บททั้งหมดของ นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 6 หารือเรื่องแยกบ้าน เร็วเท่าความคิด… "ท่านพ่อเจ้าคะ เมืองอี้เฉิงนี่ใหญ่มากหรือเปล่า แล้วมีท่านโหวหรือท่านอ๋องในเมืองนี้หรือไม่เจ้าคะ" "เมืองอี้เฉิงติดทะเล อีกทั้งยังมีท่าเรือย่อมต้องใหญ่อยู่แล้ว ชิงเอ๋อร์จำไม่ได้หรือ?" หัวคิ้วของมู่เฟิงมุ่นเข้าหากัน เขาเคยพาบุตรสาวไปในเมืองอี้เฉิงอยู่หลายครั้ง ไยนางถึงจำไม่ได้ "พี่ใหญ่คงลืมเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านจำเรื่องที่ท่านหมอหูบอกพวกเราไม่ได้หรือเจ้าคะ" มู่หนิงอันรีบเตือนความจำบิดา ยามเห็นสีหน้าของเขาดูงวยงงกับคำถามของพี่สาว "อ่าาา นั่นสินะ พ่อก็ลืมไป เมืองอี้เฉิงเป็นเมืองใหญ่มากชิงเอ๋อร์ ท่านเจ้าเมืองคือ รุ่ยอ๋อง ซวินเหิงเยว่ และมี หย่งหนานโหว จ้าวหลิวเหว่ย คอยดูแลเรื่องการทหาร ทั้งสองเป็นสหายสนิทกัน อ้อ ยังมี จงเจาโหว เสิ่นปั๋วหลาง อีกคน ทำหน้าที่คอยดูแลเรื่องท่าเรือน่ะ" คำอธิบายของบิดาช่วยให้มู่หนิงชิงพอเข้าใจสภาพการณ์ของเมืองอี้เฉิงขึ้นมาบ้าง ทว่ายังมีอีกเรื่องที่นางอยากรู้… "ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านเจ้าเมืองกับท่านโหวอีกสองคน หนุ่มหรือแก่เจ้าคะ แล้ว…หล่อหรือเปล่าเจ้าคะ" ที่นางถามเพราะอยากรู้ว่าในชีวิตจริง กับนิยายที่แต่งขึ้นจะเหมือนหรือ

บทที่ 7 หอโอสถเสียนเย่า ‘โอ๋ว! มีอาหารตาให้ดูเล่นด้วยแฮะ หล่อยิ่งกว่าพระเอกหมายเลขหนึ่งของวงการบันเทิงอีก ว่าแต่ทำไมเขาต้องไปแอบตรงนั้นด้วยเล่า เล่นซ่อนหากับใครอยู่หรือ? เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นคนร้ายแอบมาดักปล้นสมุนไพรราคาแพงที่มีคนนำมาขายกัน!! ไม่ได้การ ต้องหาอาวุธป้องกันตัวเสียหน่อยแล้ว' อาการหวาดระแวงผุดขึ้นในหัวจารชนสายอาหารอย่างมู่หนิงชิง เจ้าตัวแวบหายเข้าไปในมิติ พุ่งตรงไปยังตู้เซฟหลังกำแพง หยิบปืนเลเซอร์ออกมากระบอกหนึ่งไว้ป้องกันตัว ร่างกายของนางตอนนี้อ่อนแอเกินไป มิอาจต่อสู้ด้วยมือเปล่าได้เลยต้องใช้เครื่องทุ่นแรง ด้วยประสิทธิภาพของปืนกระบอกนี้ ต่อให้เป็นยอดฝีมือหากโดนยิงเข้าไปอย่างไรก็เจ็บหนัก! หลังกลับออกมาจากมิติ ร่างบางแสร้งลุกขึ้นยืน หันหน้ามองไปรอบๆห้อง ค่อยๆย่างเท้าเข้าไปหาตู้วางของตกแต่งใบนั้น กระชับปืนเลเซอร์ในมือใต้แขนเสื้อแน่นเตรียมพร้อมใช้งาน เวลานี้นางยืนอยู่ในตำแหน่งตรงข้ามกับเขา โดยมีเพียงตู้ใบนั้นกั้นไว้ ที่นางทำเช่นนี้เพราะสังเกตเห็นว่า หน้าต่างภายในห้องทุกบานยังคงถูกลงกลอนจากภายใน นั่นแสดงว่าบุรุษชุดดำคงอยู่ที่นี่ตั้งแต่ก่อนที่หลงจู๊จะพานางเข้ามา…แล้วจะไปแอ

บทที่ 8 เมื่อบ้านใหญ่ร้อนใจ มู่อวี๋โหรวสีหน้าบึ้งตึงดวงตาฉายแววขุ่นเคือง ยามได้ยินวาจาประกาศิตของผู้เป็นปู่ ภายในใจรู้สึกไม่ยินยอมเป็นเท่าทวีคูณ มู่หนิงชิงมีดีอะไร เถ้าแก่ลิ่วเหอถึงอยากได้ไปเป็นสะใภ้ให้บุตรชายคนเล็ก! หญิงสาวแอบมีใจให้ลิ่วห่าวซิน ครั้นได้ยินเรื่องการแต่งงานของเขา ในใจพลันรุ่มร้อนเหมือนมีไฟสุม ผู้เป็นมารดามองบุตรสาวด้วยสายตาเห็นใจ นางพอรู้ว่ามู่อวี๋โหรวมีใจให้ฝ่ายชายอยู่ ผิดกับมู่อวี๋ฉิงที่ลอบเหยียดยิ้มเย้ยหยันอย่างสาแก่ใจ พี่สาวของนางมักชอบยกตน ข่มหญิงสาวในหมู่บ้านคนอื่นๆ ว่านางต้องได้สามีเป็นบัณฑิตซิ่วไฉอย่างแน่นอน เมื่อมู่ซานลุกจากไป คนอื่นๆต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน ภายในห้องของมู่อวี๋โหรว เวลานี้ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว ใบหน้าหญิงสาวบิดเบี้ยวน่าเกลียดจากโทสะจนดูไม่ได้ ดวงตาแดงก่ำน้ำตารินไหลอาบแก้ม ยกหมอนปิดหน้ายามกรีดร้อง เพราะไม่ต้องการให้ผู้เป็นปู่ได้ยินเสียง ราวสองเค่อต่อมาฉวนซื่อก็รุดมาหาบุตรสาว “ท่านแม่ ฮืออออ ท่านต้องช่วยข้านะเจ้าคะ ท่านปู่จะให้นังตัวขาดทุนนั่นแต่งกับพี่ห่าวซิน ฮึก ข้าไม่ยอมนะเจ้าคะท่านแม่ ข้ามีใจให้พี่ห่าวซินมาก่อน ข้าต่างหากที่คู่

บทที่ 9 สาเหตุแห่งความเกลียดชัง “นี่คือสมุดบัญชีที่ข้าและอาเหม่ย ลงบันทึกไว้ตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมาขอรับ ส่วนเล่มนี้คือจำนวนเงินที่ข้าส่งกลับมาบ้าน ระหว่างทำงานอยู่ที่เมืองหลวงขอรับท่านลุงก่วงเทียน” หัวหน้าหมู่บ้านรับสมุดบัญชีทั้งสองเล่มมาเปิดดูอย่างคร่าวๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็สามารถบอกได้ว่า เงินที่มู่ซานและหลัวอวี๋ได้รับจากมู่เฟิงไม่ใช่น้อยๆ ตนเองเป็นพ่อแม่แท้ๆ แต่กลับเอาเปรียบและประพฤติกับบุตรชายคนรองราวกับมู่เฟิงมิใช่บุตรของตน หากพูดถึงเรื่องนี้ คงต้องย้อนไปตอนที่มู่เฟิงเกิด… หลังคลอดบุตรชายคนรอง หลัวอวี๋ตกเลือดเป็นจำนวนมาก จนร่างกายอ่อนแออยู่ช่วงหนึ่ง และเมื่อหายดี นางกลับไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก ความวาดหวังว่าจะมีบุตรสาวสักคนจึงพังทลายลง ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หลัวซื่อจึงโทษว่าเป็นความผิดของมู่เฟิง ที่ทำให้นางกลายเป็นแม่ไก่ออกไข่ไม่ได้ จนมิสามารถมีบุตรสาวให้มู่ซานได้ชื่นชม!! “ได้! ข้าจะออกหน้าให้เจ้าเองอาเฟิง ในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน ข้าจะไม่ยอมให้ลูกบ้านของข้าใช้คำว่า กตัญญูต่อบุพการีหรือผู้มีพระคุณ เป็นเครื่องมือในการเอารัดเอาเปรียบบุตรหลานอีกต่อไป ความกตัญญูเป็นสิ่งที่สมควร

บทที่ 10 อิสรภาพของมู่เฟิง ชาวบ้านที่มามุงดูเหตุการณ์ เริ่มส่งเสียงกระซิบกระซาบ จนดังเข้าหูหลัวซื่อและมู่อวี๋โหรว ที่เดินมาสมทบย่าของตน “ท่าทางมู่เฟิงคงหมดความอดทนแล้วจริงๆ ถึงได้ขอแยกบ้าน” “เป็นข้านะ ขอแยกบ้านมานานแล้ว โดนพ่อแม่เอาเปรียบขนาดนี้” “เจ้าดูเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่หลัวซื่อกับหลานสาวใส่สิ เทียบกับคนบ้านรองแล้ว เฮ้อ ช่างน่าอดสูจริงๆ” ”ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ต้องช่วยมู่เฟิงแยกบ้านให้ได้นะเจ้าคะ ข้าละสงสารครอบครัวนี้จับใจ” หญิงชรานาม แม่เฒ่าหมาน ช่วยขอร้องก่วงเทียนอีกแรง หัวหน้าหมู่บ้านเต๋อถัง มองลูกบ้านที่มาให้กำลังใจมู่เฟิงด้วยแววตาประทับใจ “ข้าต้องการพบมู่ซาน ไปตามเขามาพบข้า!” ก่วงเทียนเอ่ยเสียงเข้มกับหลัวซื่อ พลางก้าวขาเข้าไปในเขตบ้าน หญิงชราสะบัดหน้าใส่ ก้าวฉับๆไปเรียกสามี ที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ใต้ต้นซิ่ง บรรยากาศภายในลานบ้านสกุลมู่บ้านใหญ่ ราวกับพายุกำลังตั้งเค้า ก่วงเทียนนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยมีสกุลมู่บ้านรองยืนอยู่ข้างๆ ในตำแหน่งตรงข้ามกับมู่ซานและสมาชิกบ้านใหญ่ “มู่ซาน ข้ามาวันนี้เพื่อจัดการธุระเรื่องแยกบ้านให้มู่เฟิง รบกวนเจ้าช่วยนำทะเบียนบ้านออกมาด้วย”