บทที่ 48 เรียนรู้เรื่องในห้องหอ

เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินเขาพูดครั้งเดียวยาวๆเช่นนี้ หลี่เฟิ่งเซียนพูดไม่ออกได้แต่นิ่งฟัง

“ที่ท่านย่าไม่ชอบข้า นั่นก็เพราะนางรักเจ้ามาก อยากให้เจ้าได้แต่งงานกับผู้ที่จะดูแลเจ้าได้ ผู้ที่จะสามารถแบกตระกูลหลี่ไว้บนบ่า แต่เจ้ากลับคว้าเอาใครไม่รู้เช่นข้ามาแต่งงาน ทั้งอัปลักษณ์ ทั้งพิการ นางเพียงกลัวว่าภายภาคหน้าเจ้าจะลำบาก หากว่าท่านแม่ทัพไม่อยู่แล้ว” ลู่มู่เฉินเข้าใจความคิดของท่านย่าเป็นอย่างดี และไม่โทษผู้ใดที่เขามีชีวิตเช่นนี้ 

“แต่ว่า..เจ้าจะเจ็บมือหากอยู่ในที่เย็นๆ” นางยังคงเป็นห่วงเขา แม้จะเริ่มเข้าใจสิ่งที่เขาพูด

“ไม่ต้องห่วง ข้ามีกล่องเข็มของเจ้าช่วยชีวิตแล้ว เวลาที่รู้สึกเจ็บ ข้าสามารถฝังเข็มที่มือบรรเทาความเจ็บได้” เขาตอบอย่างอ่อนโยน

“เจ้า พูดจริงหรือ เจ้าย้ายไปอยู่ในห้องดีๆก็ได้ จวนของข้าสามารถดูแลเจ้าได้ ไม่จำเป็นต้องประหยัดเพียงนั้น เจ้า ..ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้า” หลี่เฟิ่งเซียนยังดื้อดึง คำพูดท้ายๆนางไม่กล้าสบตาเขาเพราะความเขินอาย จึงก้มหน้าลงบิดมือไปมา

“อย่าเหลวไหล ถึงจวนของเจ้าจะมีเงินมากมาย แต่ก็ต้องรู้จักรักษา และหามาเพิ่ม พรุ่งนี้เจ้าควรไปขอโทษท่านย่าด้วย เข้าใจหรือไม่” เขาสั่งสอน

“อือ” นางพยักหน้ายอมรับความผิด

ลู่มู่เฉินรู้สึกเอ็นดูอย่างยิ่ง อยากจะเดินไปใกล้ๆและลูบหัวปลอบนางอย่างอ่อนโยน แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อวาน เขาจึงเดินออกไปจากห้องนั้นทันที หากอยู่นาน เขาอาจเดินเข้าไปกอดนางจริงๆ

ยามที่หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่าห้องนี้ช่างเงียบนัก เงยหน้าขึ้นมองไปรอบห้องก็ไม่เห็นสามีของนางแล้ว นี่ตกลงว่าเขาจะไม่นอนกับนางจริงๆใช่หรือไม่ นางพูดเรื่องหญิงสาวในชุดขาวที่เอารถม้ามารับเขาทุกวันไปแล้ว เขาก็ไม่คิดจะแก้ตัวเรื่องนี้หรือ 

คืนนี้เขายังดุนางไปมากมายด้วย เขาไม่ชอบนางจริงๆใช่หรือไม่ ใช่แล้วเขายังเลี่ยงคำตอบเรื่องที่นางทิ้งความอับอายบอกเขาไปตามตรงว่านางไม่รังเกียจเขา แต่เขากลับไม่เอ่ยถึงสักคำ เขายังพร่ำพูดเรื่องที่นางไม่รู้จักทำมาหากิน เรื่องที่นางอกตัญญูด้วย เขาไม่คิดจะอยู่กับนางแล้วสินะ!!

หลี่เฟิ่งเซียนคิดไปไกล

เช้าวันต่อมา หลี่เฟิ่งเซียนรีบออกไปดักรอรถม้าคันนั้น แต่ลู่มู่เฉินกลับนั่งรถม้าของจวนโดยมีพ่อบ้านไปส่งเสียอย่างนั้น นางบอกเขาเรื่องที่นางรู้ว่าเขาแอบนัดพบหญิงสาวในชุดขาว เขาเป็นห่วงว่านางจะไปทำอะไรหญิงผู้นั้นจึงเปลี่ยนแผนเพื่อปกป้องชู้รักของเขาหรือ!!!!

หลี่เฟิ่งเซียนทำอย่างไรไม่ได้ สุดท้ายก็กลับมาร้องไห้ ฟ้องทุกอย่างกับท่านย่า ยังยอมรับผิดอย่างตรงไปตรงมาว่านางเป็นหลานอกตัญญู ท่านย่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เดินไปหยิบดาบจะฆ่าลู่มู่เฉิน แต่หลี่เฟิ่งเซียนกลับหยุดร้องไห้และปกป้องเขาแทน 

หลี่เฟิ่งเซียนไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาท่านย่าอีก พูดกับยู่ยี่นางก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องของสามีภรรยา ทั้งยังบ่นกลับจนน่ารำคาญ หลี่เฟิ่งเซียนจึงหนีไปปรึกษากับอาหงผู้ที่ออกตัวว่าเชี่ยวชาญการเอาใจผู้ชายที่สุด แต่เพราะอาหงต้องฝึกมารยาททั้งวัน หลี่เฟิ่งเซียนจึงรอจนใกล้เย็น

เมื่ออาหงว่างแล้ว สิ่งที่อาหงสอนให้แก่หลี่เฟิ่งเซียนนั้น ทำให้นางอ้าปากค้างแล้วค้างอีก แต่ละสิ่งที่อาหงพูด

"เจ้าหมายความว่า เมื่อเขาแข็งตัวแล้ว ข้าต้องยัดมันเข้าไปในตัวของข้าหรือ" หลี่เฟิ่งเซียนตัวแข็งทื่อ นางนึกว่านางเป็นผู้เชี่ยวชาญการเกี้ยวบุรุษ กลับกลายเป็นว่านางไม่เข้าใจสักอย่าง

"ใส่เข้าตรงไหน" นางถามอีกครั้ง หัวใจสั่นๆพิกล

"จะให้ข้า จับของข้าหรือจับของเจ้า" อาหงถาม

"จับ ..จับอะไร" หลี่เฟิ่งเซียนถามกลับ

"ก็ผลท้อตรงหว่างขาอย่างไรเล่า"

หลี่เฟิ่งเซียนอ้าปากค้างเป็นครั้งที่เก้าร้อย

"ขะ ขะ ของเจ้า" นางพูดติดขัด

"หึ ฮ่าๆๆ ดูท่าทางของเจ้า จะให้ข้าเปิดกระโปรงให้เจ้าดูหรือ เฮอะ เจ้าต้องไปคลำดูของตัวเอง เรื่องเช่นนี้จะให้เปิดให้ผู้อื่นดู ถึงข้าจะเคยอยู่ร้านน้ำชา แต่ก็ยังมียางอายอยู่บ้าง" อาหงว่า

"เชอะ คราวก่อนเจ้ายังนั่งอ้าให้ข้าดูอยู่เลย ตอนนี้ทำเป็นมียางอาย" หลี่เฟิ่งเซียนบ่น

"ข้าล้อเล่น เพียงอยากเห็นท่าทางของคุณหนูใหญ่ผู้ไร้เดียงสาเท่านั้น น่ารักดี ทำให้ผู้คนอยากกลั่นแกล้งเท่านั้นเอง ที่จริงแล้วข้าวาดให้ดูจะเห็นชัดกว่า" อาหงพูดและเริ่มเตรียมหมึก พู่กัน กระดาษ 

นางอธิบายไปด้วย ทำมือประกอบไปด้วย บางครั้งก็ลูบตามตัวเพื่อทำให้คุณหนูใหญ่เห็นภาพชัดขึ้น อาหงเรียบเรียงขั้นตอนว่า 

"อันดับแรกต้องกอดจูบลูบคลำ หากต้องการให้อีกฝ่ายชูชัน" พูดถึงตรงนี้อาหงก็ชูกำปั้นออกมาข้างหนึ่ง และดันนิ้วกลางออกมา ใช้มืออีกข้างลูบคลำไปมา รูดขึ้นรูดลง มีลูบเบาๆแถวกำปั้นด้วย

"เจ้าจำเป็นต้องจับส่วนถุงทองคำของเขาด้วย มันจะยิ่งทำให้เขาคลั่งมากขึ้น" อาหงว่า

"เจ้านี่จะอยู่ตรงหว่างขา มีช่วงเวลาที่มันหลับอยู่ และช่วงเวลาที่จะใช้งาน มันถึงจะตื่นขึ้นหรือ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนรักมันก็ตื่นได้หมดใช่หรือไม่" หลี่เฟิ่งเซียนชี้ไปที่กำปั้นของอาหงที่มีนิ้วกลางตั้งอยู่ 

"ใช่แล้ว แต่หากเจ้าทำให้เขาภูมิใจมากพอ เขาจะเอ็นดูเจ้ามากขึ้น" อาหงยืนยัน

หลี่เฟิ่งเซียนมองอาหงอธิบายและนึกถึงเมื่อตอนที่ลู่มู่เฉินยังนอนหลับไม่ได้สติ นางเป็นคนเช็ดตัวให้เขา แน่นอนว่าย่อมเช็ดทุกซอกทุกส่วนบนร่างกายของเขา นางพอจะเข้าใจได้ว่าอะไรคือถุงทองคำและอะไรคือนิ้วกลางบนกำปั้นของอาหง เพราะนางเคยเห็นร่างกายของเขามาแล้ว

“ข้ามีคำถามที่ไม่เข้าใจอยู่อีกเล็กน้อย ..” หลี่เฟิ่งเซียนถามเรื่องที่นางกังวล

“เรื่องอันใด” อาหงถาม ในมือยังคงวาดบางสิ่งลงไปในกระดาษอย่างต่อเนื่อง

“หากว่า เมื่อถึงเวลานั้น เขาชูชันแล้ว แต่ร่างกายของข้าเผลอฉี่ออกมาไม่รู้ตัว ข้าควรทำเช่นไร ข้าไม่อยากให้เขาเห็นเรื่องน่าอายเช่นนี้”

“ห๊ะ!! โตป่านนี้ท่านยังฉี่ใส่ที่นอนอีกหรือ” อาหงเงยหน้ามองทันทีด้วยความตกใจ