บทที่ 4 พบเจอกันอีกครั้ง (3/5)

            พอออกจากร้านขายผ้าแล้วนางก็แวะไปที่ร้านเครื่องประดับเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของเครื่องประดับที่ให้ผิงฟางนำแบบร่างมาส่งให้กับร้าน

            เพราะเกิดเรื่องที่ร้านผ้าก่อนหน้านี้ กู้ซินอี้จึงสงบเสงี่ยมและว่าง่ายไม่โต้แย้งหรือเอ่ยวาจาใดให้มากความ แม้ในแววตาคู่นั้นจะมีประกายปรารถนาอยากได้พาดผ่านอยู่หลายครั้งก็ตาม

            “พี่สาว นี่ก็ยามอู่ (11.00-12.59) แล้ว เราแวะไปหาอะไรกินที่โรงเตี๊ยมก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ ตั้งแต่มาเยือนเมืองหลวง ข้ายังไม่เคยนั่งกินอาหารในโรงเตี๊ยมเลยสักครั้ง ได้ยินท่านแม่เคยเล่าให้ฟังว่าอาหารในโรงเตี๊ยมที่เมืองหลวงนั้นเลิศรสยิ่ง” คุณหนูกู้กล่าวด้วยรอยยิ้มสดใสราวกับว่าไม่มีเรื่องขุ่นข้องหมองใจใดก่อนหน้านี้

            แต่ทว่าเมื่อเดินไปถึงโรงเตี๊ยมที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วแคว้นกลับพบว่าโต๊ะเต็มเนื่องจากวันนี้เถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมเชิญนักเล่านิทานจากต่างแคว้นมา ทำให้โต๊ะถูกเหล่าคุณหนูคุณชายจับจองจนเต็มแล้ว

            “พี่ชายเสี่ยวเอ้อร์ ท่านพอจะช่วยหาหรือจัดโต๊ะเพิ่มให้พวกข้าสักโต๊ะไม่ได้หรือเจ้าคะ”

            “มิได้หรอกขอรับคุณหนู หากทำเช่นนั้นข้าน้อยคงโดนเถ้าแก่ต่อว่า”

            “แต่ว่า...” เพราะเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวและถูกมารดาตามใจมาโดยตลอด กู้ซินอี้จึงคิดว่าขอเพียงนางต้องการ สิ่งนั้นก็ย่อมเป็นของตน

            “คุณหนูกู้ เจ้าอย่าทำให้พี่ชายท่านนี้ลำบากใจเลย ในเมื่อไม่มีโต๊ะ เราก็ไปที่โรงเตี๊ยมอื่นกันเถิด”

            “พี่สาวท่านเติบโตในเมืองหลวงมีชีวิตที่ดีและเงินทองมากมายอาจจะได้ฟังนักเล่านิทานและมาเที่ยวโรงเตี๊ยมเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง ส่วนข้านั้นแม้จะเป็นน้องสาวร่วมสายเลือดของท่าน แต่กลับไม่ค่อยมีโอกาสได้เข้าไปกินอาหารเลิศรสในโรงเตี๊ยมใหญ่เช่นนี้ ทั้งยังไม่เคยฟังนักเล่านิทานเล่าเรื่องเลยสักครั้ง” กล่าวจบก็ก้มหน้าลงก่อนจะเงยขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่คลอในดวงตาดอกท้อ

            “คุณหนูกู้ เจ้าอย่าได้ไปเอ่ยวาจาเช่นนี้ให้ใครได้ยินอีกเข้าใจหรือไม่ ประเดี๋ยวคนจะดูแคลนบิดาของเจ้าที่เป็นถึงเจ้าเมืองจิ่นโจวและตระกูลกู้ ว่าปล่อยให้บุตรสาวมีความเป็นอยู่ที่ลำบาก แม้ข้าจะเป็นคุณหนูตระกูลจางแต่ทว่าข้าก็หาได้ใช้เงินมือเติบเช่นที่เจ้าเข้าใจ โรงเตี๊ยมแห่งนี้ข้าก็เพิ่งเคยมาเป็นครั้งที่สอง”

            “เอ่อ...คุณหนูจางขอรับ แต่หากท่านรู้จักใครที่จับจองโต๊ะไว้ท่านสามารถเข้าไปร่วมโต๊ะกับพวกเขาได้นะขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์ กล่าวกับคุณหนูผู้งดงามและมีกิริยามารยาทดีงามที่สมเป็นบุตรสาวตระกูลใหญ่

            “พี่สาว เช่นนั้นเราไปขอร่วมโต๊ะกับพวกเขาดีหรือไม่เจ้าคะ”

            “พวกเขาตั้งใจมาพักผ่อนหาความสำราญ หากไม่ได้เอ่ยปากเชิญเราก็ไม่ควรรบกวน”

            “ก็ได้เจ้าค่ะ” กู้ซินอี้บอกด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย

            แต่ทว่าในขณะที่สตรีทั้งสองจะหมุนกายเดินจากไป ผู้ดูแลร้านก็ส่งเสียงเรียกตามหลัง

            “คุณหนูจางขอรับ ได้โปรดหยุดฝีเท้าก่อนขอรับ”

            “มีอันใด...” นางยังกล่าวไม่ทันจบ บุตรสาวเจ้าเมืองจิ่นโจวก็เอ่ยวาจาแทรกขึ้นก่อน

            “มีโต๊ะว่างแล้วหรือเจ้าคะ ดียิ่งนัก” รอยยิ้มดีใจและท่าทางตื่นเต้นของน้องสาวต่างบิดาทำให้นางปรายตามองอย่างเย็นชา ท่าทางเศร้าสร้อยเมื่อครู่ไม่รู้หล่นหายไปที่ใดแล้ว

            สตรีดอกบัวขาวผู้นี้นอกจากเอ่ยวาจาปรักปรำผู้อื่นด้วยหน้าตาใสซื่อแล้วยังเปลี่ยนสีหน้าเร็วยิ่งกว่าจิ้งจกเปลี่ยนสี

            “มิได้ขอรับ” ผู้ดูแลตอบกู้ซินอี้ด้วยท่าทางสุภาพ ก่อนจะหันมาเอ่ยวาจากับนาง

            “มีคนให้มาเชิญพวกท่านขอรับ”

            “ใครหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามยังไม่ทันได้คำตอบสตรีที่ไม่ได้ใสซื่อเช่นหน้าตาก็รีบเอ่ยบอกก่อนจะให้ชายวัยกลางคนรีบนำทางทันที

            “ท่านผู้ดูแลเชิญนำทางเจ้าค่ะ พี่สาวรีบไปกันเถิด อย่าได้ปฏิเสธให้เสียน้ำใจเลยเจ้าค่ะ” กล่าวจบก็รีบเดินตามผู้ดูแลไป

            “เฮ้อ! ผิงฟาง เจ้าคิดว่าข้าจะแสร้งเป็นพี่สาวที่มีเมตตาและมีกิริยามารยาทเรียบร้อยงดงามเช่นนี้ได้อีกนานเพียงใด” ที่ยอมให้อีกฝ่ายเอ่ยวาจาหลอกด่ามากมายก็เพียงเพราะอยากจะให้ผู้คนเห็นความแตกต่างว่าสตรีที่มีมารดาคอยสั่งสอน แตกต่างจากนางที่ไร้มารดาสั่งสอนเพียงใดอีกทั้งนางก็อยากจะทราบว่าตระกูลของพระเอกผู้นั้นจะยอมรับและช่วยหนุนหลังสตรีดอกบัวขาวเช่นนี้ได้จริง ๆ หรือ

            “ต่อให้เป็นพระโพธิสัตว์ บ่าวก็คิดว่าคงไม่สามารถทนได้นานเจ้าค่ะ” วาจาของสาวใช้ทำให้นางพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะก้าวเท้าเดินตามเข้าไปอย่างไม่เร่งรีบนัก

            ปล่อยให้ทำตัวขายหน้าตระกูลกู้และจวนราชครูไปเถิด ประเดี๋ยวนางค่อยแสดงตัวเป็นพี่สาวต่างบิดาที่แสนดี คอยดูเถิด ใครจะแสร้งเป็นสตรีดอกบัวขาวได้ดีกว่ากัน