บทที่ 14 พ่อหนุ่มสายเปย์

"เจ้าสัญญากับข้าได้ไหมลี่เซียน ว่าเจ้าจะไม่บอกใคร"

"ได้ ข้าให้สัญญา"

"แต่เจ้าออกมาเช่นนี้คนที่จวนเจ้าไม่สงสัยหรือ"

"ข้าบอกพวกเขาว่าจะออกมาซื้อเครื่องประดับที่หอเป่าชิงน่ะ"

หลิวลี่เซียนพยักหน้าและกอดเจินเซียงเอาไว้แน่น นางช่างน่าสงสารเหลือเกิน ไม่สามารถเลือกทางเดินชีวิตเองได้ ซ้ำยังถูกจับคลุมถุงชนกับชายที่ตนไม่ได้รัก ถึงแม้ชายผู้นั้นจะเป็นถึงองค์รัชทายาทก็ตาม แต่หากไม่ได้รู้สึกรักมันจะไปมีความหมายอะไร ไม่สู้อยู่กับชายที่รักถึงลำบากก็ยอม

หลิวลี่เซียนรู้สึกเลี่ยนกับความคิดนี้ของตัวเอง ความรักงั้นรึ หึ!!! มันตายจากนางไปแล้วด้วยซ้ำ

ไม่นานเจินเซียงก็ขอตัวกลับจวนก่อน หลิวลี่เซียนไม่คิดรั้งนางไว้ เพราะเข้าใจว่านางคงไม่อยากให้คนที่จวนสงสัยว่าทำไมนางถึงออกมานานเช่นนี้

ทุกการกระทำของหญิงสาวทั้งสองคนอยู่ในสายตาของจ้าวจิ้งเทียน เขารู้มาสักพักแล้วว่าเจินเซียงมีคนรักอยู่แล้ว แต่ที่เขารู้สึกตกใจไม่น้อยคือเขาคาดไม่ถึงว่าน้องสาวของเขาจะยินยอมชายผู้นั้นง่ายดายเช่นนี้ เขาจะทำเช่นไรดี หากเรื่องนี้รู้ถึงหูเสด็จพ่อ ทั้งเจินเซียง รวมถึงเสด็จแม่ต้องโทษหนักเป็นแน่ เสด็จพ่อจะต้องกล่าวโทษว่าเสด็จแม่ปกปิดความเลวร้ายนี้เอาไว้

แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขายังคงรู้สึกซาบซึ้งใจที่หลิวลี่เซียนจริงใจต่อญาติผู้น้องของเขาไม่น้อย

หลิวลี่เซียนที่ลืมไปแล้วว่าตนเองกำลังหิวอยู่นั้นเริ่มรู้สึกว่ามีเสียงบางอย่างดังมาจากท้องของนาง นางตะโกนเรียกไป๋หลางให้ตามพนักงานสาวน้อยน่ารักนางนั้นมา นางต้องการจะสั่งอาหาร

"คุณหนูต้องการอะไรบ้างเจ้าคะ"

พนักงานสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มจ้องมองหลิวลี่เซียนด้วยความนอบน้อม นางใช้นิ้วชี้เคาะบนโต๊ะก่อนจะยิ้มตาหยี

นางเคยสั่งอาหารจีนโบราณกินที่ภัตตาคารสมัยยังมีชีวิตอยู่ที่โลกปัจจุบัน ลองสั่งมั่วๆ ไปก่อนละกัน อันไหนไม่มีก็ช่างมันเถอะ

"ข้าขอก๋วยเตี๋ยวหลอด กุ้งเจี๋ยน ปลาราดพริก สามชั้นตุ๋นเต้าเจี้ยว ซาลาเปาเนื้อ ขนมผักกาด ขาหมูตุ๋นยาจีน ไก่ตุ๋นซีอิ๊ว อย่างละหนึ่ง"

หลิวลี่เซียนสั่งอาหารอย่างออกรสออกชาติ ไป๋หลางที่ยืนมองด้วยความตะลึง ในใจได้แต่แอบคิดว่า คุณหนู กระเพาะท่านต้องใหญ่เท่าใดกัน จึงจะกินเข้าไปหมดนี่ได้

สาวน้อยหน้าตาสวยสดงดงามรับรายการอาหาร ก่อนจะโค้งกายคำนับหลิวลี่เซียนและเดินออกไป

"คุณหนูใหญ่จะกินหมดหรือเจ้าคะ"

หลิวลี่เซียนหันไปมองไป๋หลาง ก่อนจะหัวเราะชอบใจออกมา

"มีเจ้าช่วยข้ากิน ทำไมจะไม่หมดเล่า"

"คุณหนูใหญ่ บ่าวไม่สามารถกินอาหารร่วมโต๊ะกับเจ้านายได้นะเจ้าคะ"

จริงด้วยสินะ โลกในยุคโบราณนี่กฎระเบียบช่างเยอะแยะวุ่นวายยิ่งนัก

"อยู่นอกจวนไม่มีผู้ใดเห็นหรอก ข้าอนุญาตเจ้า"

ไม่นานอาหารทั้งหมดก็วางอยู่ตรงหน้าหลิวลี่เซียน นางกวักมือให้ไป๋หลางมากินอาหารด้วย แต่ทว่ายังไม่ทันที่สองนายบ่าวจะได้กินอาหารอันโอชะตรงหน้า ก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มรูปงามผู้ดูคุ้นตา ชายหนุ่มที่มีผ้าขาวปิดบังใบหน้าเอาไว้ตลอดเวลา

"ข้าขอร่วมโต๊ะด้วยได้หรือไม่"

หลิวลี่เซียนส่งเสียงเฮอะในลำคอ ก่อนจะมองจ้าวจิ้งเทียน ช่างรู้จักมาได้เวลายิ่งนัก

"ได้สิ ไป๋หลาง งั้นเจ้าไปสั่งอาหารกินเองอีกห้องหนึ่ง เดี๋ยวข้าจ่ายเอง"

"แต่ว่า"

"ไปเถอะน่า!!"

ไป๋หลางพยักหน้าหงึกๆ ทำตามอย่างว่าง่าย

ตอนนี้เหลือแค่จ้าวจิ้งเทียนกับหลิวลี่เซียนสองคน นางเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าครั้งนั้นที่นางถูกองค์ชายรองเล่นงาน เขาตามไปช่วยและหาหมั่นโถวมาให้นางกินด้วย

"จะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม มื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง ตอบแทนที่ท่านช่วยข้าวันนั้น"

จ้าวจิ้งเทียนยกยิ้มมุมปาก เขากวาดสายตามองอาหารที่กองพะเนินอยู่ตรงหน้าพลางนึกขำในใจ

แค่กินอาหารตรงหน้าให้หมดก็พอเถอะ หญิงงามผู้นี้ช่างลำไส้ใหญ่นัก!!!

"เจ้ากินหมดรึ"

"แน่นอนอยู่แล้ว"

หลิวลี่เซียนไม่รีรอ นางรีบหยิบตะเกียบคีบอาหารในจานต่างๆ เข้าปาก โอ๊ะ!!! รสชาติยอดเยี่ยมยิ่งนัก สมแล้วที่เป็นร้านอาหารเลื่องชื่อที่สุดในเมืองหลวง

"ท่านไม่กินหรือ"

หลิวลี่เซียนเงยหน้าไปมองจ้าวจิ้งเทียน นางเอ่ยถามเขาในขณะที่อาหารยังเต็มปากด้วยซ้ำ จ้าวจิ้งเทียนมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ

จวนเจ้าขาดแคลนข้าวปลาอาหารหรือ ถึงสั่งมาเยอะปานนั้น?

"ข้าไม่กล้ากิน กลัวเจ้าจะไม่อิ่ม"

หลิวลี่เซียนมองค้อนจ้าวจิ้งเทียนเล็กน้อย หึ อย่ามาคาดหวังว่านางจะเป็นสาวน้อยเรียบร้อย กินคำ อายคำ ฝันไปเถอะ นางใช้ชีวิตแบบนั้นในโลกปัจจุบันมาเกินพอแล้ว ต่อไปนี้นางจะใช้ชีวิตให้เต็มที่ในทุกๆ เรื่อง

"ไม่กินก็เรื่องของท่าน อย่ามาหาว่าข้าไม่ชวนก็แล้วกัน"

"เอาเถอะ เจ้ากินให้อิ่ม มื้อนี้ข้าจะเป็นคนจ่ายเอง"

หลิวลี่เซียนดวงตาเป็นประกายวาววาบ ให้ตายสิ! อยู่ดีๆ ก็มีหนุ่มน้อยรูปงามสายเปย์มาทุ่มให้ซะดื้อๆ

"ท่านพูดแล้วนะ ไม่ใช่มากลับคำพูดเล่า เหมือนตอนที่ท่านเอาไข่มุกสุยโหวไปใช้จนหมดละมาหลอกข้า"

"ข้าไม่หลอกเจ้าหรอกชิงชิง มื้อนี้ข้าจะเลี้ยงเจ้า เจ้าอยากกินสิ่งใดในร้านก็ตามใจเจ้า หรือเจ้าอยากจะกินหอเสี่ยวเอ้อหลังนี้เข้าไป ข้าก็จะตามใจเจ้า"

"ข้าไม่ใช่ปลวกนะ ที่จะแทะไม้ได้ทั้งหลังน่ะ"

คนเลว!!! ไหนบอกจะเลี้ยงนาง กลับพูดจาเหน็บแนมนางขึ้นมาเสียดื้อๆ

หลังจากที่กินอาหารจนอิ่ม หลิวลี่เซียนก็บิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน แน่นไปหมด โอ๊ะ!!! ข้าแน่นท้องจังเลย

จ้าวจิ้งเทียนหลุดขำออกมากับท่าทางพิลึกของหลิวลี่เซียน เขารู้สึกว่าเขาพบกับนางเมื่อใด เขาจะเป็นตัวของตัวเองได้ทุกครั้ง เขาดึงผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าขาวใสและรอยแผลเป็นที่จางลงจนแทบมองไม่เห็น

"รอยแผลท่านจางลงจนแทบจะมองไม่เห็นแล้วนี่จิ้นหมิง"

หลิวลี่เซียนที่เพิ่งกลับมานั่งเก้าอี้หลังจากที่นางไปยืดเส้นยืดสายโดยการเดินรอบโต๊ะกินข้าวมา นางสังเกตเห็นบนใบหน้าของจ้าวจิ้งเทียนแทบจะไม่มีรอยแผลแล้ว

"เป็นเพราะความดีความชอบของเจ้า"

หลิวลี่เซียนเบ้ปากเล็กน้อย ความดีความชอบที่ยอมสละไข่มุกอันเป็นที่รักให้คนโลภเช่นท่านงั้นสิ

จ้าวจิ้งเทียนเดาความคิดบนสีหน้าของหลิวลี่เซียนออก เขาอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหยิบกล่องใบหนึ่งที่เขาถือเอาไว้ข้างกายมาตลอดตั้งแต่ออกมาจากวังหลวง โดยที่หลิวลี่เซียนไม่ทันสังเกต เขายื่นกล่องเหล็กแกะลวดลายดอกเหมยให้นาง

"อะไรรึ"

"ข้าให้เจ้า"

หลิวลี่เซียนยื่นมือไปรับกล่องมาจากมือของจ้าวจิ้งเทียน นางมองหน้าเขาด้วยความสงสัยก่อนจะเปิดกล่องออกดู

ของภายในกล่องทำให้ดวงตาของนางเปล่งประกายวาววับ

ไข่มุกสุยโหว!!!

"ท่านไปได้มาจากที่ไหนจิ้นหมิง ข้าไปถามเถ้าแก่หอเป่าชิงมาวันนี้ เขาบอกว่าไม่มีแล้ว"

หลิวลี่เซียนเอ่ยถามจ้าวจิ้งเทียนด้วยรอยยิ้มตาหยี

"คนของข้าไปหาซื้อมาได้น่ะ กว่าจะได้มันมาช่างยากเย็นนัก ต้องไปไกลถึงทะเลสาบเชียว"

"จริงหรือ ขอบใจท่านมาก ข้าจะไม่ว่าอะไรท่านแล้ว ท่านช่างเป็นคนดียิ่งนัก"

จ้าวจิ้งเทียนแอบบิดเบ้มุมปาก ได้ยินว่าไม่กี่วันก่อนข้ายังเป็นคนเลวอยู่เลย

ความจริงแล้วเขาตั้งใจจะเอามันไปให้นางที่จวน แต่บังเอิญวันนี้เขาออกมาเพื่อสะกดรอยตามเจินเซียงตามการรายงานของชุนหลาง แต่เหนือความคาดหมายคือเขาเจอนางอยู่ที่นี่ด้วย และยิ่งไปกว่านั้นเขาช่างรู้สึกตราตรึงใจกับการสั่งอาหารเหมือนคนเร่ร่อนไม่เคยกินข้าวของนางยิ่งนัก

"ข้าดีใจที่เจ้าชอบ"

"ใช่ ข้าชอบมาก แต่ถ้าจะให้ข้าดีใจกว่านี้ ข้าขออะไรท่านอีกอย่างได้หรือไม่"

"อะไรรึ"

"ไก่ตุ๋นซีอิ๊วกับซาลาเปาไส้เนื้อช่างเย้ายวนใจข้ายิ่งนัก สั่งกลับจวนให้ข้าอีกสักห้าชุดได้รึไม่"

จ้าวจิ้งเทียน "..."

ข้าไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมจ้าวเฟยหรงถึงส่งหมั่นโถวไปที่จวนเจ้าถึงหนึ่งร้อยลูก หรือว่าข้าจะส่งซาลาเปาไส้เนื้อไปให้เจ้าที่จวนอีกหนึ่งร้อยลูกเช่นนั้นดีหรือไม่ ไม่สิ!!! ต้องมากกว่าจ้าวเฟยหรง สองร้อยลูกกำลังดี