Semua Bab ฉันจะเป็นตัวประกอบที่ร่ำรวย(ฮาเร็ม): Bab 31 - Bab 40

เวลาล่วงเลยมาสองเดือน ด้านนอกหน้าต่างมีพายุหิมะกำลังตกอย่างหนัก…เบลล่าคิดว่าตอนนี้ชีวิตของเธอก็เหมือนกับพวกต้นไม้เหล่านั้นสินะ!! ต้องทนพายุหิมะที่กำลังพัดโหมกระหน่ำเธออยู่ที่คฤหาสน์เมบิลหลังใหม่ คฤหาสน์สีเขียวอ่อนขนาดสามสิบห้อง..ถึงจะมิได้ใหญ่เท่ากับโอเว่นหรือเคนเนดี้ (กับริชแมนอย่าหาเอาไปเทียบ)แต่นี่ก็คือความพึงพอใจของเบลล่าแล้ว ที่ร้านตัดชุดของท่านแม่ก็ประสบความสำเร็จอย่างมาก มากจนเบลล่ารู้สึกว่าเธอกลัวพายุจะพัดโหมกระหน่ำก็ต่อเมื่อคลื่นลมในทะเลสงบ และตอนนี้มันก็ราวกับว่าจะเป็นเช่นนั้น เพราะแกรนด์ดัชเชสเมเบโล่มีความเคลื่อนไหวแปลกๆส่วนเรื่องสมรสพระราชทานนั้นมีอันต้องยกเลิกเพราะโจลี่ดันไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับอาเชอร์เบลล่ายกยิ้ม นี่คงจะเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้เธอยิ้มได้ทว่าพอปรายตาไปมองกระดาษกองเท่าภูเขาในห้องรอยยิ้มของเธอก็ค่อยๆ จางหายไปเธอใช้เวลาสองเดือนเต็ม ในการหาแผนการที่จะทำให้มิลาด้าหย่า แต่สตรีผู้นี้ก็ไม่มีจุดอ่อนใดๆ เลย…เธอถือครองทรัพย์สินของริชแมนเกือบจะทั้งหมด และมันถูกยักย้ายถ่ายเทเปลี่ยนชื่อไปในนามของแมรี่…หากว่าเธอไม่รีบทำอะไรสักอย่าง ริชแมนจะล่มสลายลงเรื่องเง

รอยยิ้มที่แสนจะดีใจของเด็กน้อยวัยหกขวบปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของมิล เธอยื่นมือไปรับตุ๊กตาที่ท่านแม่ส่งให้ด้วยความสุข“ท่านแม่ ตุ๊กตานี้ช่างงดงาม”สายลมจากฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านตัวเธอและลูกน้อยไป เมลรู้ดีว่าร่างกายของเธอกำลังย่ำแย่ราวกับใบไม้ที่กำลังจะปลิดปลิวด้านนอกเธอจะไม่เห็นรอยยิ้มที่แสนจะงดงามนี้อีกแล้ว พอคิดถึงความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นจากการจากลา ในหัวใจก็มิอาจจะกลั้นน้ำตาออกมาได้อีก“ท่านแม่ ท่านร้องไห้งั้นหรือคะ?”เมลดึงเด็กน้อยที่ประดุจแก้วตาดวงใจเข้ามาโอบกอด“แม่เพียงดีใจมิล แม่ดีใจที่เห็นลูกชอบตุ๊กตาที่แม่ทำ….”ฤดูใบไม้ผลิได้ผ่านพ้นไป ผ่านมาจนถึงฤดูหนาว หิมะที่โปรยปรายลงมาพัดพาเอาความหนาวเหน็บมาสู่จิตใจของเด็กน้อย“ข้ามิอาจจะเลี้ยงเด็กที่มิใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของแมรี่ได้!!”“ท่านจะทำเช่นนี้กับข้ามิได้!! มิลมีสัญญาหมั้นหมายกับริชแมนแล้ว!!”เธอพยายาม พยายามอย่างหนักเพื่อที่จะให้ลูกสาวของเธอได้มีสัญญาหมั้นหมายกับตระกูลริชแมน เพื่อที่มิลจะได้เติบโตอยู่ที่แมรี่ต่อไป…“ไร้ยางอายเกินไปแล้ว!! เจ้ากล้าดูถูกข้า!! ดูถูกแมรี่!!”คำด่าทอต่างๆ ของท่านพ่อกำลังซึมซาบเข้ามาในจิตใจของเด็กน้อย ตั้งแต่

คิร่ามองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่างของพระราชวัง ตอนนี้แผลถูกแทงของเธอหายไปโดยการร่ายเวทรักษาของท่านนักบุญอาเชอร์ท่านพี่โคลด์ยกมือขึ้นมาลูบหัวเธอเบาๆ“เราทุกคนต่างก็เสียใจ และพี่คิดว่าคนที่เสียใจที่สุดก็คือเราสองคน…”โคลด์ส่งสมุดบันทึกให้คิร่า เธอรับมันมาด้วยมือที่สั่นเทา“ข้าคิดว่าการที่เราไม่ไปหานาง จะทำให้นางเบาใจเรื่องของพวกเรา แต่มันกลับทำให้นาง..จมอยู่กับความเจ็บปวด…”คิร่าถอนหายใจ เธอเปิดสมุดบันทึกของท่านพ่อออกมา…สมัยก่อนเคนเนดี้เป็นเพียงตระกูลเล็กๆ ชาร์ลพึ่งได้ตำแหน่งเคาน์มา เขาจัดการใช้เงินเก็บที่มีลงทุนไปกับธุรกิจสมุนไพร สมัยนั้นมีนักบุญที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากผู้คนก็เลยไม่ค่อยเห็นคุณค่าของสมุนไพร ทว่าชาร์ลยังคงไม่ยอมแพ้เพราะเขารู้ว่าวันหนึ่งพลังรักษาจะต้องจางหายไปตามกาลเวลา แล้วก็จะไม่เพียงพอต่อความต้องการสักวันหนึ่งสมุนไพรของเขาจะต้องขายได้ ก็แค่รอเวลาเท่านั้น ทว่าชนชั้นสูงคนอื่นต่างก็ดูแคลนเคนเนดี้ถึงการทำไร่สมุนไพรที่แสนจะโง่เขลาเมลยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมบนใบหน้าของชาร์ล“ชาร์ลท่านควรจะแบ่งเงินทุนไปทำธุรกิจอื่นบ้าง ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าต้องการความมั่นคง…”เข

อาเชอร์ก้มมองดอกกุหลาบสีขาวในมือ ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วท้องฟ้าเริ่มจะเปลี่ยนสีเป็นสีดำเขาออกจากบ้านไปตั้งแต่เมื่อวานตอนเที่ยง…หลังจากเข้าไปด้านในเธอก็คงจะด่าเขาเช่นเดิมไม่สิ อาจจะหนักกว่าทุกวันทว่าทันทีที่อาเชอร์เข้ามาภายในบ้านก็มืดสนิท เขายกมือขึ้นมาร่ายเวทย์เพื่อจุดตะเกียงที่ต่างๆ ในบ้านอาเชอร์วางดอกไม้เอาไว้บนโต๊ะ เขาเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อไปหาโจลี่“เจ้า..กินข้าวรึยัง?”เขากลืนน้ำลายลงคออย่างคนที่รู้สึกผิด…อาเชอร์นั่งลงบนเตียงข้างๆ โจลี่“วันนี้ลูกดิ้นรึเปล่า ยังแพ้ท้องอยู่ไหม….”เขาชะงักเมื่อเห็นดวงตาของเธอบวมช้ำราวกับว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก“โจลี่…ข้าขอโทษ ข้าไปทำงานมา…”“ทำงาน!! ท่านก็อ้างแต่ว่าทำงานตลอด อาเชอร์ท่านหายไปหนึ่งวันโดยที่ไม่บอกกล่าวข้าเลย!!”เธอลุกขึ้นมา แล้วยกมือทุบเขาอย่างแรง อาเชอร์ไม่ได้ตอบโต้เขาทำเพียงนั่งนิ่งๆ เพื่อให้เธอได้ระบายอารมณ์จนกว่าเธอจะพอใจ“เหตุใดถึงไม่หลบการโจมตีของข้า…”“ก็ข้าผิดจริงๆ นี่นา เจ้าทุบตีข้าได้เลย ทุบตีได้จนกว่าเจ้าจะหายโกรธ”เธอเม้มปากแน่น อาเชอร์ยกมือขึ้นมา บรรจงเช็ดน้ำตาให้เ

อาร์ชดยุคกูเรี่ยนพาสตรีใบหน้างดงามทั้งสองขึ้นโรงแรมไป ดูไปแล้วก็ไม่มีอะไรที่น่าผิดสังเกต เบลล่าเรียกให้โดโนแวนมาเฝ้าอาร์ชดยุคต่อ ส่วนเธอจะกลับไปพักที่คฤหาสน์ พอมาถึงเมบิลก็มีบัตรเชิญจากพระราชวังส่งมา เปิดอ่านก็พบว่าคิร่าเชิญเธอไปที่งานเลี้ยงต้อนรับองค์รัชทายาทมาเดลีน เธอโยนบัตรเชิญนั้นไว้บนโต๊ะก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา ไม่อยากไปเลยแฮะ…เดิมทีเธอก็ไม่ใช่คนที่จะชอบเข้าสังคมของชนชั้นสูงอยู่แล้ว เบลล่าพยายามหลีกเลี่ยงงานเข้าสังคมมาตลอด เพราะเธอคิดว่ามันไร้สาระ “ท่านหญิงคะ ดยุคเอเซล่ามาขอเข้าพบค่ะ” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเบลล่าเธอไม่ทันจะลุกขึ้นเอซก็เดินเข้ามาใจห้องแล้ว เบลล่าอ้าแขนออกเพื่อโอบกอดเขา “คิดถึงจะบ้าอยู่แล้ว!!” เอซกล่าวพร้อมทั้งจูบลงบนผมของเบลล่าอย่างแรง “เหตุใดถึงมายามนี้ ท่านก็รู้ว่าการเดินทางยามค่ำคืนมันอันตราย บ้านเรือนของเรามิได้อยู่ในช่วงที่สงบ…” “ตั้งแต่ข้าย้ายเข้าไปที่เดเลี่ยน ในใจมันก็ไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆ อีกแล้ว ที่นั่นอยู่ติดกับชายแดน ข้าศึกพร้อมจะบุกเข้ามาทุกเมื่อ ที่หายไปก็เพราะข้าต้องเฝ้าดูการก่อสร้างกำแพงเมือง โชคดีที่ท่านแกรนด์ดยุคโอเว่นส่งทหารไปช่วยเป