บทที่ 1 ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย [1]

“หนิงเซียน นั่นเจ้าทำอะไรอยู่หรือ” นางจิวสตรีรูปร่างท้วมวัยกลางคนยืนเกาะขอบรั้วชะเง้อคอมองอย่างสงสัย เพราะเห็นหญิงสาวที่ตนเอ็นดูเหมือนลูกหลาน กำลังง่วนทำบางอย่างที่นางก็ไม่รู้จัก

“ท่านป้าจิวเองหรือ ข้ากำลังจะเพาะเห็ดเอาไว้กินเจ้าค่ะ” คนที่กำลังนั่งเพาะเชื้อเห็ดตอบแทบจะทันที ท่านป้าจิวคนนี้มักจะแวะเวียนมาคุยเล่นกับนางเป็นประจำ เพียงแค่ได้ยินเสียงหนิงเซียนก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

“ดี ทำไว้เยอะ ๆ เลยนะ ป้าจะเป็นลูกค้าประจำเจ้าเอง” นางจิวพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ได้แต่นึกเอ็นดูในความขยันทำมาหากินของอีกฝ่าย บริเวณพื้นที่รอบเรือนท้ายหมู่บ้านแห่งนี้ เต็มไปด้วยพืชพรรณนานาชนิดจากการเพาะปลูกของเจ้าตัว ถึงแม้จะไม่ออกไปหางานทำ ก็สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่อดตาย กระนั้นหนิงเซียนก็ยังคงสรรหาสิ่งของมาขายให้กับชาวบ้านแทบทุกวัน จะว่าไปแล้วก็น่าสงสารถูกสามีขับไล่ ต้องระหกระเหินหาเลี้ยงตัวเองอย่างยากลำบาก

“ได้เลยเจ้าค่ะท่านป้า ข้าจะแถมให้ท่านมากกว่าคนอื่นเลยเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มร่าแม้ว่านางยังไม่มีผลผลิตออกมาขาย ก็มีลูกค้าขาประจำมารอรับซื้อเสียแล้ว และยังเป็นคนที่คอยแนะนำให้ชาวบ้านคนอื่น ๆ มาซื้อผัก เห็ด และของป่าที่หามาได้อีกด้วย ทำให้ตัวนางเองก็พลอยได้ลูกค้าเพิ่มมากขึ้น โดยไม่ต้องออกไปเร่ขายของตามตลาดให้เหนื่อย

“เจ้าก็พักบ้างล่ะ ประเดี๋ยวไม่สบายเอา ป้าแค่แวะมาดูวันนี้ป้ามีธุระไปก่อนนะ” ป้าจิวทักทายพอหอมปากหอมคอก็ขอตัวลาทันที นางเป็นห่วงจึงมักจะคอยแวะเวียนมาดูเผื่อว่าหนิงเซียนจะเจ็บไข้ได้ป่วย จะได้ช่วยเหลือทัน

“เดินดี ๆ นะเจ้าคะท่านป้า” หญิงสาวโบกไม้โบกมือลาหญิงร่างท้วม ที่พอหันหลังได้ก็รีบเดินจ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง หนิงเซียนยืนมองท่านป้าจิวอยู่เช่นนั้น รอให้อีกฝ่ายเดินไปไกลจนไม่สามารถมองเห็น จึงหันกลับมาสนใจการเพาะเชื้อเห็ดที่ทำค้างเอาไว้

ย้อนไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน

ในตอนที่เบลรู้ตัวว่าตนเองได้เข้ามาสวมร่างของหนิงเซียนวันแรก เธอถึงขั้นสาปส่งตัวร้ายให้เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เรื่องที่ทำให้เจ็บใจที่สุดก็คือจะทะลุมิติเข้ามาทั้งที ให้เป็นตัวละครอื่นไม่ได้หรือ ที่มีชีวิตยาวนาน ไม่ใช่อยู่ได้แค่ไม่กี่บรรทัดของหน้ากระดาษ มันจะน้อยเกินไปหรือไม่

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ขอให้เมียแกไม่รัก ไม่สิ หากเป็นไปได้ขอให้หนิงเซียนมีชีวิตใหม่ แล้วให้แกตามง้อเธอ หลงเธอหัวปักหัวปำ เป็นเหมือนหมาที่ถูกเจ้านายจูงไปไหนก็ได้ สมควรแล้วที่ถูกพระเอกจับกรอกยาพิษตาย เฮอะ!!” ร่างบางทุบหมอนระบายความไม่พอใจ นึกโมโหชายที่ชั่วช้าเป็นตัวร้ายแบบเต็มขั้น แต่นักเขียนดันสร้างให้ดูดีรูปหล่อพ่อรวยมีชีวิตเลิศหรูอยู่สุขสบาย ในขณะที่ภรรยาต้องทนรองมือรองเท้า หมดประโยชน์แล้วก็เฉดหัวทิ้ง

นิยายเรื่องนี้เธออ่านมาแล้วไม่ต่ำกว่าสามรอบ เพราะชอบในเนื้อเรื่องและตัวละครเอกที่ประชันฝีมือกันอย่างดุเดือด เพื่อจะให้แม่นางเอกหันมาสนใจตัวเอง แต่ไม่ว่าจะอ่านไปกี่ครั้งเธอก็มักจะขัดใจตัวประกอบอย่างหนิงเซียน ไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิตของตนเอง ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

เบลเอาแต่สาปแช่งเหล่าตัวละครเอกที่เห็นแก่ตัว ทำราวกับว่าชีวิตหนิงเซียนเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น นางเอกเข้าหาเพียงเพราะต้องการข้อมูลสำคัญในการกำจัดตัวร้าย พระเอกลับหลังก็ทำเพียงแค่ยืนมองหนิงเซียนถูกผู้คนทำร้ายรังแกโดยที่ไม่ได้ช่วยอะไร

แต่ต่อหน้าเขากลับทำตัวเป็นคุณชายผู้คอยห่วงใย ไม่รู้ว่าบทพระเอกได้มาเพราะจับฉลากหรืออย่างไร ถึงได้ทำตัวดีเฉพาะกับนางเอกเท่านั้นกัน ส่วนตัวร้ายน่ะหรือไม่ต้องพูดถึง นั่นน่ะคือตัวการของเรื่องทั้งหมดเชียวล่ะ เธอจึงได้สาปแช่งวันละสามเวลาหลังอาหาร