บทที่ 9 แดนสวรรค์ [2]

“ท่านป้าจิวข้านำเห็ดมาฝากเจ้าค่ะ” หนิงเซียนแวะไปบ้านท่านป้าจิวก่อนจะเข้าป่า โชคดีที่วันนี้ท่านป้าอยู่บ้านพอดี จึงไม่ได้มาเสียเที่ยว

“ขอบใจเจ้ามากนะ เห็ดนี้เท่าไรหรือ รอป้าประเดี๋ยวนะ ป้าจะไปเอาเงินมาให้”

“อุ๊ย ไม่ต้องเจ้าค่ะท่านป้า พอดีข้าลองเพาะแล้วได้ผลดีเกิดคาดเจ้าค่ะ ข้ากินเองคงไม่หมดก็เลยเอามาฝากท่านป้าด้วยเจ้าค่ะ ไม่คิดเงิน” หญิงสาวรีบห้ามปรามคนแก่เอาไว้ เพราะนางนำมาให้ด้วยใจไม่ได้จะเอามาขายให้เสียเมื่อไรกัน

“ไม่ได้สิ เจ้าอุตส่าห์ลงทุนไปตั้งเท่าไร ให้โดยไม่คิดเงินได้อย่างไร ขาดทุนกันพอดี” ป้าจิวรีบปฏิเสธไม่เห็นด้วยที่จะให้โดยไม่คิดเงิน อย่างน้อยเอาไปสักอีแปะก็ยังดี ยิ่งเป็นแค่สตรีใช้ชีวิตเพียงคนเดียวไม่มีบุรุษคอยหาเลี้ยง ลำบากแค่ไหนนางเข้าใจดี

“ข้าไม่รับเจ้าค่ะ เช่นนั้นท่านป้าก็ช่วยกระจายข่าวว่าข้ามีเห็ดขายราคาถูก ๆ ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าจะได้มีลูกค้าเพิ่ม ถือเสียว่าเห็นนี่เป็นค่านายหน้า”

“อุบ๊ะ! ได้ เรื่องกระจายข่าวเชื่อมือนางจิวคนนี้เถอะ” หนิงเซียนให้ของนางมาก็มาก รู้สึกเกรงใจไม่น้อย ครั้นจะให้เงินหญิงสาวตรงหน้าก็ไม่เคยจะรับสักครั้ง สตรีนิสัยดี ๆ เช่นนี้ไม่รู้ว่าสามีชั่วคนไหนทิ้งภรรยาที่น่ารักลงได้ลงคอ ช่างตามืดบอดเหลือเกิน “แล้วนี่เจ้าจะเข้าป่าอีกแล้วหรือ พักสักวันไม่ดีกว่าหรือหนิงเซียน” 

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า ข้าว่าจะไปดูต้นพุทราเสียหน่อย คราวก่อนข้าเห็นใกล้จะสุกทั้งต้นแล้ว กลัวว่านกจะกินหมดก่อนเจ้าค่ะ ข้าเสียดาย” นอกเหนือจากการปลูกผักทำสวน การได้เข้าป่าก็เหมือนเป็นการได้คลายเหงา หากให้เอาแต่นั่ง ๆ นอน ๆ ก็คงเบื่อหน่ายและเอาแต่คิดฟุ้งซ่านกันพอดี

“อย่างไรก็อย่าเข้าไปลึกนักเล่า มันอันตราย”

“ข้าจะระวังตัวเจ้าค่ะ”

หลังจากนำเห็ดไปให้ท่านป้าจิวหนิงเซียนก็ได้ขอตัวลาทันที จากนั้นนางก็มุ่งตรงขึ้นเขาไปอย่างอารมณ์ดี เดิมทีพรุ่งนี้จะถึงกำหนดวันที่นางต้องเข้าป่า ทว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างดลใจให้อยากจะไปวันนี้แทนกำหนดเดิม หญิงสาวเดินได้ไม่นานก็ได้เข้ามาถึงป่าชั้นนอก ร่างบางเดินวนอยู่พักใหญ่ก็ได้ผลไม้ป่าและผักป่ามากว่าครึ่งกระบุงเสียแล้ว

ป่าแถบนี้อุดมสมบูรณ์พอสมควร ผู้คนส่วนมากมักจะล่าสัตว์นำไปขายในเมืองเสียมากกว่าการเก็บพืชผักไปขาย เพราะมันได้ราคาน้อยกว่าการเนื้อสัตว์มาก อีกทั้งในตลาดก็มีคนต่างหมู่บ้านยึดอาชีพขายผักเป็นหลักมากแล้ว หมู่บ้านที่นางอาศัยอยู่จึงไม่ค่อยมีผู้ใดเอาผักไปขายในตลาด ส่วนมากทำเพียงแค่เก็บมากินในแต่ละวันเท่านั้น

อีกทั้งหมู่บ้านหนานชุนก็ยึดอาชีพขายฟืนเป็นหลักนอกจากการล่าสัตว์ หนิงเซียนก็แอบเสียดายอยู่บ้าง ถ้าหากว่าการขายถ่านไม่เป็นสินค้าควบคุมจากราชสำนัก ถ้าทำขายคงจะมีเงินทองไหลมาเทมาเต็มกระเป๋าไปนานแล้ว