายทางของการลงทุนครั้งนี้จะจบลงตรงไหน แต่เมื่อพี่ชายของเธอเสียชีวิตไปแล้ว กริชก็ไม่จำเป็นต้องทำดีและเสแสร้งอีกต่อไป สิ่งที่เธอเคยซาบซึ้งและเก็บมาเพ้อพก แท้จริงเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง ทุกครั้งที่เขาหยอกเอินหรือกกกอด ผู้ชายคนนั้นคงนึกขยะแขยงรังเกียจเธอไปทุกรูขุมขน

หญิงสาวนึกหยันตัวเองพร้อมกับแยกเสื้อผ้าที่ใส่แล้วออก ข้างใต้มีโทรศัพท์ที่เธอไม่ได้นึกถึงเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง เธอไม่อยากติดต่อใครและคงไม่มีใครอยากติดต่อเธอเช่นกัน ด้วยเหตุผลนี้หญิงสาวจึงไม่ได้แตะต้องหรือตามหาโทรศัพท์

เมลานีลองกดเปิดเครื่องเพราะไม่แน่ใจว่าหลายวันมานี้อาจทำให้แบตโทรศัพท์ของเธอหมดไปแล้ว แต่ชั่วครู่หน้าจอก็สว่างขึ้น ขีดจำนวนแบตเตอรี่ที่แสดงผลก็เกือบเต็ม นั่นหมายความว่าโทรศัพท์ของเธอถูกปิดเครื่อง แต่ใครเป็นคนปิด ในเมื่อครั้งสุดท้ายที่คุยกับเมฆา เธอก็ไม่เคยใช้โทรศัพท์อีกเลย

เมลานีสังหรณ์ใจบางอย่าง ความหวาดกลัวและแสบร้อนเกิดขึ้นฉับพลันกลางอกตีขึ้นไปถึงดวงตา นิ้วเรียวบางสั่นระริกยามกดไปที่แอปพลิเคชันสนทนาชื่อดัง รายชื่อบนสุดของการติดต่อคือเมฆาที่ส่งข้อความอย่างบ้าคลั่งเป็นจำนวนมากขอให้เธอรับโทรศัพท์ น้ำตาของหญิงสาวค่อย ๆ หยดลงบนกระจกของจอสมาร์ตโฟนราคาแพงหยดแล้วหยดเล่าราวกับห่าฝน

กริชไม่ได้เข้ามาเพื่อหลอกให้เธอรักอย่างเดียว เขาวางแผนทุกอย่าง และคนที่เขาอยากจัดการอย่างเฉียบขาดที่สุดก็คือเมฆาโดยใช้น้องสาวโง่ ๆ อย่างเธอเป็นเครื่องมือ

เมลานีฉวยกระเป๋าสตางค์ใบยาวที่ใช้อยู่เป็นประจำและกุญแจรถที่วางอยู่ข้างกัน ลำพังทำร้ายเธอจะก็ไม่ปริปากหรืออ้อนวอนใด ๆ แต่สิ่งที่เห็นในโทรศัพท์มันเกินกว่าที่หญิงสาวจะจินตนาการถึง กริชจำเป็นต้องทำกับเธอขนาดนี้เชียวหรือ

“ฉันมาพบพี่กริช วันนี้เขาไม่ได้มาร้องเพลงเหรอคะ” หญิงสาวตรงมาที่บาร์ซึ่งกริชร้องเพลงประจำอยู่ทุกคืน แต่คืนนี้เธอกลับไม่เห็นเขาจึงเอ่ยปากถามกับพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่ง

“คุณกริชเลิกร้องเพลงแล้วค่ะ แต่ยังเข้ามาที่ร้านอยู่”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ก็หมายความว่าฉันขี้เกียจเล่นเกมกับเธอแล้วไง” ชายหนุ่มที่เธอต้องการพบเป็นฝ่ายตอบขึ้นแทน พนักงานร้านที่เลี่ยงออกไปทันทีเมื่อเห็นกริช สิ้นคำพูดชายหนุ่มก็เดินทะลุไปหลังร้าน

หญิงสาวเดินตามเขาไปเรื่อย ๆ นักร้องคนหนึ่งคงไม่สามารถเข้ามาในโซนที่เป็นส่วนตัว ได้ถึงขนาดนี้ ห้องนอนขนาดใหญ่ที่มีสัดส่วนคล้ายคอนโดมิเนียม มีทั้งบริเวณสำหรับผ่อนคลายดูหนังฟังเพลง ครัวฝรั่งที่กั้นฉากอย่างดีขนาดพอเหมาะ กริชคงไม่ใช่แค่นักร้อง เขาน่าจะเป็นเจ้าของหรืออย่างน้อยก็คงเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญ

“พี่กริชวางแผนไว้ทุกอย่างใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบสงบทั้งที่ในใจของเธอร้าวราน แตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เธอเดาได้ทุกอย่างปะติดปะต่อเรื่องราวจนเป็นรูปเป็นร่าง แต่ก็ยังเลือกที่จะมาฟังความจริงจากเขา ความจริงที่จะทำให้หัวใจที่แตกสลายกลายเป็นผุยผงเข้าไปอีกครั้ง

“เธอพูดถึงแผนไหนล่ะ พอดีฉันมีหลายแผน”

“ก็แผนชั่วที่พี่แบล็กเมล ส่งรูปบัดสีพวกนั้นไปให้พี่เมฆ พี่กริชทำกับเมลแบบนี้ได้ยังไงกัน”

“ก็แล้วทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อฉันต้องทนติดคุกแทนพี่ชายเธอตั้งห้าปี ส่วนเธอเมลานี เธอร่วมมือกับพี่ชายป้ายสีฉัน ระหว่างที่เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ฉันสูญเสียอะไรไปบ้าง ที่ฉันทำมันก็สมควรกับความผิดของเธอแล้ว”

“เมลขอโทษไปแล้ว เมลผิดเอง”

“มันไม่ช้าไปหน่อยเหรอเมลานี เธอโกงเวลาของฉันไปตั้งห้าปี แม้กระทั่งย่าตาย ฉันก็ไม่ได้ออกมาเผา แบบนี้เธอจะไม่ให้ฉันแค้นได้ไง”

“เมลเสียใจ เมลผิดไปแล้ว ถ้าวันนั้นเมลไม่เลือกที่จะปกป้องพี่เมฆ เขาก็จะแค่ติดคุก ไม่ต้องมาตายแบบนี้ พี่กริชก็จะมีชีวิตที่ดีในแบบที่ควรจะเป็น ที่ทุกอย่างมันพังและเลวร้ายเกินจะเยียวยามันเป็นความผิดของเมลคนเดียว” เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวเสียดแทงก้อนเนื้อในอกจนกริชแทบหายใจไม่ออก เขาเตรียมแผนการเอาคืนทั้งเมฆาและเมลานีไว้อย่างเจ็บแสบ

สำหรับเมฆาเขาอยากให้มันติดคุกยาวนานให้สมกับความชั่วร้ายที่ชายคนนั้นกระทำต่อเขาและเพื่อนมนุษย์คนอื่น แม้การตายของเมฆาจะอยู่เหนือการคาดหมาย แล้วมันก็ทำให้เขาเกิดความเวทนาเมลานีขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้งที่เขาก็เตรียมอีกบทลงโทษเอาไว้สำหรับคนโกหกปลิ้นปล้อนอย่างเธอ

“เมลเข้าใจทุกอย่าง เมลจะยอมให้ลงโทษตามที่พี่ต้องการ ขอให้พี่กริชบอกมาแล้วกันนะคะว่าจะให้เมลทำยังไง ถึงจะชดใช้หนี้ชีวิตให้พี่ได้หมด” หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เธอรักหมดหัวใจ ขณะเดียวกันก็ยอมรับว่าความรักครั้งนี้เป็นไปไม่ได้ เขาเกลียดเธอก็สมเหตุสมผล แต่ความชิงชังของเขากลับยิ่งเหมือนไฟนรกที่แผดเผาเธออยู่ไม่รู้จักจบสิ้น

เมลานีรอคอยคำพิพากษาจากอดีตคนรัก ทว่าเขากลับหมุนตัวหันหลังให้เธอคล้ายกับว่าตัวเขาเองคงไม่สามารถอภัยให้เธอได้อีกแล้วในชั่วชีวิต มือบางสั่นระริก อยากจะเอื้อมไปจับมือกริชเป็นครั้งสุดท้าย แต่กลายเป็นทำให้กุญแจรถในมือของเธอหล่นกระทบพื้นหินอ่อน เรียกให้ร่างสูงหันกลับมามองตามเสียงนั้น

“เมลไปนะคะพี่กริช ลาก่อน”

จังหวะที่หญิงสาวก้มเก็บกุญแจรถยุโรปที่ใช้อยู่เป็นประจำ ร่างสูงก็แทรกตัวและคว้ากุญแจดอกนั้นขึ้นมาก่อน กริชนัยน์ตาเข้มขึ้นอย่างไร้สาเหตุ แล้วขว้างกุญแจดอกนั้นออกไปในความมืดโดยไม่สนใจเสียงทัดทานของเจ้าของรถแต่อย่างใด