บทที่ 49 เรียนรู้การเข้าหอ

“มันก็ไม่ใช่ฉี่เช่นนั้น มันออกมานิดเดียว ไม่ได้เปื้อนผ้าห่ม แต่ก็เปื้อนตามขาด้านใน จับต้องได้ เพราะมันเหนียวๆ ใสๆ” หลี่เฟิ่งเซียนหน้าทั้งร้อนทั้งแดง เรื่องน่าอายเช่นนี้นางไม่เคยพูดกับใคร แต่หากเป็นเช่นคืนนั้นอีก ตอนเขากำลังเข้าหอกับนาง นางไม่รู้ว่าจะรับมือเช่นไร สู้อับอายกับอาหงยังดีเสียกว่า อย่างน้อยนางข่มขู่อาหงได้

“หรือว่า..ที่จริงแล้วข้ากำลังป่วยอยู่” หลี่เฟิ่งเซียนพูดออกไปเมื่อคิดได้บางอย่าง นางเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา

“ห๊ะ! เอ่อ ไม่สิ ไม่ใช่ ให้ข้าถามก่อนเจ้าอย่าเพิ่งโวยวาย....ฉี่ที่เจ้าพูดนั้น มันใสๆ เหนียวเล็กน้อย และออกมาจากผลท้อของเจ้า เจ้า..เจ้าเคย..กับท่านเขยแล้วหรือ” อาหงพยายามสรรหาคำพูดที่ฟังแล้วไม่น่าเกลียดเกินไปมาถาม

“เคยอะไร ข้าไม่เคยสักครั้ง เราสองคนยังไม่เคยเข้าหอ หากเคยไปแล้วข้าจะมานั่งกลุ้มใจเช่นนี้หรือ” หลี่เฟิ่งเซียนตัดพ้อ

“เจ้าไม่เคยแล้วน้ำใสๆ นั่นจะออกมาได้อย่างไรกัน” อาหงขมวดคิ้วแน่น

“ก็นั่นสินะ ข้า ข้ากำลังป่วยใช่หรือไม่” หลี่เฟิ่งเซียนสลดยิ่งนัก

“แล้วน้ำนั่น ไหลมาตอนไหนหรือ” อาหงซักอย่างละเอียด

“ห๋า เอ่อ ก็ ..ก็หลังจากที่เขา ..เขา..เขากัด” หลี่เฟิ่งเซียนอธิบายไม่ถูก

“ห๊า” อาหงเอียงหัวไม่เข้าใจ

“ก็หลังจากที่เขา กอดอุ้มข้าไปนั่งบนตักเขาและกัดปากของข้า และ..และ...” หลี่เฟิ่งเซียนหน้าแดงจัด ยกมือขึ้นมาถูปลายหูไปมา ไม่แน่ใจว่าจะอธิบายความรู้สึกวันนั้นเช่นไรดี เพียงแค่นึกถึงก็รู้สึกราวกับมีหม้อต้มน้ำกำลังเดือดอยู่ในท้องน้อย

“อ๊ายยยยย ดีเช่นนั้นเลย แค่จูบเนี่ยนะ” อาหงร้องออกมา ยืนขึ้นทันที ยกสองมือขึ้นมาปิดแก้มราวกับกำลังเขินอาย

“อะไรคือดีเช่นนั้น” หลี่เฟิ่งเซียนตกใจกับท่าทางของอีกฝ่าย

“ก็จูบอย่างไรเล่า เจ้าหลั่งน้ำใสออกมาหลังจากพวกเจ้าจูบกัน ใช่หรือไม่” อาหงถาม นัยน์ตาเป็นประกายระยิบระยับ ราวกับกำลังได้รับรู้เรื่องราวสุดมหัศจรรย์เกินบรรยาย

“จะว่าอย่างนั้นก็ใช่..” หลี่เฟิ่งเซียนเอียงหัวทบทวนเรื่องราว

“ไม่ต้องกังวล หากเขารู้ว่าเขาเพียงจูบเจ้า ถึงกับทำให้เจ้าหลั่งน้ำใสออกมาได้ เขาคงดีใจจนบรรลุเป็นเซียนเดี๋ยวนั้น” อาหงพูดไป ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ล้อเลียนนางไปด้วย

“ข้าเห็นว่าท่านเขยของเจ้าหน้าตาซื่อๆ ไม่คิดว่าจะมีฝีมือปานนี้ เห็นทีครั้งหน้า ข้าต้องคารวะเขาเสียแล้ว ข้าเป็นคณิกามาหลายปี ยังไม่เคยพบผู้ใดทำให้ข้าหลั่งน้ำใสนี้ได้เลย” อาหงยังพูดต่อ

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าหมายความว่าอย่างไร แต่ห้ามพูดเรื่องนี้กับเขาเด็ดขาด” หลี่เฟิ่งเซียนพูด กำกระโปรงตัวเองไว้แน่น นางเริ่มไม่เข้าใจความเป็นไปที่อาหงพูดถึงตอนนี้แล้ว

“โธ่เอ๊ยเด็กโง่ เรื่องนี้ก็หมายความว่า เขาทำให้เจ้าพึงพอใจมาก ทำให้ร่างกายของเจ้าสุขสมถึงขั้นหลั่งน้ำพุแห่งความสุขออกมาอย่างไรเล่า” อาหงจีบปากจีบคอ

“อะ! อะไรนะ!!” ถึงคราวหลี่เฟิ่งเซียนยืนขึ้นตกใจบ้าง

“นี่เจ้า อยากจะอวดข้าหรือ” อาหงว่า

“ไม่ใช่เช่นนั้น จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ข้า..ข้าไม่รู้ ข้าต้องทำเช่นไร”

“บอกมู่เฉินของเจ้าไปเสียก็สิ้นเรื่อง”

“ห๊ะ!!!! เขาก็ยังไม่เคยเข้าหอนะ เขาจะรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร เจ้า เจ้าพูดอะไร” หลี่เฟิ่งเซียนตกตะลึง

“เขาเป็นท่านหมอ จะไม่รู้ได้หรือ”

หลี่เฟิ่งเซียนชะงักค้าง เช่นนั้นเขารู้ แต่ไม่บอกนางหรือ นางมีเรื่องให้ตกใจมากไป จึงนั่งลงและหายใจหอบเหนื่อย

“ข้าล้อเจ้าเล่น ท่าทางของเจ้าตลกดี ไม่ต้องบอกเขาก็ได้” อาหงหัวเราะท่าทางของคุณหนูใหญ่

อาหงยังคงสอนสั่งต่อไป ทั้งเรื่องกลิ่นที่เย้ายวน เรื่องเสื้อผ้า เรื่องความสะอาด หรือกระทั่งความสวยงามของผลท้อชมพู ต้องมีการตัดแต่ง หรือไม่ก็โกนทิ้งให้เหมือนของเด็กน้อยไปเลย

จากนั้นยังสอนเรื่องของท่าทางการร่วมรัก ว่ามีกี่แบบ ผู้ชายชอบส่วนไหนของร่างกายบ้าง หากไม่ต้องการให้เจ็บมากในการเข้าหอครั้งแรกควรทำเช่นไร ทำท่าทางอย่างไร อาหงยังบอกอีกว่าครั้งแรกอย่างไรก็เจ็บ แต่ต่อไปจะดีขึ้น กระทั่งการดูแลรักษาผลท้อให้หอมหวาน อาหารที่จะช่วยบำรุงร่างกายทั้งของฝ่ายชายฝ่ายหญิง คุณหนูใหญ่เรียนอย่างตั้งอกตั้งใจ

วันเวลาผ่านไปเนิ่นนาน กระทั่งผืนนภาสีดำปกคลุมแล้ว หลี่เฟิ่งเซียนก็ไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย สองสาวยังคงพูดคุยกันไม่จบสิ้น เดือดร้อนหยวนหยวนต้องเดินไปเตรียมขนมของว่างให้พวกนาง และคอยเดินจุดโคมตะเกียงให้ความสว่างไสว

ลู่มู่เฉินกลับมาวันนี้ไม่มีผู้ใดคอยเฝ้ารอเขา ถึงเขาจะรู้สึกแปลกๆ บ้าง แต่เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เขาทิ้งให้นางอยู่คนเดียว หากนางจะโกรธเคืองจนวันนี้ไม่มารอรับเขาก็เป็นเรื่องปกติ

อย่างน้อยเมื่อลู่มู่เฉินกลับมาถึงในห้องนอน ข้าวของสัมภาระของเขายังไม่ถูกนำกลับมาวางที่เดิม ภรรยาของเขายังคงเก็บของพวกนั้นไว้ แม้เขาจะเดือดร้อนบ้างเล็กน้อยแต่ในหัวใจรู้สึกอบอุ่นที่นางยังไม่ตัดรอนเขามากถึงขั้นเอาข้าวของของเขามาทิ้งไว้หน้าเรือนพัก

ในห้องนอนว่างเปล่าของเขามีชุดใหม่ที่ทำจากผ้าฝ้ายอย่างดี เป็นของขวัญจากท่านย่า พ่อบ้านบอกเขาเมื่อครู่ก่อนที่เขาจะเข้ามาแล้ว ยังมีถุงเงินที่ใส่ก้อนเงินเอาไว้มากมาย

ใช่แล้วเขาไม่มีเงินติดตัวสักอีแปะ หลายเดือนมานี้ ตั้งแต่ที่เขาแต่งเข้าจวนแม่ทัพหลี่ เขาก็ไม่ต้องใช้เงิน กินอาหารมื้อใดหากไม่เก็บจากบัญชีของคุณหนูใหญ่ ก็มีพ่อบ้านคอยจ่ายให้ หรือไม่ก็มีคนคอยทำอาหารให้เขาเสมอ

ถึงเขาจะไม่ได้ซื้อสิ่งที่เขาอยากได้ แต่ของจำเป็นจำพวกยาสมุนไพร ขอเพียงเขาเอ่ยปาก ตอนอยู่ที่ชายแดนท่านแม่ทัพก็ซื้อให้ มาอยู่ที่นี่ท่านย่าก็เป็นผู้ซื้อให้ทั้งหมด เขารู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง เขาคิดหลายครั้งว่าจะทำอย่างไรถึงจะหาเงินเป็นของตัวเอง

ไม่นานมานี้เขาได้คุยเรื่องนี้กับท่านหมอหลวงอิ่น ท่านหมอแนะนำให้เขาไปสอบใบประกอบวิชาชีพหมอของเมืองหลวง และเปิดร้านของตัวเอง หรือไม่ก็สอบเข้าไปทำงานรับเงินเดือนกับท่านหมอหลวงอิ่น

ลู่มู่เฉินรู้ดีว่าสุขภาพของตัวเองเป็นอย่างไร เขาไม่มีเวลาทำเรื่องพวกนั้น เขาโยนเรื่องทุกข์ใจทิ้งออกไป เดินไปอาบน้ำล้างตัวและกลับมาเพื่อเข้านอนแต่เมื่อเขาเห็นเตียงหลังนั้นเข้ามาในม่านสายตา...