All Chapters of Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (Nc18+): Chapter 31 - Chapter 40

ม่านควันจางหายไปคล้ายลมหมอก ทุกอย่างขาวโพลนประหนึ่งชายหนุ่มหญิงสาวที่จูงมือกันในงานวิวาห์สมรส ทว่าตอนนี้กลับไม่ใช่แบบนั้น พีกระเสือกกระสนดึงศีระตัวเองออกมาจากเครื่อง ฝ่าเท้าของเขาประทับแนบกับพื้นคอนกรีตฟุตบาทได้อย่างมั่นคง แม้จะยังมึนหัวอยู่สักหน่อย.ทัศนวิสัยค่อย ๆ ปรับชัดขึ้นทีละนิด ในมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First person) ด้านในหน้ากากครอบแก้วจะมีตัวเลขแสดงค่าความเข้มข้นของโอโซนอยู่ตรงมุมบนด้านขวา ซึ่งจะแทนค่าความบริสุทธิ์ด้วยเฉดสีและตอนนี้มันก็เป็นสีฟ้าน้ำทะเล บ่งบอกว่าภายในหน้ากากทรงหมวกกันน็อคอันนี้คือสะอาดสุด ๆ เชื้อโรคสักตัวก็เข้ามาไม่ได้ เสียอย่างเดียวตรงที่มีกำหนดระยะเวลานับถอยหลังอยู่.“ติ๊ก! , ติ๊ก! , ติ๊ก! , ติ๊ก! , ติ๊ก!”.“ฟืดดด.. ด.. ด.. ด.. ด , ฮืดดด.. ด.. ด.. ด , ฮาดดด.. ด.. ด.. ด”พีเร่งสูดลมหายใจโดยพลัน.“ชิ! นี่แหละธุรกิจ! นี่แหละโลกแห่งทุนนิยม! ถ้าใช้ซ้ำได้บริษัท AP ก็คงไม่รวยระเบิดระเบ้อขนาดนี้ ฉันล่ะอิจฉาเธอจริง ๆ เลยมิวท์ รวยขนาดนี้ทำไมถึงเอากับแฟนเพื่อนได้นะ!”คิดในใจไปพลางโดยไม่ฉุดคิดสักนิดว่าตัวเองก็เพิ่งผ่านการมีเพศสัมพันธ์กับเพื่อนมาหยก ๆ พีเร่งอ้าปากงับ

“ฟ้า~! ฟ้าไม่ส่งมา~! ให้เธอมีใจ! บอกกันสักคำเป็นไร ว่าเหตุใดเธอมาทำร้าย ♪ ”.เป็นเพลงเก่าของวง Tattoo color ที่เสร่อร้องออกมาแบบผิด ๆ ถูก ๆ เพราะเนื้อแท้แล้วก็แค่อยากจะข่มใจตัวเองไม่ให้กลัว ไหน ๆ ก็อุตส่าห์หนีตาลุงชั่วมาได้แล้ว ครั้นจะหันหลังกลับไปก็ดูจะไม่สมเหตุสมผล นี่คือสิ่งที่แพรวกำลังคิดอยู่ในหัว เธอยังคงเชิดหน้าเดินลัดสนามหญ้าหน้าบ้านออกมา ทั้งที่ภายในหน้ากากยังแสดงตัวเลขแจ้งเตือนว่าอากาศใกล้จะหมดเป็นสีแดงสว่างโพลง .“ไม่รู้ล่ะ! ยังไงซะเราก็ต้องมองหารถสักคันที่พอจะพาเราไปจากที่นี่ได้"แพรวรำพึงในใจ ทว่าฟ้าก็ดันร้องออกมาสอดคล้องกับเม็ดฝน ที่พรมลงมาหนาเม็ดขึ้นเรื่อย ๆ .“ครืมมม! , โครมมม! , ครืมมม! , ครืมมม!” "ซ่าาาา! , ซ่าาาา! , ซ่าาาา!" .“ฝนก็ตก! รถก็ไม่มีสักคัน! โดนกระเทยปล้ำ! แถมยังมาโดนพ่อเขาลวนลามอีก นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ยะ แล้วจนป่านนี้ก็ยังหายาคุมฉุกเฉินกินไม่ได้เลย ให้ฉันท้องด้วยเลยไหมล่ะ? ทำไมพระเจ้าถึงไม่เข้าข้างฉันเลย!”.ประชดชีวิตได้แค่แป๊บเดียว ฟ้าเบื้องบนที่ได้ยินคำพูดเมื่อครู่ก็ได้สำแดงเดช ด้วยการผ่าโครมลงมาใส่ตึกแถวที่ขนาบข้างบ้านของพี."เปรี๊ยงงง

“เอาล่ะ! ถึงแล้ว เลิกกลัวได้แล้ว”.กำปั้นหนาทุบเข้ากับฝาผนังด้านข้าง และเพียงชั่วเสี้ยวอึดใจทุกอย่างรอบตัวก็สว่างโพลงขึ้น กลายเป็นภาพของห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีอุปกรณ์อันทันสมัย สายไฟระโยงระยางหน้าจอสถานะต่าง ๆ กระพริบวูบวาบราวกับห้องแล็บของคณะวิทย์ มีการจัดสรรเป็นโซนเป็นล็อคอย่างดี มีห้องนั่งเล่น , ห้องน้ำ , ห้องทำงาน , ห้องครัว ทำให้แพรวถึงกับต้องยืนอึ้งอยู่พักใหญ่.เธอปล่อยมือออกจากพ่อแล้วลองมองกลับไปข้างหลังดู ทำให้พบว่าก็ยังคงมืดตึดตื๋ออยู่เหมือนเดิม มิหนำซ้ำพอลองก้าวเท้าตามเข้ามาโดยพลัน จู่ ๆ ประตูอัตโนมัติก็เลื่อนเข้ามาปิดให้เองราวกับเซเว่นอีเลฟเว่น ดีที่ไม่มีเสียงติ๊งหน่อง แต่แค่นี้ก็ถือว่ามากพอแล้วที่จะทำให้เธอสับสน เรียนตามตรงว่าบริเวณดังกล่าวเหมือนกับห้องใต้ดินที่มีระบบการถ่ายเทอากาศเป็นอย่างดี อย่าว่าแต่โควิดเลยลึกขนาดนี้แม้แต่ขีปนาวุธก็ทำอะไรบังเกอร์นี้ไม่ได้.“ใช่! บังเกอร์! ที่นี่เหมือนบังเกอร์หรือหลุมหลบภัยอะไรแนวนั้นไม่มีผิด! นี่พ่อแอบสร้างไว้เหรอคะ?!”หญิงสาวเปล่งวาจาขึ้นถาม.ในขณะที่ลุงกลับเดินตรงเข้าไปยังส่วนที่กั้นไว้เป็นห้องนั่งเล่น พร้อมกับกวักมือเรียก.“ทำเป

จับไดอารี่ยัดใส่ใต้รักแร้ไปอีกที พลันผินหน้ากลับมาดูภาพต่าง ๆ ที่แขวนไว้เต็มสองฟากผนัง ดูจากหมุดหมายและตำแหน่งการแขวนคงเป็นฝีมือของพ่ออีพีเป็นแน่ เพราะอยู่สูงเท่ากับระดับสายตาของแกพอดี แล้วภาพส่วนใหญ่เกิน 90%ก็เป็นภาพของภรรยาที่ชื่อว่า “นุช”.“สวยจัง.. นี่ไล่มาตั้งแต่สมัยคุณแม่ยังสาวเลยนะเนี่ย.. โอ้โห!”แพรวขยี้ขอบตาเพราะอยากจะปรับโฟกัสให้แจ่มชัด แม้จะรู้สึกว่าเมาอยู่หน่อย ๆ.“ผมยาวเหมือนเราเลยด้วย ถึงว่าทำไมพ่อถึงคิดว่าเป็นเรา ว่าแต่แกหายไปไหนอ่ะ? ไปมีผัวใหม่เหรอ? พ่อถึงได้ฟูมฟายขยันเมาหัวราน้ำขนาดนั้น?”.ยิ่งคิดก็ยิ่งมึนสองเท้าก็ยิ่งเดินลึกเข้ามาเรื่อย ๆ จนเผลอทะลุข้ามโซนห้องทดลองไป ความสวยจากรูปถ่ายพาแพรวที่เมามายก้าวผ่านมาถึงโซนอยู่อาศัยที่เป็นดั่งสถานที่หลับนอนของคนในบ้าน ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ได้รู้เนื้อรู้ตัวอะไรเลย แค่จำได้ลาง ๆ ว่าพ่อเคยเดินเข้ามาหยิบผ้าเช็ดตัวแถวนี้หนหนึ่ง แล้วก็กลับออกมาพร้อมกับไดอารี่และอัลบั้มรูปที่ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าผ้าเช็ดตัวสักนิด จึงเป็นไปได้สูงว่าห้องของพีก็น่าจะอยู่แถวนี้ด้วย.“อ่า~! เพื่อความฟินและได้อารมณ์ของฉัน ฉันต้องหาห้องของแกให้เจออีตุ๊ดกอล

“ฝ่าเท้าเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงขนาด องศาจากการพิมพ์ฟุตปริ้นท์บันทึกการเฉียงได้ที่มุม 37 องศางุ้มปลายส่วนหน้าหันเข้าด้านใน เป็นสัญญาณที่ดีที่บ่งชี้ว่าสรีระของพีมีการเปลี่ยนแปลง วันนี้ผมจะพอเท่านี้ก่อนผมจะส่งลูกเข้านอนในแบบที่คุณทำกับเขาทุกวัน อีกไม่นานนุช.. พีเริ่มจะคล้ายคุณขึ้นบ้างแล้ว”.“วันที่ 15 มี.ค. ค.ศ. 2000 / กลางวัน / แล็บใต้ดินที่บ้าน”“การลาออกจากบริษัทถือเป็นการตัดสินใจที่ไม่เลวทีเดียว ผมเอางานที่คุณทำค้างไว้กลับมาสานต่อด้วยนะ แล้วก็ให้ช่างมาทำห้องแล็บลับไว้ที่ใต้ดินด้วย ผมย้ายสิ่งที่ทำบนดินลงมาไว้ที่นี่แล้ว เสียใจจริงที่คุณไม่ได้อยู่ดู พีไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่หรอกเขาบอกว่ามันน่ากลัว ไม่เหมือนปราสาทบนดินที่มีเจ้าหญิง เขียดเส้นใต้คำว่า “เจ้าหญิง” ทีนุช แล้วบอกผมทีว่าหูผมไม่ได้ฝาด ค่ำ ๆ ผมจะลองเช็คคลื่นสมองเขาอีกที ผมว่าตอนนี้จิตใต้สำนึกเขาเริ่มจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงแล้ว”.หยุดเดินลงตรงมุมโต๊ะเครื่องแป้ง แพรวถึงกับชะงัก ร่างบางของเธอชาไปครึ่งซีกพลันกระชับไดอารี่ไว้จนแน่น .“เดี๋ยวนะ! นี่คืออะไรกัน?! ทำไมอ่านแล้วให้อารมณ์เหมือนพ่อกำลังเปลี่ยนพีให้เป็นผู้หญิงเลยอ่ะ ดูจากตัวเลขปี