All Chapters of โอป้าลำซิ่ง-อาริตา: Chapter 11 - Chapter 20

มยุรี...เพื่อนเก่าเดินเข้ามานำเสนอ เพื่อนเก่า ชู้รักคนเก่าตั้งแต่กลับมาจากจีนก็ได้มา “หยุมหัว” กันมากเกินหนึ่งครั้ง ต้าร์ ตฤณ เหมาะที่จะเป็นอาหารจานว่างให้หล่อนลิ้มลองและสะสมแต้มหล่อนผู้เชื่อว่าเรื่องผู้ชายคือความบันเทิงคือสีสันชีวิตคนหนึ่งก็รสหนึ่ง ต้าร์ก็เป็นอีกรสที่หล่อนไม่ชอบคือเขาร้องเพลงลูกทุ่ง...หากร้องเพลงอื่นน่าจะดีกว่าที่จริงหล่อนอยากให้อีกคนมาด้วย ขึ้นเวทีด้วยเดชชนะ คูนแคนพี่ชายของต้าร์ เมญานีสนใจเขามาก เขาดูหล่อใสกว่าต้าร์และที่แน่ๆ หล่อนยังยื่นมือแตะตัวเขาไม่ได้ไม่เคยได้การโอบกอดไม่เคยได้จูบดูเป็นของยากแต่ท้าทายนี่หล่อนเตรียมตัว...วันนี้หล่อนมีนัดกับต้าร์ก่อนเขามาเปิดการแสดง และเมื่อเจอกัน หล่อนก็ได้รับของฝากที่เขาเอ่ยชวน...ดื่ม...เมา...เซกส์ บันเทิงกันสุดขีดและหล่อนเอ่ยถามเมื่อกำลังไต่ขอบสวรรค์ชั้นเจ็ด“สนใจอยากสามคนกันไหม ต้าร์”ตฤณชะงัก “ถามอะไร”“แค่ชวนเดชมาอีกคน...”“เฮ้ย บ้า ไม่เอาด้วย เมญ่า ให้เดชมันมากระทืบเรากันหรือ มันไม่มาสามคนผัวเมียกับเราหรอกนะ กับเธอด้วย เมญ่า มันเคยมองเธอที่ไหนกันเล่า”////////////////////////////////////////“ฉันแวะมา

“แปลว่าต้าร์ยังไม่ได้ร้อง”“ยัง...ไม่มีเวลาให้เลยไงล่ะ...คืนนี้คงไม่ทัน เอาเพลงเก่าไปก่อน...”เขามองไปที่เอกนรีอีกหน ก่อนจะบอกกับมยุรีว่า“แนะนำให้เรารู้จักเพื่อนเธอได้ไหม ยุ”“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้...ไปตอนนี้เลย...” หล่อนคว้าข้อมือเขา “สักสองนาที...นรีเป็นคนเก่งนะ เก่งมากด้วย”“เก่งด้านไหน...สายเดียวกับเธอไหม”“ก็สายเดียวกัน แต่นรีไปทำบริษัทเล็กๆ แล้วก็เป็น ยูทูปเปอร์ เป็นที่ปรึกษาด้านความงาม...ด้านการทำคอนเท้น”“อือ หลายอย่างนะ”“ก็บอกแล้วไงว่ามีความสามารถ มากกว่านักการตลาดพื้นๆ แบบฉัน...” มยุรีปลื้มเพื่อน เดชชนะบอกตัวเอง ดูแสดงออกอย่างจริงใจยิ่ง“คนนี้ล่ะที่เราอยากเอามาช่วยทำวงคูนแคน”“หือ...ได้หรือ”เมื่อมาถึงโต๊ะ มยุรีก็เอ่ยแนะนำ“นรี...รู้จักญาติฉันหน่อย...เขาชื่อเดชชนะ ส่วนนี่เพื่อนเรานะ เดช ชื่อเอกนรี...”อายุน่าจะรุ่นเดียวกัน เธอมองแล้วยื่นมือมาจับ...เขาจับมือหล่อน มีอะไรบางอย่างวิ่งผ่านมือมาเธอนึกในใจว่า...ลูกไม่มีพ่อมีพลังที่ถ่ายทอดความอบอุ่นได้ด้วยวุ้ย...เพราะเธอรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เธอมีครูที่สอนเรื่องพลังจากมือให้...เป็นความรู้ติดตัวเกี่ยวกับด้านโหราศาสตร์ลายมือด้วย ล

ใช่ ค่ำนี้เธอมีนัดกินข้าวกับอาทร...หลังจากเธอกับเขาไม่ได้กินข้าวหรือเจอกันมาเกือบสองเดือนอาทรมีงานแน่นมาก และเขามีเดินสายไปทั้งต่างประเทศและต่างจังหวัด ในงานของเขาเขาบ้างาน...เอกนรีเคยคิดว่าที่จะเป็นมารความรักของเธอกับเขาคือเรื่องนี้นี่เอง...และเธอก็ตกปากรับคำจะไปนั่งจิบกาแฟที่มาแลร์นาดูสักหน...และเมื่อมาถีงร้าน...วันนี้เธอเจอกับเจ้าของร้านด้วยตัวเองร้านน่าร้ก...เขาตอบแกมหัวเราะว่า“มาแลร์นา...มาแลนา ภาษาไทยเลยครับ มาดูนา...เห็นไหมครับนั่น”เขาชี้ให้ดู ท้องนาสีเขียว ข้าวกำลังเติบโต...“นี่...เดช ยัยนรีอาจจะเก่งทุกอย่าง แต่ฉันเชื่อว่าบางทีเค้าแยกหญ้ากับข้าวไม่ได้”ได้หัวเราะพร้อมกันทั้งสองคน เอกนรีมองค้อนเพื่อนและเอ่ยราวกับจะแก้ตัวว่า “ฉันแยกเป็นย่ะ...มีอยู่สองอย่างที่ฉันแยกไม่เคยได้ ยาสูบกับคะน้า...เผือกกับบอน”เดชชนะมองหน้าเธอ เขาเห็นสาวสวยคนหนึ่ง ที่แบกความเชื่อมั่นในตัวเองไว้เต็มที่...ท่าทางมั่นใจ...เมื่ออยู่ใกล้กับญาติของเขาที่เขาคุ้นชิน...มยุรีก็เป็นสาวมั่นคนหนึ่งแต่เขาคิดว่ามยุรีมีน้อยกว่าเอกนรีแน่นอนทั้งสวยทั้งมั่นใจ และยอมรับความจริง“ไม่แค่นั้นหรอก นรี” มยุรีค้าน “

เอกนรีไม่ได้กลับไปบ้านในค่ำคืนนี้ เธอมีคอนโดส่วนตัว...ราคาแพงสำหรับห้องขนาด 55 ตรม. และอยู่บนชั้นที่สิบของอาคารริมแม่น้ำ...มีโรงแรมถัดไป มีห้างสรรพสินค้าเล็กๆ และถนนที่เรียกว่าเป็นถนนกลางเมืองแต่เลาะไปตามแม่น้ำ...เธอกลับบ้านไม่ไหวในวันที่สติแตก...ช็อก...เสียใจ...ผิดหวังทุกอย่างที่เป็นลบถาโถมเข้ามา...หลังจากแยกกับอาทรแล้ว เมื่อครู่...คำบอกชัดเจน...เขาจะแต่งงานกับครูอนุบาล...เป็นไปได้อย่างไรกัน...ไม่เคยรู้อะไรมาก่อนเลย...จู่โจมเข้ามาจนทำให้ค่ำคืนนี้เหมือนนรกมาเยือนเธอไม่ได้กรีดร้องไม่ได้ตีอกชกหัวไม่ได้ร่ำไห้ไม่ได้ด่าทอไมได้ทำอะไรแม้แต่อย่างเดียว นอกจากเก็บการ์ดนั่นใส่กระเป๋า เอ่ยแสดงความยินดี และบอกว่าสิ่งที่เขาให้นั้นเป็นของหวาน มื้ออาหารจบ และเธอจ่ายค่าอาหารเพื่อเป็นการบอกว่าเธอแสดงความยินดีด้วยจำได้ว่าเมื่อเธอลุกมา...อาทรพยายามจะมาจับตัวเธอเพื่อ “ปรับความเข้าใจ”เพื่อ “อธิบายว่าทำไม”แต่เธอชัดเจน...เธอถูก ทิ้ง!!!เธอขีดเส้นใต้คำว่าถูกทิ้งด้วยเส้นสีแดงๆ สามเส้นด้วยกันเธอให้เขาปล่อยมือจากตัวเธอ...มือเขาจะแตะตัวเธอไม่ได้อีกต่อไปและเธอก็จากมา เขาตามโทร.อีกหลายหน

กล้องพร้อม ทุกอย่างพร้อม...ตัวเธอก็พร้อมกับคำแถลงผ่านหน้าจอ...แสงไฟจัดไว้พร้อมอยู่แล้ว...ในห้องนี้เซททุกอย่างไว้พร้อมเสมอ เพราะเธอไลฟ์สดผ่านหน้ากล้องบ่อยมากก่อนลงนั่งหน้ากล้อง เธอสำรวจตัวเองถี่ถ้วนหน้ากระจกเงาสวย ดูดี...และไม่มีวี่แววโศกเศร้า เสียใจพร้อมสำหรับแถลงการฉบับนางฟ้า“สวัสดีค่ะ ค่ำนี้มีเรื่องด่วนอยากจะมาพูดคุยกับเพื่อนๆ นะคะ เมื่อตอนหัวค่ำนี้เอง ดิฉันยอมเสียสละผู้ชายที่ดิฉันรักให้กับคุณครูดาหวัน คุณครูที่ไร้เดียงสา เพื่อเธอจะได้มีโอกาสทองของชีวิต...โอกาสที่เธอไม่เคยมี’รอยยิ้มของเอกนรีดูจริงใจ...ยิ้มทั้งปากและดวงตา“แน่ล่ะค่ะ ว่าจะต้องมีการเสียใจบ้าง จะบอกว่าไม่มีเลยก็เป็นไปไม่ได้ ดิฉันไม่โกหก แต่เรื่องนี้ มีความหมายมากสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งสำหรับโอกาสที่มาถึง ดิฉันไม่อยากให้เธอพลาดโอกาสนี้ แค่นี้นะคะ ขอบคุณเพื่อนทุกคนค่ะ”ทิ้งภาพรอยยิ้มพิมพ์ใจที่สุดยิ้มที่เอกนรีฝึกหน้ากระจกจนเป็นรอยยิ้มที่เธอรู้ว่าจะได้ผลอย่างไรกล้องปิด...ไฟดับ...เธอคว้าแก้วเครื่องดื่มที่เตรียมไว้...น้ำอัดลมที่เธอแตะต้องน้อยมาก แต่วันนี้อยู่ในเหยือกมีหูใบใหญ่...พร้อมน้ำแข็งจากเครื่องทำน้ำแข็งเกล็ดละ